บทที่ 199 ลวี่หลิ่ว
ที่ประตูหลังโรงเตี๊ยมจ้าวเจีย หญิงสาวคนหนึ่งรูปร่างผอมเพรียวสวมกระโปรงผ้าโปร่งสีเขียว ตรงช่วงเอวผูกแถบผ้าแพรไหมทำให้ยิ่งดูมีทรวดทรงมากขึ้น
เมื่อเห็นจินเฟิงออกมา หญิงสาวก็ก้าวไปข้างหน้าและย่อตัวลงเพื่อทำความเคารพ “ข้าลวี่หลิ่ว ยินดีที่ได้พบท่านอาจารย์”
“ลวี่หลิ่ว?”
จินเฟิงรู้สึกว่าเขาคุ้นชื่อนี้ หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่งก็จำได้ว่า “แม่นางลวี่หลิ่วจากสถานเริงรมย์หลวงหรือ?”
“เป็นข้าเอง”
ลวี่หลิ่วป้องปากของนางและหัวเราะออกมาเบา ๆ “ท่านอาจารย์รู้จักข้าผู้นี้ ข้ารู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง”
ในความเป็นจริง นางไม่รู้ว่าจินเฟิงไม่เพียงแต่รู้จักชื่อของนางเท่านั้น แต่เขายังยกชื่อของนางมาอ้างเพื่อทำให้ผู้คุมจากหอวาโยวสันต์หวาดกลัวเมื่อไม่กี่วันก่อนอีกด้วย
แน่นอนว่า ไม่ว่าชายหนุ่มจะเป็นคนตรงไปตรงมาแค่ไหนก็จะไม่พูดเรื่องนี้ออกมา แต่อย่างไรเขาก็ต้องเอ่ยถามตามมารยาท “แม่นางมีเรื่องอะไรหรือ?”
“เพิ่งมีชาชั้นยอดชุดใหม่มาถึงสถานเริงรมย์หลวง ข้าผู้นี้เลยอยากจะชวนท่านอาจารย์ไปดื่มด้วยกัน ไม่ทราบว่าท่านอาจารย์จะรังเกียจหรือไม่?”
หลังจากที่ลวี่หลิ่วพูดจบ นางก็ขยิบตาให้จินเฟิง
มันสื่อความหมายที่นางอยากจะถ่ายทอดได้ชัดเจน
“ข้าต้องขอโทษด้วย แต่ข้ายังมีเรื่องที่ต้องจัดการ วันนี้คงไม่รบกวนแม่นาง”
หากเป็นเวลาปกติ จินเฟิงอาจรับปากและไปกับลวี่หลิ่วเพื่อสัมผัสบรรยากาศของสถานเริงรมย์หลวง แต่วันนี้เขามีเรื่องที่ต้องทำจึงทำได้แค่ปฏิเสธอีกฝ่ายเท่านั้น
“ลวี่หลิ่วรอท่านอาจารย์ได้เสมอ”
ร่องรอยของความผิดหวังแวบขึ้นมาในดวงตาของสาวงาม แต่ก็เพียงชั่วครู่เดียวเท่านั้น เมื่อจินเฟิงปฏิเสธ นางก็โค้งคำนับและหลีกทางให้เขา
บัณฑิตหนุ่มพยักหน้าให้ลวี่หลิ่ว จากนั้นก็เดินออกไปพร้อมกับเถี่ยฉุย
ลวี่หลิ่วมองไปที่แผ่นหลังของเขาและถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ร่องรอยของความไม่เต็มใจก็ฉายชัดในดวงตาของนาง
นางเป็นฮวาขุยมาสามปีติดต่อกันและผู้ชมก็เริ่มเบื่อกับอาหารตาชิ้นนี้แล้ว เดิมทีนางไม่ได้สนใจการคัดเลือกฮวาขุยในปีนี้เท่าไรนัก แต่เมื่อมีถังเสียวเป่ยปรากฏตัว มันก็ทำให้นางตื่นตระหนก
บทกวี ‘ฉันทลักษณ์ 40 คำ’ ของจินเฟิง ไม่เพียงเพิ่มมูลค่าของถังเสียวเป่ยเป็นสองเท่า แต่ยังช่วยให้ถังเสียวเป่ยได้รับความนิยมอย่างมาก
นั่นเป็นเหตุผลที่ลวี่หลิ่วมาดักรอจินเฟิงที่ประตูหลังโรงเตี๊ยมจ้าวเจียแห่งนี้ โดยหวังว่าเขาจะช่วยเขียนบทกวีให้นางได้
นางยินดีจ่ายเต็มที่ และสิ่งที่นางเสนอเขาไปก็สื่อนัยอย่างชัดเจนแล้ว
แต่จินเฟิงปฏิเสธนางโดยไม่ลังเล
นางได้เป็นฮวาขุยแห่งสถานเริงรมย์หลวงและสามารถเอาชนะผู้คนมาได้นับไม่ถ้วน นับว่ามีประสบการณ์ หลังจากไม่พอใจอยู่ครู่หนึ่ง เจ้าตัวก็รีบคิดทันทีว่าจะมีวิธีแก้ไขอื่น ๆ หรือไม่
ทันใดนั้นนางก็นึกอะไรบางอย่างออกและโบกมือไปทางด้านหลัง
จากนั้นรถม้าคันหนึ่งก็มาจอดข้างลวี่หลิ่ว
เถี่ยฉุยมองย้อนกลับไปและเห็นลวี่หลิ่วขึ้นรถม้า เขาเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม “ท่านอาจารย์ ลวี่หลิ่วมาหาท่านเพื่อขอให้ท่านแต่งบทกวีให้ใช่หรือไม่?”
“น่าจะใช่”
จินเฟิงพยักหน้า
“เป็นไปตามที่ผู้คนล่ำลือ หญิงสาวจากสถานเริงรมย์หลวงนั้นดูมีน้ำมีนวล เป็นสตรีที่มีเอวเล็กคอด สามารถโอบรอบได้ด้วยมือเดียว ไม่น่าแปลกใจเลยที่นางถูกเรียกว่าลวี่หลิ่ว”
เถี่ยฉุยตบปากของเขาแล้วพูดว่า “ข้าไม่มีความสามารถเหมือนท่านอาจารย์ ไม่เช่นนั้นข้าคงลังเลที่จะปฏิเสธแม่นางผู้นี้อย่างแน่นอน”
สถานเริงรมย์หลวงเป็นหอนางโลมที่ดำเนินการโดยหน่วยราชการ และเด็กหญิงหลายคนในนั้นก็เป็นนักโทษผู้กระทำความผิด ภรรยาและอนุภรรยาของครอบครัวผู้มั่งคั่งที่อยู่ภายใต้การสอบสวนของหน่วยงาน
สตรีจากครอบครัวดังกล่าวไม่เพียงแต่งดงามราวกับดอกไม้เท่านั้น แต่คุณภาพของพวกนางยังสูงกว่าหอนางโลมทั่วไปอีกด้วย
ดังนั้นสถานเริงรมย์หลวงจึงมีตำแหน่งที่มั่นคงเหนือหอนางโลมอื่น ๆ และฮวาขุยในแต่ละปีก็มาจากสถานเริงรมย์หลวงทั้งนั้น
ตัวอย่างเช่นลวี่หลิ่วที่ได้ตำแหน่งฮวาขุยแห่งกวางเหยวียนเป็นเวลาสามปีติดต่อกัน
“เจ้าลองนำสิ่งที่เจ้าพูดเมื่อครู่ไปพูดให้ภรรยาของเจ้าฟังดูสิ”
จินเฟิงเหลือบมองเถี่ยฉุยด้วยรอยยิ้ม
“บอกนางแล้วเป็นอย่างไรหรือ?”
เถี่ยฉุยขมวดคิ้วและพูดว่า “เป็นเรื่องปกติที่บุรุษจะมองหาดอกไม้งามเชยชมข้างนอกไม่ใช่รึ? นางจะกล้าตำหนิข้าอย่างนั้นหรือ?”
ขณะที่จินเฟิงกำลังจะแกล้งเถี่ยฉุยอีกครั้ง เขาก็ได้ยินเสียงกีบม้าดังมาจากด้านหลัง
เมื่อมองย้อนกลับไปก็มีรถม้าคันหนึ่งเคลื่อนเข้ามาใกล้ช้า ๆ และหยุดลงตรงพวกเขาทั้งสอง
“ท่านอาจารย์ ท่านกำลังจะไปที่หอวาโยวสันต์หรือ?”


ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์