เข้าสู่ระบบผ่าน

ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 199

บทที่ 199 ลวี่หลิ่ว

ที่ประตูหลังโรงเตี๊ยมจ้าวเจีย หญิงสาวคนหนึ่งรูปร่างผอมเพรียวสวมกระโปรงผ้าโปร่งสีเขียว ตรงช่วงเอวผูกแถบผ้าแพรไหมทำให้ยิ่งดูมีทรวดทรงมากขึ้น

เมื่อเห็นจินเฟิงออกมา หญิงสาวก็ก้าวไปข้างหน้าและย่อตัวลงเพื่อทำความเคารพ “ข้าลวี่หลิ่ว ยินดีที่ได้พบท่านอาจารย์”

“ลวี่หลิ่ว?”

จินเฟิงรู้สึกว่าเขาคุ้นชื่อนี้ หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่งก็จำได้ว่า “แม่นางลวี่หลิ่วจากสถานเริงรมย์หลวงหรือ?”

“เป็นข้าเอง”

ลวี่หลิ่วป้องปากของนางและหัวเราะออกมาเบา ๆ “ท่านอาจารย์รู้จักข้าผู้นี้ ข้ารู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง”

ในความเป็นจริง นางไม่รู้ว่าจินเฟิงไม่เพียงแต่รู้จักชื่อของนางเท่านั้น แต่เขายังยกชื่อของนางมาอ้างเพื่อทำให้ผู้คุมจากหอวาโยวสันต์หวาดกลัวเมื่อไม่กี่วันก่อนอีกด้วย

แน่นอนว่า ไม่ว่าชายหนุ่มจะเป็นคนตรงไปตรงมาแค่ไหนก็จะไม่พูดเรื่องนี้ออกมา แต่อย่างไรเขาก็ต้องเอ่ยถามตามมารยาท “แม่นางมีเรื่องอะไรหรือ?”

“เพิ่งมีชาชั้นยอดชุดใหม่มาถึงสถานเริงรมย์หลวง ข้าผู้นี้เลยอยากจะชวนท่านอาจารย์ไปดื่มด้วยกัน ไม่ทราบว่าท่านอาจารย์จะรังเกียจหรือไม่?”

หลังจากที่ลวี่หลิ่วพูดจบ นางก็ขยิบตาให้จินเฟิง

มันสื่อความหมายที่นางอยากจะถ่ายทอดได้ชัดเจน

“ข้าต้องขอโทษด้วย แต่ข้ายังมีเรื่องที่ต้องจัดการ วันนี้คงไม่รบกวนแม่นาง”

หากเป็นเวลาปกติ จินเฟิงอาจรับปากและไปกับลวี่หลิ่วเพื่อสัมผัสบรรยากาศของสถานเริงรมย์หลวง แต่วันนี้เขามีเรื่องที่ต้องทำจึงทำได้แค่ปฏิเสธอีกฝ่ายเท่านั้น

“ลวี่หลิ่วรอท่านอาจารย์ได้เสมอ”

ร่องรอยของความผิดหวังแวบขึ้นมาในดวงตาของสาวงาม แต่ก็เพียงชั่วครู่เดียวเท่านั้น เมื่อจินเฟิงปฏิเสธ นางก็โค้งคำนับและหลีกทางให้เขา

บัณฑิตหนุ่มพยักหน้าให้ลวี่หลิ่ว จากนั้นก็เดินออกไปพร้อมกับเถี่ยฉุย

ลวี่หลิ่วมองไปที่แผ่นหลังของเขาและถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ร่องรอยของความไม่เต็มใจก็ฉายชัดในดวงตาของนาง

นางเป็นฮวาขุยมาสามปีติดต่อกันและผู้ชมก็เริ่มเบื่อกับอาหารตาชิ้นนี้แล้ว เดิมทีนางไม่ได้สนใจการคัดเลือกฮวาขุยในปีนี้เท่าไรนัก แต่เมื่อมีถังเสียวเป่ยปรากฏตัว มันก็ทำให้นางตื่นตระหนก

บทกวี ‘ฉันทลักษณ์ 40 คำ’ ของจินเฟิง ไม่เพียงเพิ่มมูลค่าของถังเสียวเป่ยเป็นสองเท่า แต่ยังช่วยให้ถังเสียวเป่ยได้รับความนิยมอย่างมาก

นั่นเป็นเหตุผลที่ลวี่หลิ่วมาดักรอจินเฟิงที่ประตูหลังโรงเตี๊ยมจ้าวเจียแห่งนี้ โดยหวังว่าเขาจะช่วยเขียนบทกวีให้นางได้

นางยินดีจ่ายเต็มที่ และสิ่งที่นางเสนอเขาไปก็สื่อนัยอย่างชัดเจนแล้ว

แต่จินเฟิงปฏิเสธนางโดยไม่ลังเล

นางได้เป็นฮวาขุยแห่งสถานเริงรมย์หลวงและสามารถเอาชนะผู้คนมาได้นับไม่ถ้วน นับว่ามีประสบการณ์ หลังจากไม่พอใจอยู่ครู่หนึ่ง เจ้าตัวก็รีบคิดทันทีว่าจะมีวิธีแก้ไขอื่น ๆ หรือไม่

ทันใดนั้นนางก็นึกอะไรบางอย่างออกและโบกมือไปทางด้านหลัง

จากนั้นรถม้าคันหนึ่งก็มาจอดข้างลวี่หลิ่ว

เถี่ยฉุยมองย้อนกลับไปและเห็นลวี่หลิ่วขึ้นรถม้า เขาเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม “ท่านอาจารย์ ลวี่หลิ่วมาหาท่านเพื่อขอให้ท่านแต่งบทกวีให้ใช่หรือไม่?”

“น่าจะใช่”

จินเฟิงพยักหน้า

“เป็นไปตามที่ผู้คนล่ำลือ หญิงสาวจากสถานเริงรมย์หลวงนั้นดูมีน้ำมีนวล เป็นสตรีที่มีเอวเล็กคอด สามารถโอบรอบได้ด้วยมือเดียว ไม่น่าแปลกใจเลยที่นางถูกเรียกว่าลวี่หลิ่ว”

เถี่ยฉุยตบปากของเขาแล้วพูดว่า “ข้าไม่มีความสามารถเหมือนท่านอาจารย์ ไม่เช่นนั้นข้าคงลังเลที่จะปฏิเสธแม่นางผู้นี้อย่างแน่นอน”

สถานเริงรมย์หลวงเป็นหอนางโลมที่ดำเนินการโดยหน่วยราชการ และเด็กหญิงหลายคนในนั้นก็เป็นนักโทษผู้กระทำความผิด ภรรยาและอนุภรรยาของครอบครัวผู้มั่งคั่งที่อยู่ภายใต้การสอบสวนของหน่วยงาน

สตรีจากครอบครัวดังกล่าวไม่เพียงแต่งดงามราวกับดอกไม้เท่านั้น แต่คุณภาพของพวกนางยังสูงกว่าหอนางโลมทั่วไปอีกด้วย

ดังนั้นสถานเริงรมย์หลวงจึงมีตำแหน่งที่มั่นคงเหนือหอนางโลมอื่น ๆ และฮวาขุยในแต่ละปีก็มาจากสถานเริงรมย์หลวงทั้งนั้น

ตัวอย่างเช่นลวี่หลิ่วที่ได้ตำแหน่งฮวาขุยแห่งกวางเหยวียนเป็นเวลาสามปีติดต่อกัน

“เจ้าลองนำสิ่งที่เจ้าพูดเมื่อครู่ไปพูดให้ภรรยาของเจ้าฟังดูสิ”

จินเฟิงเหลือบมองเถี่ยฉุยด้วยรอยยิ้ม

“บอกนางแล้วเป็นอย่างไรหรือ?”

เถี่ยฉุยขมวดคิ้วและพูดว่า “เป็นเรื่องปกติที่บุรุษจะมองหาดอกไม้งามเชยชมข้างนอกไม่ใช่รึ? นางจะกล้าตำหนิข้าอย่างนั้นหรือ?”

ขณะที่จินเฟิงกำลังจะแกล้งเถี่ยฉุยอีกครั้ง เขาก็ได้ยินเสียงกีบม้าดังมาจากด้านหลัง

เมื่อมองย้อนกลับไปก็มีรถม้าคันหนึ่งเคลื่อนเข้ามาใกล้ช้า ๆ และหยุดลงตรงพวกเขาทั้งสอง

“ท่านอาจารย์ ท่านกำลังจะไปที่หอวาโยวสันต์หรือ?”

บทที่ 199 ลวี่หลิ่ว 1

บทที่ 199 ลวี่หลิ่ว 2

Verify captcha to read the content.ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหา

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์