ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 205

บทที่ 205 ถังเสียวเป่ยปรากฏตัว

“แม่นางชิงหลัวได้รับรางวัลรวมหนึ่งพันเก้าร้อยสามสิบเจ็ดตำลึงเงิน ยินดีกับแม่นางชิงหลัวด้วย”

เจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบประกาศรางวัลของชิงหลัวด้วยเสียงดัง

“แม่นางมู่หลาน ข้าจำได้ว่าการแข่งขันฮวาขุยจะจัดขึ้นเป็นเวลาสามวัน โดยมีหญิงสาวเข้าร่วมทั้งหมดยี่สิบสี่คนใช่หรือไม่?”

หลังจากได้ยินเสียงแห่งความยินดี กวานเสี่ยวโหรวก็ปิดปากของนางทันที “แม่นางชิงหลัวเพียงคนเดียว สามารถทำเงินได้มากกว่าหนึ่งพันเก้าร้อยตำลึงเงิน แปลว่าการแข่งขันในครั้งนี้จะทำเงินได้มากเท่าไร?”

“ไม่หรอก นี่เป็นการเปิดงานเท่านั้น จวิ้นโส่วก็เป็นผู้เปิดงานยอดเลยมากเป็นพิเศษ หลังจากนี้คงจะไม่มากเท่านี้แล้ว เพราะว่าเงินของพ่อค้าไม่ได้สะพัดง่ายขนาดนั้น”

ชิ่งมู่หลานกล่าวว่า “ฝั่งคนทั่วไปก็เหมือนกัน หลังจากผ่านความตื่นเต้นในสองสามรอบแรกไป จากนั้นก็จะมีคนส่งดอกไม้น้อยลง แต่การเตรียมงานสำหรับการแข่งขันฮวาขุยนั้น ทางการต้องเสียเงินไปเป็นจำนวนมากเลยทีเดียว”

ความจริงก็เหมือนกับที่ชิ่งมู่หลานพูด เมื่อหญิงสาวคนที่สองปรากฏตัวขึ้น เงินรางวัลที่นางได้รวมแล้วเพียง หนึ่งพันตำลึงเงินกับอีกเล็กน้อยเท่านั้น

หญิงสาวคนที่สามยิ่งแย่ไปกว่านั้น เพราะนางทำยอดได้เพียงหกร้อยตำลึงเงินเท่านั้น

หญิงสาวคนที่สี่คือหญิงสาวที่ได้รับความนิยมที่สุดในหอเซียวเซียง และสถานการณ์ก็ดีขึ้นเล็กน้อยเพราะนางได้รับเงินเกินหนึ่งพันตำลึงเงินอีกครั้ง

จากนั้นหญิงสาวสองสามคนถัดมาก็ทำยอดได้ลดลงเรื่อย ๆ อย่างน้อยที่สุดก็ทำได้เพียงหนึ่งร้อยตำลึงเงินเท่านั้น

เมื่อผ่านไปได้ครึ่งทาง แม่นางลวี่หลิ่วจากสถานเริงรมย์หลวงก็ขึ้นมาบนเวที

เวลานี้ บรรยากาศในที่จัดงานดูคึกคักน้อยกว่าตอนแรกมาก เพราะสุดท้ายแล้วบรรดาคนที่ยืนริมแม่น้ำไม่ใช่นักกีฬา ผู้คนทั่วไปที่ยืนดูริมแม่น้ำเพื่อรับชมไม่มีแม้แต่ที่นั่ง

หลายคนเหนื่อยล้าจากการยืนและทำได้แค่นั่งพักริมฝั่งน้ำอย่างไม่มีทางเลือก

แต่แม่นางลวี่หลิ่วเป็นฮวาขุยในช่วงสามปีที่ผ่านมา นางยังคงมีเสน่ห์ดึงดูดอย่างมาก เมื่อนางปรากฏตัว ไม่เพียงแต่บัณฑิตที่รู้จักนางดีเท่านั้น แต่ยังรวมไปถึงผู้คนทั่วไปที่ส่งเสียงเพื่อให้กำลังใจนาง

และบรรยากาศก็กลับมาคึกคักอีกครั้ง

ต้องบอกว่า ลวี่หลิ่วสามารถคว้าตำแหน่งฮวาขุยมาได้สามปีติดต่อกันแล้ว นางมีความสามารถ เสื้อผ้าที่นางสวมใส่เข้ากับรูปร่างได้อย่างลงตัว อีกทั้งการร่ายรำยังน่าสนใจมากอีกด้วย การแสดงของนางนั้นดึงดูด มีเสน่ห์ งดงาม เย้ายวน แต่ไม่ได้ก่อให้เกิดตัณหา คนธรรมดาที่ไม่รู้จักการร่ายรำยังอดไม่ได้ที่จะปรบมือ

เมื่อการแสดงจบลง จินเฟิงก็เรียกลูกจ้างที่เฝ้าประตูเข้ามาและโยนแท่งเงินสิบตำลึงเงินให้เขา

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาให้รางวัลแก่หญิงสาว

“สามีที่รักชอบแม่นางคนนี้หรือ?” กวานเสี่ยวโหรวถามด้วยรอยยิ้ม

“การแสดงนี้ยอดเยี่ยมมาก และเราเคยพบกันมาก่อน ดังนั้นข้าจึงอยากจะสนับสนุนนาง” จินเฟิงตอบด้วยรอยยิ้ม

“ท่านอาจารย์รู้จักแม่นางลวี่หลิ่วได้อย่างไร?”

ชิ่งมู่หลานถามด้วยความสับสน

ในช่วงสองสามวันมานี้ นางรู้ดีว่าจินเฟิงเดินทางไปที่ใดมาบ้าง นอกเหนือจากโรงเตี๊ยมแล้ว เขาก็ไปที่หอวาโยวสันต์เพียงสองครั้ง

แล้วก็ไปตลาดนายหน้าเพื่อซื้อของทำเหล็ก

แต่ทั้งหอวาโยวสันต์และตรอกเหย่เลี่ยน ล้วนไม่ใช่สถานที่ที่ลวี่หลิ่วจะไป

“เมื่อวานข้าไปที่หอวาโยวสันต์เพื่อไปหาแม่นางเสียวเป่ย…”

จินเฟิงเล่าเรื่องที่ทั้งสองรู้จักกันให้พวกนางฟัง “นางเป็นเพียงสหายร่วมเดินทาง การใช้รถร่วมกันถือเป็นโชคชะตา ข้าเองก็ไม่มีเวลาไปที่สถานเริงรมย์หลวงเพื่อตอบแทน การที่ข้ามอบเงินสิบตำลึงเงินให้นาง จึงถือว่าเป็นค่ารถ”

ขณะที่เขากำลังพูด จู่ ๆ ก็มีเสียงร้องดังมาจากด้านนอก “ท่านอาจารย์จินจากจินชวน มอบสิบตำลึงเงินให้กับแม่นางลวี่หลิ่ว!”

จินเฟิงหรี่ตาลง จากนั้นก็ยกยิ้มขึ้นและส่ายหัวช้า ๆ

เดิมทีเขาคิดว่าวิธีการที่ใช้ในการแข่งขันฮวาขุยนั้นค่อนข้างยุติธรรม และผู้ใดที่สามารถเป็นฮวาขุยได้ก็แสดงว่าคนผู้นั้นมีความสามารถ แต่ตอนนี้ ชายหนุ่มตระหนักได้แล้วว่ามีคนอยู่เบื้องหลัง

“สามี ไม่ใช่ว่าหากจำนวนไม่ถึงห้าสิบตำลึงเงินจะไม่ถูกประกาศรายชื่อผู้สนับสนุนหรือ?” กวานเสี่ยวโหรวถามอย่างสงสัย

“มีคนพยายามใช้ชื่อเสียงของเจ้าเพื่อส่งเสริมลวี่หลิ่ว”

ชิ่งมู่หลานกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ในขณะที่เสียงเพลงด้านนอกจบลง การสนทนาของผู้คนก็ดังขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“เกิดอะไรขึ้น? หากเงินรางวัลไม่ถึงห้าสิบตำลึงเงินจะไม่ถูกประกาศมิใช่หรือ?”

“ท่านอาจารย์จินจะเหมือนคนอื่น ๆ ได้อย่างไร ไม่ต้องพูดถึงรางวัลสิบตำลึงเงินเลย แม้แต่บริจาคเป็นเหรียญทองแดงก็ยังต้องได้รับการยกย่อง”

“ท่านอาจารย์จินคือผู้ใดกัน?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน