ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 252

บทที่ 252 ฝ่าประตูเมือง

“เจ้าตาบอดหรืออย่างไร ดูให้ดีว่านี่คือนายน้อยโจวแห่งจวนกั๋วกง ตอนที่เราออกจากประตูเมืองหลวง แม้แต่ทหารที่นั่นก็ไม่กล้าหยุดพวกเรา”

ผู้ติดตามคนหนึ่งออกมาข้างหน้าพร้อมหยิบป้ายประจำตัวออกมาแล้วตะโกนใส่ “หลีกไปให้พ้นทางเดี๋ยวนี้! หากทำให้การเดินทางของนายน้อยล่าช้า ข้าจะจัดการพวกเจ้าให้หมด!”

“นายน้อยแห่งจวนกั๋วกงอย่างนั้นหรือ?”

ตามที่คาดไว้ พวกทหารท้องถิ่นต่างก็หวาดกลัวกับคำพูดของผู้ติดตาม

ขณะที่เขาลังเลว่าจะจัดการอย่างไร ทันใดนั้นโหวจื่อก็เข้ามาพูดว่า “แค่เจ้าพูดว่าเป็นนายน้อยจากจวนกั๋วกง ข้าก็ต้องเชื่อแล้วหรือ ใครจะไปรู้ว่าเจ้าหลอกลวงหรือไม่?”

“เจ้าตาบอดหรืออย่างไร? ไม่เห็นสัญลักษณ์นี้หรือ?!”

ผู้ติดตามชูสัญลักษณ์ในมือขึ้นอีกครั้ง

โหวจื่อก้าวไปข้างหน้าสองก้าวแล้วรับสัญลักษณ์นั้นเอาไว้พร้อมพลิกดูไปมา “ต้องขออภัยด้วย เราไม่เคยเห็นสัญลักษณ์ประจำจวนกั๋วกงมาก่อน ขอเวลาตรวจสอบสักครู่ รบกวนนายท่านรอสักเดี๋ยว”

ทหารท้องถิ่นไม่รู้ว่าสัญลักษณ์ที่โหวจื่อตรวจสอบนั้นเป็นของปลอม แต่การถ่วงเวลาเพื่อเรียกกำลังเสริมนั้นเป็นเรื่องจริง

แต่พวกเขาเองก็ไม่พอใจกับท่าทางของพวกผู้ติดตามเช่นกัน เมื่อเขาเห็นโหวจื่อกำลังจัดการเรื่องยาก ๆ ให้ เขาก็พูดทันที “ใช่! ในเมื่อพวกข้าไม่รู้จักป้ายแทนตัวเหล่านั้นจึงจำเป็นต้องใช้เวลาตรวจสอบ!”

และด้วยเหตุผลนี้ พวกนายน้อยเหวินเหยวียนก็ไม่สามารถโต้แย้งได้

ผู้ติดตามโกรธมากจึงกระโดดขึ้นพร้อมสบถอย่างไม่พอใจ แต่โหวจื่อก็เมินเฉยและเดินออกไปพร้อมกับป้ายแทนตัว

ผู้คุ้มกันจ้องมองแผ่นหลังโหวจื่ออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงขี่ม้าไปที่หน้าต่างรถม้าพร้อมก้มลงข้างหูนายน้อยเหวินเหยวียนและกระซิบ “นายน้อย เมื่อครู่คนผู้นั้นมีบางอย่างผิดปกติ”

นายน้อยเหวินเหยวียนรู้สึกกังวลและถามว่า “มีปัญหาอะไร”

ความจริงเมื่อครู่เขาเองก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับปฏิกิริยาของโหวจื่อ แต่ไม่สามารถบอกได้ว่ามีอะไรผิดปกติเป็นพิเศษ

“ตอนที่ชายคนนั้นเห็นข้า ร่างกายของเขาแข็งทื่อทันทีและจับด้ามดาบโดยไม่รู้ตัว นี่แสดงให้เห็นว่าเขามีเจตนาฆ่า”

ผู้คุ้มกันกระซิบ “หลังจากนั้นเขาก็พูดจาแปลก ๆ ข้าสงสัยมากว่าเขาน่าจะจำข้าได้แล้ว”

เมื่อนายน้อยเหวินเหยวียนได้ยินดังนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะตัวแข็งทื่อไปด้วยความกังวล

“เจ้าแน่ใจหรือ?”

นี่คือสิ่งที่ชายหนุ่มกังวลมากที่สุด

“ข้าเองก็ไม่มั่นใจ แต่ข้าระมัดระวังตัวพอสมควร อีกอย่างจินเฟิงก็พบตัวถังเสียวเป่ยแล้วมิใช่หรือ?”

ผู้คุ้มกันส่ายหัว “บางทีข้าอาจแสดงข้อบกพร่องในประเด็นอื่น ไม่ทันได้สังเกตเห็น แต่บุคคลนี้จับจุดได้ หากเป็นเช่นนั้น การตรวจสอบป้ายแทนตัวคงเป็นเพียงข้ออ้างของเขา เขากำลังเรียกกำลังเสริมเป็นแน่”

“แล้วเราควรทำอย่างไรดี?!”

นายน้อยเหวินเหยวียนไม่สามารถรักษาท่าทีนิ่งสงบได้อีกต่อไป ความกังวลของเขาเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

“หากข้าเดาไม่ผิด ด้วยนิสัยของจินเฟิง ขืนเรายังอยู่ที่นี่ต่อไปเราจะเป็นอันตรายแน่”

ผู้ติดตามคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เขาอาจจะแจ้งว่าเราฝ่าประตูเมือง แต่หากเป็นเช่นนั้นจริง เราก็ขอให้นายท่านกั๋วกงเขียนจดหมายถึงจวิ้นโส่วกวางเหยวียนในภายหลังได้”

“ใช่ ใช่!”

เมื่อนายน้อยเหวินเหยวียนได้ยินดังนั้น ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นเล็กน้อย

เขามีเชื้อสายตรงของกั๋วกง แล้วเหตุใดจึงจำเป็นต้องฝ่าประตูเมืองที่อยู่ในชนบทเช่นนี้ด้วย?

เขาไม่จำเป็นต้องมีจดหมายรับรองของกั๋วกงก็ได้ ถึงอย่างไรบิดาของของเขาก็สามารถเขียนจดหมายถึงจวิ้นโส่วได้ในภายหลัง

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ นายเหวินเหยวียนก็สงบสติอารมณ์และพยักหน้าให้ผู้คุ้มกัน

ผู้คุ้มกันพูดกับข้ารับใช้ว่า “นายน้อยกำลังรีบและไม่มีเวลารออยู่ที่นี่ ขับไล่พวกเขาออกไป”

ข้ารับใช้ต่างก็เป็นสุนัขจิ้งจอกอ้างบารมีเสือ เมื่อครู่นายน้อยไม่ได้เอ่ยปากพวกเขาจึงตัดสินใจอะไรไม่ได้ แต่ตอนนี้เมื่อได้รับการสนับสนุนจากนายน้อยก็เหมือนได้รับอำนาจเด็ดขาด ความเย่อหยิ่งปรากฏขึ้นในตัวพวกเขาทันที

ข้ารับใช้ชี้ไปที่ทหารท้องถิ่นแล้วพูดว่า “ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายในการหลีกทาง หากเจ้าทำให้นายน้อยของข้าขุ่นเคือง แม้กระทั่งจวิ้นโส่วก็จะไม่สามารถปกป้องพวกเจ้าได้เช่นกัน!”

ตอนนี้ทหารท้องถิ่นมีท่าทีหวาดกลัวเล็กน้อย ส่วนข้ารับใช้สงบลงอีกครั้ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน