ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 250

บทที่ 250 ขอบเขตการค้นหาแคบลง

ต้าหลิวเองก็เป็นคนนอกที่เพิ่งมาเยือนเช่นกัน เมื่อเขาเห็นถังเสียวเป่ยออกมาจากห้องของจินเฟิงก็รู้ทันทีว่าเหตุใดอีกฝ่ายถึงมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ

ที่แท้ก็เป็นเพราะแม่นางคนนี้ เมื่อถังเสียวเป่ยเห็นต้าหลิวใบหน้าของนางก็แดงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

ไม่รู้ว่าต้าหลิวคิดอะไรอยู่ เขายกมือขึ้นและทักทายเสียวเป่ย “แม่นางเสียวเป่ย…”

ถังเสียวเป่ยรู้สึกเขินอายและทำตัวไม่ถูก หากต้าหลิวแกล้งทำเป็นไม่เห็นอะไรเลยเรื่องนี้ก็คงจบลงแล้ว

แต่เขากลับดื้อรั้นและเอ่ยทักทายนางขึ้นมา

ถังเสียวเป่ยอยากแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ก็เหมือนว่าจะหมดหนทางแล้ว

นางเดินเข้าไปหาต้าหลิวด้วยไปหน้าเรียบเฉย จากนั้นก็กระทืบเท้าปึงปังสองครั้งด้วยความขุ่นเคืองก่อนที่จะเดินออกไป

“ใครใช้ให้เจ้าปากมากกัน!”

ต้าหลิวรู้สึกตัวในเวลานี้และตบหน้าตัวเอง

“ความปากมากนี้เกินเยียวยาแล้วสินะ”

จินเฟิงเหลือบมองต้าหลิวด้วยความโกรธ “เซียวตูเว่ยอยู่ที่ใด?”

“รออยู่ที่ลานด้านหน้า”

ในเวลานี้ กองกำลังที่จางเหลียงจัดเตรียมไว้ใกล้จะมาถึงแล้ว เมื่อวานนี้ถังตงตงจึงได้จองห้องพักที่โรงเตี๊ยมเพิ่มอีกสามห้อง

จินเฟิงอาศัยอยู่ในเรือนที่เพิ่งสร้างใหม่เมื่อวานนี้

ส่วนต้าหลิวอาศัยอยู่ในเรือนเล็ก ๆ ที่ถังเสียวเป่ยเคยอาศัยอยู่

หลังจากพูดแล้วเขาก็รีบวิ่งไปด้านหน้าเพื่อนำทาง

เมื่อเดินผ่านประตูลานบ้าน ต้าหลิวชี้ไปที่ทหารผ่านศึกสองคนที่เฝ้าประตูด้วยเสียงเข้ม

เพราะชายสองคนนี้รู้ดีว่าว่าถังเสียวเป่ยอยู่ที่เรือนของจินเฟิง ตอนที่เขามาหาจินเฟิงพวกเขาทั้งสองไม่แม้แต่จะเตือนกันสักนิด เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายตั้งใจกลั่นแกล้งให้เขาเผชิญหน้ากับสถานการณ์กระอักกระอ่วน

ทหารผ่านศึกสองคนที่เฝ้าประตูมองขึ้นไปบนท้องฟ้า โดยไม่สนใจการกระทำคุกคามของต้าหลิว

“เซียวตูเว่ย ครั้งนี้ข้าคงต้องขอรบกวนเจ้าด้วย”

จินเฟิงยิ้มและประสานมือของเขา

ไม่ว่าทหารท้องถิ่นจะเป็นอย่างไร แต่ในครั้งนี้ที่เขาสามารถช่วยถังเสียวเป่ยออกมาได้อย่างราบรื่น ทหารท้องถิ่นก็มีส่วนร่วมในการช่วยเหลือ

จินเฟิงไม่ชอบการเข้าสังคมมากนัก และเขาก็ไม่รู้วิธีจัดการรับมือกับผู้คน แต่เขาพอรู้วิธีพูดคำที่สุภาพ

“ไม่มีปัญหา แม่นางเสียวเป่ยถูกพวกอันธพาลลักพาตัวไปในเวลากลางวันแสก ๆ มันเป็นหน้าที่ของเราในฐานะทหารที่จะตามหานางกลับมา”

เซียวตูเว่ยตอบด้วยรอยยิ้ม “ข้ามาที่นี่เพื่อสอบถามท่านอาจารย์ ตอนนี้พบแม่นางเสียวเป่ยแล้ว สามารถเปิดประตูเมืองได้แล้วใช่หรือไม่?”

“เปิดได้เลย” จินเฟิงกล่าว “สองวันที่ผ่านมาข้าต้องขอบคุณสหายทหารท้องถิ่นด้วย”

เซียวตูเว่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินสิ่งนี้

ตอนนี้ตระกูลใหญ่หลายแห่งเริ่มขาดแคลนเสบียง และการที่ทหารท้องถิ่นทำการปิดประตูเมืองก็ทำให้พวกเขาต้องเผชิญกับแรงกดดันอย่างหนัก

เขากลัวจริง ๆ ว่าจินเฟิงจะยืนกรานที่จะตามหาตัวคนร้ายก่อนจะเปิดประตูเมือง

“เช่นนั้นข้าไม่รบกวนท่านอาจารย์แล้ว” เซียวตูเว่ยรีบกลับไปเปิดประตูเมือง หลังจากบอกลาจินเฟิงเขาก็เตรียมตัวที่จะออกไป

“เซียวตูเว่ย รอสักครู่”

จินเฟิงรั้งเซียวตูเว่ยเอาไว้แล้วหันมาพูดกับต้าหลิว “ข้าจำได้ว่าในคลังมีสบู่หอมเหลือยี่สิบกล่อง เจ้าไปนำมาให้หมด”

ต้าหลิวตอบรับและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

ไม่นานเขาก็เข้ามาโดยที่ถือหีบเล็ก ๆ ใบหนึ่งเอาไว้

“เซียวตูเว่ย ในช่วงสองวันที่ผ่านมา ข้าได้สร้างปัญหาให้เจ้าและสหายไม่น้อย”

จินเฟิงโบกมือให้ต้าหลิวมอบหีบนั้นให้เซียวตูเว่ย “นี่เป็นของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ตูเว่ยเอามันกลับไปแล้วแบ่งให้พวกสหายนะ ถือว่าเป็นคำขอบคุณจากข้า”

“ได้อย่างไรกัน มันเป็นหน้าที่ของพวกข้าอยู่แล้ว”

เซียวตูเว่ยบอกปัด แต่มีแววตาโหยหา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน