ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 226

บทที่ 226 มอบของขวัญ

“ไอหยา เสียวเป่ยกลับมาเยี่ยมแม่ก็ดีใจแล้ว นี่เจ้ายังนำของขวัญกลับมาด้วยอย่างนั้นหรือ?”

แม่เล้าหัวเราะจนตาปิด “เจ้ายังคงนึกถึงแม่เสมอจริง ๆ”

“นายแม่ นี่เป็นของดี เป็นของที่มีแค่ท่านอาจารย์ของข้าที่ทำได้เท่านั้น ไม่ว่าผู้คนจะร่ำรวยแค่ไหนก็หาซื้อจากที่อื่นไม่ได้อีก”

ถังเสียวเป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม

“ของสิ่งใดกัน ไยฟังดูลึกลับหายากถึงเพียงนี้?”

แม่เล้าอยากรู้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่หลังจากได้ยินสิ่งที่ถังเสียวเป่ยพูด นางก็สนใจมากขึ้น

“มันคือสิ่งนี้!”

ถังเสียวเป่ยหยิบกล่องไม้ขนาดเล็กที่สวยงามขึ้นมาจากรถม้าอย่างระมัดระวัง

จากนั้นแม่เล้าก็เข้ามาหาด้วยความสงสัย

ถังเสียวเป่ยเปิดกล่องไม้พร้อมรอยยิ้ม พลันกลิ่นของดอกหอมหมื่นลี้อันแรงกล้าก็ฟุ้งขึ้นมาทันที

“มันมีกลิ่นหอมมาก! เสียวเป่ยนี่เป็นก้อนดับกลิ่นหรือ?”

แม่เล้ามองดูก้อนสี่เหลี่ยมสีขาวที่วางอยู่ในกล่องแล้วถามอย่างสงสัย

ก้อนดับกลิ่นมีลักษณะคล้ายกับกำยานในชีวิตที่แล้วของจินเฟิง มันใช้สำหรับวางในตู้เสื้อผ้าเพื่อคงกลิ่นหอมของเสื้อผ้าไว้

แต่กลิ่นหอมจะไม่ติดทนนานและจะจางหายไปเมื่อมีลมพัดผ่าน

“นายแม่ นี่ไม่ใช่ก้อนดับกลิ่นหรอก” ถังเสียวเป่ยลดเสียงลงแล้วกระซิบเบา ๆ ว่า “นี่เรียกว่าสบู่!”

“สบู่?” นี่เป็นครั้งแรกที่แม่เล้าได้ยินคำนี้ นางอดไม่ได้ที่จะลดเสียงลงแล้วถามต่อ “สบู่คืออะไรหรือ?”

“ท่านอาจารย์ของข้าทำสบู่ด้วยวิธีลับและใช้วัตถุดิบล้ำค่ามากมาย เช่น ไข่มุกทะเลใต้ เครื่องเทศจากตะวันตก และอื่น ๆ อีกไม่น้อย สบู่นี้ไม่เพียงแต่มีกลิ่นหอมเท่านั้นแต่ยังให้ประสิทธิภาพในการทำความสะอาดที่ไม่มีใครเทียบได้”

ถังเสียวเป่ยพูดอย่างไม่ใส่ใจ “มันสามารถใช้ล้างหน้าอาบน้ำได้ ทำให้ตัวของผู้คนสะอาด และหลังจากล้างหน้าแล้ว ยังไม่จำเป็นต้องใช้สิ่งใดแต่งเติม เพราะสบู่จะทำให้มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ติดทนตลอดทั้งวัน! หากใช้เป็นเวลานานก็สามารถทำให้ผิวเต่งตึง ขาวนวล ลดอายุและต่อต้านริ้วรอยได้”

ก่อนที่จะกลับมาที่นี่ จินเฟิงได้สอนหลักสูตรการขายให้นางหลายหลักสูตร และนี่เป็นหนึ่งในนั้น

อย่างไรก็ตามยุคนี้ยังไม่สามารถตรวจสอบส่วนผสมได้จึงไม่ต้องกังวลว่าสบู่จะมีผงไข่มุกจริงหรือไม่ แค่ต้องโฆษณาไว้ก่อน

ด้วยวิธีนี้เท่านั้น แม่เล้าจึงจะรู้สึกว่าสิ่งนี้คุ้มค่าที่จะจ่าย

“มันมีประโยชน์ขนาดนั้นเลยหรือ?”

แม่เล้าอยู่ในหอนางโลมมาหลายปี นางมีท่าทีสงสัยราวกับว่าตนได้พลาดโอกาสที่จะรู้จักของดีบางอย่างไป

“หากมันไม่มีประโยชน์ ข้าจะนำมันมาให้นายแม่หรือ?”

ถังเสียวเป่ยทำหน้าเศร้า “นายแม่ พูดตามตรงนี่คือของขวัญที่ท่านอาจารย์ของข้าตั้งใจจะมอบให้กับจวิ้นโส่ว แต่ข้ารำลึกเสมอว่าผู้ใดคือผู้ที่มีบุญคุณกับข้ามาโดยตลอด และข้าก็เก็บสิ่งนี้ไว้ให้นายแม่หนึ่งกล่อง…”

“ข้าเข้าใจ นายแม่คงเห็นโลกมามาก และเห็นว่าสิ่งที่ข้านำมานั้นมาจากชนบท… นายแม่ เป็นเสียวเป่ยเองที่โง่เขลา เสียวเป่ยขอตัว…”

พูดจบนางก็หยิบกล่องแล้วออกไป

“ไอหยา! เสียวเป่ย แม่พูดผิดไปเท่านั้น เจ้าอย่าถือสาเอาความเลย”

แม่เล้าคว้าถังเสียวเป่ยแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีสิ่งที่มีประโยชน์เช่นนี้อยู่จริง ๆ?”

นางไม่ต้องการที่จะละทิ้งสิ่งที่ได้รับมาอย่างสูญเปล่า นอกจากนี้นางยังต้องการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับถังเสียวเป่ยเพื่อจะได้ใกล้ชิดกับจินเฟิงในอนาคต

“นี่คือสิ่งที่ท่านอาจารย์ของข้าทำและผลลัพธ์ที่ได้ก็ไม่ธรรมดา!”

ถังเสียวเป่ยนึกถึงหว่านเหนียงและจงใจพูดด้วยความโกรธ “หากนายแม่ไม่เชื่อ ข้าจะพาท่านไปลองดูแล้วท่านจะรู้เอง!”

หลังจากพูดแบบนั้น เช่นเดียวกับหว่านเนียงที่ทำกับนาง ถังเสียวเป่ยจูงแม่เล้าเดินกลับเข้าไปในหอวาโยวสันต์

ทหารหญิงและทหารผ่านศึกมองหน้ากัน จากนั้นก็รีบตามไป

โดยทั่วไปหอนางโลมจะไม่อนุญาตให้หญิงแปลกหน้าเข้ามา แต่ทหารหญิงสวมหมวกและชุดเกราะ พร้อมติดดาบยาวไว้ที่เอวและมีแววตาเย็นชา ผู้เฝ้าประตูไม่กล้าหยุดพวกนางและทำได้เพียงอนุญาตให้ทหารหญิงตามถังเสี่ยเป่ยเข้าไปเท่านั้น

ถังเสียวเป่ยพาแม่เล้าไปที่ห้องครัว

ตามขั้นตอนที่หว่านเหนียงแสดงให้นางเห็นตอนแรก นางได้แสดงให้แม่เล้าดูอีกครั้ง

คราวนี้แม่เล้ามั่นใจเป็นอย่างยิ่ง

“ไอหยา ข้าสามารถล้างขี้เถ้าจากหม้อมันเยิ้มออกไปได้ในคราวเดียวจริง ๆ!”

แม่เล้ามองดูมืออันอ้วนท้วนของนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า นางไม่สามารถระงับความประหลาดใจบนใบหน้าเอาไว้ได้

“นายแม่ ตอนนี้ท่านเชื่อแล้วหรือยัง?” ถังเสียวเป่ยพูดอย่างภาคภูมิใจ “สบู่นี้นำมาชำระล้างร่างกายได้ด้วย มันสะอาดมากทั้งยังมีกลิ่นหอม”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน