ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 223

บทที่ 223 เห็นแย้ง

“จินเผิง ข้ามีงานบางอย่างจะมอบหมายให้พวกเจ้าทำ”

จินเฟิงรีบตรงเข้าประเด็น “หากพวกเจ้าทำงานได้ดี ภายในระยะเวลาสองปีข้าจะยกเลิกสัญญาทาสให้ ถึงตอนนั้นไม่ว่าพวกเจ้าจะต้องการเข้าร่วมกองกำลังคุ้มกันหรืออยากจะออกไปตั้งตัวข้างนอก ข้าก็จะไม่รั้ง”

“ยกเลิกสัญญาหรือ?”

ดวงตาข้างหนึ่งของจินเผิงเป็นประกายทันที เขากำหมัดของตนอย่างตื่นเต้นและพูดว่า “ท่านอาจารย์ เพียงแค่สั่งข้ามา ไม่ว่าจะต้องบุกน้ำลุยไฟ ข้าก็พร้อมจะทำทุกอย่าง”

“ไม่ว่าจะต้องบุกน้ำลุยไฟ ข้าก็พร้อมจะทำทุกอย่าง!”

คนทั้งสามที่อยู่ข้างหลังจินเผิงเองก็กำหมัดของพวกเขาแน่นและเอ่ยคำปฏิญาณเช่นกัน

ไม่มีใครอยากเป็นทาส ความปรารถนาสูงสุดของทั้งสามคนในตอนนี้คือการเป็นอิสระและได้กลับไปอยู่กับครอบครัวอีกครั้ง

“ข้าไม่ได้ให้พวกเจ้าไปเผชิญอันตรายที่ใดหรอก”

จินเฟิงส่ายหัวแล้วพูดว่า “ตอนนี้ข้าก็จะไม่ปิดบังพวกเจ้าแล้ว อันที่จริงข้าได้พบแร่ชนิดหนึ่งที่สามารถใช้ในการถลุงเหล็กได้ที่นี่ ข้าต้องการให้พวกเจ้าอยู่ที่นี่เพื่อช่วยข้าขุดแร่นั้น”

“ง่ายขนาดนี้เชียวหรือ?”

จินเผิงและอีกสามคนต่างตกตะลึง

เพียงแค่ขุดแร่เป็นระยะเวลาสองปีก็จะสามารถเป็นอิสระได้ เงื่อนไขนี้ถือว่าดีมาก

“เงื่อนไขนั้นง่ายมาก” จินเฟิงกล่าว “แต่การขุดนั้นยากและอันตราย อีกทั้งพวกเจ้าจะปล่อยให้คนอื่นพบมันไม่ได้ด้วย เข้าใจหรือไม่?”

“ท่านอาจารย์ พวกข้าไม่กลัวการทำงานหนัก แต่ท่านท่านอาจารย์น่าจะเห็นว่าด้านล่างนั้นเป็นถนนเส้นหลัก หากต้องการปกปิดไม่ให้ผู้อื่นรู้นั้น ข้าว่า…”

จินเผิงมีท่าทีลำบากใจ

“การเดินทางจากเฮยเฟิงหลิ่งไปยังซีเหอวานใช้เวลาเกือบหนึ่งวันพอดี เมื่อพวกข้ากลับไปถึงที่นั่น ข้าจะให้ต้าหลิวพาคนมาทำความสะอาดสถานที่แห่งนี้ และแจ้งให้สาธารณชนทราบว่านี่คือจุดขนส่งเสบียงของพวกเราไปยังตัวเมือง”

จินเฟิงคิดถึงการอุดรอยรั่วนี้ไว้แล้ว “แร่ที่ขุดออกมาได้ก็เอาไปซ่อนไว้ในรถม้าของขบวนคุ้มกัน จากนั้นรถม้าจะถูกลากกลับไปที่ซีเหอวาน หากมีใครรู้เข้า ให้ขุดถ้ำที่ใหญ่กว่านี้แล้วใช้เป็นโกดังเพื่อที่พวกเจ้าจะได้นำแร่เหล่านี้ไปซ่อน”

“เช่นนั้นก็จะดีมาก” จินเผิงพูดด้วยรอยยิ้ม “แต่ท่านอาจารย์ไม่ต้องกังวล เราจะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะระมัดระวังและพยายามไม่ให้ผู้อื่นค้นพบ”

“เอาล่ะ ข้าจะสอนวิธีดูแร่ให้กับพวกเจ้า”

จินเฟิงพาพวกเขาเข้าไปในถ้ำ

คืนนั้นต้าหลิวและทหารผ่านศึกสองสามคนแอบถือตะกร้าแร่ทังสเตนหลายตะกร้ามาซ่อนไว้ในเกวียนขนเสบียง นั่นเพียงพอสำหรับให้จินเฟิงใช้ในช่วงระยะเวลาหนึ่ง

ส่วนเด็กหญิงและเด็กชายที่เขาเพิ่งซื้อตัวมาที่ซีเหอวานคงไม่สามารถรองรับพวกเขาได้อย่างแน่นอน ดังนั้นจินเฟิงจึงส่งพวกเขาไปที่เขาเถี่ยกว้านเท่านั้น

เพราะตอนแรกมีโจรหลายร้อยชีวิตในเขาเถี่ยกว้าน และพวกเขาก็สะสมอาหารไว้มากมาย การเพิ่มจำนวน คนเป็นสองเท่าจึงไม่มีปัญหา

หลังจากเดินอ้อมเล็กน้อย ในที่สุดพวกเขาก็ได้เดินทางมาถึงเขาเถี่ยกว้านในบ่ายของวันที่สี่หลังจากออกจากตัวเมือง

ทันทีที่ขึ้นไปบนภูเขาก็เห็นสบู่ที่ยังไม่ได้ตัดวางผึ่งอยู่ทั่วพื้นราบ

“ท่านอาจารย์ กองสบู่ที่บรรดาหญิงสาวทำไว้ใกล้จะล้นแล้ว ท่านควรรีบหาทางกระจายมันออกไป”

เจิ้งฟางแจ้งแก่จินเฟิง

ผู้ที่เคยเผชิญกับความยากลำบากจะหวงแหนความสุขที่ได้รับมามากยิ่งขึ้น

หญิงสาวที่ถูกกลุ่มโจรลักพาตัวมาพอใจกับชีวิตปัจจุบันของตัวเองมาก แม้จะไม่มีใครคอยกำกับควบคุม แต่พวกนางก็ยังทำงานหนักและตั้งใจเป็นอย่างยิ่ง

ทุกวันตอนรุ่งสาง หว่านเหนียงจะพาหญิงสาวไปทำงาน

ถ้าไม่ใช่เพราะวัตถุดิบขาดแคลนชั่วคราว บนภูเขาแห่งนี้คงไม่มีที่เก็บสบู่แล้ว

“ไม่ต้องกังวล ข้าจะให้พี่เถี่ยจือมาขนออกไปโดยเร็วที่สุด”

จินเฟิงเกาศีรษะด้วยความงุนงง

ช่วงนี้เขามัวแต่ยุ่งกับหลายสิ่งหลายอย่าง จนเกือบลืมจัดการเรื่องที่เขาเถี่ยกว้าน

“ท่านพี่ นี่สบู่ฝีมือท่านอาจารย์หรือ?”

ถังเสียวเป่ยได้ยินถังตงตงพูดถึงสบู่ระหว่างทางมาที่นี่ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น นางจึงหยิบสบู่ก้อนที่แห้งแล้วขึ้นมาสูดดม “หากใช้สิ่งนี้เพื่อล้างหน้าและซักเสื้อผ้าจะสะอาดเหมือนที่ท่านว่าจริง ๆ หรือ?”

“แน่นอน ไปกันเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปลอง”

หว่านเหนียงทนไม่ได้เมื่อได้ยินใครถามเกี่ยวกับสบู่ที่นางทำ นางจึงดึงถังเสียวเป่ยตรงไปที่ห้องครัว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน