ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 220

บทที่ 220 ความโศกเศร้าแห่งยุคสมัย

เนื่องจากทหารผ่านศึกได้มาติดตามจินเฟิงและสังหารกลุ่มโจรไปหลายกลุ่มแต่ละคนจึงมีเงินเก็บมากมาย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในครั้งนี้ จินเฟิงนำเงินที่สามีพ่อค้าของหญิงดุร้ายนั้นส่งมา มอบให้กับทหารผ่านศึกคนละยี่สิบตำลึงเงิน

นี่เป็นความมั่งคั่งจำนวนหนึ่ง หากใช้เท่าที่จำเป็นก็สามารถเลี้ยงครอบครัวได้หลายปี

แต่สำหรับที่นี่เงินยี่สิบตำลึงเงินยังน้อยเกินไป

ไม่ต้องพูดถึงการซื้อคนถึงสี่คน ต้าหลิวไม่แม้แต่จะซื้อตัวจินเผิงได้เช่นกัน

“แพงขนาดนี้เชียวหรือ?”

จินเฟิงยักคิ้วถาม

ไม่ใช่ว่าผู้ดูแลร้านคิดว่าพวกเขาเป็นกลุ่มคนมาจากนอกเมืองจึงพยายามโก่งราคาหรอกรึ?

“ท่านอาจารย์ ชายหนุ่มเป็นที่ต้องการอยู่เสมอและทหารผ่านศึกที่มีแขนขาแข็งแรงนั้นหายากยิ่งกว่า ราคาต่อคนสามสิบตำลึงเงินนั้นไม่แพงเลยจริง ๆ”

ผู้ดูแลร้านร่างท้วมกล่าวว่า “พวกที่เคยรับราชการทหาร แล้วยังมีชีวิตรอดกลับมาอย่างสมบูรณ์ ล้วนเป็นที่ต้องการ พวกเขาจะถูกซื้อตัวไปดูแลบ้านและพวกคนชราก็ค่อนข้างที่จะพอใจบุรุษเหล่านี้ หากให้ราคาต่ำกว่าสี่สิบตำลึงเงิน ข้าเองก็ไม่ไหวเช่นกัน”

“ท่านอาจารย์ ข้าเป็นพยานได้ว่าราคาตลาดของทหารผ่านศึกโดยพื้นฐานแล้วไม่ต่ำกว่าสี่สิบตำลึงเงิน”

พ่อค้าคนกลางกล่าวเสริม

จินเฟิงไม่ตอบ แต่หันไปมองถังตงตง

อย่างไรเสียนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาซื้อตัวทาสและเขาไม่มีประสบการณ์เลย เขาพาถังตงตงมาด้วยเพื่อป้องกันไม่ให้ถูกโกง

ถังตงตงพยักหน้าเล็กน้อยเพื่อยืนยันว่าราคาตลาดเป็นเช่นนี้

“ท่านอาจารย์ ท่าน… ท่านให้ข้ายืมเงินได้หรือไม่… ร้อยตำลึงเงิน? …ไม่สิเก้าสิบตำลึงเงินก็เพียงพอแล้ว!”

ใบหน้าของต้าหลิวแดงก่ำแต่เขายังคงกัดฟันและพูดว่า “ข้ารู้ว่านี่เป็นเงินจำนวนมหาศาล และข้าอาจจะไม่สามารถจ่ายคืนได้ตลอดชีวิต แต่… แต่เริ่มจากวันนี้ ข้าจะยอมเป็นข้ารับใช้ท่านอาจารย์… ตราบใดที่ท่านอาจารย์สั่งการ… ข้าจะไม่มีวันเกี่ยงงอน…”

“พอ ๆ ข้าบอกให้เจ้ายืนหยัดเพื่อข้าแล้วหรืออย่างไร?”

จินเผิงไม่รอให้จินเฟิงตอบ และเตะต้าหลิวอย่างแรง “ข้าถูกส่งตัวมาเป็นทาส แล้วเจ้าจะลงมาเผชิญสิ่งนั้นกับข้าไปทำไมกัน?”

“ต้าหลิว ข้าเห็นว่าปกติแล้วเจ้าก็เฉลียวฉลาดไม่น้อย เหตุใดเจ้าจึงโง่เขลาได้ถึงเพียงนี้?”

ถังตงตงกล่าวว่า “จินเฟิงซื้อตัวพวกเขาเพื่อไปทำงาน แล้วเจ้าล่ะจะซื้อตัวพวกเขาไปทำสิ่งใด? อีกอย่าง เจ้าไม่รู้จักจินเฟิงดีหรือ? หากพวกเขาติดตามจินเฟิง ท่านอาจารย์ของเจ้าจะเอาเปรียบพวกเขาหรือ?”

“เอ่อ…”

ดูเหมือนต้าหลิวจะถูกไม้ฟาดเข้าที่ศีรษะจนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

ใช่ ด้วยนิสัยของจินเฟิง อีกฝ่ายจะไม่ปฏิบัติต่อจินเผิงอย่างย่ำแย่แน่นอน ทำไมเขาถึงโง่เขลาเช่นนี้?

“แหะ ๆ ข้าขอโทษด้วย ข้าได้พบกับพี่ใหญ่จินเผิงและตื่นเต้นเกินไปหน่อยก็เลยสับสน”

ต้าหลิวลุกขึ้นจากพื้นและเกาศีรษะด้วยความเขินอาย

“ไม่แย่งคนไปจากข้าแล้วหรือ?”

จินเฟิงเหลือบมองต้าหลิวพร้อมหยิบตั๋วเงินสองสามใบออกมาจากแขนเสื้อของเขาแล้วมอบให้ผู้ดูแลร้าน

“ท่านอาจารย์โปรดรอสักครู่ ข้าจะไปนำป้ายประจำตัวของเหล่าทาสมาให้ท่าน”

ผู้ดูแลร้านร่างท้วมรับตั๋วเงินเอาไว้แล้ววิ่งออกไป

ชายคนนั้นเข้าไปด้านหลังเพื่อหากุญแจปลดตรวนและกุญแจมือพวกของจินเผิงออก

“พี่ใหญ่จินเผิง ตอนนี้สหายของเรามาอยู่กับท่านอาจารย์ไม่น้อยเชียวล่ะ ทั้งพี่เหลียง ฟางเหลย และเจิ้งฟางต่างก็อยู่ที่นี่ พวกเขาจะต้องดีใจมากแน่ ๆ ที่ได้พบพี่”

ปกติแล้วต้าหลิวดูเป็นคนนิ่ง ๆ ทว่าตอนนี้อีกฝ่ายกลับดูมีความสุขมากจนเก็บอาการไม่อยู่เหมือนเด็ก ๆ เขาเอาแต่ดึงจินเผิงและพูดไม่หยุด

จินเฟิงไม่อยากจะเข้าไปแทรกกลางระหว่างพวกเขาจึงพาพ่อค้านายหน้าออกจากร้านไป “ที่ร้านอื่นยังมีบุรุษแข็งแกร่งอีกหรือไม่?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน