ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 297

บทที่ 297 ตื่นตูม

ในขณะที่หัวหน้าหมู่บ้านกำลังออกคำสั่งและกระจายงานให้แต่ละคน บรรยากาศในซีเหอวานก็เริ่มวุ่นวาย

เริ่มจากเถี่ยฉุยที่มีความเร็วมากที่สุด เขามาพร้อมกับม้าศึกมากกว่าสี่สิบตัว จากนั้นก็เคลื่อนขบวนออกจากหมู่บ้านทันที

หลังจากนั้นหลิวเถี่ยก็พาบุรุษเกือบทั้งหมดในหมู่บ้านไปลากเกวียนมาหลายสิบเล่ม

สตรีทุกคนในหมู่บ้านเองก็รีบไปที่โรงอาหารของโรงงานสิ่งทอพร้อมกับลูก ๆ และของมีค่าที่บ้าน

ถังตงตงประกาศระงับการทำงานกะกลางคืนในโรงงานสิ่งทอ คนงานหญิงทุกคนในซีเหอวานและกวานเจียวานจะถูกส่งไปยังโรงอาหารเพื่อรวมตัวกัน

คนงานหญิงจากหมู่บ้านอื่นที่มาขอลี้ภัยเองก็ถูกสั่งให้กลับหอพักชั่วคราวทันที

ไม่ช้าเสี่ยวอวี้พร้อมด้วยทหารหญิงและทหารที่บาดเจ็บหลายคนก็ติดตั้งธนูจ้งหนู่ขึ้นตามทางแยกต่าง ๆ ที่จะนำไปสู่โรงงานสิ่งทอและโรงหลอมเหล็ก

ทหารหญิงมีหน้าที่รับผิดชอบในการยิง ส่วนสตรีในหมู่บ้านมีหน้าที่หมุนรอกกว้าน

ชั่วขณะหนึ่ง บรรยากาศทั้งหมดในซีเหอวานเริ่มเคร่งขรึม

ไม่นานหลังจากที่หลิวเถี่ยออกเดินทาง ทหารหญิงที่เฝ้าอยู่บนที่ราบสูงก็รีบมาเข้าพบหัวหน้าหมู่บ้านและถังตงตง

“หัวหน้าหมู่บ้าน หัวหน้าโรงงานถัง ด้านนอกมีคนมา!”

ทหารหญิงพูดอย่างกังวลใจ

สีหน้าของหัวหน้าหมู่บ้านและถังตงตงตึงเครียดขึ้นอีกครั้ง จากนั้นพวกเขาก็วิ่งไปยังที่สูงทันที

แน่นอนว่า ห่างออกไปในระยะหนึ่งลี้นอกหมู่บ้าน มีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งกำลังมุ่งหน้ามายังซีเหอวาน

คบเพลิงหลายร้อยอันเปรียบเสมือนมังกรไฟ ยาวคดเคี้ยวเกือบหกสิบจั้ง เมื่อมองแวบแรกก็พบว่ามีคนจำนวนมาก

“วันนี้จะไม่มีโจรมาโจมตีซีเหอวานจริง ๆ ใช่หรือไม่?”

สีหน้าของหัวหน้าหมู่บ้านมีความหวาดกลัวอย่างสุดซึ้ง

ในเวลานี้อาจกล่าวได้ว่าการป้องกันของซีเหอวานน่าสิ้นหวังที่สุด หากโจรหลายร้อยคนมาสังหารพวกเขาจริง ๆ ผลที่ตามมาพวกเขาไม่อยากจะคิดเลย!

แต่ถึงแม้จะรู้เรื่องนี้ หัวหน้าหมู่บ้านและถังตงตงก็ไม่เสียใจที่ส่งคนไปช่วยเหลือจินเฟิง

เพราะหากจินเฟิงเสียชีวิตลง ผลที่ตามมาจะร้ายแรงกว่าการที่ซีเหอวานถูกโจรโจมตีเสียอีก

อาจกล่าวได้ว่าตอนนี้ทุกคนในซีเหอวานเป็นทหารแล้ว มีสตรีจำนวนมากที่ได้รับการฝึกเรื่องการต่อสู้จนพอจะมีพื้นฐานแต่ยังไม่ได้โดดเด่น

ทว่าหากจินเฟิงเสียชีวิต ท้องฟ้าในซีเหอวานก็จะไม่สว่างขึ้นอีกต่อไปแล้ว

“หัวหน้าหมู่บ้าน หากโจรมาโจมตีเราจริง ๆ พวกเขาคงไม่แสดงท่าทีโจ่งแจ้งขนาดนี้”

ถังตงตงพูดว่า “อาจเป็นคนจากกวานเจียวาน ถูกหรือไม่?”

“เหมือนจะเดินมาจากทางกวานเจียวานจริง ๆ”

หัวหน้าหมู่บ้านคิดอยู่ครู่หนึ่ง ”ข้าจะไปดูหน่อย หากเป็นโจรข้าจะยิงธนูขึ้นฟ้าเพื่อเป็นสัญญาณแจ้งเตือน พวกเจ้าเตรียมตัวให้พร้อม หากเป็นเหล่ากวานจริง ๆ ข้าก็จะพาเขามาที่นี่”

“ไม่ได้ มันอันตรายเกินไป หัวหน้าหมู่บ้านห้ามไปเด็ดขาด!”

ถังตงตงส่ายศีรษะ

หากเป็นคนจากกวานเจียวานก็แล้วไป แต่หากเป็นโจร หัวหน้าหมู่บ้านคงไม่สามารถหลบหนีไปได้ ถึงแม้จะยิงธนูหัวนกหวีดขึ้นฟ้าแล้วก็ตาม

“ตอนนี้ข้าอาจเป็นบุรุษคนเดียวที่มีแขนขาสมบูรณ์ที่เหลืออยู่ในหมู่บ้าน หากข้าไม่ไปแล้วผู้ใดจะไปเล่า?”

หัวหน้าหมู่บ้านอดไม่ได้ที่จะวิ่งออกไปอย่างเต็มกำลัง

ถังตงตงรู้ว่านี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้ นางกัดริมฝีปากและเหลือบมองไปด้านหลังของหัวหน้าหมู่บ้าน จากนั้นจึงวิ่งไปแจ้งให้เสี่ยวอวี้เตรียมการรับมือ

ที่ทางเข้าหมู่บ้าน ป้อมของหน่วยลาดตระเวนถูกถอนออกไปไว้ที่โรงงานสิ่งทอแล้ว หัวหน้าหมู่บ้านจึงทำได้แค่ซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้าด้านข้าง จากนั้นจึงนอนราบลงบนพื้นหญ้าแล้วค่อย ๆ คืบคลานออกไป

อย่างไรเสียเขาก็แก่มากแล้ว หัวหน้าหมู่บ้านเคลื่อนไปได้ไม่ไกลก่อนที่จะรู้สึกปวดหลังขึ้นมา แต่เขาก็ยังไม่กล้าลุกขึ้นและทำได้แค้จับหน้าไม้ไว้แน่น

ตราบใดที่เขารู้ว่าอีกฝ่ายเป็นโจร เขาจะเหนี่ยวไกปืนและยิงธนูหัวนกหวีดทันที

หัวหน้าหมู่บ้านเห็นขบวนคบเพลิงเริ่มเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ

เมื่อห่างออกไปเพียงสามจั้ง หัวหน้าหมู่บ้านก็มองเห็นได้ชัดเจน

ผู้นำขบวนคบเพลิงนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นกวานซานเหยียจากกวานเจียวาน?

และคนที่เดินตามกวานซานเหยียมาก็คือกวานจู้จือ พี่ชายของกวานเสี่ยวโหรว

ในที่สุดหัวหน้าหมู่บ้านก็โล่งใจและทรุดลงกับพื้นทันที แขนของเขาลู่ลงแนบลำตัวทันทีเพราะคลายความกังวลได้แล้ว

“ใครน่ะ?!”

กวานจู้จือได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวบนพื้นหญ้าจึงมายืนขวางหน้ากวานซานเหยียโดยที่ในมือถือขวานเอาไว้มั่น

“ข้าเอง!” หัวหน้าหมู่บ้านลุกขึ้นจากพื้นหญ้าทันที “กวานเหล่าซาน เจ้าทำให้ข้าตกใจเกือบแย่!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน