ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 53

บทที่ 53 ความเสียใจของกวานเสี่ยวโหรว

แม้ถังตงตงจะเตรียมใจมานานแล้วว่าจะแต่งงานกับจินเฟิง แต่เมื่อพบว่าห้องนี้มีเตียงนอนเพียงหลังเดียวก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงด้วยความเขินอาย

“เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้?”

จินเฟิงเองก็ทำหน้าไม่ถูก เขากำลังจะหันกลับไปเรียกหลิวเสิ่น แต่ถูกกวานเสี่ยวโหรวคว้าแขนเสื้อเอาไว้ก่อน

“สามี… นอนเบียด ๆ กันก็ได้”

“นอนเบียดอะไรกัน เรื่องแบบนั้นควรเป็นเรื่องระหว่างข้ากับเจ้ามิใช่หรือ?”

บัณฑิตหนุ่มกล่าวด้วยอารมณ์โกรธ

“เรื่องนี้ก็แล้วแต่เจ้าตัดสินใจว่าอยากจะใกล้ชิดกับใคร”

“เลิกพูดจาเหลวไหลได้แล้ว ไว้ข้ากลับมาก่อน เจ้าโดนแน่!”

จินเฟิงเขกเข้าที่ศีรษะของกวานเสี่ยวโหรวเบา ๆ ก่อนจะรีบวิ่งตามหลิวเสิ่นออกไป

กวานเสี่ยวโหรวหดคอและแลบลิ้นเล็กของนางออกมาอย่างทำตัวไม่ถูก

เมื่อเห็นว่าจินเฟิงออกไปแล้ว นางก็พูดขึ้นเสียงเข้ม “ตงตง ตอนอยู่ที่บ้านเราตกลงกันแล้วมิใช่หรือ เหตุใดเจ้าถึงได้ทำตัวโง่เขลานัก?”

“…”

ถังตงตงยืนกุมชายเสื้อของนางแน่นโดยไม่ตอบโต้อะไร

“เจ้านี่นะ!”

กวานเสี่ยวโหรวกระทืบเท้าอย่างหมดหนทาง พลางรู้สึกเสียดาย

เกือบจะสำเร็จแล้วเชียว…

“หลิวเสิ่น เหตุใดท่านเตรียมห้องให้เราแค่ห้องเดียวล่ะ?”

จินเฟิงไล่ตามหลิวเสิ่นและถามนาง พร้อมยิ้มออกมาเจื่อน ๆ

“หืม?”

เห็นได้ชัดว่าหลิวเสิ่นเข้าใจบัณฑิตหนุ่มผิด “คุณชาย เตียงที่เตรียมเอาไว้เล็กไปงั้นหรือ?”

“ท่านเข้าใจผิดแล้ว หญิงที่สวมกระโปรงสีฟ้าไม่ใช่ภรรยาของข้า”

“ข้ารู้ นางคืออนุภรรยาของท่าน”

ทันใดนั้น หลิวเสิ่นก็ตระหนักได้ทันที “หรือฮูหยินไม่เต็มใจที่จะนอนร่วมกับอนุภรรยาของท่าน?”

ในหมู่บ้านของพวกนาง ไม่ว่าสามีจะมีภรรยากี่คน ทุกคนล้วนนอนรวมกันหมด

เพราะบ้านของคนส่วนใหญ่จะมีเตียงแค่หลังเดียว อย่างมาก เมื่อลูกโตขึ้นก็อาจจะหาเตียงมาเพิ่มอีกสักหลัง

จนกระทั่งเข้าเมืองมา นางจึงตระหนักได้ว่าในครอบครัวที่ร่ำรวย ฮูหยินมักไม่เต็มใจที่จะนอนร่วมกันกับอนุภรรยา

“ตงตงไม่ใช่อนุภรรยาของข้า”

“หากนางไม่ใช่อนุภรรยาของท่าน เหตุใดจึงมาส่งท่านไปสนามรบด้วยเล่าเจ้าคะ?”

หลิวเสิ่นเริ่มสนใจเรื่องนี้และเอ่ยออกมาอย่างไม่แน่ใจนัก “คนสนิทหรือ? คุณชาย ข้าเป็นเพียงหญิงชราคนหนึ่ง ไม่ควรพูดอะไรมากเกินควร ทว่าเรื่องนี้ข้าไม่พูดไม่ได้ หากมีความรู้สึกดี ๆ ต่อกัน ท่านก็ควรให้สถานะแก่นาง…”

“นางไม่ใช่คนสนิทของข้าเช่นกัน!”

จินเฟิงพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “นาง… นางคือคนที่ข้าจ้างมาเพื่อดูแลร้าน ช่วยข้าดูแลเรื่องกิจการ”

“สตรีดูแลร้านหรือ?”

หลิวเสิ่นมีท่าทีไม่เชื่อ “จริงหรือ?”

จินเฟิงห่อไหล่ลงเล็กน้อยแล้วถาม “จะจริงหรือไม่ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับท่าน แค่บอกมาว่าจะเตรียมห้องให้ข้าเพิ่มอีกสักห้องได้หรือไม่ก็พอ!”

“ได้! ข้าจะไปเตรียมห้องเพิ่มให้ท่านอีก”

หลิวเสิ่นเห็นจินเฟิงมีท่าทีร้อนใจจึงรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

จงอู่ที่กำลังเดินลาดตระเวนบังเอิญได้ยินบทสนทนาของทั้งสองเข้า เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาจนท้องคัดท้องแข็ง แต่เมื่อเห็นท่าทางที่ตึงเครียดของจินเฟิง เขาก็รีบเก็บอาการ

“จงอู่ หลิวเสิ่นมักเป็นเช่นนี้ประจำหรือ?”

จินเฟิงถามอย่างสงสัย

คนรับใช้ในสมัยโบราณไม่มีสถานะไม่ใช่หรือ?

แต่หลิวเสิ่นช่างซุบซิบนินทา เหตุใดนางจึงยังรอดมาถึงทุกวันนี้?

“ท่านอาจารย์ บุตรชายของหลิวเสิ่นเคยต่อสู้อยู่เคียงข้างท่านโหวและได้เสียชีวิตลงในหน้าที่ ท่านโหวรู้ดีว่าหลิวเสิ่นไม่มีที่พึ่งพิง เขาเลยพานางมาอยู่ที่เรือนชิ่งเฟิงนี่ด้วยกัน นางจะได้มีชีวิตรอดต่อไป”

จงอู่กล่าว “ท่านโหวยังไม่ได้แต่งงานจึงไม่มีนายหญิงมาช่วยดูแลเรื่องเหล่านี้ ท่านก็น่าจะพอรู้นิสัยของท่านโหว เขาไม่เคยปล่อยให้ผู้ที่อยู่ภายใต้บังคับบัญชาลำบากใจ คนรับใช้บางคนเลยกำเริบเสิบสาน ข้าหวังว่าท่านจะไม่ถือสา ไว้ข้าจะช่วยคุยกับหลิวเสิ่นให้อีกที”

“แต่ว่าอะไร บอกข้ามา”

จู่ ๆ ก็มีความคิดบางอย่างแวบเข้ามาในหัวจินเฟิง เขาจึงถามออกไป “คงไม่ใช่เพราะเจ้าชอบตงตงหรอกนะ?”

ในชีวิตที่แล้วของชายหนุ่มมีข้อถกเถียงกันในอินเทอร์เน็ต ว่าผู้หญิงจำนวนมากมีโอกาสที่จะรักชอบเพศเดียวกันได้ เพื่อนสาวหลายคนก็ถูกเนื้อต้องตัวกันโดยไม่มีความกระอักกระอ่วน

หรือว่าภรรยาของเขา…

“สามี ท่านคิดกับเสี่ยวโหรวเช่นนี้ได้อย่างไร?”

กวานเสี่ยวโหรวปฏิเสธเสียงแข็ง เห็นได้ชัดว่าขุ่นเคืองเล็กน้อย “หากเจ้าคิดเช่นนี้ วันพรุ่งก็นำตัวเสี่ยวโหรวไปถ่วงน้ำเพื่อเป็นการลงโทษดีหรือไม่”

“เหตุใดต้องจับถ่วงน้ำ?”

เมื่อเห็นว่ากวานเสี่ยวโหรวเริ่มมีอารมณ์โกรธ จินเฟิงจึงรีบแย้งขึ้นทันที “หากเจ้าไม่ได้ชอบถังตงตง เหตุใดต้องพยายามรบเร้าข้าให้แต่งงานกับนางด้วย?”

“เป็นเพราะข้าเองที่ไร้ประโยชน์…”

กวานเสี่ยวโหรวเม้มริมฝีปากแล้วกล่าว “สามี โรงงานของเรากำลังขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ มีการปั่นด้ายเพิ่มมากขึ้นทุกวัน พี่เหลียงก็ต้องไปซื้อของแล้วขนกลับมาจากตัวอำเภอมากขึ้นเช่นกัน แต่… แต่ข้าไม่รู้หนังสือ ข้ามักจะทำเรื่องผิดพลาดในการคำนวณบัญชีอยู่เสมอ รายรับรายจ่ายครั้งล่าสุด ข้ายังคิดเงินเกินไปสองพันเหรียญทองแดง ข้าเองก็ไม่เข้าใจ… สามี ในอนาคตครอบครัวของเราจะทำเงินได้มากขึ้นแน่ ๆ หากว่าเจ้าไม่อยู่บ้านและข้าไม่สามารถรักษากิจการของครอบครัวเอาไว้ได้ ถ้ามีคนมาคดโกงแล้วข้าไม่รู้เรื่องจะทำเช่นไร…”

นางเองก็เปรียบเสมือนนายหญิงของครอบครัว ทุกครั้งที่จางเหลียงกลับมาจากตัวอำเภอ เขาจะมาหานางเพื่อคิดยอดบัญชีรวมเสมอ ตอนแรกเพราะยอดยังน้อย จึงไม่เกินขีดความสามารถของกวานเสี่ยวโหรวที่จะเข้าใจทุกอย่างได้

ทว่าตอนนี้มีการซื้อของมากขึ้นทุกที ๆ การทำบัญชีก็ซับซ้อนขึ้นเช่นเดียวกัน และนางก็ไม่เข้าใจอะไรแบบนั้นเลย

เมื่อกิจการโรงงานปั่นด้ายนี้ดีขึ้นเรื่อย ๆ กวานเสี่ยวโหรวก็ยิ่งวิตกกังวล

และแล้ววันนี้ก็มาถึง

จินเฟิงเห็นความกังวลของภรรยา เขาปาดน้ำสีใสออกจากหางตาคู่งาม และกอดนางไว้ในอ้อมแขนอย่างอบอุ่น

“เสี่ยวโหรว เจ้าไม่ต้องกังวล ไว้รอข้ากลับมา ข้าจะสอนทุกอย่างแก่เจ้าเอง สอนให้เจ้ารู้หนังสือ สอนให้เจ้าคิดคำนวณบัญชี”

“เสี่ยวโหรวโง่เขลาเกินกว่าจะเรียนรู้ได้ อีกอย่าง วันพรุ่งนี้เจ้าก็จะออกเดินทางแล้ว…”

“ในระหว่างที่ข้าไม่อยู่ เจ้าก็ให้ตงตงช่วยเหลือไปก่อน”

จินเฟิงแนะนำ

“จะทำเช่นนั้นได้อย่างไร?”

ทันใดนั้น กวานเสี่ยวโหรวก็ลุกขึ้นนั่ง “เจ้าไม่ได้ร่วมห้องกับตงตง ไม่มีทะเบียนสมรส นางไม่ได้ถือเป็นสมาชิกในครอบครัวเราด้วยซ้ำ แน่นอนว่า นางสามารถช่วยงานด้านอื่น ๆ ได้ แต่เรื่องการคำนวณบัญชีจะมอบหมายให้นางทำได้อย่างไร?”