ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 222

บทที่ 222 ขากลับ

หลังกลับมาจากตลาดนายหน้า อารมณ์ของจินเฟิงก็ยังไม่คงที่นัก

เช้าวันรุ่งขึ้น เขาไม่ได้ไปที่ตลาดนายหน้าแต่ให้ต้าหลิวพาคนไปที่นั่น เพื่อไปรับเด็กหญิงเด็กชายมาพบตนเองที่หน้าประตูโรงเตี๊ยมแทน

ยามเฉิน จินเฟิงและเหล่าทหารผ่านศึกพร้อมด้วยเด็กหญิงและเด็กชายหลายร้อยคนจึงได้ออกเดินทางจากโรงเตี๊ยมและมุ่งหน้าไปยังประตูเมือง

ระหว่างทาง ผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนจากตัวเมืองมารวมตัวกันเพื่อมุงดูเหตุการณ์

“เกิดอะไรขึ้นหรือ เหตุใดผู้คนจึงมากมายเช่นนี้?”

“ข้าได้ยินมาว่าท่านอาจารย์จินมาซื้อตัวข้ารับใช้และกำลังจะพากลับไปที่จินชวน”

“สวรรค์ เหตุใดท่านอาจารย์จึงซื้อคนกลับไปมากมายเช่นนี้เล่า เขาคิดจะทำอะไรหรือ?”

“ข้าได้ยินมาว่า เดิมทีท่านอาจารย์จินตั้งใจซื้อแค่ไม่กี่คน แต่เมื่อเขาไปที่ตลาดนายหน้าและได้พบกับเด็กหญิงเด็กชายเหล่านั้นอัดแน่นอยู่ในห้องราวกับสัตว์ มากไปกว่านั้นหลายคนยังกำลังจะอดตาย เขาจึงทนไม่ไหวและซื้อตัวทาสจากร้านของถงจ่างกุ้ยไป”

“ทั้งหมดเป็นราคาเท่าใดหรือ?”

“หลายร้อยตำลึงเงินเชียวล่ะ”

“ท่านอาจารย์จินสามารถเลี้ยงดูพวกเขาทั้งหมดได้หรือ?”

“เรื่องนี้ไม่ต้องเป็นกังวล หากท่านอาจารย์จินกล้าซื้อ นั่นแปลว่าเขาต้องสามารถเลี้ยงดูได้อย่างแน่นอน”

“ท่านอาจารย์จินช่างมีจิตใจที่ประเสริฐนัก!”

…

ขบวนของพวกเขาเคลื่อนออกไปที่ประตูเมืองทางทิศใต้

ครั้งนี้ไม่จำเป็นต้องให้ชิ่งมู่หลานดำเนินการ เมื่อผู้เฝ้าประตูเมืองเห็นจินเฟิง เขาก็พยักหน้าและโค้งคำนับพร้อมนำขบวนออกไป

เด็กหญิงและเด็กชายจำนวนมากถูกจองจำมาเป็นเวลานานและต้องทนทุกข์ทรมานจากความหิวโหยทุกวัน พวกเขาเดินช้ามากและหลังจากออกจากประตูเมืองไปเพียงสิบกว่าลี้ เด็กบางคนก็เริ่มเหนื่อยล้า

เด็กชายคนนี้กับพี่สาวของเขาถูกส่งจากตัวอำเภอมาขายในตัวเมือง พี่สาวของเขารู้ดีว่าผลลัพธ์เดียวของการหกล้มในเวลานี้คือต้องอดตายบนภูเขา ดังนั้นแม้นางจะเดินแทบไม่ไหว นางก็ยังคงกัดฟันอดทนและแบกน้องชายไว้บนหลัง

สุดท้ายสองพี่น้องก็ล้มลงอย่างช่วยไม่ได้

เมื่อเห็นเช่นนี้ จินเฟิงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากขอให้ทหารผ่านศึกพาเด็กไปยังรถม้าที่เถี่ยฉุยนั่งอยู่

จนถึงยามอู่ มีเด็กจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ ที่ไม่สามารถตามขบวนได้ทันและรถม้าของเถี่ยฉุยก็เต็มแล้ว จินเฟิงไม่มีหนทางอื่น นอกจากต้องชะลอขบวนอีกครั้ง

ตอนเดินทางมาที่นี่พวกเขาใช้เวลาเพียงครึ่งวันจากเหมืองทังสเตนในเฮยเฟิงหลิ่งไปยังเมืองกวางเหยวียน แต่ขากลับ เนื่องจากทำความเร็วได้ไม่ดีนัก เดินมาได้เพียงครึ่งทางฟ้าจึงมืดเสียแล้ว

จินเฟิงขอให้โหวจื่อหาวัดที่ถูกทิ้งร้างเพื่อใช้เป็นค่ายพักแรมในตอนกลางคืน

เด็ก ๆ จากครอบครัวที่ยากจนมีหน้าที่หาเลี้ยงตัวเองมานาน เมื่อมาถึงวัดที่ทรุดโทรม ทหารผ่านศึกไม่จำเป็นต้องจัดการใด ๆ พวกเด็กชายตั้งใจวิ่งไปที่บริเวณรอบ ๆ ภูเขาเพื่อเก็บฟืน ส่วนเด็กหญิงก็รับหน้าที่ทำความสะอาดวัดที่ทรุดโทรมหรือไม่ก็ช่วยทหารผ่านศึกจุดไฟและตั้งหม้อ

เมื่อเห็นรอยยิ้มค่อย ๆ ปรากฏบนใบหน้าของเด็กหญิงและเด็กชาย ความเศร้าโศกในใจของบัณฑิตหนุ่มก็ค่อย ๆ หายไป

“ท่านอาจารย์ต้องการส่งใครสักคนไปติดตามเด็กเหล่านั้นเพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาหนีไปหรือไม่?” ต้าหลิวเตือนด้วยเสียงแผ่วเบา

“ถ้าพวกเขาต้องการหนี พวกเขาคงจะหนีไปนานแล้วและคงไม่รอจนถึงตอนนี้” จินเฟิงส่ายหัวแล้วพูด

หากเป็นชายหนุ่มที่หลบหนีไปได้ พวกเขาอาจไปเป็นโจร แต่เด็กหญิงและเด็กชายแทบไม่มีโอกาสรอดหากพวกเขาหลบหนี

ดังนั้นตลอดทาง จินเฟิงจึงเพียงแค่ขอให้ทหารผ่านศึกช่วยดูแลผู้คน ไม่เคยขอให้พวกเขาระวังคนที่จะหลบหนีแต่อย่างใด

“บนภูเขาอาจมีงูพิษและสัตว์ร้าย ส่งทหารหญิงไปสองสามคนเพื่อตรวจสอบ อย่าปล่อยให้มีอะไรมาทำร้ายเด็ก ๆ”

จินเฟิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “แล้วก็ส่งคนอีกสองสามคนไปรอบภูเขา ดูหน่อยว่าแถวนี้สามารถล่าเหยื่อได้หรือไม่ สมรรถภาพทางกายของเด็ก ๆ ย่ำแย่เกินไปและพวกเขาก็เดินช้ามาก”

“รับทราบ”

ต้าหลิวพยักหน้าและเดินไปเตรียมการ

ไม่นานหลังจากนั้น จินเฟิงก็ได้ยินเสียงโห่ร้องดังมาจากไกล ๆ

เมื่อมองขึ้นไปก็เห็นทหารผ่านศึกสองสามคนอุ้มหมูป่าสองตัวกลับมาอย่างมีชัย

เด็ก ๆ รวมตัวกันรอบ ๆ เหล่าทหารผ่านศึกและส่งเสียงให้กำลังใจ พลางตะโกนด้วยความตื่นเต้น

“ฮ่า ๆ ท่านอาจารย์ พวกโหวจื่อโชคดีมาก พอเข้าไปในภูเขาก็เจอหมูป่าสองตัวต่อกำลังต่อสู้แย่งชิงอาณาเขตกัน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน