ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 239

บทที่ 239 ลักพาตัว!

ตอนนี้ในห้องโถงของหอวาโยวสันต์ ถังเสียวเป่ยกำลังใช้ฝักดาบเฆี่ยนตีโจวเต๋ออู้ครั้งแล้วครั้งเล่า

“เสียวเป่ย พอได้แล้ว หากเจ้ายังตีต่อไปจะมีคนตายขึ้นมาจริง ๆ นะ!”

เสี่ยวถิงวิ่งลงไปชั้นล่างและกอดเอวของถังเสียวเป่ยไว้แน่น “เสียวเป่ย ข้าขอร้องล่ะ หยุดลงมือเถิด!”

เสี่ยวหรูกำลังรับรองลูกค้าอยู่ในห้อง เมื่อนางได้ยินเสียงความโกลาหลจึงรีบวิ่งลงมาทั้งที่ยังสวมใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยและคว้าฝักดาบเอาไว้แน่น

เสี่ยวถิงรู้ว่าถังเสียวเป่ยให้ความสำคัญกับจินเฟิงมากที่สุด นางจึงกระซิบด้วยเสียงแผ่วเบา “เสียวเป่ย หากเจ้าทุบตีเขาจนตายจริง ๆ เจ้ารู้หรือไม่ว่า นั่นเท่ากับเป็นการสร้างปัญหาให้ท่านอาจารย์จิน? และมันจะเป็นปัญหาใหญ่มากเสียด้วย”

หากประชาชนทั่วไปสบประมาทขุนนางและถูกขุนนางทุบตีจนตาย พวกเขาก็จะตายอย่างช่วยอะไรไม่ได้ ทว่าถังเสียวเป่ยไม่ใช่ขุนนาง หากโจวเต๋ออู้ถูกทุบตีจนตายในที่สาธารณะ ตระกูลโจวคงไม่ปล่อยเรื่องนี้ให้เงียบไปเฉย ๆ แน่

ถังเสียวเป่ยรู้ว่าจินเฟิงจะไม่มีวันทอดทิ้งและจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยนางอย่างแน่นอน

แต่นางไม่ได้ต้องการสร้างปัญหาให้เขา

หลังจากได้ยินสิ่งที่เสี่ยวถิงพูด ในที่สุดถังเสียวเป่ยก็หยุดลง

โจวเต๋ออู้ซึ่งอยู่บนพื้นถูกทุบตีจนจมูกของเขาฟกช้ำและใบหน้าของเขาบวมเป่ง ในตอนนี้เขาหมดสติไปแล้ว

ถังเสียวเป่ยคืนฝักดาบที่เปื้อนเลือดให้กับอาหลาน แล้วตะโกนเสียงหนักแน่นกับข้ารับใช้ตระกูลโจว “ไสหัวไป!”

เหล่าข้ารับใช้ที่ติดตามมาด้วยต่างก็หวาดกลัวจนหัวหด พวกเขารีบพาตัวโจวเต๋ออู้กลับออกไป

นายน้อยเหวินเหยวียนรู้ว่าถังเสียวเป่ยไม่สามารถร่วมดื่มชากับเขาได้อีกแล้ว เขาจึงถอนหายใจและจากไปพร้อมกับผู้คุ้มกันที่แข็งแกร่ง

ตั้งแต่ต้นจนจบ ทหารยามยืนอยู่ระหว่างนายน้อยเหวินเหยวียนและต้าหลิว เพราะกลัวว่าต้าหลิวจะปล่อยลูกธนูออกไป

แม่เล้ามองดูเลือดบนพื้น สีหน้าของนางซีดเซียวราวกับเป็นร่างไร้วิญญาณ

โจวเต๋ออู้เป็นลูกค้ารายใหญ่ของหอวาโยวสันต์ และเขาก็มาใช้จ่ายเงินเป็นจำนวนมากทุกเดือน

หากเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ เขาคงไม่กลับมาที่หอวาโยวสันต์อีกเป็นแน่

บางทีลูกค้าคนอื่นอาจจะตกใจและรู้สึกว่าหอวาโยวสันต์ไม่ปลอดภัย

แม่เล้าบ่นด้วยสีหน้าเศร้า “ถังเสียวเป่ย เจ้าสร้างเรื่องให้ข้าแล้วจริง ๆ…”

ถังเสียวเป่ยไม่มีอารมณ์พูดคุยอีกต่อไป และนางก็ไม่สนใจที่จะฟังคำบ่นของแม่เล้าเช่นกัน หญิงสาวสะบัดแขนเสื้อแล้วหันหลังกลับไปทันที

…

เมื่อโจวฉางหลินได้รับแจ้งข่าว เขาก็รีบเดินทางกลับมาที่จวนตระกูลโจวที่กำลังตกอยู่ในความวุ่นวายโดยเร็ว

ฮ่องเต้รักโอรสองค์โตฉันใด ประชาชนทั่วไปก็รักลูกคนเล็กฉันนั้น

หัวใจของมารดาผู้ให้กำเนิดโจวเต๋ออู้แทบจะแตกสลายเมื่อเห็นบุตรชายคนเล็กสุดที่รักถูกทุบตีจนได้เลือดกลับมา

ข้ารับใช้หลายคนที่ติดตามโจวเต๋ออู้ไปต่างถูกแขวนอยู่ในสนามและถูกทุบตีเป็นการลงโทษ

รวมไปถึงหญิงรับใช้อีกสองคนก็โดนด้วยเช่นกัน พวกนางถูกนายหญิงโจวใช้ไม่กระบองทุบตีจนตายเพราะว่าเดินเสียงดังเกินไป

เมื่อเห็นโจวฉางหลินกลับมา ในที่สุดโจวหลี่ซื่อก็หยุดระบายอารมณ์ พร้อมเข้าไปหาโจวฉางหลินแล้วร้องเรียน “นายท่าน เจ้ารีบไปดูอู้เอ่อร์เร็วเข้า เขาโดนคนทำร้ายมาปางตาย!”

“เลิกร้องได้แล้ว ข้าจะไปดูอู้เอ่อร์ก่อนค่อยว่ากัน”

โจวฉางหลินผลักโจวหลี่ซื่อออกไปอย่างฉุนเฉียว

แม้ว่าเขาจะผิดหวังกับโจวเต๋ออู้เป็นอย่างมาก แต่อย่างไรโจวเต๋ออู้ก็เป็นบุตรชาย หากจะบอกว่าเขาไม่รู้สึกเป็นห่วงอีกฝ่ายก็คงจะเป็นการพูดโกหก

เมื่อเขาเดินไปถึงประตูห้อง หลางจงก็บังเอิญเดินออกมาพอดี

“ท่านอาจารย์เว่ย อู้เอ่อร์เป็นอย่างไรบ้าง?”

โจวฉางหลินรีบเอ่ยถามอย่างร้อนใจ

“กระดูกตรงขาด้านซ้ายหัก แต่ข้าได้ทำการดามเอาไว้แล้ว และฟันของเขาก็หายไปสิบเอ็ดซี่ สิ่งนี้… ข้าไม่สามารถทำอะไรได้”

หลางจงกล่าวต่อ “ส่วนอื่น ๆ ก็เป็นอาการบาดเจ็บที่ผิวหนังเท่านั้น ข้าทายาให้แล้ว ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร”

ถังเสียวเป่ยเป็นแค่เด็กหญิงตัวเล็ก นอกจากการลงมือโจมตีอย่างแรงในครั้งแรกแล้ว ที่เหลือเป็นเพียงการทุบตีเพื่อระบายความโกรธซึ่งไม่ได้ก่อให้เกิดอันตรายมากนัก

แต่ถึงอย่างนั้น หลังจากที่โจวหลี่ซื่อได้ยิน นางก็รู้สึกทุกข์มากเสียจนแทบจะเป็นลม

“ท่านอาจารย์เว่ย ฟันของเขาหายไปเป็นสิบเอ็ดซี่เช่นนี้ แล้วเขาจะกินข้าวอย่างไร?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน