ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 28

ซือลั่วเข้าไปในครัว

นางรู้วิธีทำอาหารแต่ว่านางขี้เกียจทำอย่างอื่น ดังนั้นนางจึงวางแผนจะทำเพียงแค่บะหมี่เย็นที่ทั้งง่ายและใช้ได้จริง

ยิ่งไปกว่านั้น ซีเป่ยเป็นแหล่งผลิตบะหมี่ บะหมี่เย็นชนิดนี้เป็นอาหารทานเล่นที่มีมาอย่างยาวนาน ในโลกปัจจุบัล บะหมี่เย็นก็ยังครอบครองส่วนของอาหารประเภทเส้นในซีเป่ยไปไม่น้อย

สำหรับอาหารจานอื่นๆ ก็เป็นอาหารที่มีมาอย่างยาวนานของซีเป่ยเช่นเดียวกัน เหตุที่นางรู้จักทั้งยังทำเป็นนั้นเป็นเพราะแม่ของซือลั่วเป็นคนซีเป่ย นอกจากนี้แต่ก่อนคุณตาก็เปิดร้านอาหารซีเป่ยแห่งหนึ่ง อาหารทั้งหลายล้วนมีสูตรลับเฉพาะของตน สำหรับในพื้นที่ท้องถิ่นเป็นร้านเก่าแก่อายุกว่าร้อยปีที่มีชื่อเสียงอย่างมาก

“เตรียมแป้งสาลีให้ข้าครึ่งชามแล้วพวกเจ้าก็ออกไปได้” ซือลั่วพูด

พ่อครัวใหญ่หลี่จ้องมองเธออย่างขมขื่นและจึงนำคนอื่นๆ ออกไป

ซือลั่วเริ่มนวดแป้ง จากนั้นรอจนแป้งสาลีขึ้นฟู สุดท้ายจึงนำมันไปบี้ให้ละลายผสมกับน้ำ ขั้นตอนที่สำคัญที่สุดและยุ่งยากที่สุดของบะหมี่เย็นก็คือต้องบี้มันไปเรื่อยๆ ตอนนี้ซือลั่วทำเพียงแค่สำหรับหนึ่งมื้อ หากให้ตัวนางเองมาทำทุกวัน กล่าวตามตรงว่านางคงไม่มีเรี่ยวแรงถึงเพียงนั้น

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เมื่อบี้จนละลายเรียบร้อย นางจึงนำเข่งนึ่งมา นำน้ำแป้งบะหมี่เทลงไปนึ่งบางๆ หนึ่งชั้น จากนั้นเปลี่ยนเข่งแล้วทำอีกหนึ่งชั้น...

ที่เหลือเป็นการผสมเครื่องปรุงรส ฤดูกาลนี้มีส่วนผสมไม่มากนักแต่หอเทียนเซียงล้วนมีทั้งหมด ซือลั่วล้างแตงกวา หัวไชเท้า ต้นหอมสับ ผักชี นำไปทอดในน้ำมันแล้วเติมซีอิ๊ว เกลือ น้ำตาลทรายขาว จิ๊กโฉ่ว เมล็ดงาและอื่นๆ...

หลังจากทำทั้งหมดนี้แล้ว ซือลั่วมองไปรอบๆ น่าเสียดายเล็กน้อยที่ไม่มีพริก จึงมักจะรู้สึกเหมือนมีบางอย่างขาดหายไปเสมอ

เมื่อเตรียมน้ำจิ้มเรียบร้อย บะหมี่เย็นก็เสร็จพอดี นางหั่นบางๆ แล้วจึงจัดใส่จาน

การทำเล็กน้อยเพียงแค่นี้นางก็เหนื่อยจะตายแล้ว ซือลั่วเหวี่ยงแขนไปมา ดูเหมือนว่านอกจากชาตินี้ของนางจะไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างคุณหนูแล้วยังต้องมาเป็นโรคคุณหนูอีก

ซือหลัวผลักประตูออกไป

“สามจานบนโต๊ะเอาออกมาได้ อีกจานที่เหลือช่วยใส่ห่อให้ ประเดี๋ยวข้าจะนำกลับบ้านไปทาน”

เมื่อเสี่ยวเอ้อร์เข้ามากแล้วมองเห็นสิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ยังนึกไปว่าจะเป็นอาหารอันโอชะจากภูเขาและทะเล ที่แท้ก็แค่อาหารจานเย็นพื้นๆ ทว่ากลับดูน่าอร่อยอย่างยิ่ง

เมื่อซือลั่วออกมาก็พบว่าในห้องโถงเต็มไปด้วยผู้คนจับจองที่นั่งจนเต็มไปหมด แม้แต่ประตูก็ยังแน่นขนัดไปด้วยผู้คน นางรู้สึกอับอายเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าทุกยุคทุกสมัยล้วนเหมือนกันหมด ทุกคนต่างก็ชอบซุบซิบกันมาก

โจวซืออี้มองดูนางออกมา สายตาหยุดชะงักบนใบหน้าของนางครู่หนึ่งแล้วจึงเบนออกไป

“อาหารเล่า”

“ข้าทำเพียงแค่หนึ่งอย่างเพื่อพิสูจน์ว่าข้าเคยกินและทำเป็น อย่างอื่นข้าก็ทำเป็นเช่นกันทว่าข้าคร้านจะทำมัน ยิ่งไปกว่านั้น หอเทียนเซียงยังทำไม่ได้ หากข้าทำออกมาแล้วถูกผู้อื่นครูพักลักจำไปจะทำเช่นไรเล่า”