ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 197

บทที่ 197 สถานการณ์ของต้าคัง

“เจ้าดูเอาเองเถิด!”

ชิ่งมู่หลานวางซองจดหมายลงบนโต๊ะอีกครั้ง

กวานเสี่ยวโหรวไม่ได้เข้าไปหยิบมันขึ้นมา นางได้แต่ยิ้มเจื่อนอยู่อย่างนั้น

จินเฟิงรู้ว่านางไม่รู้หนังสือ เขาจึงบอกว่า “จดหมายนี้บอกว่าทางตั่งเซี่ยงได้ส่งคนไปเจรจากับราชสำนัก โดยบอกว่าปีนี้การส่งบรรณาการประจำปีให้กับชาวตั่งเซี่ยงจะเพิ่มขึ้นหนึ่งในสิบส่วน!”

โดยปกติแล้ว หากทางราชสำนักชนะการต่อสู้ก็ไม่จำเป็นต้องเสียบรรณาการประจำปีอีกต่อไป และหากทางราชสำนักเข้มงวดกว่านี้ก็อาจแค่ทำการแลกเปลี่ยนนักโทษเพื่อรับผลประโยชน์มากมายขึ้นได้

อย่างเลวร้ายที่สุดการชำระบรรณาการรายปีก็จะน้อยลงบ้าง

ส่วยส่วนใหญ่ที่ชาวต้าคังจ่ายไปต้องส่งให้หนี่ว์เจินและตั่งเซี่ยงซึ่งเป็นบรรณาการประจำปี หากพวกเขาไม่ต้องจ่ายส่วยประจำปีอีกต่อไป ส่วยของราษฎรก็สามารถลดลงได้เช่นกัน

หลังจากที่จินเฟิงกลับมาจากเมืองเว่ยโจว เขาก็ขอให้ติดตามประกาศจากจวนว่าการของแต่ละพื้นที่ โดยหวังว่าจะเห็นข่าวลดหย่อนส่วยจากทางราชสำนัก

แต่หลังจากรอแล้วรอเล่าก็ไม่เคยได้รับการแจ้งเตือนเช่นนั้นเลย

เดิมทีชายหนุ่มคิดว่าเป็นเพราะการสื่อสารค่อนข้างล่าช้า และอำเภอจินชวนก็ตั้งอยู่บนภูเขา ดังนั้นการรับรู้ข่าวจึงล่าช้า แต่ในเมื่อกองทัพเถี่ยหลินชนะการรบ ทางราชสำนักก็มิควรนิ่งเฉยเช่นนี้!

“เพราะเหตุใดหรือ?” กวานเสี่ยยวโหรวถามด้วยความไม่เข้าใจ “เจ้าและท่านโหวสามารถขับไล่ชาวตั่งเซี่ยงที่ชายแดนและจับเชลยศึกจากกองทัพหนานเจิงของพวกเขาได้มิใช่หรือ เหตุใดการส่งบรรณาการประจำปีจึงไม่ลดลง แต่เพิ่มขึ้นแทน?”

“ไอ้พวกคนสารเลวในราชสำนักทำการประนีประนอม!”

“เหตุใดพวกเขาจึงประนีประนอมเล่า?”

“จะด้วยเหตุใดได้เล่า? ก็เพื่อต่อสู้แย่งชิงอำนาจ เพื่อสกัดกั้นกองทัพเถี่ยหลินของท่านพี่ชิ่งไหว เพื่อปล้นศักดิ์ศรีของมนุษย์และต่อต้านการอยู่ร่วมกันอย่างสันติ!”

ชิ่งมู่หลานตบโต๊ะแล้วพูดว่า “ท่านอาจารย์และท่านพี่ชิ่งไหวนำทหารออกรบที่ชายแดน และในที่สุดก็ชนะการต่อสู้ แต่ผลคือบรรณาการประจำปีกลับเพิ่มขึ้นหนึ่งในสิบส่วน เรื่องนี้บ้าไปแล้วจริง ๆ!”

“พวกเขาทำเช่นนี้ได้อย่างไร?” กวานเสี่ยวโหรวได้ยินดังนั้นก็โกรธมากเช่นกัน “แล้วราษฎรทั่วไปจะอยู่อย่างไร?!”

บรรณาการประจำปีที่ทางราชสำนักรับปากไว้ ท้ายที่สุดแล้วก็มาจากการขูดรีดราษฎร

ก่อนที่จินเฟิงจะปรากฏตัว การเก็บส่วยเป็นหัวข้อที่กวานเสี่ยวโหรวกลัวมากที่สุด ทุกปีเมื่อถึงเวลาเก็บส่วย นางจะกังวลมากจนนอนไม่หลับเป็นเวลาหลายวัน และพยายามอย่างหนักเพื่อหารายได้มาช่วยเหลือครอบครัว

แม้ว่าจะไม่ต้องกังวลเรื่องส่วยอีกต่อไป แต่ความกลัวส่วยก็ฝังแน่นอยู่ในกระดูกของผู้คน

“เหล่าขุนนางในราชสำนักไม่สนใจชีวิตและความเป็นความตายของราษฎร พวกเขาสนใจแต่ตำแหน่งและผลประโยชน์ของตนเองเท่านั้น!”

ชิ่งมู่หลานกัดฟันแล้วพูดว่า “นี่ยังไม่ใช่สิ่งที่น่าขุ่นเคืองใจที่สุด เสี่ยวโหรว เจ้ารู้หรือไม่ว่าสิ่งใดน่าขุ่นเคืองใจมากที่สุด?”

“นี่ไม่ใช่สิ่งที่น่าขุ่นเคืองใจที่สุดหรือ?” กวานเสี่ยวโหรวตกตะลึง “แล้วสิ่งใดคือสิ่งที่น่าขุ่นเคืองใจที่สุดเล่า?”

“สิ่งนั้นก็คือทางราชสำนักไม่เพียงแต่ปล่อยตัวเชลยศึกคืนกลับตั่งเซี่ยงเท่านั้น แต่ยังมอบวิธีการของท่านอาจารย์ในการทำเครื่องเหวี่ยงหินให้กับชาวตั่งเซี่ยงเพื่อเป็นการขอโทษด้วย!”

“ว่าอย่างไรนะ?!”

และในตอนนี้เองกวานเสี่ยวโหรวก็ได้รู้ว่าเหตุใดจินเฟิงและชิ่งมู่หลานถึงโกรธเพียงนี้

ชิ่งมู่หลานมักจะไปทานอาหารเย็นที่บ้านของนาง หลังอาหารค่ำ นางมักจะหารือกับจินเฟิงรื่องการจัดตั้งกองทัพ กวานเสี่ยวโหรวได้ฟังมันมากขึ้นจึงได้เรียนรู้กิจทางทหารมากขึ้นเช่นกัน

ตามที่จินเฟิงกล่าวไว้ วิธีที่ดีที่สุดสำหรับต้าคังในการจัดการกับทหารม้าในปัจจุบันคือการลาดตระเวนล่วงหน้า จากนั้นก็เสริมกำลังกำแพง เตรียมพื้นที่ และปกป้องเมือง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน