ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 234

บทที่ 234 เชื้อสายตรงตระกูลโจว

ที่ประตูทิศตะวันออกของเมืองกวางเหยวียน โจวฉางหลินและลูกชายทั้งสามมารอที่ประตูตั้งแต่เช้า

“ท่านพ่อ คนที่มาแจ้งข่าวบอกแล้วมิใช่หรือว่าคนจากเมืองหลวงจะมาถึงที่นี่ตอนเที่ยง แล้วเหตุใดพวกเราต้องมารอกันตั้งแต่ตอนนี้เล่า?”

โจวเต๋ออู้ลูกชายคนเล็กของโจวฉางหลินที่มีท่าทีงัวเงียเอ่ยถาม

เมื่อคืนเขาสั่งให้หญิงสาวสามคนที่สถานเริงรมย์หลวงแช่ในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่จนถึงรุ่งสาง แล้วเพิ่งเข้านอนในตอนเช้าตรู่ แต่แล้วโจวฉางหลินก็ส่งคนมาลากเขาออกจากเตียงในตอนเช้าและขอให้เขามาที่ประตูเมืองตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น

ตอนนี้เขาจึงง่วงจนแทบจะลืมตาไม่ขึ้นอยู่แล้ว

บุตรชายคนรองของโจวฉางหลินเองก็มีอาการงัวเงียเช่นเดียวกัน

ตัวเขาไม่ได้ไปที่สถานเริงรมย์หลวง แต่ไปที่หอเซียวเซียงและคัดเลือกหญิงสาวให้เข้ามาปรนนิบัติในจำนวนที่มากกว่าน้องชายเสียอีก เมื่อโจวฉางหลินส่งคนไปตาม ตัวเขายังแช่น้ำอยู่ในอ่างน้ำด้วยซ้ำ

“พวกเจ้าเอาแต่เที่ยวเล่นไปเรื่อย รอข้าตายก่อนเถิด ข้าอยากจะรู้เช่นกันว่าพวกเจ้าจะเตร็ดเตร่ไปได้อีกกี่วัน!”

เมื่อโจวฉางหลินเห็นอาการของบุตรชายทั้งสอง เขาก็โกรธมาก

เมื่อคืนเขาได้รับแจ้งว่าตระกูลโจวในเมืองหลวงส่งนายน้อยนามว่าโจวเหวินเหยวียนมาที่กวางเหยวียน และจะเดินทางมาถึงประมาณตอนเที่ยงของวันนี้จึงให้เขาเตรียมตัวเพื่อต้อนรับ

โจวฉางหลินเป็นกังวลอย่างมากเกี่ยวกับกิจการของตระกูลโจวในเมืองหลวง เขาบอกลูกชายหลายครั้งว่าอย่าออกไปรื่นเริงในตอนกลางคืนและขอให้มารวมตัวกันเพื่อต้อนรับนายน้อยจากเมืองหลวง

ใครจะรู้ว่าพอเข้าเผลอ ลูกชายทั้งสองจะหนีไปที่หอนางโลมเสียแล้ว

เหลือไว้เพียงบุตรชายคนโตของเขาที่อยู่ที่บ้าน

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ โจวฉางหลินก็หันศีรษะและมองไปที่ลูกชายคนโตของตนเอง

จากนั้นเขาก็ถอนหายใจอีกครั้ง

ลูกชายคนโตของเขาไม่ได้ชอบไปเที่ยวเล่นที่หอนางโลม ในเวลานี้จึงไม่ได้มีอาการง่วงเหมือนน้องชายทั้งสอง

เขากำลังแทะขาแกะและเคี้ยวจนน้ำมันเต็มปากไม่มีเวลาสนใจที่คนอื่นพูด

“เป็นโชคร้ายของข้าจริง ๆ!”

โจวฉางหลินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า

ตอนที่เขายังเด็ก ตระกูลโจวในกวางเหยวียนเป็นเพียงหนึ่งในหลาย ๆ สาขาของตระกูลโจวจากเมืองหลวง พวกเขาเกือบจะถูกตระกูลโจวในเมืองหลวงลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ามีตัวตน

อย่างไรก็ตาม ด้วยการทำงานหนักของโจวฉางหลิน เขาจึงค่อย ๆ บริหารจัดการตระกูลโจวในกวางเหยวียนจนได้เป็นพ่อค้าผ้ารายใหญ่ที่สุดในเมืองนี้และได้กลับไปเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลโจวในเมืองหลวงอีกครั้ง อาจกล่าวได้ว่าเขานั้นเก่งกาจไม่น้อย

แต่บุตรชายของเขากลับทำตัวไร้สาระไปวัน ๆ

ลูกชายคนโตเกิดมาโง่เขลาและคิดแต่เรื่องกิน ส่วนสูงของอีกฝ่ายไม่ถึงหกสิบชุ่นแต่หนักมากกว่าสองร้อยจิน และยังไม่มีวี่แววว่าจะหยุดโต บางทีเขาอาจจะเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิต

ลูกชายคนที่สองก็เป็นหนุ่มเจ้าสำราญตามแบบฉบับบุรุษเสเพล เขามีภรรยาและอนุภรรยามากกว่าสิบคนที่บ้านแต่ก็ยังออกไปที่หอนางโลมทุกวัน

ดังนั้นเมื่อบุตรชายคนที่สามเกิด เขาจึงตั้งชื่อชื่อว่า โจวเต๋ออู้ โดยหวังว่าลูกคนนี้จะเป็นคนฉลาด

ผลคือบุตรชายคนที่สามของเขาเกิดมาฉลาดดั่งใจหวัง แต่ไม่เคยใช้ความฉลาดในทางที่ถูกที่ควรเลย มิหนำซ้ำยังเอาแต่ขลุกตัวอยู่ในหอนางโลมทุกวัน น่ากังวลกว่าบุตรชายคนรองของเขาเสียอีก

เป็นเพราะลูกชายทั้งสามล้มเหลว ไม่เป็นไปตามความคาดหวังของโจวฉางหลิน เขาเลยไปสนับสนุนหลานชายให้ทำหน้าที่เป็นซือเหยียในจินชวน แต่ผลคือโจรที่ได้รับการฝึกฝนโดยหลานชายของเขาไปยั่วยุจินเฟิงเข้าให้ และเรื่องก็จบลงด้วยการที่หลานชายของเขาถูกจินเฟิงสังหาร

โจวฉางหลินไม่พอใจโจวซือเหยียมานานแล้ว เมื่อเขารู้ว่าจินเฟิงเป็นขุนนางเลยล้มเลิกความคิดที่จะแก้แค้นและไม่ได้ส่งใครไปตรวจสอบเรื่องที่เกิดขึ้น

จนถึงตอนนี้ เขายังไม่ทราบสาเหตุที่แท้จริงว่าเหตุใดจินเฟิงถึงฆ่าโจวซือเหยีย หรือจริง ๆ แล้วเป็นเพราะเรื่องไนปั่นด้าย?

ต่อมาเมื่อเข้ามาในตัวเมือง จินเฟิงก็ปะทะกับจวิ้นโส่วจนอีกฝ่ายต้องยอมถอยให้ โจวฉางหลินรู้สึกขอบคุณตัวเองมากที่เขาเลือกที่จะไม่ยั่วยุคนพรรค์นี้

ทั้งสามพ่อลูกยืนเฝ้าอยู่ที่ประตูเมืองตลอดทั้งเช้าและรอจนเกือบถึงยามอู่ก็เห็นรถม้ามาจากระยะไกล

บนโคมไฟที่แขวนอยู่ข้างรถม้ามีตัวอักษรจีนตัวใหญ่เขียนอยู่ว่า ‘โจว’

“ลุกขึ้นเร็วเข้า นายน้อยเหวินเหยวียนกำลังเดินทางมาถึง!”

โจวฉางหลินเตะลูกชายของเขาให้ตื่นจากการงีบหลับ จากนั้นก็รีบจัดระเบียบเสื้อผ้าเพื่อเข้าไปต้อนรับนายน้อยเหวินเหยวียน

คนในรถม้าเห็นโจวฉางหลินจึงขอให้คนขับรถม้าหยุดรถม้าลงทันที

บัณฑิตหนุ่มหน้าขาว ร่างสูง ริมฝีปากแดงเปิดม่านรถม้าแล้วชะโงกหน้าออกไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน