ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 30

"เนื่องจากระดับที่ตั้งของหอจวี้เซียนไม่ถูกต้อง มีสาเหตุจากปรมาจารย์แห่งการทำอาหารแต่ว่าไม่ใช่ประเด็นสำคัญ”

เป็นครั้งแรกที่เจ้าของร้านเจียงได้ยินคำศัพท์แปลกใหม่อย่างตำแหน่งที่ตั้งเช่นนี้ จึงอดถามไม่ได้ว่า “โปรดชี้แนะด้วย”

ซือลั่วรู้สึกว่าเจ้าของร้านเจียงนั้นเจริญหูเจริญตามากกว่าเจ้าของร้านหนุ่มคนนั้นอย่างมาก ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะพูดอะไรอีกสองสามคำ

“อย่างแรก หอเทียนเซียงปรุงอาหารระดับสูงทั้งหมด แน่นอนว่ามีทั้งอาหารระดับกลางและระดับล่าง แต่พวกเขามีพ่อครัวระดับปรมาจารย์ดูแลและเมื่อชื่อเสียงของพวกเขาแพร่กระจายออกไป ดังนั้นจึงไม่ขาดลูกค้า"

"แต่หอจวี้เซียนล่ะ ทั้งไม่มีพ่อครัวระดับปรมาจารย์ และยังลอกเลียนแบบหอเทียนเซียงอีก เป็นการบีบบังคับให้ตนเองเข้าสู่ทางตัน”

เจ้าของร้านเจียงพยักหน้า "ในจุดนี้ข้าก็เคยคิดมาก่อนเช่นกัน...”

จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองซือลั่ว ทันใดนั้นก็หัวเราะ "แม่นาง ยังมีสูตรสูตรอาหารอยู่หรือ” 

ซือลั่วยิ้ม "ไม่ผิด อันที่จริงหอจวี้เซียนสามารถปรับปรุงได้ เปลี่ยนการตกแต่งและอื่นๆ แน่นอนว่านี่จะเป็นการพูดคุยกันในภายหลัง...”

หอจวี้เซียนไม่ให้เงิน ซือลั่วก็จะไม่ให้คำแนะนำเช่นกัน

เจ้าของร้านเจียงเข้าใจความหมายของนาง

จึงตัดสินใจทันทีและพูดว่า "ข้าจะขอซื้อสูตรอาหารในมือแม่นางมาสองสามอย่างเพื่อลองดูก่อน”

สิ่งที่ซือลั่วต้องการก็คือสิ่งนี้แหละ อาหารไม่กี่อย่างที่เขาสั่งที่หอเทียนเซียง ทั้งทำได้ง่ายแถมยังเร็วอีกด้วย

สิ่งที่สำคัญที่สุดคืออาหารเหล่านี้เป็นที่ชื่นชอบจากทั้งแคว้น บุรุษ สตรี คนชราและเด็กสามารถยืนหยัดผ่านการทดสอบของกาลเวลาได้

"มี เพียงแค่..."

เจ้าของร้านเจียงกล่าว “แม่นางวางใจเถิด ขอเพียงแค่สูตรอาหารใช้ได้ เงินจะต้องไม่น้อยอย่างแน่นอน”

“มีกระดาษกับพู่กันหรือไม่” ซือลั่วถาม

เจ้าของร้านเจียงขอให้เสี่ยวเอ้อนำกระดาษและพู่กันมาให้

ซือลั่วเขียนเพียงแค่วิธีทำของบะหมี่เย็นและไก่ผัดรวม”

"อาหารสองอย่างหนึ่งร้อยตำลึง ส่วนสิ่งที่ข้าพูดเมื่อสักครู่อีกหนึ่งร้อยตำลึง ท่านเจ้าของร้านเจียงสามารถจ่ายสิ่งที่ข้าพูดก่อนได้ สำหรับสูตรอาหารนั้น..."

“หากของเหล่านี้ขายดี ท่านเจ้าของร้านเจียงค่อยจ่ายอีกหนึ่งร้อยตำลึงที่เหลือให้ข้า เมื่อถึงเวลา พวกเราค่อยคุยเรื่องไม่กี่จานที่เหลือ”

“เช่นนั้นคราวหน้าข้าจะไปหาแม่นางได้ที่ไหนหรือ”

ซือลั่วยิ้มและไม่กล่าวอันใด

เจ้าของร้านเจียงเข้าใจในทันที

หลังจากที่ซือลั่วออกไป เจ้าของร้านเจียงก็เรียกเสี่ยวเอ้อร์ด้านข้าง “ตามนางไป ดูว่านางไปที่ไหน”

"ขอรับ"

ซือลั่วนำเงินหนึ่งร้อยตำลึงจากไป ในใจรู้สึกพึงพอใจอย่างยิ่ง อาหารสองอย่างเท่ากับหนึ่งร้อยตำลึง ในหัวของนางมีสูตรอาหารมากถึงเพียงนั้น ไม่ใช่ว่าจะร่ำรวยในเร็ววันนี้แล้วหรือ

และหลังจากที่เจ้าของร้านเจียงได้ลิ้มรสความหอมหวานแล้วยังมาหานางเพื่อร่วมมือกันอีก ถึงเวลานั้น นางก็จะหาเงินได้ก้อนใหญ่จากนั้นค่อยพาเว่ยฉงซีจากไป

ส่วนเจ้าของร้านเจียงจะสามารถรวยได้หรือไม่ หอจวี้เซียนจะฟื้นตัวได้หรือไม่ ซือลั่วมีโอกาสเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น สุดท้ายแล้วในตลาดมีตัวแปรมากเกินไป ดังนั้นผู้ใดก็ไม่สามารถรับประกันได้

ดังนั้นซือลั่วจึงทำงานแล้วเหลือไว้อีกครึ่งหนึ่ง นำเงินครึ่งหนึ่งมาแล้วแต่เขียนอาหารเพียงแค่สองอย่าง ส่วนหนึ่งร้อยตำลึงจะมากไม่มากนั้นก็อยู่ที่ความสำเร็จของเจ้าของร้านเจียงแล้ว นางแค่พูดคุยเรื่องความร่วมมือกับเขา หากล้มเหลวล่ะก็ หนึ่งร้อยตำลึงที่ซื้อสูตรลับทั้งสองอย่างไปเจ้าของร้านเจียงก็คงไม่คิดว่าถูกเอาเปรียบและจะยิ่งไม่มารบกวนนางอีกด้วย