ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 39

ซือลั่วยังคงแต่งกายด้วยเสื้อผ้าบุรุษ ไม่นานก็มาถึงหอจวี้เซียน

ในเวลานี้หอจวี้เซียนคราคร่ำไปด้วยผู้คนจึงไม่มีใครสังเกตเห็นนาง

ซือลั่วแจ้งเสี่ยวเอ้อร์ว่าต้องการพบเจ้าของร้านเจียง

เจ้าของร้านเจียงกำลังคำนวนบัญชีอยู่ และเมื่อได้ยินว่ามีคนมาหาก็ไม่แม้แต่จะยกเปลือกตาขึ้น "ใครกัน"

เสี่ยวเอ้อร์พูด "แซ่ซือขอรับ"

เจ้าของร้านเจียงตกตะลึง จากนั้นก็ยืนขึ้นทันที "เร็วเข้า เชิญเข้ามา"

เสี่ยวเอ้อร์พาซือลั่วเข้ามา ซือลั่วยิ้มและพูดว่า "เจ้าของร้านเจียง ธุรกิจเฟื่องฟูยิ่งนัก"

ซือลั่วคาดไม่ถึงว่าอาหารไม่กี่อย่างจะทำให้ธุรกิจของหอจวี้เซียนรุ่งเรืองถึงเพียงนี้ นางมองตอนเข้ามาจึงพบว่าเจ้าของร้านเจียงปราดเปรื่องมากจริงๆ แม้ว่าอาหารที่นางให้จะเป็นที่นิยม แต่อาหารประเภทนี้หากทุกคนกินทุกวันก็จะทำให้เบื่อเอาได้ เจ้าของร้านเจียงรวบรวมสูตรอาหารสองสามสูตรมาจากที่อื่นและทุกสามวันก็จะเปิดตัวอาหารจานใหม่ บวกกับอาหารแบบเดิมของหอจวี้เซียนนั้นไม่เลว เพียงแค่ถูกหอเทียนเซียงกดข่มมาโดยตลอดจนทำให้ทุกคนไม่รู้เท่านั้น

เจ้าของร้านเจียงรักษาลูกค้าได้จำนวนมากโดยอาศัยการสร้างความแปลกใหม่ แต่นี่ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาในระยะยาว อันที่จริงตำบลหย่วนซานแห่งนี้มีพ่อค้าผ่านทางมากมาย เมื่อคนกลุ่มนึงจากไปแล้ว กลุ่มต่อมาก็ยังคงไปที่หอจวี้เซียนอยู่ดี

เจ้าของร้านเจียงยิ้มและพูดว่า "เชิญนั่ง"

ซือลั่วนั่งลงโดยไม่มีพิธีรีตองมากนัก และพูดออกไปโดยตรง "เจ้าของร้านเจียง ข้ามารับเงินอีกหนึ่งร้อยตำลึงของข้า”

เจ้าของร้านเจียงไม่รอช้า หยิบตั๋วเงินออกมาจากตู้แล้วมอบให้ซือลั่ว

เมื่อซือลั่วรับมาถึงพบว่ายังมีตั๋วเงินร้อยตำลึงอีกห้าใบ

ซือลั่วยิ้มเก็บเงินหนึ่งร้อยตำลึงของตนให้เรียบร้อย จากนั้นจึงกล่าว "เจ้าของร้านเจียงนำมาเยอะไปหลายใบทีเดียว”

เจ้าของร้านเจียงกล่าวด้วยรอยยิ้ม "นี่ต้องขอบคุณแม่นาง"

ซือลั่วสังเกตเห็นคำเรียกนางของเขาว่า "แม่นาง" จึงเข้าใจเจตนาของเขา

ผู้ดูแลร้านเจียงยังคงต้องการสูตรอาหาร แต่ทว่าเขาไม่ต้องการข้องเกี่ยวกับนางและเว่ยฉงซี ดังนั้นาจึงแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่รู้จักตัวตนของนาง หากเป็นเช่นนี้แล้วถูกตรวจพบในภายหลัง เมื่อบอกว่าไม่รู้เขาก็จะไม่มีความผิด

ซือลั่วลดสายตาลงและคิดในใจว่า เจ้าของร้านเจียงดูเหมือนจะยิ้มแย้มและเข้ากับคนได้ง่าย แต่ในความเป็นจริงแล้วก็ไม่เสมอไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งทักษะนี้ของเขานับว่าเฉียบขาดอย่างยิ่ง

"เจ้าของร้านเจียงต้องการสิ่งใดหรือ" ซือลั่วรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องพูดคำไร้สาระกับคนฉลาด นางกับเจ้าของร้านเจียงเกรงว่าอาจเป็นเพียงการคบหากันเพื่อซื้อขายในชั่วขณะเท่านั้น ท้ายที่สุดคงไม่มีใครอยากยุ่งเกี่ยวกับนาง

เจ้าของร้านเจียงรู้ว่าซือลั่วเข้าใจสิ่งที่เขาต้องการสื่อจึงเขาถอนใจเบาๆ ในใจ คุณหนูสามซือผู้นี้ฉลาดเฉลียวจริงๆ ช่างน่าเสียดาย เขานึกได้ว่าชื่อเสียงของนางที่ไม่ดีมาโดยตลอดสามปีนี้เกรงว่าอาจจะเป็นแค่การแสร้งทำเพื่อเก็บงำประกายความสามารถ 

ถ้าหากไม่ใช่เพราะสถานะของนางมีความพิเศษ เขาก็อยากจะร่วมมือกับนางต่อไปจริงๆ

เจ้าของร้านเจียงไม่มีพิธีรีตองและกล่าวโดยตรงว่า "เจ้าคงเห็นแล้วว่ากว่าหอจวี้เซียนจะโดดเด่นได้นั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ข้าจึงอยากให้สถานการณ์เช่นตอนนี้ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ”

ซือลั่วพยักหน้า ทำพวกเครื่องเคียงแต่ก่อนคงยังพอได้ ทว่าอาหารจานหลักไม่หรูหราจริงๆ

ซือลั่วสอดเงินห้าร้อยตำลึงไว้ในกระเป๋า นางรับเงินมาแล้วก็ต้องทำให้ได้ อีกทั้งตอนนี้นางขาดแคลนเงินอย่างแท้จริง 

"กลับไปข้าจะเขียนให้ท่าน” ซือลั่วพูดจบและกล่าวเสริม "เจ้าของร้านเจียง เงินห้าร้อยตำลึงนี้ของท่านซื้อสูตรอาหารได้เพียงสองอย่างเท่านั้น”

เจ้าของร้านเจียงกล่าว "ยังมีอีกห้าร้อยตำลึง จะจ่ายหลังทดสอบอาหารแล้วประสบความสำเร็จ รวมเป็นอาหารสี่อย่าง และขอแม่นางมอบน้ำแกงให้หนึ่งอย่าง” 

ซือลั่วมองดูและตกปากรับคำในที่สุด

เจ้าของร้านเจียงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"ข้าจำเป็นต้องคิดใตร่ตรองดีๆ ข้าจะกลับมาอีกในห้าวันให้หลัง" ซือลั่วกล่าว

เจ้าของร้านเจียงพยักหน้า ซือลั่วลุกขึ้นยืน "ไม่ต้องส่งแล้ว"

กล่าวจบก็ออกไปทางด้านหลังเรือน

หลังจากที่ซือลั่วเข้าไปในห้องส่วนตัวที่จองไว้แล้ว เขาก็เห็นชายวัยกลางคนอ้วนท้วมนั่งอยู่ข้างๆ หลิวจง ตาสามเหลี่ยมคู่นั้นอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองซือลั่ว

ข้างหลังพวกเขาคือข้ารับใช้สองคนที่หวังหยวนไว่พามา

หลิวจงยืนขึ้นและกล่าวพร้อมรอยยิ้มว่า “หากฮูหยินเว่ยไม่ดื่มสุราการซื้อขายนี้ก็คงทำไม่ได้”

ซือลั่วขมวดคิ้ว มองไปที่จอกสุรานั้น สุรานี้ต้องมีอะไรบางอย่างเป็นแน่

เมื่อหลิวจงเห็นว่านางยืนนิ่งไม่ขยับก็ส่งสายตาให้หวังหยวนไว่ หวังหยวนไว่จึงกระแทกจอกสุราลงบนโต๊ะอย่างแรง “ในเมื่อฮูหยินเว่ยไม่จริงใจ เช่นนั้นก็ไม่ขายมันแล้ว”

ดวงตาของซือลั่วกวาดมองไปรอบๆ พวกเขา ในที่สุดก็ยกจอกสุราดื่มหมดในอึกเดียว

“ช่างกล้าได้กล้าเสียนัก” หวังหยวนไว่กล่าว

“ข้าไปได้แล้วหรือยัง” ซือลั่วถาม

"ได้แล้ว ฮูหยินเว่ยค่อยๆ ไป” กลอุบายต่ำช้าของหลิวจงดูเหมือนกันว่าจะบรรลุผลสำเร็จ

ซือลั่วสอดจี้หยกไว้ในอกและวิ่งออกไปพร้อมกับกอดกระบี่ไว้

หลังจากที่นางจากไป หวังหยวนไว่ก็ยืนขึ้น "หลิวจงคนในครั้งนี้ไม่เลว! เอาตามแบบเดิม คนเป็นของข้า ตั๋วเงินเป็นของเจ้า!"

หลิวจงเปลี่ยนท่าทีที่เป็นข้าทาสเมื่อสักครู่ทันที แสยะยิ้มอย่างต่ำช้า “ครั้งนี้เปลี่ยนกันหน่อย ข้าต้อองการคน!"

หวังหยวนไว่ผงะแต่แล้วก็หัวเราะ "ผู้กล้ายากจะผ่านด่านหญิงงามได้”

หลิวจงกล่าว “ไม่อย่างงั้นมาสนุกด้วยกันไหมเล่า ข้าได้ข่าวมาแล้ว พวกเขาไม่มีญาติอยู่ที่นี่สักคน สามีของนางเป็นแค่คนขาพิการ แม้แต่จะออกจากบ้านกก็ยังไม่ได้ ขอแค่ไม่ทำนางจนตายก็ไม่มีปัญหา”

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังรับปากลูกพี่ลูกน้องหญิงจงซิ่วหลิงไปแล้วด้วย

หวังหยวนไว่ยิ้มอย่างอัปลักษณ์มองไปทางลูกน้องทั้งสอง จากนั้นจึงมองไปทางหลิวจง "เช่นนั้นก็ทำด้วยกันเถอะ!"

…

ซือลั่ววิ่งออกไปที่ประตู พิงกำแพงและใช้มือล้วงคอของตนอย่างฉับพลัน พริบตาเดียวก็รู้สึกคลื่นไส้จึงอาเจียนน้ำย่อยในกระเพาะอาหารออกมาหลายครั้งอย่างรวดเร็ว นางล้วงคอซ้ำอีกหลายครั้งให้แน่ใจว่าอาเจียนสุราออกหมดแล้ว แต่แม้ว่าจะทำเช่นนี้แต่ซือลั่วก็ยังคงรู้สึกวิงเวียนศีรษะอยู่เล็กน้อย