ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 42
บทที่ 42 อาวุธวิเศษ
จินเฟิงวางดาบยาวไว้ที่หน้าประตู โดยมีชิ่งไหวล้อมไว้พร้อมกับองครักษ์ของเขารออยู่
พวกเขายืนเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูโรงตีเหล็กตลอดทั้งคืน
แม้แต่สตรีที่กำลังจะเปลี่ยนกะก็หยุดทำงานและชะเง้อคอดูความตื่นเต้นที่กำลังจะเกิดขึ้น
“อย่าเพิ่งจับ! มันยังร้อนอยู่”
เมื่อเห็นว่าจางเหลียงต้องการหยิบดาบยาวขึ้นมาจินเฟิงจึงรีบเตือนเขา
แม้ว่าอุณหภูมิจะลดลงแล้ว แต่อุณหภูมิของดาบยาวนี้ก็ยังคงสูงมากอยู่ หากสัมผัสอาจลวกมือและได้รับบาดเจ็บได้
หลังจากผ่านค่ำคืนที่วุ่นวายมาได้ บัณฑิตหนุ่มก็รู้สึกหมดแรง เขากินโจ๊กข้าวฟ่างสองถ้วยถึงพอมีเรี่ยวมีแรงขึ้นมาบ้าง
ดาบยาวเกือบจะเย็นลงแล้ว จินเฟิงจึงขอให้หม่านชางนำด้ามไม้ที่เตรียมไว้สอดเข้าตรงด้ามจับแล้วส่งดาบให้ชิ่งไหว
เมื่ออุณหภูมิของดาบเล่มนี้ลดลงมันก็กลายเป็นสีดำสนิทและเปล่งประกายแวววาว
ในฐานะนายทหาร ชิ่งไหวรู้สึกตกหลุมรักมันตั้งแต่แรกเห็น!
เพียงแค่ลองงอปลายดาบแล้วปล่อย ดาบนี้ก็สั่นสะเทือนตามแรงทันที ก่อนจะหยุดลงหลังจากสั่นไหวไม่กี่ครั้ง
“ดีมาก!”
ชิ่งไหวอดไม่ได้ที่จะอุทานด้วยความชื่นชมว่า “ท่านอาจารย์ ดาบเล่มนี้ดูน่ายำเกรงยิ่งนัก! มันแข็งแกร่งและทนทานหรือไม่?”
“ท่านโหวคงเห็นแล้วว่านี่เป็นครั้งแรกที่ข้าตีเหล็กหลังจากสร้างเตาหลอมเสร็จ ข้าไม่สามารถตอบได้ว่ามันจะทำงานอย่างไรและแข็งแกร่งหรือไม่ ข้าบอกได้เพียงให้ท่านลองดูด้วยตัวเองเท่านั้น”
เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาสร้างเครื่องเหล็กหลังจากมาที่ต้าคัง จินเฟิงไม่สามารถรับประกันความสำเร็จได้อย่างแน่ชัด
“จงอู่ เอาดาบของข้ามา!”
ชิ่งไหวตะโกน
“ท่านโหว ดาบของท่านทำโดยช่างฝีมือชื่อดังในเมืองหลวง หากได้รับความเสียหายจะไม่คุ้มกัน ท่านลองใช้ดาบของข้าทดลองดูดีหรือไม่ น่าจะเหมาะสมยิ่งกว่า เพราะหากมันหักข้าก็แค่ไปเบิกอีกเล่มมาเท่านั้น ไม่น่าเสียดายเท่าใดนัก”
จงอู่วิ่งหายไปครู่หนึ่งและปลดดาบออกจากหลังม้า จากนั้นจึงยื่นมันให้ท่านโหวด้วยมือทั้งสองข้าง
เพื่อป้องกันไม่ให้ดาบหัก ดาบมาตรฐานส่วนใหญ่ที่ใช้ในกองทัพต้าคังจึงมีความหนาและหนัก ดาบของจงอู่เองก็เป็นเช่นนี้
ดาบมีความยาวเกือบครึ่งจั้ง กว้างมากกว่าสี่ชุ่น ใบดาบหนากว่าครึ่งชุ่น
ดาบนี้เพียงพอที่จะฟาดฟันกับดาบสีดำที่เพิ่งหลอมเสร็จเมื่อครู่
“มาลองดูกันเถิด”
ชิ่งไหวไม่ได้หยิบดาบยาวของจงอู่ แต่เขากลับจับด้ามดาบยาวสีดำของจินเฟิงด้วยมือทั้งสองข้างและเตรียมตั้งท่าฟาดฟัน
“ท่านโหว ระวังตัวด้วย!”
จงอู่ชักดาบยาวออกมาและฟันไปที่ดาบสีดำนั้นตรง ๆ
เสียงโลหะกระทบกันไปมา!
ดาบทั้งสองปะทะกันก่อให้เกิดเสียงกังวานก้อง
ดาบขนาดใหญ่ในมือของจงอู่หักออกเป็นสองชิ้น แบ่งครึ่งกันตรงกลางอย่างพอดิบพอดี ส่วนครึ่งบนหล่นลงกับพื้นเสียงดังเคร้ง!
ชิ่งไหวชักดาบสีดำกลับมาและตรวจสอบมันอย่างระมัดระวัง
ดาบสีดำอยู่ในสภาพสมบูรณ์ ไม่มีร่องรอยการม้วนงอบนใบดาบเลยแม้เพียงนิด!
“ลองอีกครั้ง!”
ชิ่งไหวหยิบดาบสีดำอีกเล่มขึ้นมาแล้วเหวี่ยงมันไปที่เสาไม้ที่อยู่ข้าง ๆ
ฟึ่บ!
ดาบฟาดออกไป และเสาไม้ที่มีความหนาเท่ากับชามใบเล็กก็ถูกตัดออกเป็นสองท่อน
รอยแตกหักนั้นเรียบเนียนเกลี้ยงเกลา!
“ดาบนี้ดีนัก! ไม่สิ นี่คืออาวุธวิเศษ!”
ดวงตาของชิ่งไหวเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น เขาลูบดาบสีดำอย่างระมัดระวังราวกับว่ากำลังลูบไล้คนรักด้วยความทะนุถนอม
“ท่านอาจารย์ ท่านขายดาบสองเล่มนี้ให้ข้าได้หรือไม่?”
ชิ่งไหวถือดาบสีดำไว้ในมือข้างหนึ่งแล้วพูดอย่างหวั่น ๆ ว่า “ท่านสามารถตัดสินใจเรื่องราคาได้ตามต้องการเลย ตราบเท่าที่ข้าหาเงินมาจ่ายได้ ข้ายินดี!”
“ในเมื่อท่านโหวพูดแล้ว เช่นนั้นใช้จี้หยกนี้เพื่อแลกเปลี่ยนกับดาบทั้งสองเล่มแล้วกัน”
จินเฟิงชี้ไปที่เอวของชิ่งไหว
ในขณะที่ทุกคนเดินเข้ามาชมดาบทั้งสองเล่มอย่างตื่นเต้น ชิ่งไหวก็เข้าไปกระซิบจินเฟิง
“ท่านโหวคิดมากเกินไปแล้ว มันเป็นความร่วมมือที่ท่านและข้าตกลงกัน หากข้ารับจี้หยกมาก็หมายความว่าเงินและสินค้านั้นถูกทดแทนกันหมดสิ้น ไม่มีใครติดค้างใคร”
บัณฑิตหนุ่มยิ้มและเอ่ย “ท่านโหวไม่จำเป็นต้องพูดว่าท่านติดค้างข้าหรืออะไรทำนองนั้น ขอแค่ในอนาคตท่านไม่เปลี่ยนใจก็พอ”
“ท่านอาจารย์ ท่านหมายความว่าอย่างไร ท่านยังสามารถผลิตอาวุธวิเศษเช่นนี้ได้อีกหรือ?”
ชิ่งไหวเข้าใจทันทีว่าจินเฟิงหมายถึงอะไร
“ทำไมจะไม่ได้?”
จินเฟิงกล่าวว่า “มันอาจจะยุ่งยากเล็กน้อยเท่านั้น”
“ท่านอาจารย์ ท่านเรียนรู้วิธีการนี้จากที่อื่นหรือท่านคิดมันขึ้นมาเอง?”
ชิ่งไหวดึงจินเฟิงกลับไปที่โรงตีเหล็ก อดไม่ได้ที่จะเร่งรัดเอาคำตอบจากเขา
“ข้าคิดมันขึ้นมาเองหลังจากสังเกตอดีตช่างตีเหล็กอย่างบิดาของข้า” นั่นคือทั้งหมดที่จินเฟิงพูดได้
“เพียงแค่ใช้เตาหลอมนี้ ก็สามารถสร้างอาวุธต่าง ๆ ได้หรือ?”
ท่านโหวหนุ่มถามพร้อมกับชี้ไปที่เตา
“เตานี้เป็นเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น แท้จริงแล้วจำเป็นต้องใช้ร่วมกับวิธีอื่น เช่นเดียวกับผงแร่พิเศษที่ข้าเตรียมไว้”
“เช่นนั้นผงแร่นี้มีผู้อื่นรู้วิธีการทำหรือไม่?”
“ไม่มี!”
“ท่านอาจารย์ หากอาวุธเหล่านี้สามารถใช้งานได้อย่างยอดเยี่ยมจะมีความหมายต่อข้าและต้าคังมาก! ข้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าท่านจะไม่เผยความลับในการสร้างออกไปข้างนอก”
“ไม่ต้องห่วง ข้ายังต้องใช้ฝีมือการช่างของตนหากินอยู่”
จินเฟิงหัวเราะ
ดาบสีดำทั้งสองเล่มถูกขายเท่าราคาจี้หยกหนึ่งชิ้น อีกหน่อยเขาคงไม่ต้องทำอะไรแล้ว นาน ๆ ครั้งก็ทำเครื่องเหล็กออกมาสักที แค่นี้ก็มีเงินใช้ไปทั้งชีวิต
“หากว่าท่านอาจารย์คิดเช่นนั้น ข้าก็อยากที่จะร่วมมือกับท่านต่อไปเรื่อย ๆ”
ท่านโหวหนุ่มกล่าว “หากท่านเต็มใจมอบทักษะนี้ให้ราชสำนัก ไม่ว่าท่านต้องการเงินเท่าใด ข้ารับรองเลยว่าราชสำนักจะเห็นด้วยและยินยอมอย่างไม่มีข้อแม้! หากท่านต้องการชื่อเสียง ข้าก็สามารถแนะนำท่านให้เข้าทำงานที่สำนักช่างหลวง ข้าเชื่อว่าด้วยพรสวรรค์ของท่าน ท่านต้องโดดเด่นในสำนักแห่งนี้ในไม่ช้าแน่!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์