ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 22

บทที่ 22 อานุภาพของตั่ง

ยุคนี้ยังไม่มีไฟฟ้าใช้ ชาวบ้านที่นี่ต้องจุดตะเกียงน้ำมัน เมื่อฟ้ามืดลงหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้ก็เริ่มเงียบสงบ

มีเพียงเสียงเอี๊ยดเอี๊ยดเท่านั้นที่ดังมาจากบ้านของจินเฟิง

ถังตงตงมุ่งความสนใจไปที่การปั่นด้าย โดยมีตะเกียงน้ำมันอันใหญ่คอยให้แสงสว่าง

ฝั่งเสี่ยวเอ๋อ นางกำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียงเล็ก ๆ ไม่รู้ว่ากำลังฝันถึงสิ่งใดหมอนหนุนใบนั้นถึงเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลาย

“ตงตง เจ้าเลิกปั่นด้ายได้แล้ว รีบเข้านอนเถิด”

กวานเสี่ยวโหรวสวมเสื้อคลุมแล้วพูดอย่างเป็นห่วง “ช่วงนี้เจ้าพักผ่อนน้อย ดูเจ้าสิ ผอมไปหมดแล้ว”

“ครอบครัวเจ้ากินข้าววันละสามมื้อ อีกทั้งยังเป็นข้าวสวยอีก ข้าจะผอมลงได้อย่างไร”

ถังตงตงเอ่ย “เสี่ยวโหรว เจ้าเข้านอนก่อนเถอะ เดี๋ยวข้าจะนั่งปั่นด้ายอีกสักพัก”

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็อย่านอนดึกมากล่ะ”

กวานเสี่ยวโหรวเช็ดมุมปากของเสี่ยวเอ๋อ จากนั้นก็กลับไปยังห้องทางทิศตะวันตก

“ดูเหมือนว่าวันนี้คงหมดหวังแล้วล่ะ…”

เมื่อได้ยินเสียงเอี๊ยดเอี๊ยด จินเฟิงก็รู้สึกหมดหนทาง

เขากับกวานเสี่ยวโหรวกำลังอยู่ในช่วงดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์และมีความปรารถนาอันแรงกล้า ทว่าบ้านหลังนี้มีเพียงห้องตรงกลางที่กั้นระหว่างห้องทางทิศตะวันออกและตะวันตกเท่านั้น ไม่มีประตู กลางดึกจินเฟิงสามารถได้ยินเสียงเสี่ยวเอ๋อละเมอได้อย่างชัดเจน ดังนั้นหากเขาและภรรยาอยากทำกิจกรรมร่วมกัน ก็ต้องรอให้ถังตงตงหลับก่อนถึงจะทำได้

แต่ช่วงนี้ถังตงตงมีความมุ่งมั่นตั้งใจเป็นอย่างมาก เพราะนางปั่นด้ายจนดึกดื่นทุกคืน

กว่านางจะเข้านอน จินเฟิงและกวานเสี่ยวโหรวก็ผล็อยหลับไปแล้ว

“พรุ่งนี้คงต้องสร้างกระท่อมที่ลานบ้านให้คนที่เป็นก้างขวางคอย้ายไปอยู่ที่นั่น”

บัณฑิตหนุ่มคิดเรื่องนี้อย่างไม่พอใจ ก่อนจะค่อย ๆ หลับไป

ด้านหลังภูเขา เซี่ยกวางเดินออกจากป่ามาพร้อมกับชายหัวโล้น ทั้งสองค่อย ๆ ย่องเข้าไปในหมู่บ้านภายใต้แสงจันทร์อันเลือนราง

ทั้งคู่ถือขวานที่เพิ่งลับให้คมเมื่อบ่ายวันนี้ไว้ในมือ ขอบของคมมีดสะท้อนแสงจันทร์แวววาว

พวกเขาเตรียมพร้อมที่จะฆ่าปิดปาก

“หมู่บ้านของเจ้าไม่มีสุนัขหรือ?”

ชายหัวโล้นกระซิบถามเสียงต่ำ

“พี่สาม ไม่ต้องกังวล หมู่บ้านของเรายากจนมาก ชาวบ้านทั่วไปมีอาหารไม่พอกินด้วยซ้ำ ผู้ใดจะมีเงินเลี้ยงสุนัขได้?”

“เช่นนั้นก็ดี”

หากไม่มีสุนัข ก็จะไม่มีเสียงเห่าให้ชาวบ้านตื่น

“หืม เหตุใดบ้านหลังนั้นยังมีแสงไฟอยู่ล่ะ”

เซี่ยกวางชี้ไปยังหน้าต่างที่มีแสงสลัวแล้วเอ่ย “พี่สาม ลงมือได้เลยหรือไม่?”

“ลงมืออะไรของเจ้า แสงไฟสว่างไสวขนาดนั้น คนในบ้านคงยังไม่นอน หากเกิดเสียงตะโกนร้องขึ้นมาคงได้ยินไปทั้งหมู่บ้าน”

ชายหัวโล้นตบเข้าที่ศีรษะของเซี่ยกวาง

“ข้าเข้าใจแล้ว!”

เซี่ยกวางหดคอและนั่งยอง ๆ อยู่บนพื้นหญ้าด้านนอกลานบ้านกับชายหัวโล้นอย่างอดทน

ครึ่งชั่วยามผ่านไป

หนึ่งชั่วยาม…

สองชั่วยามผ่านไป นี่ก็ดึกมากแล้ว เหตุใดยังคงเปิดหน้าต่างและไม่ดับไฟอีก

“หรือพวกเขาไม่ได้ดับไฟก่อนนอน?”

ชายหัวโล้นทนไม่ไหวแล้ว

หลังจากนั่งยอง ๆ รออยู่เป็นเวลานาน ขาของเขาก็เริ่มชา

“เป็นไปได้ แต่ก่อนชายหนุ่มผู้นี้เป็นชายที่ไม่รู้จักการใช้ชีวิต ทรัพย์สินของครอบครัวที่พ่อทิ้งไว้ให้ก็ถูกล้างผลาญในเวลาไม่ถึงหนึ่งปี”

เซี่ยกวางกล่าวต่อ “หลังจากทำเงินได้มากมาย เขาคงกลับมาใช้ชวิตอย่างฟุ่มเฟือยอีกครั้ง”

“นี่คือเงินของข้า อย่าปล่อยให้เขาใช้ออกไปโดยเปล่าประโยชน์เช่นนี้!”

ดวงตาของชายหัวโล้นเผยความชั่วร้ายออกมา “ไป ลงมือ!”

หลังจากรอมาเป็นเวลานาน เซี่ยกวางก็เริ่มหมดความอดทน ตัดสินใจลุกขึ้นและตั้งใจจะลงมือ

ทว่าใครจะไปรู้ว่าเมื่อทั้งสองยืนขึ้น ประตูห้องหลักจะถูกเปิดออก

เซี่ยกวางและชายหัวโล้นตกใจมากจนรีบหมอบลงอีกครั้ง

ที่ทางเข้าห้องหลัก ถังตงตงกำลังเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์และยืดตัวออก

สตรีผู้นี้รูปร่างเพรียวบางอย่างเห็นได้ชัด

“ภรรยาไอ้หนุ่มนี่มันสวยจริง ๆ!”

ชายหัวโล้นกลืนน้ำลายลงคออย่างไม่ตั้งใจ

“นี่ไม่ใช่ภรรยาของเขา นางมีนามว่าถังตงตง เป็นสตรีจากกวานเจียวาน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน