ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 31

บทที่ 31 รับสมัครงาน

เมื่อเห็นจินเฟิงยอมรับกระต่าย จางเหลียงก็โล่งใจอย่างเห็นได้ชัด

จากนั้นเขาก็กลับบ้านไปกับครอบครัว

ขนาดเดินกลับไปจนสุดทางก็ยังได้ยินเสียงหัวเราะของจางเหลียงแว่วมาอยู่

“สามี ชีวิตของพี่สาวข้าลำบากมานาน หากท่านพี่เหลียงล่ากระต่ายได้สองตัว แล้วต้องแบ่งมาให้เราหนึ่งตัวเช่นนี้ มันเหมาะสมหรือ?”

กวานเสี่ยวโหรวรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อต้องรับกระต่ายที่อีกฝ่ายล่ามาได้

“เสี่ยวโหรว ที่จินเฟิงรับกระต่ายตัวนี้เอาไว้ก็เป็นเพราะหวังดีต่อท่านพี่ฟาง”

ถังตงตงพูดด้วยรอยยิ้ม “ท่านพี่เหลียงเป็นคนซื่อสัตย์ เขาบอกไว้ชัดเจนตั้งแต่แรกแล้วว่าจะแบ่งเหยื่อให้ครึ่งหนึ่ง หากจินเฟิงไม่ยอมรับกระต่ายตัวนี้มา เขาคงจะไม่สบายใจ บางทีเขาอาจจะคืนหน้าไม้และไม่ยอมใช้อีกก็ได้”

“ตงตงช่างเฉลียวฉลาด”

บัณฑิตหนุ่มยิ้มพลางลูบศีรษะของถังตงตงเบา ๆ

หลังจากมือแตะลงบนกลุ่มผมนั่นแล้ว จินเฟิงถึงเพิ่งรู้สึกตัว

ใบหน้าเล็ก ๆ ของถังตงตงเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที สีแดงแต่งแต้มผิวเนื้อจนแทบไม่มีที่ว่าง ไม่เว้นแม้แต่บริเวณลำคอ เมื่อสถานการณ์เป็นดังนี้ คนเขินอายก็รีบวิ่งกลับไปที่กระท่อมทันที

กวานเสี่ยวโหรวมองไปที่จินเฟิงและหัวเราะเบา ๆ

“เสี่ยวโหรว ข้าไม่ได้ตั้งใจ…”

จินเฟิงเกาศีรษะราวกับแมวที่ทำความผิดและถูกจับได้คาหนังคาเขา จึงรีบอธิบาย “พอดีข้าเคยชินกับการลูบหัวเจ้าน่ะ”

“สามี ข้ามิใช่หญิงขี้อิจฉา”

กวานเสี่ยวโหรวปิดปากและพูดด้วยรอยยิ้ม “อีกไม่นานตงตงก็จะได้เป็นคนของเจ้า ต่อให้สามีจะลูบไล้นางที่ส่วนอื่นข้าก็ไม่ว่า ข้าคิดว่าตงตงเองก็คงจะไม่คัดค้านอะไรเช่นเดียวกัน แต่หากนางมีข้อคัดค้าน ข้าจะช่วยสามีจับนางให้อยู่หมัดเอง”

จินเฟิง…

สตรีผู้นี้ เพียงไม่กี่วันก็เรียนรู้เรื่องไม่ดีเข้าแล้วหรือ?

“เอาล่ะ เลิกล้อเล่นได้แล้ว หากข้าเห็นเจ้าหัวเราะอีกเจ้าโดนจัดการแน่”

ชายหนุ่มเอ่ย “เดี๋ยวข้าจะนำกระต่ายไปเก็บ ตอนเรานำมันมาตุ๋นค่อยแบ่งไปให้บ้านพี่สาวเจ้าครึ่งหนึ่ง”

ครอบครัวจางมีช่วงเวลาที่ยากลำบากมาหลายปีแล้ว สมาชิกในครอบครัวขาดสารอาหาร พวกเขาจำเป็นต้องได้รับการบำรุงร่างกายเพิ่ม

เขารับประกันได้เลยว่าตระกูลจางคงตัดใจเอากระต่ายมาทำอาหารไม่ได้แน่ ๆ วันพรุ่งนี้พวกเขาคงนำมันไปขายในเมืองเพื่อแลกกับธัญพืช

ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่จะปฏิบัติตามความปรารถนาของจางเหลียงโดยการรับกระต่ายเอาไว้ สิ่งนี้ไม่เพียงช่วยอีกฝ่ายให้พ้นจากความลำบากใจเท่านั้น แต่ยังเป็นการช่วยครอบครัวอีกฝ่ายทางอ้อมด้วย

เนื่องจากสิ่งที่จินเฟิงคาดเดาไว้ถูกต้อง หลังจากตุ๋นเนื้อกระต่ายเสร็จ บัณฑิตหนุ่มกับภรรยาก็นำข้าวและเนื้อกระต่ายไปให้ครอบครัวจาง พวกเขากำลังกินข้าวต้มด้วยกัน

ภายในถ้วยมีข้าวเปลือกปะปนอยู่กับผักป่าสีดำและสีเขียวสองใบ ผักพวกนั้นไม่ได้ปรุงรสหรือคลุกน้ำมันด้วยซ้ำ

ถึงกระนั้นจางเสี่ยวฮวาก็ยังคงกินอย่างเอร็ดอร่อย

“จินเฟิง เสี่ยวโหรว นี่พวกเจ้า…”

มารดาจางลุกขึ้นพร้อมกับเอ่ยถาม

“ตอนที่พวกข้าแต่งงานกัน พี่สาวก็ได้นำของขวัญไปมอบให้เรา ถือว่าครั้งนี้เรานำมาของขวัญมอบให้เป็นการตอบแทนก็แล้วกัน”

จินเฟิงหยิบชามเปล่าขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม เติมข้าวลงในชาม จากนั้นก็เทน้ำที่ตุ๋นและเนื้อกระต่ายลงไป ชายหนุ่มวางมันลงข้างหน้าจางเสี่ยวฮวา “เสี่ยวฮวา ลองชิมดูสิว่าอร่อยหรือไม่”

อย่างไรเสียจางเสี่ยวฮวาก็เป็นเด็ก นางรีบเลื่อนข้าวต้มในถ้วยไปไว้ด้านข้างทันที ก่อนจะเริ่มกินข้าวที่จินเฟินทำให้อย่างเอร็ดอร่อย

จางเหลียงได้แต่ใคร่ครวญ เขาควรจะปฏิเสธหรือไม่?

“ข้าขอบใจเจ้ามาก”

จางเหลียงไม่เข้าใจว่าบัณฑิตหนุ่มดีกับเขาขนาดนี้เพราะเหตุใด แต่ในเมื่ออีกฝ่ายบอกว่านี่เป็นของขวัญตอบแทน เช่นนั้น ก็คงไม่เหมาะที่จะปฏิเสธ เขาจึงต้องยอมรับอย่างเลี่ยงไม่ได้

เมื่อรู้ว่าไม่มีเหยื่ออยู่ที่ภูเขาด้านหลัง วันรุ่งขึ้นจางเหลียงจึงเดินผ่านเขาด้านหลังไปยังป่ารกทึบทันที

คืนนั้นเขากลับมาพร้อมกับกระต่ายสามตัว สุนัขจิ้งจอกหนึ่งตัว และไก่ฟ้าสี่ตัวที่สะพายอยู่บนหลัง

คราวนี้ไม่ต้องรอให้จางเหลียงเป็นคนแบ่งเสบียง จินเฟิงเลือกที่จะคว้าไก่ฟ้าทั้งหมดออกมาทันที

เพราะเนื้อกระต่ายค่อนข้างเหนียวและไม่อร่อยเท่าไก่ฟ้า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน