ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 34

และแล้ววันเวลาก็ผ่านไปเช่นนี้ ตอนเย็นซือลั่วต้มน้ำหม้อใหญ่และนำเสื้อผ้าที่สกปรกมาซักทั้งหมด หลังจากซักเสร็จเรียบร้อย นางก็แทบจะไม่สามารถยืดเอวให้ตรงได้

"เว่ยฉงซี เจ้าเปลี่ยนชุดแล้วหรือยัง” นางตะโกนออกไปทางหน้าต่าง

เว่ยฉงซีมองไปยังชุดที่ขาดรุ่งริ่งบนกายของตน จากนั้นก็ไม่ขยับและไม่ได้กล่าวอะไรเช่นกัน

ซือลั่วผลักประตูเข้าไปและเห็นเขากำลังเหม่อลอยอยู่

“บอกให้เจ้าไปเปลี่ยนชุดแล้วมามัวนั่งอ้อยอิ่งอยู่ทำไมเล่า”

เว่ยฉงซี ส่ายหัว "ไม่ต้องแล้ว"

ความโกรธของซือลั่วปะทุขึ้นอีกครั้ง ถ้าไม่เห็นว่าชายผู้นี้เกิดมาหล่อ นางคงคร้านที่จะยุ่งกับเขาแล้ว

แต่เมื่อเห็นชุดตัวนั้นของเขา นางก็รู้สึกว่ามันไม่มีความจำเป็นเช่นกัน

“ข้าต้มน้ำแล้ว เจ้าต้องการอาบน้ำหรือไม่ ทิ้งชุดเก่าๆ นี่เสียแล้วค่อยเปลี่ยนเป็นตัวใหม่” ซือลั่วกล่าว

เว่ยฉงซีตกตลึง

แต่ก่อนเขานั่งอยู่ข้างบ่อน้ำด้วยตัวเองและยังต้องเป็นตอนที่ซือลั่วไม่อยู่จึงค่อยถูตัวด้วยตนเอง หากกล่าวถึงการอาบน้ำมันก็ผ่านมานานแล้วที่ไม่ได้อาบ

ซือลั่วเกรงว่าตัวเขาจะอารมณ์ไม่ดีจึงยิ้มแล้วเดินไปอยู่ข้างกายเขา “เว่ยฉงซี เจ้าคงไม่ได้เป็นกามโรคหรอกที่ไม่สามารถบอกกล่าวนะ”

เมื่อสักครู่นี้เว่ยฉงซียังคงมีความรู้สึกปลงอนิจจังอยู่เล็กน้อย แต่ขณะเมื่อได้ฟังนางกล่าวเช่นนี้ จึงอดไม่ที่จะรู้สึกเหมือนถูกกระตุ้นนิดหน่อย “เจ้าสิมีโรค ซือลั่วเจ้าอย่า...”

เขายังพูดไม่จบก็นึกบางอย่างขึ้นได้จึงเหลือบมองซือลั่วทีหนึ่ง พร้อมกล่าวว่า "เจ้าไปเตรียมน้ำเถิด"

ซือลั่วยิ้ม “ต้องเป็นอย่างนี้สิ!"

ซือลั่วยุ่งไปยุ่งมา ในที่สุดก็เติมน้ำจนเต็มด้วยความยากลำบาก มองไปที่เว่ยฉงซีแล้วพูดว่า "เว่ยฉงซีข้าเหนื่อยจะตายแล้ว!"

เว่ยฉงซีไม่ตอบและถอดเสื้อผ้าของตนเอง

ซือลั่วกล่าว "เจ้าไม่คิดว่าควรจะหลบเลี่ยงสักหน่อยหรือ"

เว่ยฉงซีกลับไม่สนใจนาง ใครใช้ให้นางมาสงสัยว่าเขาใช้การไม่ได้ถึงหลายครั้งแล้วคราเล่า แล้วยังมีกามโรคอีก

จะให้นางได้เปิดหูเปิดตาเสียหน่อยว่ามีกามโรคหรือไม่!

เมื่อซือลั่วเห็นว่าเขาไม่ได้สนใจคำพูดของตนจึงเค้นเสียงแล้วหันกายจากไป

เว่ยฉงซีมองไปยังประตูที่ปิดสนิท ในที่สุดก็รู้สึกลมปราณไหลเวียนคล่องขึ้นเล็กน้อย

ซือลั่วนั่งอยู่บนบันไดและรู้สึกว่าตนเองรีบออกมาเช่นนี้ช่างเสียหน้าอย่างมาก นางจึงจงใจเปิดปากพูดเสียงดังว่า “ท่านอ๋องน้อย ต้องการให้ข้าช่วยเจ้าถูหลังหรือไม่เล่า”

เว่ยฉงซีตะคอกด้วยเสียงเยียบเย็น "ไปให้พ้น!"

ซือลั่วหัวเราะเสียงดัง

รอจนเว่ยฉงซีอาบจนสะอาดแล้ว ซือลั่วก็เทน้ำลงไปอีกเหนื่อยจนจะตายอยู่แล้ว เดิมทีคิดว่าตนก็จะอาบน้ำเช่นกัน แต่สุดท้ายก็ยอมแพ้เสียแล้ว พรุ่งนี้ค่อยพูดถึงแล้วกัน”

“ข้าจะไปนอนแล้ว เจ้าก็นอนเช้าหน่อยเล่า”

ซือลั่วกล่าว

"อืม"

เว่ยฉงซีพยักหน้า ซือลั่วเหลือบมองเขาและตัดสินใจว่าพรุ่งนี้นางควรไปซื้อผ้าอีกผืน เว่ยฉงซีจำต้องเปลี่ยนชุดตั้งแต่ด้านในจนถึงด้านนอกสักรอบแล้ว

เมื่อคิดถึงตรงนี้นางก็หาวหนึ่งทีและเข้านอน

เว่ยฉงซีเอนตัวอยู่บนเตียง ผ้าห่มผืนใหม่มีกลิ่นของผ้าฝ้ายซึ่งดมแล้วรู้สึกสบาย

ตลอดสามปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยรู้สึกผ่อนคลายทั้งร่างกายและจิตใจเหมือนเช่นวันนี้มาก่อน

ใบหน้าของซือลั่ว ปรากฏขึ้นในสมองของเขา

"ตกลงว่าเจ้าคือใครกันแน่"

เว่ยฉงซีมองไปทางหลังคาที่ทรุดโทรมและพูดกับตัวเอง

แต่ทว่าสิ่งที่ตอบกลับมากลับเป็นเพียงความเงียบงันที่ปลกคลุมภายในห้อง

เมื่อได้กลิ่นฝ้ายบนผ้าห่มเว่ยฉงซีก็ค่อยๆ หลับไปในความฝัน

ในความฝัน เขายังคงเป็นอ๋องน้อยผู้มีชื่อเสียงโด่งดังในเมืองหลวง ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายและไม่มีเรื่องราวอันใดทั้งสิ้น...

…

วันนี้ซือลั่วตื่นแต่เช้าตรู่ จึงออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ด้านนอก และรู้สึกว่าอวัยวะตันทั้งห้าและอวัยวะกลวงทั้งหก*มีความสบายอย่างยิ่ง (คำอธิบาย 五脏六腑 หมายถึงอวัยวะตันทั้ง 5 และอวัยวะกลวงทั้ง 6 โดยแบ่งเป็นดังต่อไปนี้ อวัยวะตันทั้ง 5 ได้แก่ ตับ (肝) หัวใจ (心) ม้าม (脾) ปอด (肺) ไต ( 肾) อวัยวะกลวงทั้ง 6 ได้แก่ ถุงน้ำดี (胆) ลำไส้เล็ก (小肠) กระเพาะอาหาร (胃) ลำไส้ใหญ่ (大肠) กระเพาะปัสสาวะ (膀胱) และซานเจียว (三焦) )

ก่อนอื่นนางไปที่ห้องครัวเพื่อต้มน้ำหม้อใหญ่และย้ายถังอาบน้ำเข้าไป เจ้าของร่างเดิมค่อนข้างรู้จักการผ่อนคลายสบายอารมณ์เพราะถังอาบน้ำที่ซื้อมาไม่เลวเลย ซือลั่วย้ายเข้าไปในห้องและใส่น้ำให้เรียบร้อยแล้วจึงเข้าไปในอ่างอาบน้ำ

ควันร้อนที่ลอยขึ้นมาและน้ำที่มีความอุ่นเล็กน้อยทำให้ซือลั่วครางออกมาอย่างผ่อนคลาย

เว่ยฉงซีนอนหลับสบายและเงียบสงบที่สุดในรอบสามปีที่ผ่านมา ตอนเช้าเมื่อไก่ตัวผู้ตัวนั้นขันเขาจึงตื่นขึ้นแล้ว

เว่ยฉงซีมองเสื้อผ้าข้างเตียงและลังเลชั่วครู่ แล้วจึงสวมชุดผ้าฝ้ายสีน้ำเงินกรมท่าตัวนั้นไว้บนกาย

เพื่อความสะดวก ซือลั่วตั้งใจแบกตะกร้าไว้บนหลัง เมื่อไปถึงตลาดผู้คนยังไม่มากนักแต่แผงลอยเล็กๆ กลับไม่น้อยล้วนเป็นหมู่บ้านใกล้เคียงที่มาขายผลิตภัณฑ์พิเศษของท้องถิ่น

สำหรับของที่ขายไม่ว่าอะไรต่างก็มีหมด พืชผักตามฤดูกาล ไก่ เป็ด และอื่นๆ ทั้งยังมีผลไม้ป่าจำนวนหนึ่ง

ซือลั่วซือผลซิ่ง*จำนวนหนึ่งแล้วจึงเดินไปข้างหน้า ในมุมที่ลึกที่สุดก็พบกับป้าไช่ เมื่อป้าไช่เห็นางก็โบกมืออย่างกระตือรือร้น (คำอธิบาย 杏子 คือ ผลแอปริคอต (Apricot) แปลเป็นไทยว่า ผลซิ่ง)

วันนี้ป้าไช่และหลิวต้าจู้มาทั้งคู่ หลิวต้าจู้ยังคงเป็นเช่นเดิมดูราวกับภูเขาขนาดย่อมลูกหนึ่งอีกทั้งยังไม่พูดไม่จาจึงค่อนข้างดูดุร้าย

ซือลั่วสงสัยอย่างรุนแรงว่าที่ป้าไช่ขายผักไม่ออกเป็นเพราะว่ามีหลิวต้าจู้ปักหลักอยู่ที่นี่

“ท่านป้า พวกท่านมาตอนไหนหรือ”

ป้าไช่พูดว่า "พวกเราก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน"

นางผลักของที่อยู่ตรงหน้าของตนออกมา "ของเหล่านี้ล้วนเป็นของจากบ้านข้า ดูเสียสิว่ามีสิ่งใดที่ต้องการหรือไม่”

ซือลั่วมองดูมีผักปวยเล้ง ผักกุยช่าย และต้นหอมนิดหน่อย ทั้งยังมีไข่ไข่สิบกว่าฟอง ซือลั่วจึงเอามันทั้งหมด

ซีเป่ยในช่วงฤดูกาลนี้ก็มีเพียงแค่ของเหล่านี้แล้ว

ป้าไช่มีความสุขอย่างมาก

หลังจากจ่ายเงินแล้วซือลั่วจึงพูดว่า "ท่านป้า คราวก่อนที่พูดถึงเรื่องช่างไม้หลี่เป็นอย่างไรบ้าง”

ป้าไช่กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "ข้าถามแล้ว ตอนนี้เขากำลังว่างอยู่พอดีวันนี้ก็เลยมาด้วยกัน และก็ไปเดินเล่นที่ตลาดเสียแล้ว ประเดี๋ยวก็คงกลับมา”

ซือลั่วพยักหน้า ทั้งสามคนรออยู่ครู่หนึ่ง ก็มีบุรุษวัยหนุ่มที่สวมเสื้อตัวสั้นผ้าเนื้อหยาบตัวสูงดำผู้หนึ่งเดินมา เมื่อเห็นซือลั่วก็ชะงักไปอย่างชัดเจนแล้วจึงมองไปทางป้าไช่

ป้าไช่แนะนำ "นี่ก็คือช่างไม้หลี่"

ซือลั่วคาดไม่ถึงว่าเขาจะหนุ่มถึงเพียงนี้ และพุ่งตัวไปส่งยิ้มให้เขา “ได้ยินมาว่าฝีมือของเจ้าไม่เลว ข้าอยากทำเก้าอี้ตัวหนึ่ง”

ช่างไม้หลี่พยักหน้าอย่างซื่อๆ "เป็นแบบไหนหรือ"

ซือลั่วกล่าว "ด้านหน้ามีร้านซาลาเปาอยู่ พวกเราเข้าไปกินไปคุยไปเถอะ”

ป้าไช่รีบโบกมือ "เจ้าไปกับช่างไม้หลี่ก็พอแล้ว ข้ากับต้าจูกลับไปค่อยกิน"

ซือลั่วยิ้มและคิดว่าป้าไช่ค่อนข้างซื่อบริสุทธิ์เลยทีเดียว

"ไม่เป็นไรหรอกท่านป้าไปด้วยกันเถิด ใช้เงินไม่เท่าไหร่ พูดไปแล้วยังต้องให้ท่านช่วยเหลืออีกมาก และอีกประเดี๋ยวข้ายังต้องให้ป้าไช่ช่วยทำอะไรสักอย่างอีกด้วย”

ป้าไช่ลังเลอยู่พักหนึ่ง เมื่อคิดว่าซือลั่วอยู่กับช่างไม้หลี่สองต่อสองดูไม่ค่อยเหมาะสมจริงๆ จึงตกปากรับคำไป