ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 42

บทที่ 42 อาวุธวิเศษ

จินเฟิงวางดาบยาวไว้ที่หน้าประตู โดยมีชิ่งไหวล้อมไว้พร้อมกับองครักษ์ของเขารออยู่

พวกเขายืนเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูโรงตีเหล็กตลอดทั้งคืน

แม้แต่สตรีที่กำลังจะเปลี่ยนกะก็หยุดทำงานและชะเง้อคอดูความตื่นเต้นที่กำลังจะเกิดขึ้น

“อย่าเพิ่งจับ! มันยังร้อนอยู่”

เมื่อเห็นว่าจางเหลียงต้องการหยิบดาบยาวขึ้นมาจินเฟิงจึงรีบเตือนเขา

แม้ว่าอุณหภูมิจะลดลงแล้ว แต่อุณหภูมิของดาบยาวนี้ก็ยังคงสูงมากอยู่ หากสัมผัสอาจลวกมือและได้รับบาดเจ็บได้

หลังจากผ่านค่ำคืนที่วุ่นวายมาได้ บัณฑิตหนุ่มก็รู้สึกหมดแรง เขากินโจ๊กข้าวฟ่างสองถ้วยถึงพอมีเรี่ยวมีแรงขึ้นมาบ้าง

ดาบยาวเกือบจะเย็นลงแล้ว จินเฟิงจึงขอให้หม่านชางนำด้ามไม้ที่เตรียมไว้สอดเข้าตรงด้ามจับแล้วส่งดาบให้ชิ่งไหว

เมื่ออุณหภูมิของดาบเล่มนี้ลดลงมันก็กลายเป็นสีดำสนิทและเปล่งประกายแวววาว

ในฐานะนายทหาร ชิ่งไหวรู้สึกตกหลุมรักมันตั้งแต่แรกเห็น!

เพียงแค่ลองงอปลายดาบแล้วปล่อย ดาบนี้ก็สั่นสะเทือนตามแรงทันที ก่อนจะหยุดลงหลังจากสั่นไหวไม่กี่ครั้ง

“ดีมาก!”

ชิ่งไหวอดไม่ได้ที่จะอุทานด้วยความชื่นชมว่า “ท่านอาจารย์ ดาบเล่มนี้ดูน่ายำเกรงยิ่งนัก! มันแข็งแกร่งและทนทานหรือไม่?”

“ท่านโหวคงเห็นแล้วว่านี่เป็นครั้งแรกที่ข้าตีเหล็กหลังจากสร้างเตาหลอมเสร็จ ข้าไม่สามารถตอบได้ว่ามันจะทำงานอย่างไรและแข็งแกร่งหรือไม่ ข้าบอกได้เพียงให้ท่านลองดูด้วยตัวเองเท่านั้น”

เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาสร้างเครื่องเหล็กหลังจากมาที่ต้าคัง จินเฟิงไม่สามารถรับประกันความสำเร็จได้อย่างแน่ชัด

“จงอู่ เอาดาบของข้ามา!”

ชิ่งไหวตะโกน

“ท่านโหว ดาบของท่านทำโดยช่างฝีมือชื่อดังในเมืองหลวง หากได้รับความเสียหายจะไม่คุ้มกัน ท่านลองใช้ดาบของข้าทดลองดูดีหรือไม่ น่าจะเหมาะสมยิ่งกว่า เพราะหากมันหักข้าก็แค่ไปเบิกอีกเล่มมาเท่านั้น ไม่น่าเสียดายเท่าใดนัก”

จงอู่วิ่งหายไปครู่หนึ่งและปลดดาบออกจากหลังม้า จากนั้นจึงยื่นมันให้ท่านโหวด้วยมือทั้งสองข้าง

เพื่อป้องกันไม่ให้ดาบหัก ดาบมาตรฐานส่วนใหญ่ที่ใช้ในกองทัพต้าคังจึงมีความหนาและหนัก ดาบของจงอู่เองก็เป็นเช่นนี้

ดาบมีความยาวเกือบครึ่งจั้ง กว้างมากกว่าสี่ชุ่น ใบดาบหนากว่าครึ่งชุ่น

ดาบนี้เพียงพอที่จะฟาดฟันกับดาบสีดำที่เพิ่งหลอมเสร็จเมื่อครู่

“มาลองดูกันเถิด”

ชิ่งไหวไม่ได้หยิบดาบยาวของจงอู่ แต่เขากลับจับด้ามดาบยาวสีดำของจินเฟิงด้วยมือทั้งสองข้างและเตรียมตั้งท่าฟาดฟัน

“ท่านโหว ระวังตัวด้วย!”

จงอู่ชักดาบยาวออกมาและฟันไปที่ดาบสีดำนั้นตรง ๆ

เสียงโลหะกระทบกันไปมา!

ดาบทั้งสองปะทะกันก่อให้เกิดเสียงกังวานก้อง

ดาบขนาดใหญ่ในมือของจงอู่หักออกเป็นสองชิ้น แบ่งครึ่งกันตรงกลางอย่างพอดิบพอดี ส่วนครึ่งบนหล่นลงกับพื้นเสียงดังเคร้ง!

ชิ่งไหวชักดาบสีดำกลับมาและตรวจสอบมันอย่างระมัดระวัง

ดาบสีดำอยู่ในสภาพสมบูรณ์ ไม่มีร่องรอยการม้วนงอบนใบดาบเลยแม้เพียงนิด!

“ลองอีกครั้ง!”

ชิ่งไหวหยิบดาบสีดำอีกเล่มขึ้นมาแล้วเหวี่ยงมันไปที่เสาไม้ที่อยู่ข้าง ๆ

ฟึ่บ!

ดาบฟาดออกไป และเสาไม้ที่มีความหนาเท่ากับชามใบเล็กก็ถูกตัดออกเป็นสองท่อน

รอยแตกหักนั้นเรียบเนียนเกลี้ยงเกลา!

“ดาบนี้ดีนัก! ไม่สิ นี่คืออาวุธวิเศษ!”

ดวงตาของชิ่งไหวเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น เขาลูบดาบสีดำอย่างระมัดระวังราวกับว่ากำลังลูบไล้คนรักด้วยความทะนุถนอม

“ท่านอาจารย์ ท่านขายดาบสองเล่มนี้ให้ข้าได้หรือไม่?”

ชิ่งไหวถือดาบสีดำไว้ในมือข้างหนึ่งแล้วพูดอย่างหวั่น ๆ ว่า “ท่านสามารถตัดสินใจเรื่องราคาได้ตามต้องการเลย ตราบเท่าที่ข้าหาเงินมาจ่ายได้ ข้ายินดี!”

“ในเมื่อท่านโหวพูดแล้ว เช่นนั้นใช้จี้หยกนี้เพื่อแลกเปลี่ยนกับดาบทั้งสองเล่มแล้วกัน”

จินเฟิงชี้ไปที่เอวของชิ่งไหว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน