ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 207

บทที่ 207 ค้างคืนที่หอนางโลม

“แม่นางเสียวเป่ยชีพจรอ่อน แต่การหายใจปกติ ข้าไม่สามารถบอกได้ว่าแม่นางเสียวเป่ยป่วยไข้อย่างไร”

หลางจงอาวุโสถอนหายใจ

“ท่านอาจารย์เว่ย เสียวเป่ยกินอะไรผิดสำแดงไปหรือไม่ หรือนางเป็นลมพิษ?”

แม่เล้าแอบขยิบตาให้หลางจงอาวุโส

ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าภูมิแพ้ในต้าคัง หากเผลอกินสิ่งที่แพ้หรือติดเชื้อ รวมถึงสูดละอองเกสรดอกไม้แล้วมีอาการผิดปกติก็มักจะบอกว่ามีสาเหตุจากการกินของที่ผิดสำแดงหรือเป็นลมพิษ

หอวาโยวสันต์เพิ่งได้รับโอกาสที่ดีในการเข้าร่วมชิงตำแหน่งฮวาขุย เมื่อถังเสียวเป่ยถูกตราหน้าว่าเป็นเย่เม่ย โอกาสดังกล่าวคงจะจบลงอย่างไม่มีทางเลือก

แม่เล้าไม่สามารถรับผลที่ตามมาได้ นางจึงส่งสัญญาณบอกหลางจงอาวุโสให้วินิจฉัยว่าเสียวเป่ยมีพิษที่เกิดจากเลือดลม

หากอ้างเช่นนี้นางก็อาจจะผ่านพ่นช่วงเวลาวิกฤตไปได้

น่าเสียดายที่หลางจงผู้นี้ค่อนข้างมีจรรยาบรรณจึงเพิกเฉยต่อคำใบ้ของแม่เล้า เขาส่ายหัวอย่างดื้อรั้นและพูดว่า “ข้าต้องขอโทษนายแม่โจวด้วย ข้าไม่คิดว่าอาการนี้เหมือนกับการกินของผิดสำแดงหรือโรคที่เกี่ยวกับเลือดลม หากท่านคิดว่าการวินิจฉัยของข้าผิดพลาดก็อาจจะต้องเชิญผู้ที่มีความสามารถมากกว่านี้มา”

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็ถือกล่องยาแล้วออกไปทันทีทำให้แม่เล้าโกรธเสียจนต้องตบต้นขาตนเองเพื่อระบายอารมณ์

หลางจงผู้นี้เป็นหมอที่เก่งที่สุดในเมืองและมีชื่อเสียงไม่น้อย

หากเขาวินิจฉัยเช่นนั้นแล้ว คงเป็นเรื่องยากสำหรับแม่เล้าที่จะติดสินบนหลางจงคนอื่น

ท้ายที่สุดก็คงไม่มีใครอยากทำลายชื่อเสียงของตัวเอง

จินเฟิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มีอารมณ์ตรงกันข้ามกับแม่เล้า

เขาแอบขยิบตาให้กับเถี่ยฉุยและอีกฝ่ายก็เข้าใจทันที พร้อมปฏิบัติตามแผนที่วางไว้ด้วยท่าทางหวาดกลัว “ข้าเพิ่งได้ยินคนพูดว่าแม่นางเสียวเป่ยเป็นภูตราตรีซึ่งถือว่าเป็นลางร้าย ท่านอาจารย์เราไปกันเถิด อย่าเข้าไปยุ่งกับนางเลย เดี๋ยวจะโชคร้าย!”

แม่เล้าที่อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว เกือบจะระเบิดความโกรธเมื่อได้ยินสิ่งนี้ หากว่าเถี่ยฉุยผู้นี้ไม่ได้มากับจินเฟิง นางคงจะเรียกคนมาลากตัวเขาออกไป

“เจ้าอย่าพูดจาเหลวไหลสิเถี่ยฉุย หลางจงไม่ได้พูดเช่นนั้นมิใช่หรือ?”

จินเฟิงตำหนิ “บางทีแม่นางเสียวเป่ยอาจติดเชื้อจากลมพิษก็เป็นได้?”

“ใช่ ๆ ท่านอาจารย์จินพูดถูก!”

แม่เล้าตอบรับอย่างรวดเร็ว “เสียวเป่ยต้องติดเชื้อจากลมที่เป็นพิษอย่างแน่นอน บางทีพรุ่งนี้นางอาจจะดีขึ้น”

“ท่านอย่าโกหกตัวเองเลย แม้แต่คนโง่เขลาก็ยังเห็นว่าหลางจงแค่ไม่อยากพูดให้ชัดเจนเท่านั้น…”

“หุบปาก!”

จินเฟิงหยุดเถี่ยฉุยแล้วหันไปมองแม่เล้า “ข้าขอไปหาแม่นางเสียวเป่ยได้หรือไม่?”

“ท่านอาจารย์ก็ได้เห็นอาการของเสียวเป่ยแล้ว วันนี้นางคงจะไม่สามารถพบแขกได้”

แม่เล้ามีสีหน้าเขินอายและพูดว่า “ขอให้นางพักผ่อนเสียก่อนจะดีกว่า เพราะวันพรุ่งนี้นางต้องลงแข่ง”

ถังเสียวเป่ยหญิงสาวจากหอวาโยวสันต์ปรากฏตัวเป็นคนสุดท้าย หลังจากเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ แม่เล้าก็ไม่มีความตั้งใจที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไป นางจึงอยากที่จะกลับไปให้เร็วที่สุดเพื่อควบคุมสถานการณ์ไม่ให้บานปลาย

“ถ้านายแม่โจวพูดเช่นนั้น ข้าก็จะไม่รบกวนแม่นางเสียวเป่ย”

จินเฟิงกล่าวว่า “แต่ข้ากังวลจริง ๆ เกี่ยวกับอาการของนาง อย่างไรเสียท่านช่วยเตรียมห้องที่สามารถมองเห็นเรือนของแม่นางเสียวเป่ยให้ข้าทีได้หรือไม่ ข้าอยากที่จะอยู่เป็นเพื่อนนางยามค่ำคืน”

“ไม่มีปัญหา!”

แม่เล้าดีใจมากและพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้คือการทำลายชื่อเสียงของถังเสียวเป่ยอย่างร้ายแรง หากจินเฟิงมาคอยเฝ้าอยู่ เรื่องราวอาจเปลี่ยนจากร้ายกลายเป็นดีได้ เพราะเขาไม่ได้ทอดทิ้งนาง

“เจ้าเอายี่สิบตำลึงเงินนี้ไปก่อน หากยังไม่เพียงพอข้าจะเพิ่มอีกทีหลัง”

จินเฟิงขอให้เถี่ยฉุยนำแท่งเงินออกมาสองแท่งแล้วส่งมอบให้แม่เล้า

“เสียวเป่ยเป็นบุตรสาวสุดที่รักของข้า ตอนนี้นางลำบาก ทุกคนต่างหลีกเลี่ยงนาง มีเพียงท่านอาจารย์จินเท่านั้นที่มาเยี่ยม นายแม่อย่างข้ารู้สึกขอบคุณแทนนางอย่างสุดซึ้ง แล้วข้าจะรับเงินของผู้มีพระคุณได้อย่างไร?”

แม่เล้าพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “หอวาโยวสันต์เปรียบเสมือนบ้านของท่าน และท่านสามารถอยู่ที่นั่นได้นานเท่าที่ต้องการ!”

“เช่นนั้นข้ารบกวนนายแม่โจวด้วย”

เมื่อจินเฟิงเห็นสิ่งนี้ เขาก็ไม่สนใจที่จะปฏิเสธและเดินตามรถม้าของหอวาโยวสันต์กลับไปที่ตรอกเฟิงเยว่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน