ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 6

บทที่ 6 เก่งกาจ

“พี่อวิ๋นฟางนำมาให้” กวานเสี่ยวโหรวตอบด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเขินอาย “นางบอกว่าให้เป็นของขวัญสำหรับการแต่งงานของพวกเรา”

จินเฟิงเข้าใจได้ทันทีว่า ลูกพี่ลูกน้องของกวานเสี่ยวโหรวกลัวว่านางจะอดตายเพราะแต่งงานกับเขา

“เจ้าขอบคุณพี่สาวแล้วใช่หรือไม่?”

“เจ้าไม่โกรธหรือ?” กวานเสี่ยวโหรวถามอย่างไม่มั่นใจ

ตอนที่นางอาศัยอยู่ที่กวานเจียวาน นางเคยได้ยินว่าจินเฟิงถือว่าตนเป็นบัณฑิต เขาเป็นคนที่หยิ่งในศักดิ์ศรี นางกังวลมากว่าเขาจะคิดว่าลูกพี่ลูกน้องของนางไม่ไว้หน้าเขา

“เหตุใดข้าต้องโกรธด้วย?”

จินเฟิงเผยรอยยิ้มออกมาและกล่าว “นั่นเป็นเพราะลูกพี่ลูกน้องของเจ้าหวังดีต่อเจ้า เป็นห่วงเจ้า ข้าเสียใจที่ไม่ทันได้ขอบคุณนางที่มอบของขวัญให้แก่เราสองคน”

จางเหลียงสามีของหลินอวิ๋นฟางได้เข้าร่วมกับกองทัพเมื่อไม่กี่ปีก่อน และเขาก็ได้สูญเสียแขนไปในสนามรบ เขาไม่สามารถทำงานหลาย ๆ อย่างได้ ส่วนจางหม่านชางก็ลื่นล้มบนเขาจนขาหักตั้งแต่เด็ก หลังจากนั้นมาเขาก็พิการและทำมาหากินได้ด้วยการผ่าฟืนและเผาถ่าน

ครอบครัวของเขาต้องเผชิญกับความยากลำบากเป็นอย่างมาก ในหนึ่งปีพวกเขามีอาหารให้กินอิ่มนับมื้อได้

การที่หลินอวิ๋นฟางส่งผักป่าห่อนี้มาให้พวกเขาเป็นของขวัญ ถือว่านางมีน้ำใจมหาศาล

หากพิจารณาจากการเงินของครอบครัวจินเฟิงในตอนนี้ ตามปกติพวกเขาไม่กินข้าวกลางวัน แต่เมื่อกวานเสี่ยวโหรวได้ยินว่าช่วงบ่ายวันนี้จินเฟิงจะขึ้นเขาไปล่าสัตว์ นางก็ทำโจ๊กข้าวสาลีให้เขา

แต่ครั้งนี้ไม่ว่าจินเฟิงจะพูดหรือจะตำหนินางเหมือนเมื่อวานล้วนไร้ประโยชน์ เพราะนางไม่ยอมกินข้าวและเอาแต่นั่งยอง ๆ อย่างดื้อรั้นพร้อมกับมองไปที่หน้าไม้

แม้ว่าในสมัยราชวงศ์ต้าคังจะมีหน้าไม้ แต่ก็ถือเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่ล้าสมัยไปแล้ว การใช้งานนั้นค่อนข้างสลับซับซ้อน คนทั่วไปจึงไม่นิยมใช้ ในหมู่นักล่าสัตว์ พวกเขาถนัดใช้คันธนูแบบยาวมากกว่า

“สามี สิ่งนี้คือธนูหรือ? เหตุใดจึงดูแตกต่างจากธนูของนายพรานนักล่ะ?”

นี่เป็นครั้งแรกที่กวานเสี่ยวโหรวเห็นหน้าไม้ นางจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“สิ่งนี้เรียกว่าหน้าไม้”

จินเฟิงถือหน้าไม้เอาไว้ในมือ จากนั้นก็ดึงสายและยิงลูกธนูออกไป โดยเขาได้เหนี่ยวไกและเล็งไปยังต้นไม้ที่อยู่ห่างออกไปเจ็ดจั้ง*[1]

ปัก!

ลูกธนูพุ่งออกไปแล้วปักเข้ากับต้นไม้ ส่วนหัวของลูกธนูปักเข้าไปในลำต้น ในขณะที่ส่วนหางสั่นไหวอยู่ด้านนอก

“กะ… เก่งมาก!” กวานเสี่ยวโหรวทึ่งกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า “สามี สิ่งนี้เจ้าเป็นคนทำหรือ?”

“นอกจากข้าแล้วจะมีผู้ใดได้อีกล่ะ?”

เมื่อมองไปที่ดวงตาที่เป็นประกายของกวานเสี่ยวโหรว จินเฟิงก็รู้สึกภาคภูมิใจขึ้นมา

หลังจากที่เขาอธิบายวิธีการใช้หน้าไม้ให้กับเสี่ยวโหรวแล้ว จินเฟิงก็สะพายซองใส่ลูกธนูแล้วเดินออกจากลานบ้านไป

ทันทีที่เดินออกไป เขาก็พบกับหญิงสาวกลุ่มหนึ่งที่กำลังจะไปเก็บผักป่าบริเวณเชิงเขา

“จินเฟิง เจ้าจะไปที่ใดหรือ เหตุใดไม่อยู่บ้านเป็นเพื่อนเจ้าสาวของเจ้าล่ะ?”

หญิงสาวมัดผมเปียสองข้างคนหนึ่งเอ่ยถามพร้อมกับขยิบตาให้เขา

นางเป็นบุตรสาวของหัวหน้าหมู่บ้าน มีนิสัยร่าเริงและยังไม่ได้แต่งงาน ในหมู่บ้านนี้นางมีอายุน้อยที่สุด บ้านใดที่ยังไม่มีสะใภ้ต่างก็จับตามองนางเป็นพิเศษ

“ข้าจะขึ้นเขาไปล่าสัตว์!” จินเฟิงตอบ

“เจ้าจะไปล่าสัตว์หรือ?” เสี่ยวอวี้ย้อนถาม “เจ้าไปเรียนรู้วิธีการล่าสัตว์มาตั้งแต่เมื่อใดกัน?”

“เจ้าไม่ต้องรู้หรอก”

จินเฟิงคร้านที่จะยุ่งเกี่ยวกับหญิงสาวเหล่านี้ ดังนั้นเขาจึงรีบสาวเท้าจากไปอย่างรวดเร็ว

หญิงสาวบางคนสงสัยเกี่ยวกับหน้าไม้ที่จินเฟิงถืออยู่ แต่ก่อนที่พวกนางจะได้เอ่ยปากถาม จินเฟิงก็จากไปเสียก่อน

“ขึ้นเขาไปก็ระวังหลงป่านะ!” เสี่ยวอวี้ตะโกนจากด้านหลัง “หากล่าไม่ได้ก็รีบกลับออกมาล่ะ อย่าปล่อยให้เจ้าสาวของเจ้าร้อนใจเชียว!”

เมื่อได้ยินเสี่ยวอวี้พูดดังนั้น หญิงสาวคนอื่นก็พากันหัวเราะ

บริเวณเชิงเขามีผู้คนอาศัยอยู่ ดังนั้นเหยื่อจึงมีไม่มากนัก หากต้องการออกล่าจริง ๆ ก็ต้องเข้าไปในป่าลึก

ในชีวิตที่แล้วจินเฟิงเองก็เป็นเด็กที่อยู่ในหมู่บ้านบนเขา และตัวเขาเองก็เคยออกล่าสัตว์กับปู่ตั้งแต่ยังเด็ก การเข้าป่าจึงไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ เขาเดินถือหน้าไม้และสำรวจผืนป่าอย่างช่ำชอง พร้อมกับหาร่องรอยของสัตว์

ตอนนี้เป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิ ภูเขาเต็มไปด้วยต้นไม้เขียวขจี เหนือศีรษะมีท้องฟ้าและพระอาทิตย์ปกคลุมเป็นหลังคา ฤดูกาลนี้เหมาะกับการล่าสัตว์เป็นอย่างยิ่ง

หลังจากนั้นไม่นาน จินเฟิงก็พบเข้ากับกระต่ายสีเทาที่กำลังดื่มน้ำอยู่ตรงแอ่งน้ำเล็ก ๆ

เจ้ากระต่ายน้อยระแวดระวังเป็นอย่างมาก แม้กระทั่งตอนที่ดื่มน้ำ ดวงตาของมันก็ยังสอดส่องไปรอบ ๆ

ความอดทนนั้นเป็นคุณสมบัติของนักล่า แม้ว่ากระต่ายจะอยู่ในระยะของหน้าไม้ แต่จินเฟิงก็ไม่ได้เคลื่อนไหว เขาถือหน้าไม้รออย่างใจเย็น

หลังจากที่กระต่ายดื่มน้ำเสร็จและกำลังจะหมุนตัวจากไป เขาก็ปล่อยลูกธนูออกไปโดยไม่ลังเล

พริบตาเดียว ลูกธนูก็เดินทางจากจุดที่เขาอยู่ไปยังเจ้ากระต่ายน้อย ลูกธนูปักเข้าที่กระต่ายสีเทาจนมันล้มลงกับพื้น เมื่อจินเฟิงวิ่งไปดูก็พบว่ามันตายสนิทแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน