ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 7

บทที่ 7 ดอกไม้กำลังผลิบาน

“ไม่ได้!” จินเฟิงปฏิเสธนางอย่างไม่ลังเล “หากพลาดไปโดนใครเข้าจะแย่เอา”

“ตระหนี่เสียจริง ไม่ให้ลองก็ไม่ลอง!”

เสี่ยวอวี้มีใบหน้าบูดบึ้ง จากนั้นก็ส่งหน้าไม้คืนให้เจ้าของ

“จินเฟิง เหตุใดเจ้าไม่ให้เสี่ยวอวี้ลองดูเสียหน่อยเล่า เมื่อครู่ตอนเจ้ายังไม่กลับออกมา นางเป็นกังวลว่าเจ้าจะถูกหมาป่าคาบไป นางกังวลเสียจนแทบจะหลั่งน้ำตาออกมา ทั้งยังขอให้ชุ่ยฮวาไปบอกสามีให้เข้าป่าไปช่วยตามหาเจ้าอีก”

จากนั้นก็มีหญิงสาวอีกสองคนพูดกระเซ้านางกับจินเฟิง

“เสี่ยวอวี้ หากว่าเจ้ามีใจ เหตุใดก่อนหน้านี้เจ้าไม่ให้พี่ชายของเจ้าไปที่บ้านจินเฟิงเพื่อพูดคุยเรื่องแต่งงานเล่า เพราะหากเจ้าแต่งเข้าไปตอนนี้ก็เป็นได้แค่อนุภรรยาเท่านั้น!”

ทันใดนั้นเสี่ยวอวี้ก็โมโหขึ้นมา

“เจ้าพูดอะไรออกมา! คิดว่าข้าไม่กล้าฉีกปากของเจ้าออกจากกันหรือ!”

เสี่ยวอวี้โกรธและไล่ตีหญิงสาวทั้งสองเนื่องจากพูดจาไม่เข้าหู

เรื่องราวเหล่านี้เป็นเรื่องธรรมดาที่เกิดขึ้นในหมู่บ้าน จินเฟิงเองก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ เขาหยิบกระต่ายขึ้นมาจากพื้นแล้วเดินจากไป

กวานเสี่ยวโหรวยืนรอเขาอยู่ที่ลานเล็ก ๆ หน้าบ้าน เมื่อเห็นว่านี่ก็มืดค่ำแล้วทว่าจินเฟิงยังไม่กลับมา นางก็เริ่มกระสับกระส่ายด้วยความเป็นห่วง

และเมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวที่ประตู นางก็รีบวิ่งออกไปดูทันที “สามี! เจ้ากลับมาแล้วหรือ”

พอนางเห็นกระต่ายในมือของเขาก็กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ

สามีของนางไม่ได้โกหก เขารู้วิธีการล่าสัตว์จริง ๆ

กวานเสี่ยวโหรวนั่งยอง ๆ เพื่อดูกระต่ายที่จินเฟิงไปล่ามาได้และมองมันอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นราวกับนึกอะไรออก นางรีบวิ่งเข้าไปในครัวและนำน้ำออกมาให้เขา “เหนื่อยหรือไม่ ดื่มน้ำก่อนนะ เดี๋ยวข้าจะไปอุ่นข้าวให้เจ้า”

“จากนี้ไปหากว่าข้านอนตื่นสายหรือกลับบ้านมาค่ำมืด เจ้าไม่ต้องรอข้านะ กินข้าวกินปลาก่อนได้เลย”

พูดจบจินเฟิงก็เดินตามภรรยาเข้าไปในครัว

“ได้อย่างไรกัน หากฝ่ายชายไม่ลงมือขยับตะเกียบก่อน ฝ่ายหญิงอย่างข้าจะทำเช่นนั้นได้หรือ?”

กวานเสี่ยวโหรวโยนใบไม้แห้งเข้าไปในกองไฟหนึ่งกำมือ จากนั้นก็เขี่ยฟืนข้างใต้พร้อมกับออกแรงเป่าสองสามครั้ง ทำให้ไฟที่อยู่ด้านล่างลุกโชนติดกับใบไม้ที่เพิ่งโยนเข้าไป

แต่พอจะออกแรงเป่าอีกครั้ง ขี้เถ้าจากกองไฟก็ปลิวเข้าที่ใบหน้าของนาง

“ขี้เถ้าน่ะ”

จินเฟิงชี้ไปที่ปลายจมูกของภรรยา

กวานเสี่ยวโหรวจึงรีบใช้มือของตนเช็ดทันที

นางลืมไปสนิทว่ามือนางเองก็เต็มไปด้วยขี้เถ้าเช่นกัน นางยิ่งเช็ด จมูกก็ยิ่งเปรอะเปื้อน

“จมูกดำหมดแล้ว” จินเฟิงหัวเราะออกมา จากนั้นเขาก็ยื่นมือเข้าไปช่วยเช็ดออก “เราทั้งคู่ไม่มีกฎเช่นนั้นหรอก เจ้าทำอาหารเสร็จก็แค่กินมัน… หืม เหตุใดจึงเช็ดไม่ออกกัน?”

กวานเสี่ยวโหรวจ้องไปที่ดวงตากลมรีที่อยู่ด้านหน้า นางไม่กล้าแม้แต่จะขยับเขยื้อน ใจของนางเต็นแรงราวกับว่ามีกวางตัวน้อยเข้าไปวิ่งเล่นและกระโดดอย่างแรงอยู่ในนั้น…

แม้แต่สิ่งที่จินเฟิงพูด นางก็ไม่ได้ยินแม้แต่น้อย

“เจ้าคิดอะไรอยู่หรือ?”

ชายหนุ่มเอื้อมมือไปสะกิดปลายจมูกของภรรยาเบา ๆ ก่อนจะลุกไปหยิบผ้าขนหนู

กวานเสี่ยวโหรวรู้สึกอ่อนระทวยและได้แต่ส่งเสียงกรีดร้องอยู่ในใจ

สตรีอย่างนางจะอดทนต่อการหยอกล้อเช่นนี้ได้อย่างไร

กวานเสี่ยวโหรวเอามือปิดหน้า นางรู้สึกว่ากวางตัวน้อยตัวนั้นยังคงกระโดดอยู่ในหัวใจของนางอย่างไม่หยุดพัก

จินเฟิงเดินกลับมาพร้อมกับผ้าขนหนูในมือ พอกวานเสี่ยวโหรวที่ยังคงสับสนและทำอะไรไม่ถูกเห็นเข้า ก็รีบเข้าไปคว้าผ้าขนหนูในมือเขาเอาไว้ นางดันจินเฟิงให้ออกไปจากห้องครัว

ใบหน้าของกวานเสี่ยวโหรวแดงจนกระทั่งถึงมื้ออาหารเย็น นางไม่กล้าแม้แต่จะเงยศีรษะขึ้นมองหน้าเขา

หลังจากที่กินข้าวเสร็จ ครั้งนี้จินเฟิงไม่ได้ไปที่โรงตีเหล็กเหมือนครั้งก่อน

เขาพอจะมองออกว่ากวานเสี่ยวโหรวนั้นเตรียมตัวพร้อมแล้ว นางใช้ผ้าสีแดงพันเข้ากับตะเกียงน้ำมันตามประเพณีของคืนวันส่งตัวเข้าหอ

คนเป็นภรรยาได้แต่นั่งอยู่เงียบ ๆ ที่ข้างเตียง รอสามีที่เข้าไปอาบน้ำ

หลังจากผ่านไปสองวัน กวานเสี่ยวโหรวก็พอจะเข้าใจจินเฟิงผู้นี้มากขึ้น กระต่ายสองตัวที่แขวนอยู่ตรงลานหน้าบ้านนั้นทำให้นางมีความหวังมากขึ้น นางไม่ได้แสดงความกังวลต่ออนาคตผ่านสีหน้าอีกต่อไป เวลานี้มีเพียงแค่ความเขินอายเท่านั้นที่ฉายชัดบนดวงหน้าหญิงสาว

จินเฟิงที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินเข้าไปหากวานเสี่ยวโหรวและจับมือเล็ก ๆ ของนางเอาไว้

ความตื่นเต้นทำให้สตรีร่างบางตัวสั่นเล็กน้อย ทว่านางก็ไม่ได้ขัดขืนและยอมให้เขากุมมือเอาไว้แต่โดยดี

ทว่าในขณะที่จินเฟิงกำลังจะขยับตัวทำอะไรต่อ เขาก็ได้ยินเสียงกุกกักที่หน้าต่างอีกครั้ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน