ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 235

บทที่ 235 เผชิญหน้ากับศัตรู

“เช่นนั้น ข้าต้องรบกวนท่านลุงฉางหลินด้วย”

นายน้อยเหวินเหยวียนยิ้มเบา ๆ และประสานมือของเขาเข้าหากันเพื่อแสดงความขอบคุณ

“เราต่างก็เป็นคนจากตระกูลเดียวกัน เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้จะพูดว่าเป็นการรบกวนได้อย่างไร?”

โจวฉางหลินพูดด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็แนะนำลูกชายทั้งสามให้รู้จักกับนายน้อยเหวินเหยวียน

หลังจากที่ทั้งสองฝ่ายทักทายกันเสร็จเรียบร้อย โจวฉางหลินก็พูดว่า “นายน้อยเหวินเหยวียน พวกเราไปกินข้าวกันก่อนเถิด ข้าจะส่งคนไปดูเองว่าแม่นางเสียวเป่ยอยู่หรือไม่ นายน้อยจะได้ไม่เดินทางไปเสียเที่ยวเปล่า ๆ”

“แม่นางเสียวเป่ย?”

นายน้อยเหวินเหยวียนได้ยินโจวฉางหลินพูดชื่อนี้สองครั้งแล้ว เขาจึงถามอย่างสงสัย “แม่นางเสียวเป่ยเป็นใครหรือ?”

“เมื่อพูดถึงแม่นางเสียวเป่ย คงต้องบอกว่านางเป็นตำนานในเมืองกวางเหยวียนของเรา”

โจวฉางหลินพานายน้อยเหวินเหยวียนเข้าไปในตัวเมืองและเริ่มเล่าเรื่องราวของถังเสียวเป่ยเป็นฉาก ๆ

ทุกอย่างเริ่มต้นจากการที่จินเฟิงเข้าร่วมงานเลี้ยงน้ำชาของถังเสียวเป่ย ไปจนถึงการกลับมาที่เมืองกวางเหยวียนของถังเสียวเป่ย เขาเล่าทุกอย่างจนกระทั่งมาถึงภัตตาคารก็ยังเล่าไม่จบ

“หืม คิดไม่ถึงเลยว่าที่กวางเหยวียนจะมีหญิงสาวเช่นนี้ด้วย”นายน้อยเหวินเหยวียนพูดด้วยรอยยิ้ม “ท่านอาจารย์จินผู้นั้นเองก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน นั่นแปลว่าทั้งสองคนต่างก็เป็นที่ยอมรับในกวางเหยวียนใช่หรือไม่?”

“นายน้อยช่างชาญฉลาด” โจวฉางหลินพูดด้วยรอยยิ้ม “ตอนนี้หอนางโลมในตรอกเฟิงเยว่ต่างอิจฉาแม่นาเสียวเป่ย ขณะเดียวกันพวกนางต่างก็รอคอยที่จะได้พบกับท่านอาจารย์จิน”

“หากเราต้องการซื้อสบู่หอม เราต้องไปพบแม่นางเสียวเป่ยใช่หรือไม่?”

หญิงสาวในหอนางโลมเอาแต่ตั้งตารอที่จะพบกับจินเฟิง แต่ในฐานะบุรุษ นายน้อยเหวินเหยวียนกลับรู้สึกสนใจถังเสียวเป่ยมากกว่า เพราะนางสามารถทำให้จินเฟิงแต่งบทกวีให้ได้

“ใช่แล้ว ท่านอาจารย์จินเป็นบัณฑิตและดูถูกวิถีพ่อค้า เขาจึงมอบหมายเรื่องสบู่หอมให้แม่นางเสียวเป่ยจัดการ”

โจวฉางหลินพยักหน้าและกล่าวว่า “แม่นางเสียวเป่ยเองก็เป็นสตรีที่มีความสามารถ ในเวลาไม่ถึงเดือน นางสามารถสร้างชื่อเสียงให้ของที่ไม่มีใครเคยได้ยินมาก่อน จนบัดนี้ได้รับความนิยมไปทั่ว ในช่วงสองวันแรกของการขาย มีผู้คนนับไม่ถ้วนมาเข้าแถวอยู่หน้าประตูและถือตั๋วเงินไว้ในมือเพื่อรอที่จะซื้อสบู่”

“หลังจากได้ยินสิ่งที่ท่านลุงฉางหลินพูด ข้าก็รู้สึกชื่นชมแม่นางเสียวเป่ยผู้นี้จริง ๆ น่าเสียดายที่ไม่มีโอกาสได้พบนาง” นายน้อยเหวินเหยวียนกล่าวอย่างเสียใจ

ในยุคศักดินา หญิงสาวที่มาจากครอบครัวที่มีฐานะไม่ได้รับอนุญาตให้พบปะกับบุคคลภายนอก

คู่รักหลายคู่ไม่รู้ว่าคู่ของตนคือใครจนกว่าพวกเขาจะถอดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออกในห้องหอ

“แต่เดิมแม่นางเสียวเป่ยนั้นมาจากหอนางโลม นางจึงไม่มีกฎเกณฑ์มากนักและมักจะออกไปเดินเล่นข้างนอกบ่อย ๆ”

โจวฉางหลินกล่าวว่า “หากนายน้อยต้องการพบ ไว้ข้าจะพานายน้อยไปพบนาง”

“ดีจริง” นายน้อยเหวินเหยวียนพยักหน้า แต่สีหน้าเขาเต็มไปด้วยความกังวล

บางทีเขาอาจกังวลเกี่ยวกับสบู่หอม หรือบางทีเขาอาจต้องการเจอถังเสียวเป่ยไว ๆ จึงกินอาหารอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่วางตะเกียบลง ลูกจ้างที่ส่งไปสืบข่าวก็เดินทางกลับมาพอดี

“นายท่าน เสี่ยวเอ้อร์ที่โรงเตี๊ยมบอกว่าวันนี้แม่นางเสียวเป่ยอยู่ที่โรงเตี๊ยมและไม่ได้ออกไปข้างนอกเลย”

“นายน้อยต้องการพักผ่อนก่อนหรือจะไปตอนนี้เลย?” โจวฉางหลินถาม

“ไปทำธุระให้เสร็จก่อนดีกว่า”

“เช่นนั้นข้าจะให้คนจัดรถม้าไว้ให้”

ที่โรงเตี๊ยมจ้าวเจีย ถังเสียวเป่ยที่เพิ่งกินอาหารกลางวันเสร็จกำลังคิดว่าจะไปที่ตลาดนายหน้าอีกครั้งในช่วงบ่าย แต่อาหลานเดินเข้ามาก่อน

“คุณหนู เสี่ยวเอ้อร์บอกว่าโจวฉางหลินจากตระกูลโจวเดินทางมาที่นี่และต้องการพบท่าน”

“โจวฉางหลิน?!”

เมื่อถังเสียวเป่ยได้ยินดังนั้น ดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยความเคียดแค้น นางกำหมัดแน่นอย่างห้ามไม่ได้

คนที่ถังเสียวเป่ยและถังตงตงเกลียดมากที่สุดคือโจวฉางหลิน ไม่ใช่ใครอื่น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน