ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 221

บทที่ 221 รับไว้ทั้งหมด

“หากผู้ใดยินดีไปกับข้าก็ขอให้ยกมือขึ้น!”

ทันทีที่จินเฟิงพูดจบ หญิงสาวเกือบทั้งหมดในกลุ่มก็ยกมืออย่างพร้อมเพรียง

ตอนนี้พวกนางไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แค่ต้องการออกจากกระท่อมที่อัดแน่นไปด้วยกลิ่นเหม็นนี้โดยเร็วที่สุด

ถึงจะมีคนซื้อตัวไปทุบตีจนตายพวกนางก็ยอม

ผู้ที่ไม่ยกมือไม่ใช่ว่าไม่เต็มใจ แต่พวกนางคงหิวมากจนไม่มีแรงแม้แต่จะยกมือก็เท่านั้น

“ท่านพี่ ท่านอาจารย์จินคงจะไม่ซื้อตัวไปหมดทุกคนหรอกใช่หรือไม่?” ถังเสียวเป่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ถังตงตงไม่ตอบ แต่ถังเสียวเป่ยเห็นคำตอบในดวงตาของนาง

“ท่านพี่ นี่มันไม่มากไปหรือ? ท่านลองไปคุยกับท่านอาจารย์ดูสิว่า เวลานี้ไม่ใช่เวลาแห่งความเห็นอกเห็นใจ การที่ท่านอาจารย์คิดจะรับพวกนางไว้ทั้งหมดล้วนต้องมีค่าใช้จ่ายจำนวนมาก และก็ไม่ง่ายเลยหากจะเลี้ยงคนมากมายขนาดนี้”

“เสียวเป่ย ข้าบอกเจ้าแล้วว่าจินเฟิงไม่เคยทำอะไรที่เขาไม่แน่ใจ หากตอนนี้เขาตัดสินใจที่จะซื้อตัวพวกนางทั้งหมด นั่นแปลว่าเขามั่นใจว่าเขาจะสามารถเลี้ยงดูทุกคนได้”

ถังตงตงเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มแล้วพูดว่า “จินเฟิงไม่ได้เป็นคนอ่อนโยน แต่เขามีความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นอยู่เสมอ เขาเป็นผู้ที่มีจิตใจเมตตา”

นางเคยเห็นความโหดเหี้ยมของจินเฟิงในการฆ่าโจรโดยการออกคำสั่งอย่างเด็ดเดี่ยว ในขณะที่โจรส่วนใหญ่มากกว่าร้อยชีวิตถูกสังหารหรือได้รับบาดเจ็บ เขาไม่แม้แต่จะมีความสั่นไหวในดวงตาด้วยซ้ำ

แน่นอนว่า นางก็เคยเห็นสายตาแห่งความสิ้นหวังและความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นในดวงตาของจินเฟิงยามที่เขามองดูคนแก่และเด็กในหมู่บ้าน

เขาเป็นคนที่มีสองบุคลิกที่ต่างกันสุดขั้ว แต่ผสานรวมกันเป็นหนึ่งได้อย่างลงตัว

นี่คือสาเหตุที่จินเฟิงทำให้ถังตงตงตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อย ๆ

“มีทั้งความเด็ดเดี่ยวและความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นอย่างนั้นหรือ?”

ถังเสียวเป่ยเงยหน้าขึ้นและมองไปยังชายหนุ่มที่ยืนอยู่บนแท่นไม้ พลางคิดว่าบัณฑิตผู้นี้ช่างคาดเดาได้ยากยิ่งนัก

“ท่านอาจารย์จิน พอจะเลือกได้หรือยัง?”

ผู้ดูแลร้านร่างท้วมถามอย่างมีความหวัง

ความจริงแล้วหญิงสาวเหล่านี้ถูกทางการยัดมาให้เขาจะขายก็ขายไม่ออก มิหนำซ้ำทุก ๆ วันยังต้องหาข้าวหาน้ำให้พวกนางกินอีก สิ่งนี้ล้วนเป็นภาระที่หนักอึ้งสำหรับเขา

“ไม่ต้องเลือกหรอก คนที่อยู่ในลานแห่งนี้ ข้าจะรับไว้ทั้งหมด”

สำหรับจินเฟิงนี่ก็แค่การยื่นมือเข้าไปช่วย แต่สำหรับหญิงสาวที่อยู่ด้านล่าง ชะตากรรมของพวกนางจะเปลี่ยนไปทันที

นอกจากจะซื้อเพราะสงสารแล้ว จินเฟิงยังมีแผนการที่ตั้งใจไว้อีกด้วย

พ่อค้าคนอื่น ๆ มักจะซื้อทาสไปทำหน้าที่เป็นหญิงรับใช้ หากพวกเขาซื้อทาสจำนวนมากในคราวเดียวก็อาจจะไม่สามารถเลี้ยงดูพวกนางได้ แต่จินเฟิงซื้อตัวพวกนางเพื่อให้ไปช่วยทำงาน สิ่งนี้ไม่เพียงแต่จะทำให้เขาเลี้ยงตัวเองได้เท่านั้น แต่ชายหนุ่มยังสามารถทำเงินได้มากขึ้นเพราะพวกนางอีกด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น จินเฟิงเข้าใจดีว่าแรงงานคนนั้นเป็นพื้นฐานของการพัฒนาทั้งหมด ยิ่งเขามีคนที่เป็นแรงงานของตัวเองมากเท่าไร เส้นทางอาชีพของเขาก็จะราบรื่นมากขึ้นเท่านั้น

มีคนจำนวนมากที่ไม่สามารถอยู่รอดได้ในต้าคัง หากไม่ใช่เพราะความสามารถที่จำกัดของเขา จินเฟิงคงจะซื้อตัวทาสทั้งหมดที่อยู่ในตลาดนายหน้าแห่งนี้ไปแล้ว

น่าเสียดายที่เขายังไม่สามารถดูแลคนจำนวนมากได้ และสามารถดูแลได้เฉพาะกลุ่มคนที่เขาเห็นตรงหน้าเท่านั้น

“ทั้งหมดอย่างนั้นหรือ?”

ผู้ดูแลร้านร่างท้วมแทบจะกระโดดขึ้นด้วยความประหลาดใจ

ครั้งนี้จินเฟิงช่วยเหลือเขาอย่างมาก

“ท่านอาจารย์ รวมทั้งหมดสองร้อยยี่สิบคน รวมเป็นเงินสี่ร้อยสี่สิบตำลึงเงิน ท่านอาจารย์ให้ข้าแค่สี่ร้อยตำลึงเงินก็พอ”

ในเวลานี้ จินเฟิงยังคงรู้สึกอึดอัดและไม่มีอารมณ์ที่จะต่อรองเลย เขาหยิบตั๋วเงินออกมาจำนวนหนึ่งและมอบให้ผู้แลร้านร่างท้วมอย่างไม่ใส่ใจนัก

“ท่านอาจารย์ ท่านให้ข้าสี่ร้อยห้าสิบตำลึงเงิน นี่เงินทอนยี่สิบตำลึงเงินท่านอาจารย์โปรดรับไว้”

“ไม่ต้องทอน พวกนางจะอยู่กับเจ้าต่ออีกหนึ่งวัน นำเงินที่เหลือไปซื้อโจ๊กข้าวสาลีให้พวกนางกิน ผู้ใดที่เสื้อผ้าไม่สามารถปกปิดร่างกายได้แล้ว เจ้าก็ไปซื้อมาให้พวกนางใหม่เพื่อซ่อนความอัปยศนี้เสีย เงินเท่านี้น่าจะเพียงพอ ถูกหรือไม่?”

จินเฟิงบอกปัดเงินทอนที่อีกฝ่ายหยิบยื่นให้

“พอ พอ พอ!”

ผู้ดูแลร้านร่างท้วมพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

“โจ๊กข้าวสาลีก็ซื้อมาให้เพียงพอ พรุ่งนี้ข้าต้องพาพวกนางกลับไปที่จินชวน อย่าปล่อยให้พวกนางไม่มีแม้แต่แรงจะเดิน”

“ท่านอาจารย์วางใจเถิด ข้าจะดูแลให้เป็นอย่างดี”

“แล้วก็อย่าปล่อยให้พวกนางแออัดอยู่ในห้องเล็ก ๆ นั่นอีก มันแน่นเสียจนหายใจไม่ออก หากพรุ่งนี้ข้ามารับตัวพวกนางและมีคนหายไปแม้แต่คนเดียว ข้าจะเล่นงานเจ้า!”

“รับทราบ!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน