ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 237

บทที่ 237 เกิดการปะทะที่หอนางโลม

หลังจากเห็นนายน้อยเหวินเหยวียนออกไปแล้ว โจวฉางหลินก็เดินทางไปยังบ้านสหายของเขาเพื่อขอแบ่งสบู่หอมมาจำนวนหนึ่ง

น่าเสียดายที่ตอนนั้นสหายของเขาซื้อมาเพียงกลิ่นละกล่องจึงไม่สามารถแบ่งให้ได้

หลังออกจากบ้านสหายคนนี้ เขาก็เดินทางต่อไปยังบ้านสหายอีกคน

สหายคนนี้ซื้อสบู่หอมไว้กลิ่นละสองกล่อง แต่เขาก็แจกจ่ายออกไปแล้วเช่นกันจึงเหลือเพียงกล่องเดียวเท่านั้น

ถึงแม้ว่าจะได้สบู่หอมมาเพียงกล่องเดียวโจวฉางหลินก็ไม่ปฏิเสธ เขาขอให้บ่าวรับใช้ห่อมันอย่างระมัดระวังและนำกลับไปด้วย

โจวฉางหลินตระเวนไปที่ต่าง ๆ เพื่อขอแบ่งสบู่หอม ในขณะที่นายน้อยเหวินเหยวียนที่บุตรชายของเขาพาเข้าไปในหอนางโลมก็มีความกังวลเรื่องสบู่หอมเช่นกัน

ดังนั้นไม่ว่าบรรดาหญิงสาวจะพยายามทำให้บรรยากาศมีชีวิตชีวามากแค่ไหน นายน้อยเหวินเหยวียนก็มักจะขมวดคิ้วอยู่เสมอ

โจวเต๋ออู้เป็นคนที่เฉลียวฉลาดมาตั้งแต่เด็ก เมื่อเขาเห็นว่านายน้อยเหวินเหยวียนไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วมจึงโบกมือให้หญิงสาวเหล่านั้นออกไป

“นายน้อยเหวินเหยวียน ท่านกังวลใจเรื่องสบู่หอมหรือ?”

โจวเต๋ออู้รินเหล้าให้นายน้อยเหวินเหยวียนแล้วถาม

“เป็นเรื่องนั้นจริง ๆ”

นายน้อยเหวินเหวียนไม่ได้ปฏิเสธ

นี่เป็นครั้งแรกที่บิดาของเขาส่งเขาให้มาจัดการธุระแทน และพี่ป้าน้าอาที่บ้านต่างก็กำลังรอรับสบู่หอมอยู่ หากเขาทำเรื่องนี้ไม่สำเร็จคงจะส่งผลกระทบต่ออนาคตเป็นแน่

“ทั้งหมดเป็นความผิดของหญิงแพศยาอย่างถังเสียวเป่ยผู้นั้น!”

โจวเต๋ออู้กัดฟันแล้วพูดว่า “นายน้อยเหวินเหยวียน เจ้าอาจไม่รู้ว่าถังเสียวเป่ยมาจากหอวาโยวสันต์ แต่ตอนนี้นางเป็นอิสระแล้ว เมื่อครู่ตอนที่นางเห็นข้า นางไม่แม้แต่จะเอ่ยทักทาย ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ข้าเองก็เคยไปเข้าร่วมงานเลี้ยงน้ำชาของนาง…”

นายน้อยเหวินเหยวียนรู้สึกดีกับถังเสียวเป่ย และเมื่อเขาได้ยินโจวเต๋ออู้ดูหมิ่นนางจึงเกิดความรู้สึกไม่พอใจขึ้น โดยไม่รอให้โจวเต๋ออู้พูดจบ นายน้อยเหวินเหยวียนก็แทรกขึ้นว่า “นายน้อยสาม ดื่มกันเถอะ อย่าพูดเรื่องที่ทำให้ขุ่นเคืองใจเช่นนั้นเลย”

“ใช่ ๆ เรามาที่นี่เพื่อสนุกกัน ไม่จำเป็นต้องพูดถึงหญิงชั่วอย่างถังเสียวเป่ย”

โจวเต๋ออู้พูดด้วยรอยยิ้ม “นายน้อยเคยเห็นความงามในเมืองหลวงมามากมาย คงไม่ชอบคนหยาบคายในเมืองกวางเหยวียน หรือไม่ให้ข้าพานายน้อยไปยังเขาจื่อหลินในเขตชานเมืองดีหรือไม่? ที่นั่นมีแม่น้ำ และแม่น้ำสายนั้นก็เปลี่ยนสีได้ด้วยล่ะ”

นายน้อยเหวินเหยวียนยังรู้สึกว่าในห้องค่อนข้างอึดอัด เมื่อเขาได้ยินเช่นนี้ก็ลุกขึ้นยืนและพูดว่า “ออกไปเดินเล่นหน่อยก็ดีเหมือนกัน ข้ารบกวนนายน้อยสามด้วย”

“ข้ายินดี ๆ”

โจวเต๋ออู้รีบลุกขึ้นและนำทางไป

ทั้งสองเดินออกจากหอเซียวเซียงและกำลังจะขึ้นรถม้า แต่ในจังหวะนั้นเองพวกเขาก็เห็นถังเสียวเป่ยลงจากรถม้าไปที่ทางเข้าหอวาโยวสันต์ซึ่งอยู่ถัดไปไม่ไกล

ดวงตาของนายน้อยเหวินเหยวียนเป็นประกาย เขาเดินออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับผู้ติดตาม

ในกวางเหยวียนนี้ถังเสียวเป่ยไม่ได้รู้จักใครมากนัก เวลานางรู้สึกเบื่อหน่ายนางก็มักจะเดินทางมายังหอวาโยวสันต์เพื่อพุดคุยกับเสี่ยวถิงและเสี่ยวหรูเสมอ

แม้ว่าแม่เล้าจะไม่พอใจอย่างมากกับเรื่องนี้ แต่อีกฝ่ายก็กลัวว่าถังเสียวเป่ยจะไม่พอใจจนเป็นเหตุให้สบู่หอมในหอวาโยวสันต์ขาดแคลน นางจึงทำได้เพียงอดกลั้นเท่านั้น

หลังจากที่โจวฉางหลินแยกตัวออกไป ถังเสียวเป่ยก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงญาติของนางและเกิดหดหู่ใจขึ้นมา หญิงสาวเลยอยากที่จะมาปรับทุกข์กับเสี่ยวถิง

ทว่าทันทีที่นางลงจากรถม้าและยังไม่ทันจะได้เข้าไปในหอวาโยวสันต์ นางก็เห็นโจวเต๋ออู้และนายน้อยเหวินเหยวียนเดินเข้ามาพร้อมกับบ่าวรับใช้ของพวกเขาอีกสองสามคน

“แม่นางเสียวเป่ย ราวกับว่าเราทั้งคู่ได้ถูกลิขิตไว้แล้วจึงได้พบกันอีกครั้งหลังจากที่แยกกันได้ไม่นาน”

นายน้อยเหวินเหยวียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ใช่ ช่างเป็นเรื่องที่น่าบังเอิญเสียจริง”

ถังเสียวเป่ยพูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจนัก ว่าจบนางก็พาอาหลานเดินจากไป

นางคิดว่าหลังจากทักทายกันเสร็จ นายน้อยเหวินเหยวียนจะจากไป ใครจะรู้ว่าเขาจะตามนางเข้าไปยังหอวาโยวสันต์ด้วย

“ในเมื่อเราถูกโชคชะตากำหนดไว้แล้ว แม่นางจะรังเกียจหรือไม่ที่จะดื่มชากับข้าสักถ้วย?”

“ไม่ล่ะ ข้ามีอย่างอื่นต้องทำ หากท่านอยากดื่มชาก็ลองมองหาหญิงสาวคนอื่นเถิด”

ถังเสียวเป่ยปฏิเสธ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน