ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 98

บทที่ 98 ของขวัญ

เขาเป็นทหารผ่านศึกและมีประสบการณ์ชีวิตมากมาย แม่ทัพฟ่านมีความเจ้าเล่ห์และคาดเดาได้ยาก เมื่อเขาเห็นว่าเส้นเลือดที่คอของชิ่งไหวปูดขึ้น ก็รีบเอ่ยขอบคุณและน้อมรับพระราชโองการ อีกทั้งยังขอให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขามอบรางวัลก้อนโต้ให้กับขันทีอีกด้วย

“ท่านอาจารย์จินทำงานอย่างหนักจนกองทัพได้รับความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ ฝ่าบาททรงทำเช่นนี้ได้อย่างไร?”

หลังจากส่งขันทีออกไปแล้ว ชิ่งไหวก็ทุบกำปั้นกับโต๊ะด้วยความโกรธ “เขาได้รับการแต่งตั้งเป็นหนานเท่านั้น อีกทั้งยังเป็นยศที่ไม่มีอำนาจอะไรด้วยซ้ำ… ไหนจะเงินห้าร้อยตำลึงเงินนั่นอีก… ฝ่าบาททรงดูหมิ่นท่านอาจารย์เกินไปหรือไม่ ท่านแม่ทัพใหญ่ให้รางวัลขันทีผู้นั้นมากกว่า 500 ตำลึงเงินอีกมิใช่หรือ?”

“ชิ่งโหว ระวังคำพูดของเจ้าด้วย!”

แม่ทัพฟ่านมองชิ่งไหวด้วยสายตาที่ขุ่นเคือง

ชิ่งไหวรู้ดีว่าเขาพลั้งปากไป จึงทุบโต๊ะอย่างไม่เต็มใจนัก “มันเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?”

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะบอกจินเฟิงเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างไร

“ทูตด่วนหงหลิงนำจดหมายกลับมาจากเปี้ยนจิง จดหมายเหล่านี้มาจากชิ่งกั๋วกงและฮูหยิน ท่านอ่านแล้วน่าจะรู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น”

แม่ทัพฟ่านเดินไปปิดม่านกระโจมและหยิบจดหมายสองฉบับออกมาจากอ้อมแขนส่งให้ชิ่งไหว

ชิ่งไหวเมินเฉยต่อจดหมายของมารดา และเปิดซองจดหมายจากชิ่งกั๋วกงทันที

แม่ทัพฟ่านได้รับจดหมายมากกว่าชิ่งไหว เขาจึงนั่งลงข้าง ๆ และเลือกจดหมายหนึ่งฉบับเพื่อเปิดอ่าน

หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองก็วางซองจดหมายลง ขณะที่สีหน้าของพวกเขาดูตึงเครียด

พวกเขาพอจะเข้าใจแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น

เหล่าขุนนางในราชสำนักแห่งต้าคังเห็นว่าผลงานของจินเฟิงนั้นน่าประทับใจมากจนทำให้ฝ่ายอื่น ๆ เกิดความกังวล พวกเขาจึงร่วมมือกันกดดันฝ่าบาทไม่ให้พระองค์ปูนบำเหน็จให้จินเฟิงอย่างที่ควรจะเป็น ไม่ต้องพูดถึงการอนุญาตให้จินเฟิงเป็นแม่ทัพเลย

ฝ่าบาทให้ความสำคัญกับการพัฒนาระบบการเมืองและการถ่วงดุลอำนาจ อีกทั้งยังกลัวว่าตระกูลของชิ่งกั๋วกงจะมีอำนาจมากเกินไป พระองค์จึงตกลงทำตามข้อเสนอของเหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่และมอบตำแหน่งที่ไร้ซึ่งอำนาจให้กับจินเฟิงเท่านั้น

ในทางตรงกันข้าม แม่ทัพเหล่านั้นไม่มีผลงานด้วยซ้ำ แต่ตราบใดที่พวกเขานำกองทหารมาในเมืองเว่ยโจวก็จะได้รับการปูนบำเหน็จในระดับที่แตกต่างกันไป แม้แต่จางฉีเวยคนที่ก่อให้เกิดภัยพิบัติครั้งใหญ่ก็ยังได้รับการปูนบำเหน็จ

“ครั้งนี้เป็นความผิดของข้า ข้าไม่ควรเน้นย้ำคุณงามความดีของท่านอาจารย์จินจนเกินควร”

แม่ทัพฟ่านกล่าวพร้อมสีหน้าที่รู้สึกผิด

“การมีส่วนร่วมของท่านอาจารย์จินนั้นยอดเยี่ยมมาก หากไม่มีเขา กองทัพเถี่ยหลินจะปกป้องชิงสุยกู่ได้อย่างไร?”

ชิ่งไหวกล่าวออกมาด้วยโทสะ

“ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น แต่ก็ทำให้เหล่าขุนนางในราชสำนักยิ่งกลัวท่านอาจารย์จินมากขึ้น”

แม่ทัพฟ่านกล่าวว่า “การปรากฏตัวของเจ้าและข้าในกองทัพเจินซีทำให้หลายคนไม่สบายใจ ฝ่าบาททรงตอบแทนคนเหล่านั้นอย่างหนัก เพราะต้องการให้พวกเขาตรวจสอบและสร้างสมดุลระหว่างเจ้าและข้าในกองทัพเจินซี”

“คนทำดีไม่ได้ดี แต่คนที่ไม่ได้ทำอะไรกลับได้รับการปูนบำเหน็จ หากเป็นเช่นนี้ต่อไปใครจะสู้เพื่อต้าคังอีกเล่า?”

ชิ่งไหวแค่นหัวเราะออกมา ทำให้บรรยากาศในกระโจมของแม่ทัพฟ่านนั้นคุกรุ่น

สิ่งใดที่ควรเผชิญหน้าก็ควรจะเผชิญ พระราชโองการของฝ่าบาทได้ถูกส่งออกไปแล้ว แม้ว่าชิ่งไหวจะไม่เต็มใจและไม่เห็นด้วย แต่เขาทำได้เพียงบอกความจริงกับจินเฟิงเท่านั้น

“ท่านอาจารย์ ข้ารู้ว่าผลลัพธ์นี้ไม่ยุติธรรมสำหรับท่านมาก แต่ท่านไม่ต้องกังวล ข้าจะเขียนจดหมายกลับไปให้ท่านพ่อลองต่อสู้เพื่อท่านอีกครั้ง”

ชิ่งไหวกล่าว

ในราชสำนัก บารมีของชิ่งกั๋วกงและแม่ทัพใหญ่ฟ่านนั้นมากพอตัว การมีส่วนร่วมของจินเฟิงในครั้งนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง หากมีผู้อื่นต้องการปราบปรามพวกเขา คนพวกนั้นจะต้องจ่ายในราคาที่สมเหตุสมผล มิฉะนั้นชิ่งกั๋วกงจะต้องไม่ยอมแน่

และค่าตอบแทนเหล่านี้ ส่วนใหญ่ก็ต้องตกไปอยู่ในมือของชิ่งกั๋วกง

ดังนั้นเมื่อชิ่งไหวพูดสิ่งนี้ ในใจของเขาก็รู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังขโมยความดีความชอบของจินเฟิงไป

“ไม่เป็นไรหรอก ข้าพอใจกับผลลัพธ์มาก”

จินเฟิงยิ้มและส่ายศีรษะ

“ท่านอาจารย์ ข้ารู้ว่าท่านโกรธ ท่านแม่ทัพฟ่านและข้าก็โกรธเช่นกัน แต่เราจะช่วยหาทางแก้ไขให้ท่านเอง”

ชิ่งไหวคิดว่าจินเฟิงกำลังโกรธ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน