ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 208

บทที่ 208 หมดผลประโยชน์

ทาสนั้นมีสถานะต่ำต้อยและกฎหมายในยุคนี้ก็เลวร้าย

จนกว่าจินเฟิงจะไถ่ตัวของถังเสียวเป่ยได้ ถังเสียวเป่ยถือว่าเป็นทรัพย์สินส่วนตัวของหอวาโยวสันต์ แม่เล้ามีสิทธิ์ทุบตีและดุด่านางได้ตามใจ และแม้ว่านางจะถูกทุบตีจนตายก็จะไม่มีผู้ใดสน

ตามที่กล่าวไว้ ยิ่งคาดหวังมากเท่าไร ความผิดหวังก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น หอวาโยวสันต์ใช้ทรัพยากรและความพยายามมากมายในการฝึกอบรมถังเสียวเป่ย จินเฟิงกังวลมากว่าแม่เล้าผู้ชั่วร้ายจะทำร้ายถังเสียวเป่ยด้วยความโกรธ

ท่ามกลางแสงจากโคมไฟ เขาจ้องมองไปที่เรือนของถังเสียวเป่ย หัวใจของชายหนุ่มเต้นแรงและเร็ว พร้อมกับคิดว่าเขาควรจะทำอย่างไรถ้าแม้เล้านั้นลงไม้ลงมือกับนาง

โชคดีที่เรือนของถังเสียวเป่ยเงียบสงบตลอดเวลาและไม่มีเสียงร้องไห้ดังลอดออกมาให้ได้ยิน

แม่เล้าเข้าไปด้านในเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงก่อนจะออกมา ถังเสียวเป่ยเดินตามมาข้างหลังเพื่อส่งแม่เล้าที่ประตู

ดูจากท่าทางที่นางเดินแล้วไม่น่าจะได้รับบาดเจ็บตรงไหน

“ดูเหมือนแม่เล้าจะยับยั้งชั่งใจได้อยู่”

ในที่สุดจินเฟิงก็รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก

หลังจากปิดประตูลานบ้าน ถังเสียวเป่ยก็หันกลับมาและมองไปที่หน้าต่างของจินเฟิง จากนั้นก็ย่อตัวเล็กน้อยเพื่อทำความเคารพ

เห็นได้ชัดว่านางเข้าใจความกังวลของเขาเป็นอย่างดี

เถี่ยฉุยจ้องมองไปที่หน้าต่างจนถึงกลางดึกจนแน่ใจว่าแม่เล้านั้นกลับไปพักผ่อนแล้ว เขาถึงจะเข้านอน

เช้าวันรุ่งขึ้น ทันทีที่จินเฟิงตื่น แม่เล้าก็เดินมาพร้อมกับหญิงรับใช้ของนาง

“ท่านอาจารย์พักที่นี่สะดวกสบายดีหรือไม่?”

“ค่อนข้างดี” จินเฟิงถาม “แม่นางเสียวเป่ยเป็นอย่างไรบ้าง”

“เป็นเพราะคำพูดดี ๆ ของท่านอาจารย์ นางเพียงแค่ติดเชื้อจากลมร้ายเท่านั้น เมื่อวานหลังจากกลับมาพักผ่อน อาการของนางก็ดีขึ้น”

แม่เล้ายิ้มแล้วพูดว่า “อีกเดี๋ยวเรือแห่ก็จะมาถึงบริเวณริมแม่น้ำ ท่านอาจารย์จะไปกับพวกข้า หรือจะไปด้วยตนเองหรือ?”

“ไปพร้อมกันก็ได้”

ก่อนที่จะไถ่ตัวนางออกมา จินเฟิงวางแผนที่จะปกป้องถังเสียวเป่ยให้ดีที่สุด

“เช่นนั้นข้าขอไปเตรียมรถม้าสักครู่”

แม่เล้าตอบรับและกำลังจะจากไป แต่แล้วหญิงรับใช้ส่วนตัวของนางก็วิ่งเข้ามาอย่างร้อนรน

“แย่แล้ว นายแม่!”

“กิริยามารยาทที่ข้าสอนเจ้านั้นหายไปไหนหมด อาการรีบร้อนเช่นนี้ช่างเป็นภาพที่ไม่สมควร ขายหน้าท่านอาจารย์ยิ่งนัก!”

แม่เล้าตำหนิก่อนจะเอ่ยปากถาม “มีเรื่องอะไรหรือ?”

“เรียนนายแม่ ทางการส่งคนมาแจ้งว่า เนื่องจากเสียวเป่ยป่วย เพื่อให้ร่างกายของนางฟื้นตัวดีขึ้น จึงไม่ต้องให้นางเข้าร่วมการคัดเลือกตำแหน่งฮวาขุยแล้ว”

หญิงรับใช้ตอบอย่างสั่น ๆ

“คนส่งข่าวไปที่ใดแล้ว?!”

เมื่อแม่เล้าได้ยินเช่นนี้ นางก็ไม่สนใจเรื่องมารยาทอีกต่อไป รีบหันหลังพร้อมวิ่งออกไปพร้อมกับร่างอวบอ้วน “บอกเหล่าเหลียงให้ไปเตรียมเงินหนึ่งร้อยตำลึงเงิน!”

“นายแม่ หลังจากแจ้งข่าวเสร็จ คนส่งข่าวก็กลับออกไปแล้ว”

หญิงรับใช้ตอบอย่างรวดเร็ว

“เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร?” แม่เล้ากระทืบเท้าอย่างฉุนเฉียว “ให้เหล่าเหลียงเตรียมม้า ข้าจะไปพบนายท่านหลิว!”

หลังจากพูดจบ นางก็วิ่งออกไปโดยลืมเรื่องจินเฟิงไปสนิท

เมื่อเป็นอิสระแล้ว บัณฑิตหนุ่มจึงกลับไปนั่งลงอีกครั้ง

ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วยามแต่แม่เล้าก็ยังไม่กลับมา

เรือแห่ของหอวาโยวสันต์ได้ออกเดินทางไปโดยไม่มีถังเสียวเป่ย

เมื่อถังเสียวเป่ยไม่ได้ร่วมขบวน จินเฟิงเองก็ไม่ไปเช่นกัน

หญิงสาวทุกคนต่างพากันไปที่ริมแม่น้ำ จนหอวาโยวสันต์แห่งนี้ดูเหมือนสถานที่รกร้าง กระทั่งช่วงเย็นเมื่อขบวนแห่กลับมา หอวาโยวสันต์ถึงได้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน