ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 3

บทที่ 3 ข้าเลือกนาง!

“ข้าเลือกนาง!”

จินเฟิงชี้ไปที่กวานเสี่ยวโหรวอย่างไม่ลังเล

จู่ ๆ บรรยากาศโดยรอบก็เงียบลง

มีคนกล้าแต่งงานกับดาวหายนะได้อย่างไร?

แม้แต่ตัวของกวานเสี่ยวโหรวเองยังตกตะลึง

นางรู้จักเซี่ยกวาง และแน่นอนว่านางก็เคยได้ยินชื่อของจินเฟิงเช่นเดียวกัน

ผู้ที่มีการศึกษาสูงเช่นเขาจะเลือกคนที่เป็นดาวหายนะอย่างนางได้อย่างไร?

ตั้งแต่แรกนางจึงไม่ได้มีความคาดหวังใด ๆ ต่อจินเฟิงผู้นี้ เมื่อได้ยินเขาเอ่ย นางยังคิดกับตัวเองอยู่เลยว่าคงหูฝาด นางเอ่ยปากถามอย่างไม่มั่นใจ “เจ้า… เมื่อครู่เจ้าว่าอย่างไรนะ?”

“ข้าบอกว่าข้าต้องการแต่งงานกับเจ้า เจ้ายินดีจะแต่งงานกับข้าหรือไม่?”

จินเฟิงถามออกไปอย่างระมัดระวัง

“ข้ายินดี! ข้ายินดี… ขอบคุณเจ้า… ขอบคุณ…”

กวานเสี่ยวโหรวรู้สึกตื่นเต้นจนพูดติด ๆ ขัด ๆ “เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะทำงานอย่างหนักเหมือนโคเหมือนม้าเพื่อตอบแทนเจ้า…”

เมื่อหัวหน้านักการเห็นเช่นนี้ เขาก็ลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เพราะระหว่างเดินทางมาที่นี่ เขาสังเกตเห็นว่ากวานเสี่ยวโหรวตกอยู่ในอารมณ์ที่ไม่พร้อม ดูเหมือนว่านางจะเอาแต่คิดมากตลอดทาง ทว่านี่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนัก เพราะทุก ๆ ปีหรือสองปี สตรีที่ได้ชื่อว่าเป็นสินค้าขาดทุนมักจะคิดไม่ตกด้วยกันทั้งสิ้น

ในฐานะผู้รับผิดชอบขบวนส่งตัว หากเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ เขาอาจจะถูกตำหนิและถูกปรับอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ในที่สุด ภาระนี้ก็ถูกโยนทิ้งไปเสียที

หัวหน้านักการกลัวว่าจินเฟิงจะเปลี่ยนใจ เขาจึงรีบขยิบตาให้แม่สื่อที่คอยทำการจับคู่

แม่สื่อเข้าใจในทันที นางก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อส่งตัวกวานเสี่ยวโหรวให้จินเฟิงและประกาศ “ต่อแต่นี้ไป เจ้าทั้งสองจะเป็นสามีภรรยากัน!”

เจ้าหน้าที่หยิบกระดาษแผ่นหยาบที่ถูกพับซ้อนเอาไว้ออกมาหนึ่งแผ่น และส่งให้จินเฟิงกับกวานเสี่ยวโหรวประทับลายนิ้วมือ พร้อมกับทิ้งสำเนาไว้ให้ทั้งสองคน โดยที่ส่วนราชการจะเก็บกระดาษใบจริงไว้

เมื่อมองดูสิ่งที่เรียกว่าทะเบียนสมรส จินเฟิงก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่านี่เป็นความจริง?

นี่เขาแต่งงานแล้วใช่ไหม?

ตั้งแต่ชีวิตที่แล้วจวบจนปัจจุบัน นื่คือการแต่งงานครั้งแรกของเขา…

เช่นเดียวกับกวานเสี่ยวโหรวที่อยู่ข้าง ๆ นางกอดทะเบียนสมรสไว้ในอ้อมแขนแน่น นางเองก็ยังตกอยู่ในภวังค์เช่นกัน ไม่อยากเชื่อเลยว่านี่จะเป็นเรื่องจริง

นางแอบเงยหน้าขึ้นมองจินเฟิงที่อยู่ข้าง ๆ และพบว่าเขาก็มองมาที่นางอยู่จึงรีบก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็วด้วยความเขินอาย หญิงสาวไม่กล้าที่จะสบตากับเขา

เมื่อจางหม่านชางและคนอื่น ๆ ได้รับทะเบียนสมรสเป็นที่เรียบร้อย ลำดับถัดไปก็เป็นชายจากครอบครัวที่ต้องการหาอนุภรรยาเพิ่ม จากนั้นพิธีส่งตัวก็จบลง

นักการและแม่สื่อจากศาลาว่าการ พาบรรดาสตรีที่เหลือออกจากหมู่บ้านซีเหอวานและมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านถัดไป

“จินเฟิง เจ้านี่ช่างกล้าหาญชาญชัยเสียจริง เจ้าเลือกแต่งงานกับเย่เม่ย ระวังไว้เถิด สักวันหนึ่งนางจะพรากลมหายใจของเจ้าไป!”

ทันทีที่เจ้าหน้าที่ทางการกลับออกไป อันธพาลเซี่ยก็อดไม่ได้ที่จะหาเรื่องจินเฟิง

จินเฟิงสวนกลับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้านี่ช่างโง่เขลาเบาปัญญานัก! เย่เม่ยอะไรกัน? ที่เสี่ยวโหรวไม่สามารถเผชิญกับแสงแดดได้ นั่นเป็นเพราะนางเกิดมาร่ำรวยและมีวาสนาต่างหากเล่า!”

“เหอะ ร่ำรวยมีวาสนาหรือ ข้าเกรงว่าเจ้าจะสิ้นชีพเพียงเพราะหลงใหลในความมั่งคั่งมากกว่า!”

“ไม่ชอบก็ไม่ต้องมายุ่งเรื่องชาวบ้าน สุนัขดี ๆ มันไม่ยืนขวางทางหรอกนะ หลบไป!”

พูดจบจินเฟิงก็เดินชนเซี่ยกวาง และพากวานเสี่ยวโหรวออกไปทันที

“ถือว่าวันนี้เจ้ากับข้าเป็นศัตรูกันแล้ว จินเฟิง เจ้าระวังตัวไว้เถิด!”

เจ้าหน้าที่จากศาลาว่าการเพิ่งจากไปไม่นาน แต่เซี่ยกวางที่เมื่อครู่ไม่กล้าเคลื่อนไหวใด ๆ กลับเริ่มตะโกนถ้อยคำที่รุนแรงด้วยความขุ่นเคือง

จินเฟิงไม่ได้หันกลับไปมอง เขาเพียงแต่ยกมือขวาขึ้นและเหยียดนิ้วที่ยาวที่สุดออกเท่านั้น

แม้ว่าเซี่ยกวางจะไม่เข้าใจความหมายที่จินเฟิงสื่อ แต่เขาก็พอจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายกำลังด่าทอเขา

เมื่อเป็นเช่นนี้ เขาก็ยิ่งเกลียดชังจินเฟิงมากขึ้นไปอีก เซี่ยกวางแพร่กระจายข่าวลือในหมู่ฝูงชนว่ากวานเสี่ยวโหรวเป็นดาวหายนะ

ชาวไร่ชาวนาที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์บางคนพากันจริงจังกับเรื่องนี้ขึ้นมา

“จบแล้ว จบแล้ว ดาวหายนะได้แต่งงานเข้ามาในหมู่บ้านของเราแล้ว!”

“หลังจากนี้ไป พวกเราต้องอยู่ให้ห่างลูกที่ล้างผลาญพ่อแม่กับแม่ดาวหายนะนั่นเอาไว้”

“จินเฟิงได้แต่งงานกับดาวหายนะ ข้าว่าปีหน้าเขาคงไม่มีปัญญาจ่ายภาษี และต้องถูกเนรเทศไปอยู่ชายแดนเป็นแน่”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน