ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 305

บทที่ 305 ติดตาม

ใครบ้างที่ไม่กลัวถูกธนูจ้งหนู่เล็งใส่?

จ้าวเสี้ยนเว่ยตกใจเสียจนแทบจะกระโดดลงจากหลังม้า

เหล่าทหารต่างก็ชักดาบยาวออกมาทันที

ทันใดนั้นเหตุการณ์ก็เริ่มตึงเครียด

จินเฟิงที่นั่งอยู่ในป่าอยู่ไกล ๆ และกำลังดื่มโจ๊ก จู่ ๆ ก็เด้งตัวขึ้น จากนั้นก็ตะโกนห้าม “หยุดเดี๋ยวนี้!”

ว่าจบเขาก็โยนถ้วยโจ๊กทิ้งทันที ก่อนที่จะพุ่งตัวออกไป

เขาส่งสัญญาณให้พวกหลิวเถี่ยเก็บอาวุธ ชายหนุ่มไม่ได้สั่งให้พวกเขายกธนูจ้งหนู่ขึ้น เพียงแค่บอกให้พวกเขานำธนูจ้งหนู่ออกมาข่มขู่เล็กน้อยเท่านั้น

“ท่านหนาน นี่มันหมายความว่าอย่างไร?”

จ้าวเสี้ยนเว่ยเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่แสดงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“ไม่มีอะไรหรอก เมื่อคืนนี้ข้าถูกพวกโจรบุกโจมตี พวกพี่เถี่ยจือจึงค่อนข้างกังวลมากเป็นพิเศษก็เท่านั้น”

จินเฟิงพูดออกมาอย่างสบาย ๆ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น “แล้วเช้าขนาดนี้ จ้าวเสี้ยนเว่ยจะไปไหนหรือ? ข้ายังคิดว่าจะไปรายงานว่ามีอาชญากรรมเกิดขึ้นอยู่เลย”

“ช่วงนี้ข้าได้ยินมาว่ามีพวกโจรออกอาละวาด เลยจะนำทหารออกจากเมืองไปปราบปรามพวกโจรเหล่านั้น”

จ้าวเสี้ยนเว่ยถาม “เนื่องจากเป็นความเข้าใจผิด ขอความกรุณาท่านหนานสั่งให้คนของท่านนำธนูจ้งหนู่ออกไปด้วยเถิด มันน่ากลัวจริง ๆ”

จินเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินดังนี้

ในตอนเช้าเขารู้มาว่าจ้าวเสี้ยนเว่ยได้สั่งให้คนของตนปิดประตูเมือง ตอนนั้นเขาแอบรู้สึกขอบคุณอยู่ในใจและคิดว่าสามารถจัดการทุกอย่างได้โดยง่ายแล้ว

แต่ใครจะรู้ว่าหลังเวลารุ่งสาง จ้าวเสี้ยนเว่ยจะกลับมาสร้างความยุ่งยากอีกครั้ง

ทว่าการปราบปรามโจรเป็นหนึ่งในความรับผิดชอบของเสี้ยนเว่ย และจินเฟิงก็ไม่มีเหตุผลเพียงพอที่จะรั้งพวกเขาเอาไว้ บัณฑิตหนุ่มจึงทำได้เพียงสั่งให้พวกหลิวเถี่ยหลีกทาง

“ท่านอาจารย์ เราจะปล่อยพวกเขาไปไม่ได้นะ!”

เถี่ยฉุยที่มาถึงในภายหลังรีบกระซิบบอก “สหายเพิ่งบอกข้าว่า เขาเห็นเผิงเหล่าเหยียและจูเหล่าเหยียซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มทหารพวกนี้ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาต้องการหลบหนี!”

“พวกเรามีเหตุผลอะไรที่จะห้ามไม่ให้ทหารท้องถิ่นออกไปปราบโจรเล่า?”

จินเฟิงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “หากเราทำอะไรบุ่มบ่าม จ้าวเสี้ยนเว่ยอาจสั่งให้ทหารท้องถิ่นฆ่าเรา”

“แล้วเราจะมองดูพวกเขาหลบหนีไปเฉย ๆ หรือ?”

เถี่ยฉุยเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ

“แน่นอนว่าเราจะไม่ทำเช่นนั้น”

จินเฟิงพูดต่อ “ไปเรียกสหายที่กระจายอยู่ตามประตูเมืองมาแล้วติดตามจ้าวถิงจือไป ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน เราก็จะตามไปด้วย!”

“ท่านอาจารย์มีแผนการที่ดีมาโดยตลอด ตราบใดที่เราตามเขาไป เขาก็จะหนีไม่พ้น เมื่อเหล่าเซียวมา เราก็จะมีโอกาสกระชากหน้ากากของเขาออก ถึงตอนนั้นเราอยากจะบีบคั้นเขาอย่างไรก็สามารถทำได้!”

เถี่ยฉุยกล่าวว่า “แต่ให้ข้าพาคนติดตามไปก็เพียงพอแล้ว ท่านอาจารย์ไม่จำเป็นต้องไปด้วย ท่านอยู่ที่นี่แล้วรอเหล่าเซียวเถิด เพราะหากว่าท่านไป พวกเราก็จะมุ่งความสนใจไปที่การคุ้มกันท่านมากกว่าติดตามพวกเขา”

“หากข้าไม่ไปแล้วเจ้าสามารถจัดการได้หรือ?” จินเฟิงถาม

“ก็แค่ติดตามไปเท่านั้น มีอะไรที่ข้าจัดการไม่ได้เล่า?”

เถี่ยฉุยโบกมือและเรียกคนมาช่วยนำม้าศึกของเขามา

“เช่นนั้นข้าไม่ไปก็แล้วกัน ข้าว่าจะเข้าไปที่จวนว่าการสักหน่อยพอดี”

จินเฟิงรู้ว่าการไปของตนเองมีแต่จะสร้างปัญหา ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าและพูดว่า “พวกเจ้าตามไปห่าง ๆ ก็พอ อย่าตามติดจนเกินไปนัก เข้าใจหรือไม่?”

“ข้าเข้าใจแล้ว”

เถี่ยฉุยทำความเคารพจินเฟิงก่อนจะขึ้นหลังม้าแล้วจากไป

บนถนนหลวง จ้าวเสี้ยนเว่ยได้นำกองทหารของเขาเดินทัพไปยังแม่น้ำเจียหลิงอย่างยิ่งใหญ่

แต่ไม่นานหลังจากที่พวกเขาจากไป เถี่ยฉุยกับพวกก็ตามมาติด ๆ

“เจ้าไปดูสิว่ามีเรื่องอะไรกัน?”

จ้าวเสี้ยนเว่ยขมวดคิ้วพร้อมออกคำสั่ง

“รับทราบ!”

หัวหน้ากองทหารท้องถิ่นที่อยู่ข้าง ๆ รับคำสั่งและวิ่งไปหาเถี่ยฉุยพร้อมตะโกนถาม “เหตุใดเจ้าถึงตามพวกข้ามา”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน