ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 8

บทที่ 8 เกลือกกลิ้ง

กวานเสี่ยวโหรวตื่นเช้าจนติดเป็นนิสัย นางได้ยินไก่ขันเพียงสองครั้งก็รู้สึกตัวทันที

เมื่อมองไปที่จินเฟิงซึ่งกำลังนอนหลับอยู่ข้าง ๆ ก็รับรู้ได้ว่าเรื่องเมื่อคืนนั้นเกิดขึ้นจริง

หญิงสาวโน้มตัวเข้าไปในอ้อมแขนของชายหนุ่ม และซบหน้าอยู่บนอกแกร่งของเขาอย่างอ่อนโยนราวกับตนเป็นลูกแมวตัวน้อย

กวานเสี่ยวโหรวนอนอยู่ในอ้อมแขนของสามีสักพัก จากนั้นก็ค่อย ๆ ยกผ้าห่มออกและลุกขึ้นไปเตรียมอาหารเช้า

หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ จินเฟิงก็เข้าเมืองเพื่อนำกระต่ายไปขายแล้วแลกเปลี่ยนเป็นข้าวสารจำนวนสามสิบจิน และของใช้ในชีวิตประจำวันอื่น ๆ อีกเล็กน้อย

แน่นอนว่า เขาไม่ลืมที่จะซื้อขนมกินเล่นจำพวกถั่วลิสงและลูกพรุน เพื่อนำไปปิดปากเด็ก ๆ ในหมู่บ้าน

ของที่มีน้ำหนักสามสิบกว่าจินถือว่าไม่หนักเท่าไรนัก ทว่าการเดินขึ้นเขาค่อนข้างลำบาก เมื่อต้องสะพายถุงผ้ายิ่งรู้สึกไม่ถนัด ชายหนุ่มต้องเดิน ๆ หยุด ๆ กว่าเขาจะกลับถึงบ้านก็เป็นเวลาเที่ยงกว่าแล้ว

กวานเสี่ยวโหรวเพิ่งผ่านครั้งแรกของคืนวันเข้าหอมา ท่วงท่าการเดินของนางจึงดูไม่เป็นธรรมชาติ ทว่าก็ยังคงวิ่งกลับไปกลับมาเพื่อนำน้ำมาให้สามีดื่ม

“เอาล่ะ เจ้านั่งพักสักครู่เถิด” จินเฟิงดันภรรยาหมาด ๆ ให้นั่งลงบนเก้าอี้ และชำเลืองมองไปบริเวณต้นขาของอีกฝ่าย “ยังเจ็บอยู่หรือ?”

กวานเสี่ยวโหรวหน้าแดงและรีบส่ายหัว

“เด็กดีไม่พูดโกหกหรอกนะ”

จินเฟิงยื่นมือออกไปสัมผัสปลายจมูกของนางเบา ๆ

“ข้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ!”

“จริงสินะ เมื่อคืนนี้เจ้าได้กลายเป็นภรรยาของข้าแล้ว”

“สามี…”

กวานเสี่ยวโหรวทั้งเขินอายและขุ่นเคืองไปพร้อม ๆ กัน นางลดศีรษะลงแล้วพิงเข้ากับแขนของจินเฟิง ชายหนุ่มถึงกับชะงักไปกับความน่ารักของภรรยา

“หืม ดูเจ้าสิ ข้าจะจัดการกับเจ้าอย่างไรดีนะ!”

จินเฟิงโอบกอดกวานเสี่ยวโหรวเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างเจ้าเล่ห์

กวานเสี่ยวโหรวนั่งตัวอ่อนอยู่ในอ้อมกอดของเขา ในขณะที่แขนของจินเฟิงยังคงค้างอยู่แบบนั้น สายตาของเขาก็ส่องประกายแฝงความนัย

คู่สามีภรรยาข้าวใหม่ปลามันกำลังใช้เวลาถ่ายทอดอารมณ์ด้วยกันตามลำพัง แต่แล้วก็ได้ยินเสียงเกรี้ยวกราดของใครบางคนดังมาจากประตูหน้าบ้าน “จินเฟิง ออกมานี่หน่อย!”

เมื่อกวานเสี่ยวโหรวได้ยินเสียงคนเรียก นางก็เด้งตัวขึ้นทันทีราวกับมีกระแสไฟดูด

โชคดีที่หากมองจากลานหน้าบ้านเข้ามาจะไม่สามารถเห็นภายในบ้านได้ แต่แน่นอนว่าเสียงเรียกนี้ก็ทำให้จินเฟิงที่กำลังมีท่าทีกรุ้มกริ่มรีบยืนขึ้นจัดระเบียบเสื้อผ้าบนร่างกายด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อไม่ต่างกัน

เมื่อทั้งสองเดินออกไปที่หน้าบ้าน ก็เห็นว่าเป็นอันธพาลเซี่ยกวางที่บุกเข้ามาถึงถิ่น

ทันทีที่อีกฝ่ายเดินเข้ามาก็มองไปที่กวานเสี่ยวโหรวอย่างไม่เป็นมิตร

คนถูกจ้องมองไปที่อันธพาลเซี่ยอย่างรังเกียจ จากนั้นนางก็ก้มศีรษะลงและหมุนตัวกลับเข้าไปในบ้าน

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”

โลกของพวกเขาทั้งสองคนถูกรบกวน แน่นอนว่า จินเฟิงเองก็รู้สึกไม่พอใจเช่นเดียวกัน

“เมื่อก่อนพ่อของเจ้ามาเอาข้าวสาลีไปจากข้าสิบจิน ตอนนั้นข้าคิดว่าเจ้าน่าสงสารเลยไม่คิดมาทวง ทว่าตอนนี้ที่บ้านข้ามีสมาชิกเพิ่มขึ้นจนแทบไม่เหลือข้าวในหม้อ เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เจ้าคืนข้าวสาลีให้แก่ข้าก็แล้วกัน”

เซี่ยกวางมาเยือนและทำราวกับว่าที่นี่เป็นบ้านของตน เขาเดินเข้ามาในลานบ้านอย่างย่ามใจและหาเก้าอี้มานั่งโดยไม่คำนึงถึงมารยาท

“พ่อของข้าน่ะหรือ เอาข้าวสาลีไปจากเจ้าสิบจิน?”

จินเฟิงแค่นเสียงหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ “เจ้าเคยเห็นข้าวสาลีสิบจินด้วยหรือ?”

ใครกันแน่ที่ยากจนที่สุดในซีเหอวาน แน่นอนว่าคงไม่พ้นนักพนันอันดับหนึ่งอย่างเซี่ยกวาง ครอบครัวของเขายากจนมากและไม่มีอะไรเลย แม้กระทั่งเตียงนอนยังถูกขายไปเพื่อใช้หนี้พนัน

หากไม่ใช่เพราะคนในหมู่บ้านมีไมตรีจิตต่อพ่อของเขา อดสงสารไม่ได้ที่ครอบครัวเซี่ยจะไร้ซึ่งทายาทสืบตระกูล เจ้านี่คงอดตายไปนานแล้ว

คนเช่นนี้น่ะหรือที่อดีตช่างตีเหล็กจะไปขอหยิบยืมข้าวสาลีมาสิบจิน?

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการขู่กรรโชก

“ไสหัวไปซะ อย่ามาทำเรื่องไร้ยางอายและก่อความวุ่นวายแถวนี้”

จินเฟิงคร้านเกินกว่าจะต่อปากต่อคำกับคนอันธพาล

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน