ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 259

บทที่ 259 ไม่สามารถตัดสินคนจากภายนอก

“ท่านอาจารย์จิน ในนามของสหายผู้เสียสละ ข้าอยากจะขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจและความมีเมตตาของท่าน!”

เซียวตูเว่ยทำความเคารพจินเฟิงอย่างเคร่งขรึม

“ในฐานะราษฎรชาวกวางเหยวียน นี่คือสิ่งที่ข้าควรทำ”

จินเฟิงประคองเซียวตูเว่ยลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

“อีกอย่างท่านอาจารย์จิน สองวันมานี้ใต้เท้าจวิ้นโส่วมารออยู่ที่ประตูเมือง เขาเพิ่งกลับไปไม่นานนี้เอง ก่อนกลับไปเขาบอกข้าว่าเมื่อท่านกลับมา รบกวนไปพบเขาที่จวนจวิ้นโส่วโดยเร็วที่สุด เขามีเรื่องสำคัญจะคุยกับท่านอาจารย์”

ไม่รู้ว่าเซียวตูเว่ยเรียกจินเฟิงอย่างให้ความเคารพตั้งแต่เมื่อไร

“ใต้เท้าจวิ้นโส่วกำลังตามหาข้าหรือ?” จินเฟิงถาม “เขาได้บอกหรือไม่ว่ามีเรื่องอะไร?”

“ไม่ได้บอก แต่ข้าคิดว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับความขัดแย้งที่ประตูเมืองนี้”

เซียวตูเว่ยกระซิบเบา ๆ

“เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะไปเดี๋ยวนี้!”

จินเฟิงพยักหน้าและจากไปพร้อมกับถังเสียวเป่ย ชิ่งมู่หลานและคนอื่น ๆ

“ท่านอาจารย์ แล้วตระกูลโจวเล่า?”

ชิ่งมู่หลานขี่ม้าไปด้านหน้าเพื่อตามจินเฟิงให้ทันและเอ่ยถามอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าตระกูลโจวจะไม่ได้เป็นคนลักพาตัวถังเสียวเป่ยในครั้งนี้ แต่ภรรยาของโจวฉางหลินก็ได้วางแผนการแก้แค้นไว้แล้ว เพียงแต่นางยังไม่ทันได้ดำเนินการ เพราะโจวเหวินเหยวียนชิงลงมือเสียก่อน

ตามการสนทนาครั้งก่อนของชิ่งมู่หลานและจินเฟิง พวกเขาจะโจมตีตระกูลโจวเมื่อจางเหลียงมาถึงพร้อมกับกองกำลังขนาดใหญ่จากซีเหอวาน

“เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน ข้าจะไปฟังสิ่งที่จวิ้นโส่วต้องการบอกก่อน เมื่อข้ากลับมาเราค่อยคุยเรื่องนี้กันอีกที”

จินเฟิงเหลือบมองจางเหลียงที่ตามมาข้างหลังแล้วพูดว่า “พี่เหลียง ข้าฝากทุกคนด้วย จนกว่าข้าจะกลับมา สั่งให้พวกเขาอยู่ในบริเวณลานที่พักและอย่าพึ่งออกไปข้างนอก”

แม้ว่าม้าศึกหลายตัวที่จางเหลียงนำมาจะถูกจินเฟิงนำไปให้ชิ่งมู่หลาน อาเหมย และคนอื่น ๆ แต่เนื่องจากจางเหลียงเป็นหัวหน้าของทหารผ่านศึก ม้าของเขาจะไม่ถูกแย่งชิงไปอย่างแน่นอน ขณะที่ในตอนนี้มีทหารผ่านศึกและทหารหญิงจำนวนหนึ่งกำลังเดินอยู่บนถนน

จางเหลียงพูดอย่างมีเหตุผลว่า เขาต้องการให้พวกทหารฝึกเดินข้ามทุ่ง โดยบรรทุกของหนักมากเอาไว้ด้วย

แต่หัวหน้าหมู่อย่างฟางเหลยและต้าจ้วงเองก็ได้ขี่ม้ากลับมาพร้อมกับจินเฟิง

ท้ายที่สุดแล้ว กองทัพใหญ่ของซีเหอวานยังอยู่ที่กวางเหยวียน และพวกเขาจำเป็นต้องกลับมาเป็นผู้นำหมู่

อย่างไรก็ตาม จางเหลียงรู้สึกไม่พอใจอย่างมากกับผลงานของต้าหลิวจึงให้เขาอยู่ในขบวนเดินเท้าและเพิ่มน้ำหนักของที่ต้องแบกอีกยี่สิบจินเพื่อเป็นการลงโทษ

“ข้าเข้าใจแล้ว”

จางเหลียงพยักหน้าตอบรับ

ที่ทางแยก จินเฟิงขอให้ชิ่งมู่หลานพาถังเสียวเป่ยกลับไปที่โรงเตี๊ยมก่อน ในขณะที่เขาพาทหารผ่านศึกที่มีทักษะสองคนไปที่จวนจวิ้นโส่ว

ทันทีที่เข้าประตูไปก็ได้เห็นท่านหมอเว่ยออกมาจากจวนจวิ้นโส่วด้วยสีหน้าโกรธเคือง

เมื่อเขาเห็นจินเฟิง เขาก็สูดหายใจเข้าอย่างระงับอารมณ์และจากไปพร้อมกับกล่องยาเล็ก ๆ บนหลัง

ไม่ไกลนัก จวิ้นโส่วกำลังส่ายหัวและยิ้มอย่างขมขื่น

จินเฟิงมองย้อนกลับไปที่แผ่นหลังของหลางจงอาสุโสด้วยใบหน้างงงวย

เพราะก่อนหน้า หลางจงผู้นี้มาขอเงินเขาถึงห้าร้อยตำลึงเงิน แต่เขาให้ไปแค่สามสิบตำลึงเงินเท่านั้น เมื่อพวกเขาพบกันอีกครั้ง อีกฝ่ายเลยมีอาการไม่พอใจอย่างนั้นหรือ?

“ท่านอาจารย์จิน อย่าเข้าใจข้าผิด ท่านอาจารย์เว่ยโกรธเคืองข้า”

เมื่อจวิ้นโส่วเห็นใบหน้าของจินเฟิง เขาก็รีบเข้ามาอธิบาย “โรคไข้จับสั่นปรากฏขึ้นทางตอนเหนือของกวางเหยวียนและได้แพร่กระจายไปยังหมู่บ้านถึงสามแห่ง ท่านอาจารย์เว่ยมาขอเงินจากข้าเพื่อซื้อยาช่วยชีวิตผู้คน ครั้งแรกเขาขอถึงหนึ่งพันตำลึงเงิน แต่ข้าจะหาเงินได้มากขนาดนี้จากที่ใดกันเล่า? เขาเป็นคนหัวแข็ง พอข้าไม่มีเงินให้ เขาก็จะโกรธ ท่านอาจารย์อย่าไปใส่ใจเลย”

‘ใครจะเชื่อล่ะว่า เจ้าเป็นจวิ้นโส่วมาหลายปีจะไม่มีเงิน’

จินเฟิงสบถในใจ

ว่ากันว่าการเป็นเจ้าหน้าที่หรือข้าราชการนั้นร่ำรวยไม่น้อย ข้าราชการของต้าคังฉลาดกว่าคนอื่น ๆ ในการหาเงิน อย่างนายอำเภอก็ไม่รู้ว่าเขาทำเงินได้เท่าไรในแต่ละปีผ่านพวกโจรที่มาเก็บส่วย แล้วระดับจวิ้นโส่วจะไม่มีเงินเชียวหรือ?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน