ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 40

บทที่ 40 ทำนายได้อย่างแม่นยำ

“ท่านโหว!”

จางเหลียงรีบวิ่งเข้าไปในลานบ้านพร้อมกับคุกเข่าลงต่อหน้าชิ่งไหวที่ยืนอยู่ “จางเหลียงขอแสดงความเคารพต่อท่านโหว!”

“จาง… จางเหลียง?”

ชิ่งไหวมองไปที่จางเหลียงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตะโกนถามออกมาด้วยความประหลาดใจ “เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า เหตุใดเจ้าถึงสูญเสียแขนไปได้!”

ในเวลานี้ขุนนางผู้สุภาพและมีน้ำใจได้เปลี่ยนจากท่าทีสุขุมเป็นราชสีห์ที่ร้องคำราม

เสี่ยวเอ๋อที่เมื่อครู่บังเอิญเข้าไปใกล้ชิ่งไหวถึงขนาดตัวสั่นด้วยความตกใจกลัว รีบหันศีรษะพุ่งเข้าสู่อ้อมแขนของกวานเสี่ยวโหรวผู้เป็นพี่

“ท่านโหว ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว…”

“บอกข้ามาว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น!”

ชิ่งไหวเอ่ยขัดจางเหลียงทันที ก่อนจะเอ่ยถามอย่างเร่งรัดเอาความ “เจ้าไม่ได้ไปที่จั่วเซียวเว่ยหรือ? เหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่ในเวลานี้ได้?”

“เรียนท่านโหว ข้าได้เดินทางไปถึงจั่วเซียวเว่ยแล้ว ทว่าหนึ่งเดือนต่อมา ข้าถูกชาวตั่งเซี่ยงโจมตี และในระหว่างการสู้รบ แขนซ้ายของข้าก็ถูกพวกเขาตัดขาด หลังจากนั้นข้าก็เลยได้ปลดประจำการขอรับ”

จางเหลียงเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

เมื่อได้ยินดังนั้น ท่านโหวหนุ่มก็นิ่งเงียบอยู่นาน ก่อนจะเอ่ยถามต่อ “เหตุใดเจ้าไม่มาหาข้าก่อนที่จะปลดประจำการ”

“ท่านโหวมีความหวังในตัวข้า ท่านทำงานอย่างหนักเพื่อพาข้าเข้าสู่จั่วเซียวเว่ย แต่ข้าไม่สามารถทำตามความคาดหวังของท่านโหวได้ ข้าสูญเสียแขนไปหนึ่งข้างภายในหนึ่งเดือนหลังจากเข้าไปเท่านั้น อีกทั้งกำแพงที่ข้าเฝ้าอยู่ก็ถูกศัตรูโจมตีพังทลาย… ข้าเสียใจเกินกว่าจะกลับไปพบหน้าท่านโหวอีกขอรับ”

“ระหว่างที่เจ้าออกรบที่จั่วเซียวเว่ย เจ้าได้ถอยทัพเพราะกลัวการต่อสู้หรือไม่?”

ชิ่งไหวถามพร้อมจ้องมองอย่างคาดคั้น

“จางเหลียงมาจากกองทัพเถี่ยหลินและอยู่ภายใต้บังคับบัญชาของท่านโหว แม้ว่าข้าจะตายก็จะไม่ยอมให้ชื่อเสียงของกองทัพเถี่ยหลินต้องเสื่อมเสีย ในระหว่างการต่อสู้ ข้าได้สังหารศัตรูไปสี่ศพ ข้าสู้จนหมดสติไปและไม่เคยก้าวถอยหลัง!”

จางเหลียงพูดพร้อมกับเชิดหน้าขึ้น

“แล้วเหตุใดเจ้าจึงลำบากใจที่จะเจอข้า!”

ชิ่งไหวเตะเข้าที่ไหล่จางเหลียง จนอีกฝ่ายหงายหลังตีลังกา

เมื่อเห็นพี่ชายถูกทำร้าย จางหม่านชางก็กำลังจะพุ่งไปด้านหน้าพร้อมกับค้อนในมือ แต่ถูกจินเฟิงจับไว้ก่อน

จางเหลียงลุกขึ้นจากพื้นโดยไม่พูดอะไรสักคำและไม่คิดปัดสิ่งสกปรกบนร่างกายออก เขากลับมาคุกเข่าลงต่อหน้าชิ่งไหว

“ตราบใดที่เจ้าต่อสู้อย่างกล้าหาญ การบาดเจ็บที่เกิดขึ้นไม่ทำให้เกียรติของเจ้าเสื่อมเสียเลยแม้แต่น้อย มีเหตุอันใดที่จะต้องอายจนมาพบข้าไม่ได้”

ชิ่งไหวเตะเขาอีกครั้ง

จางเหลียงยังคงเหมือนเดิม เขาไม่อธิบายสิ่งใด และรีบลุกขึ้นพร้อมกลับมาคุกเข่าลงต่อหน้าชิ่งไหวในท่าเดิม

ครั้งนี้ชิ่งไหวยกเท้าขึ้น เขาไม่ได้เตะจางเหลียงเหมือนก่อนหน้า แต่ช่วยพยุงชายแขนพิการลุกขึ้นแล้วถามว่า “การเอาชนะศัตรูทั้งสี่ได้ ถือว่าเป็นคุณงามความดีของเจ้า”

“เรียนท่านโหว กำแพงเมืองที่ข้าน้อยผู้ต่ำต้อยประจำการอยู่นั้นไม่ได้รับการป้องกันอย่างแน่นหนาทำให้ถูกศัตรูโจมตีเอาได้ แม้ว่าพี่น้องที่มาเสริมทัพจะช่วยขับไล่ชาวตั่งเซี่ยงได้ในที่สุด แต่เราก็ได้เผชิญกับความสูญเสียไปแล้ว… ดังนั้นข้าน้อยไม่ถือว่านั่นเป็นคุณงามความดี”

จางเหลียงกล่าวตามความจริง

ชิ่งไหวถอนหายใจและเอ่ยถาม “เจ้าสูญเสียแขน แล้วเจ้าทำงานอะไรหลังจากปลดประจำการ?”

“แต่เดิมข้าหาเลี้ยงชีพด้วยการทำไร่ทำนา ทว่าเมื่อไม่นานมานี้จินเฟิงได้ช่วยสร้างหน้าไม้ที่ชายพิการอย่างข้าสามารถใช้งานได้ให้ ข้าจึงได้ออกล่าสัตว์อยู่ระยะหนึ่ง มาตอนนี้เริ่มมีเหยื่อน้อยลงแล้ว ข้าจึงมาช่วยงานจินเฟิงอย่างเช่นการซื้อของส่งของโดยเดินทางไปมาระหว่างหมู่บ้านซีเหอวานแห่งนี้กับตัวอำเภอ”

“ค่าตอบแทนต่อเดือนพอเลี้ยงชีพหรือไม่?”

“ขอบคุณท่านโหวที่เป็นห่วง จินเฟิงใจดีมาก เขาให้ค่าจ้างข้าน้อยผู้ต่ำต้อยเดือนละห้าร้อยเหรียญทองแดง นอกจากนี้เขายังสอนน้องชายของข้าน้อยเรื่องงานตีเหล็ก ทั้งยังให้มารดา ภรรยา และน้องสาวของข้ามาทำงานปั่นด้ายที่โรงงานแห่งนี้อีกด้วย ตอนนี้ครอบครัวของข้าสามารถกินข้าวได้วันละสามมื้อแล้ว”

เมื่อพูดจบจางเหลียงก็อดไม่ได้ที่จะมองจินเฟิงด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง

“ข้าขอบคุณท่านอาจารย์!”

ชิ่งไหวหันกลับมาและทุบเข้าที่หน้าอกของตนเพื่อแสดงความขอบคุณจินเฟิง

“ขอบคุณท่านอาจารย์!”

องครักษ์ที่อยู่รอบ ๆ เองก็เริ่มทำแบบเดียวกันกับชายผู้สูงศักดิ์

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน