ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 30

บทที่ 30 มือฉมังและผู้ไร้ประสบการณ์

จางเหลียงเป็นคนทำงานไว แม้ว่าเขาจะสูญเสียแขนไปข้างหนึ่งแต่ก็ทำอะไรได้เร็วกว่าจางหม่านชาง

จินเฟิงส่งมอบงานตัดกิ่งไม้และการทำหน้าไม้เบื้องต้นให้กับจางเหลียง

ในขณะที่จางหม่านชาง จินเฟิงมอบหมายให้เขาทำงานที่ต้องใช้ความละเอียดรอบคอบ อย่างเช่นการแกะสลัก

ระหว่างที่พี่น้องครอบครัวจางกำลังทำหน้าไม้ บัณฑิตหนุ่มก็เรียกกวานเสี่ยวโหรว ถังตงตง และรุ่นเหนียงมารวมตัวกันเพื่อที่จะสอนวิธีการใช้หน้าไม้ให้แก่พวกนาง

ในอนาคตหากเกิดเรื่องเหนือความคาดหมายขึ้นอีก สตรีเหล่านี้จะได้มีวิชาในการป้องกันตัวเอง

แต่ถึงแม้จะไม่มีเรื่องใดเกิดขึ้น อย่างเรื่องการตายของชายหัวโล้น หากในชั่วชีวิตของพี่รองจากกลุ่มโจรเขาเมาเมาไม่รู้เรื่องนี้ ก็ถือเสียว่าพวกนางได้เรียนรู้ทักษะเพิ่มเติมติดตัวไว้

ในยุคนี้น้อยนักที่สตรีจะจับมีดจับไม้

เดิมทีเขาคิดว่าพวกนางจะปฏิเสธ แต่ถังตงตงกลับตอบตกลงทันทีหลังจากจินเฟิงชี้แจงเจตนารมณ์ของเขา

อีกทั้งยังแสดงความกระตือรือร้นที่จะฝึกใช้หน้าไม้อย่างเต็มใจด้วย

ประสบการณ์ในคืนนั้นทำให้กวานเสี่ยวโหรวหวาดกลัว นางลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

ส่วนรุ่นเหนียงไม่มีความคิดใด ๆ เมื่อเห็นว่าถังตงตงและกวานเสี่ยวโหรวต่างก็เห็นด้วย นางก็ทำได้เพียงพยักหน้าตาม

อย่างไร ตอนนี้ก็มีไนปั่นด้ายเพียงเครื่องเดียว ทั้งสามจึงตกลงกันว่าจะผลัดกันปั่นด้าย ในขณะที่คนหนึ่งปั่นด้าย อีกสองคนที่เหลือก็ตามจินเฟิงไปเรียนรู้วิธีการใช้หน้าไม้จะได้ไม่เสียเวลา

จินเฟิงขอให้หม่านชางหาแผ่นไม้ขนาดเท่าอ่างล้างหน้ามา จากนั้นชายหนุ่มก็วาดจุดสีดำตรงกลาง ก่อนจะแขวนมันไว้บริเวณลานบ้านเพื่อทำเป็นเป้ายิง

การฝึกใช้หน้าไม้ไม่ใช่เรื่องยาก ปัญหาเดียวคือวิถีและความแม่นยำในการยิงต่างหาก

ปกติแล้วสตรีไม่สามารถถือและดึงสายธนูหนัก ๆ ได้

แต่หน้าไม้ของจินเฟิงติดตั้งรอกกว้านขนาดเล็กเอาไว้ แม้ตอนขึ้นสายจะกินเวลาไปบ้าง แต่มันก็ช่วยประหยัดแรงได้ไม่น้อย แม้แต่เสี่ยวเอ๋อที่เป็นเด็กน้อยก็สามารถหมุนมันได้

หญิงสาวทั้งสามใช้เวลาเพียงครึ่งเช้าทำความเข้าใจเรื่องพื้นฐานของการใช้หน้าไม้ ถังตงตงมีทักษะดีที่สุด จากการประเมินคร่าว ๆ ความแม่นยำของนางสูงถึงห้าในสิบ และดูเหมือนจะแม่นขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อยิงหลาย ๆ ครั้งเข้า

ในขณะที่จินเฟิงสอนพวกสาว ๆ ใช้หน้าไม้ สองพี่น้องแซ่จางก็กำลังทำงานอย่างหนัก

ทุกวันก่อนรุ่งสางพวกเขาจะเดินทางมาที่บ้านของบัณฑิตหนุ่ม ทั้งคู่ทำงานจนถึงยามซวีหรือยามห้ายและไม่ยอมกลับบ้านไปพักผ่อนง่าย ๆ

ด้วยความความวิริยะของสองพี่น้อง พวกเขาใช้เวลาเพียงสองวันในการสร้างหน้าไม้ที่สามารถใช้ทรวงอกขึ้นสายได้

เมื่อรู้ว่าไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับจางเหลียงที่จะจับลูกธนูถนัดได้ด้วยมือเดียว จินเฟิงจึงติดกล่องใส่ลูกธนูไว้บนหน้าไม้ตัวใหม่

จางเหลียงรับหน้าไม้มาถือไว้อย่างตื่นเต้น เขาจับหน้าไม้ด้วยแขนขวาเพียงข้างเดียว เมื่อดันด้ามหน้าไม้เข้ากับหน้าอก เสียง ‘คลิก’ ของอุปกรณ์ที่เข้าล็อกก็ดังขึ้น หน้าไม้อยู่ในสถานะพร้อมใช้งาน

ทันทีที่เหนี่ยวไก ลูกธนูก็พุ่งเข้าใส่เป้าหมายที่อยู่ห่างออกไปกว่าเจ็ดจั้ง

เมื่อดันหน้าไม้ออกจากหน้าอก แล้วดันกลับเข้ามาอีกครั้ง

ลูกธนูอีกอันก็จะหล่นลงมาในแท่นพร้อมยิง!

ในเวลาเพียงอึดใจเดียว ลูกธนูทั้งห้าที่บรรจุอยู่ในกระบอกก็ถูกยิงออกไป

จินเฟิงวิ่งเข้าไปดู อดไม่ได้ที่จะหันมายกนิ้วให้จางเหลียง!

ลูกธนูทั้งห้าดอกไม่เพียงเข้าเป้าเท่านั้น แต่สามในห้าดอกปักเข้าไปที่จุดดำเล็ก ๆ ตรงกลาง สิบคะแนนเต็ม!

บัณฑิตหนุ่มต้องชื่นชมความแม่นยำของนักรบเก่า

กวานเสี่ยวโหรว ถังตงตง และรุ่นเหนียงเองก็ปรบมือให้กับทักษะการยิงธนูของจางเหลียง

หลังจากผ่านการฝึกฝนมาสองวัน พวกนางก็คุ้นเคยกับหน้าไม้มากขึ้น การยิงในระยะเจ็ดจั้งของถังตงตงมีความแม่นยำสูงถึงเก้าในสิบ ถือว่าพวกนางเรียนรู้ได้เร็วมาก

เวลาที่ถังตงตงใช้ในการยิงลูกธนูออกไปห้าลูก เร็วที่สุดสามเฟิน*[1] และความแม่นยำก็จะลดลงไปเรื่อย ๆ

นี่คือความแตกต่างระหว่างมือฉมังและผู้ไร้ประสบการณ์

“พี่เหลียงแข็งแกร่งมาก หากเราเป็นศัตรูกับเขาคงไม่มีโอกาสยิงธนูด้วยซ้ำ คงจะโดนพี่เหลียงฆ่าเราเสียก่อนเป็นแน่”

ถังตงตงอุทาน

“เจ้าเพิ่งเรียนได้ไม่กี่วันแต่เปรียบเทียบตัวเองกับพี่เหลียงแล้วหรือ?”

จินเฟิงกล่าว “ข้าได้ยินมาจากเถี่ยจือว่า ท่านพี่เหลียงผู้นี้เป็นนักธนูมือฉมังในกองทัพ หากเขาไม่สูญเสียแขนไปตอนนั้น บางทีเราอาจจะมีแม่ทัพในซีเหอวานไปแล้ว”

“เจ้าก็ชมข้ามากเกินไป ข้าไม่ใช่นักธนูมือฉมังอะไรหรอก?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน