ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 34

บทที่ 34 เก้าร้อยเหรียญทองแดง

“ใต้เท้ายังจำพวกข้าได้หรือ”

หลิวเถี่ยถามด้วยความเคารพว่า “ใต้เท้า ท่านมีเรื่องอะไรกับพวกข้าหรือไม่?”

จินเฟิงนึกขึ้นได้ว่าวันที่เขานำเสือมาขึ้นเงินที่นี่ เหมือนเจ้าหน้าที่คนนี้จะเป็นผู้รับเรื่อง

“เป็นพวกเจ้าจริง ๆ ด้วย”

เจ้าหน้าที่แสดงท่าทีตื่นเต้นดีใจ

ด้วยความกลัวว่าจะเกิดความเข้าใจผิดโดยไม่จำเป็น จินเฟิงจึงไม่ได้นำหน้าไม้เข้ามาในศาลาว่าการ

เมื่อครู่เจ้าหน้าที่เกือบจะจำพวกเขาไม่ได้จึงเอ่ยถามออกมาด้วยความไม่มั่นใจ

ครั้งก่อน คุณชายสามตระกูลชิ่งไปที่โรงเตี๊ยมช้าไปหนึ่งก้าว ทำให้ปรมาจารย์ในการใช้ธนูปราบเสือคืนห้องพักและเดินทางกลับไปก่อน

จนกระทั่งถึงตอนนี้คุณชายชิ่งก็ยังส่งคนไปสืบหาข่าวคราววีรบุรุษปราบเสือถึงสองครั้ง เห็นได้ชัดว่าเขาสนใจในตัววีรบุรุษปราบเสือผู้นี้มาก

ถึงแม้ว่าเขาจะเริ่มถอดใจแล้ว แต่สำหรับเจ้าหน้าที่ นี่เป็นโอกาสดีที่พวกเขาควรไขว่คว้าเอาไว้

หากสามารถช่วยคุณชายหาตัวคนผู้นั้นเจอได้ อย่างน้อยก็คงได้เงินมาเป็นรางวัลจำนวนไม่น้อย

หากโชคดีทำให้คุณชายพึงพอใจมาก เขาอาจได้เลื่อนตำแหน่งใหญ่โตมากขึ้นก็เป็นได้

เดิมที เจ้าหน้าที่วางแผนไว้ว่าจะไปยังหมู่บ้านต่าง ๆ เพื่อตามหาจินเฟิง แต่น่าเสียดายที่ในช่วงนี้มีผู้ลี้ภัยหลบหนีจำนวนมาก จึงยังไม่มีเวลา

คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอกับอีกฝ่ายง่าย ๆ ที่นี่

และตอนนี้เรื่องที่ทำให้คุณชายวุ่นวายใจก็ถึงเวลาสิ้นสุดลงแล้ว

“เจ้าเป็นคนฆ่าเสือหรือ?”

เจ้าหน้าที่มองไปที่หลิวเถี่ยแล้วเอ่ยถาม

“ตัวข้าไม่มีความสามารถเช่นนั้นหรอก เฟิงจื่อเป็นผู้ฆ่า”

หลิวเถี่ยชี้ไปที่จินเฟิง

“เขาหรือ?!”

เจ้าหน้าที่มองไปที่ใบหน้าของจินเฟิง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “เจ้าไม่ได้โกหกข้าใช่หรือไม่!”

ในความคิดของเขา คนที่ปราบเสือตัวนั้นได้ต้องเป็นบุรุษที่ดูแข็งแกร่งเป็นแน่ แต่จินเฟิงผู้นี้กลับดูเป็นคนอ่อนแอมากจนไม่เหมือนคนที่สามารถฆ่าเสือได้

“ใต้เท้า ข้าจะโกหกท่านทำไมกัน?”

หลิวเถี่ยกล่าวว่า “ตอนที่จินเฟิงสังหารเสือตัวนั้น ชาวบ้านในหมู่บ้านหลายสิบชีวิตก็เห็นเหตุการณ์”

“ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ!”

เจ้าหน้าที่ประสานมือเพื่อคารวะบัณฑิตหนุ่มและเอ่ยชื่นชม

“ข้าขอยกย่อง”

จินเฟิงค้อมตัวลงเล็กน้อยตามมารยาทอันควรของบัณฑิต แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะบ่นในใจว่า ‘รูปร่างของข้ามันทำไม มีปัญหาอะไรหรือ?’

เขาพอจะมองออกว่าเจ้าหน้าที่ผู้นี้นอกจากยกย่องเขาแล้วคงไม่รู้จักเอื้อนเอ่ยคำอื่น

“เจ้าเป็นบัณฑิตหรือ?”

เมื่อเจ้าหน้าที่เห็นจินเฟิงมีมารยาทราวกับบัณฑิตมีการศึกษา เขาก็รู้สึกยินดีขึ้นอีกไปอีก

น้ำเสียงของเขาเจือไปด้วยความยินดีที่เพิ่มขึ้น

ในต้าคังนั้นนับว่ามีบัณฑิตน้อยมาก และบัณฑิตที่มีความสามารถในการล่าเสือได้ด้วยก็แทบจะไม่มี

อีกฝ่ายตรงตามมาตรฐานทั้งบุ๋นและบู๊

ได้ยินมาว่าคุณชายก็เป็นบัณฑิตผู้รู้ทั้งเรื่องของวรรณกรรมและศิลปะการต่อสู้เช่นเดียวกัน หากเขาได้ยินเรื่องนี้ต้องดีใจเป็นแน่

“ข้าเคยร่ำเรียนหนังสือมาบ้าง”

หากไปสอบถามเรื่องนี้ที่ซีเหอวาน แน่นอนว่าคนส่วนใหญ่ก็รับรู้ จินเฟิงจึงไม่ได้ปฏิเสธ เขาพยักหน้ายอมรับและเอยถามว่า “ใต้เท้า ข้ายังไม่ได้ถามท่านเลย ท่านตามหาพวกข้ามีเรื่องอะไรหรือ?”

“คุณชายจากเรือนชิ่งเฟิงได้ซื้อเสือตัวที่พวกเจ้าฆ่า เขาชื่นชมชมวีรบุรุษผู้ฆ่าเสือและต้องการพบกับคนผู้นั้น ทว่าครั้งก่อนกว่าพวกข้าจะไปถึงโรงเตี๊ยม พวกเจ้าก็กลับไปเสียแล้ว”

เจ้าหน้าที่ตอบด้วยรอยยิ้ม

“คุณชายจากเรือนชิ่งเฟิง?”

จินเฟิงมองไปที่หลิวเถี่ยด้วยความงุนงง

หลิวเถี่ยเองก็งุนงงเช่นเดียวกัน ดูเหมือนว่าเขาเองก็ไม่รู้จักว่าเรือนชิ่งเฟิงคืออะไร

“วีรบุรุษไม่รู้หรือ คุณชายแห่งเรือนชิ่งเฟิงเป็นถึงท่านโหว อีกทั้งยังเป็นแม่ทัพใหญ่อีกด้วย เขาชอบที่จะผูกมิตรกับผู้ที่มีความสามารถ”

เจ้าหน้าที่โค้งคำนับให้กับจินเฟิง “วีรบุรุษผู้มีทักษะทั้งบุ๋นและบู๊ หากท่านได้ติดตามท่านโหวจะต้องมีอนาคตอันรุ่งเรืองเป็นแน่”

ไม่ว่าในอนาคตจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับจินเฟิง ตอนนี้เขาพูดดีกับอีกฝ่ายไว้ปลอดภัยที่สุด

หากบัณฑิตผู้นี้มีความเจริญรุ่งเรืองในอนาคต ก็ถือได้ว่าพวกเขามีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน