ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 217

บทที่ 217 บุรุษที่เพียบพร้อม

ลวี่หลิ่วแห่งสถานเริงรมย์หลวงได้รับตำแหน่งฮวาขุยเป็นปีที่สี่ นางกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ริมหน้าต่างอย่างเกียจคร้านและเอนหลังเพื่อพักสายตา

เมื่อคืนทางสถานเริงรมย์หลวงได้จัดงานเลี้ยงฉลองให้นาง กว่าจะได้นอนเวลาก็ได้ล่วงเลยไปจนถึงกลางดึกแล้ว ตอนนี้ลวี่หลิ่วยังคงรู้สึกอ่อนเพลียมาก

นางหาวออกมาน้อย ๆ ในขณะที่กำลังคิดจะงีบหลับก็ได้ยินเสียงคนก้าวขึ้นมาชั้นบนจากด้านนอก

หญิงรับใช้ตัวน้อยรีบถกกระโปรงวิ่งขึ้นมา ทันทีที่นางเข้าไปในประตูก็ตะโกนอย่างตื่นเต้นว่า “คุณหนู! คุณหนู แม่นางเสียวเป่ยจากหอวาโยวสันต์แขวนประจานฮูหยินเว่ย!”

“ฮูหยินเว่ยไหน ฮูหยินเว่ยที่ทุบตีผู้คนจนตายในหอเซียวเซียงหรือ?”

ลวี่หลิ่วขมวดคิ้วอย่างสงสัย

“ใช่! คือนางผู้นั้น”

“ถังเสียวเป่ยไปทำอะไรให้นางไม่พอใจเล่า หรือฮูหยินเว่ยไปที่หอวาโยวสันต์เพื่อเอาเรื่องนาง? แต่นี่น่าแปลกยิ่งนัก เพราะถังเสียวเป่ยไม่ได้เข้าร่วมการคัดเลือกฮวาขุยแล้ว ไม่น่าจะได้ไปทำให้ฮูหยินเว่ยขุ่นเคืองได้ เหตุใดนางจึงถูกฮูหยินเว่ยนำตัวไปแขวนประจานเล่า”

ลวี่หลิ่วกังวลเมื่อนางได้ยินสิ่งนี้

ขณะที่นางกำลังจะเอ่ยถามเกี่ยวกับปฏิกิริยาของจินเฟิงก็ได้ยินหญิงรับใช้พูดต่อ “คุณหนูได้ยินผิดแล้ว ไม่ใช่ฮูหยินเว่ยแขวนประจานถังเสียวเป่ย แต่เป็นถังเสียวเป่ยแขวนประจานฮูหยินเว่ยต่างหาก”

“เจ้าว่าอย่างไรนะ?! เป็นไปได้อย่างไร?”

ลวี่หลิ่วรีบลุกขึ้นด้วยความประหลาดใจทันที

“ตอนนี้ถังเสียวเป่ยอยู่ที่ประตูตรอกเฟิงเยว่ หากคุณหนูไม่เชื่อก็ลองไปดูด้วยตัวเองเถิดเจ้าค่ะ!”

หญิงรับใช้พึงพอใจในปฏิกิริยาของลวี่หลิ่วมาก

เพราะตอนที่นางได้ยินครั้งแรก นางก็รู้สึกเหลือเชื่อเช่นกัน

“ข้ายังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าและทำผมจะออกไปข้างนอกได้อย่างไร เจ้าบอกข้าทีว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น” ลวี่หลิ่วเร่งเร้าอย่างทนไม่ไหว

“เรื่องนี้เริ่มต้นตั้งแต่ท่านอาจารย์จินไปไถ่ตัวแม่นางเสียวเป่ยออกมา…”

หญิงรับใช้เล่าให้ลวี่หลิ่วฟังอย่างละเอียดถึงสิ่งที่นางได้ยินมา

อีกทั้งยังเพิ่มเติมเนื้อหาเข้าไปบางส่วนเพื่อเพิ่มอรรถรสอีกด้วย

“เจ้าหมายความว่า หลังจากที่ท่านอาจารย์จินไถ่ตัวแม่นางเสียวเป่ยออกมาแล้ว เขาก็ส่งคนพานางไปยกเลิกสัญญาทาสทันทีอย่างนั้นหรือ?”

เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของลวี่หลิ่วก็เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

การได้รับการไถ่ตัวจากบัณฑิตอายุน้อยและมีความสามารถ ถือเป็นความฝันที่สมบูรณ์แบบที่สุดของบรรดานางโลม

ทว่าจินเฟิงไม่เพียงไถ่ตัวถังเสียวเป่ยเท่านั้น แต่ยังช่วยยกเลิกสัญญาซื้อขายเพื่อปลดปล่อยให้นางเป็นอิสระอีกด้วย

สำหรับหญิงสาวในหอนางโลมนี่คือสิ่งที่พวกนางไม่เคยจินตนาการถึง

“ใช่ แม่นางเสียวเป่ยได้พบกับฮูหยินเว่ยระหว่างเดินทางกลับจากการยกเลิกสัญญาซื้อขายของนาง จากนั้นก็เกิดเรื่องดังกล่าวขึ้น” หญิงรับใช้เล่าถึงเรื่องราวทั้งหมด

“เจ้าบอกว่าท่านอาจารย์จินมีบรรดาศักดิ์เป็นขุนนางที่แม้กระทั่งจวิ้นโส่วก็ยังต้องยอมแพ้อย่างนั้นหรือ?”

“ใช่! มีคนเห็นเหตุการณ์มากมาย เมื่อท่านอาจารย์จินรู้ว่าเกิดเรื่องกับแม่นางเสียวเป่ยจนนางได้รับบาดเจ็บ เขาก็โกรธมากและสั่งให้คนของเขาจัดการข้ารับใช้ของฮูหยินเว่ยทั้งหมด”

หญิงรับใช้เล่าเรื่องอย่างออกรสออกชาติ “ต่อมาจวิ้นโส่วก็มาพร้อมกับทหารท้องถิ่นหลายร้อยนายเพื่อจับกุมท่านอาจารย์จิน แต่ท่านอาจารย์จินปกป้องแม่นางเสียวเป่ยด้วยดาบเล่มเดียวในมือของเขา พร้อมกับหยิบป้ายประจำตัวออกมา เมื่อจวิ้นโส่วเห็นป้ายนั่น เขาถึงกับไปต่อไม่ถูกเลยทีเดียว…”

“เอาละ ยิ่งเจ้าเล่ามากเท่าใดก็ยิ่งฟังดูเกินจริงมากขึ้นเท่านั้น”

ลวี่หลิ่วมองหญิงรับใช้ด้วยสีหน้าว่างเปล่า “มีทหารท้องถิ่นหลายร้อยคนเชียวหรือ เหตุใดไม่บอกว่ามีพันคนไปเลยเล่า?”

หลังจากอยู่ที่สถานเริงรมย์หลวงมาหลายปี ผู้ครองตำแหน่งฮวาขุยก็มีความสามารถอย่างการจับโกหก

แม้ว่าคำพูดของหญิงรับใช้จะเกินจริงไปบ้าง แต่ที่จินเฟิงไถ่ตัวถังเสียวเป่ยออกมาและต่อสู้กับจวิ้นโส่วเพื่อนางนั้นน่าจะเป็นความจริง

ลวี่หลิ่วมองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความอิจฉาและเสียใจอยู่ลึก ๆ

นางอิจฉาถังเสียวเป่ยที่ได้พบกับบุรุษที่เพียบพร้อมอย่างจินเฟิง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน