ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 253

บทที่ 253 เบาะแสที่ไม่คาดคิด

“นายน้อย ระวัง!”

เมื่อผู้คุ้มกันเห็นทิศทางของหน้าไม้ของโหวจื่อ เขาก็อดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้างและรีบพุ่งตัวไปหานายน้อยเหวินเหยวียนพร้อมตะโกนเตือน

นายน้อยเหวินเหยวียนเพิ่งลุกขึ้นจากพื้นอย่างทุลักทุเล แต่เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของผู้คุ้มกันข้างกาย เขาก็หันศีรษะไปมองทันที

ชายหนุ่มเห็นแสงเย็นวาบลอยมา เพราะไม่ทันได้ตั้งตัว ต่อมาจึงมีอาการปวดแปลบที่ขาอย่างรุนแรงทันที

เมื่อมองลงไป เขาก็เห็นลูกศรอยู่ที่ต้นขาของตนเอง

“โอ๊ย…”

ตั้งแต่เด็กจนโต นายน้อยเหวินเหยียนไม่เคยได้รับบาดเจ็บถึงขนาดนี้มาก่อน

เขาไม่มีท่าทางสง่างามเหมือนในอดีตอีกต่อไป และเริ่มส่งเสียงร้องเหมือนหมูที่ถูกเชือด

ผู้คุ้มกันที่เพิ่งมาถึงตัวนายน้อย ใช้ประโยชน์จากเวลาที่โหวจื่อที่กำลังขึ้นสายหน้าไม้คว้าตัวนายน้อยเหวินเหยวียนและลากไปด้านหลังรถม้าเพื่อซ่อนตัว

“คุ้มกันนายน้อย!”

หลังจากสั่งข้ารับใช้สองสามคนแล้ว ผู้คุ้มกันก็พุ่งออกไปและตรงไปหาโหวจื่อ

เป้าหมายของโหวจื่อไม่ใช่การฆ่าผู้คุ้มกัน เพราะเขารู้ดีกว่าฝีมือของตนเองไม่ได้เก่งฉกาจขนาดนั้น

เป้าหมายของเขาคือการลากศัตรูมาที่นี่

รอกำลังเสริมมาถึง เขาก็จะได้รับชัยชนะ

เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าผู้คุ้มกันกำลังเข้ามาหา โหวจื่อก็ไม่สนใจที่จะขึ้นสายหน้าไม้อีก แต่รีบหันหลังกลับเพื่อวิ่งไปด้านหน้า

เขาตั้งใจเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในฝูงชน โดยหวังว่าจะใช้ฝูงชนหลอกตาผู้คุ้มกัน

น่าเสียดายที่ชาวบ้านต่างก็ตกใจกลัว เมื่อเห็นโหวจื่อวิ่งเข้ามา พวกเขาก็รีบวิ่งหนีด้วยความหวาดผวาทันที

เมื่อได้ยินเสียงผู้คุ้มกันเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ โหวจื่อก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทิ้งหน้าไม้ที่ยังไม่ได้ขึ้นสายและดึงดาบยาวออกมาพร้อมกับส่งเสียงดัง

ในเมื่อหนีไม่ได้ก็หยุดวิ่งแล้วสู้ซะ!

น่าเสียดายที่ตอนนี้เขาไม่เหมาะที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของชายผู้นั้น ไม่นับรวมกับที่แขนของเขาหักและไม่มีกำลังมากพอ?

หลังจากเคลื่อนไหวเพียงไม่กี่ก้าว โหวจื่อก็ถูกผู้คุ้มกันเตะออกไปอีกครั้งเพราะไม่สามารถหลบได้

และไม่รู้ว่าดาบทมิฬนั้นลอยไปอยู่ที่ใดแล้ว

คราวนี้โหวจื่อไม่มีเวลายกแขนขึ้นบังจึงถูกเตะเข้าที่อก เขาพยายามดิ้นรนสองสามครั้งแต่ก็ลุกขึ้นไม่ได้

อีกด้านหนึ่ง หัวหน้ากลุ่มทหารท้องถิ่นพบว่า ในบรรดาคนสี่คนที่ผู้คุ้มกันผู้นั้นสังหาร มีน้องชายของเขารวมอยู่ด้วย จู่ ๆ ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง เขานำกองกำลังทหารท้องถิ่นเข้าโจมตีนายน้อยเหวินเหยวียนอย่างดุเดือด

ข้ารับใช้ที่ติดตามนายน้อยเหวินเหยวียนก็ต้องการแสดงกำลังของพวกตนเช่นกัน แต่เมื่อต้องต่อสู้ด้วยดาบและหอกจริง ๆ พวกเขาก็รู้ดีว่าไม่สามารถเอาชนะทหารท้องถิ่นได้

เมื่อผู้คุ้มกันได้ยินเสียงร้องของนายน้อย เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยโหวจื่อไปและกลับมาปกป้องผู้เป็นนาย

การฆ่าเมื่อครู่เป็นสิ่งที่เขาต้องการเชือดไก่ให้ลิงดูเท่านั้น แต่ตอนนี้เขาต้องการฆ่าทุกคนขึ้นมาจริง ๆ แล้ว

เมื่อเห็นว่าข้ารับใช้แทบจะหยุดพวกทหารท้องถิ่นไม่ได้ ในที่สุดพวกผู้คุ้มกันก็กลับมา

ดาบในมือของเขาฟาดฟันหัวหน้ากลุ่มทหารด้วยความโกรธ

หัวหน้ากลุ่มทหารรีบหลบทันทีเพื่อหลีกเลี่ยง

แต่ผู้คุ้มกันเร็วกว่ามาก ทันทีที่เขาขยับ เขาก็รู้สึกหนาวที่หัวไหล่

เมื่อหันกลับไปก็เห็นว่าแขนขวาที่ถือมีดหายไปแล้ว

ก่อนที่หัวหน้ากลุ่มทหารจะได้ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาก็ถูกผู้คุ้มกันเตะออกไปชนเข้ากับรถม้า

ผู้คุ้มกันไม่แม้แต่จะมองและยังคงสังหารทหารคนอื่น ๆ ต่อไป

หัวหน้ากลุ่มทหารล้มลงจากรถม้าและรู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอก

ตอนนี้มีเลือดไหลออกจากปากของเขาอย่างต่อเนื่อง

เมื่อหันกลับมาก็บังเอิญเห็นนายน้อยเหวินเหยวียนนั่งข้าง ๆ ด้วยความกลัว

หัวหน้ากลุ่มทหารเปิดปากที่เปื้อนเลือดและยิ้มให้นายน้อยเหวินเหยวียน

พ่อแม่ของเขาเสียชีวิตไปนานแล้วและน้องชายของเขาเป็นญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน