ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 40

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่” จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

ซือลั่วเงยหน้าขึ้นและเห็นชายผู้หนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า

โจวซืออี้!

ซือลั่วรู้สึกว่าโชคร้ายจริงๆ ที่ได้พบเขาในตอนนี้ นางไม่ต้องการพบเขา เพียงแค่อยากกลับบ้านโดยเร็วเท่านั้น

เมื่อโจวซืออี้เห็นนางเดินซวนเซดวงตาก็มืดครึ้ม แล้วคิดว่าซือลั่วช่างไร้ยางอาย และการแต่งตัวออกมาข้างนอกกลางดึกเช่นนี้จะต้องไม่ใช่เรื่องดีเป็นแน่

“ไร้ยางอาย!” โจวซืออี้เค้นเสียงอย่างเย็นชา

ซือลั่วกำลังรู้สึกไม่สบายจนกระวนกระวายใจ และไม่มีเวลามาเล่นลิ้นกับโจวซืออี้ ในความคิดของนางโจวซืออี้ไม่ได้ดีไปกว่าพวกหลิวจงเท่าไหร่นัก นางเงยหน้าขึ้นมองเขา "แล้วมันขวางทางเจ้าหรือเปล่า โง่เง่า!"

หลังจากจ้องเขม็งไปทางเขาทีหนึ่ง ซือลั่วก็หันกายจากไป

โจวซืออี้ที่ถูกเมินเฉยก็ไม่รู้ว่าด้วยเหตุอันใดแต่รู้สึกว่าซือลั่วช่างน่าชิงชัง ในใจลอบยินดีอย่างแท้จริงที่ตนดูนางออกจนถอนหมั้นไปตั้งแต่แรก

ทั้งที่เป็นบุตรสาวตระกูลซือเหมือนกัน แต่หวานหว่านช่างสุภาพเรียบร้อยและใจกว้าง ผิดกลับซือลั่วที่ช่างไร้ยางอายทั้งยังเลวทรามต่ำช้ามาแต่เกิดดังคาด 

รอจนเงาหลังของซือลั่วหายไปโจวซืออี้จึงกำลังจะกลับไปที่หอเทียนเซียง ทันใดนั้นบทสนทนาระหว่างคนสองคนที่อยู่ด้านข้างก็ดึงดูดความสนใจจากเขา

"เป็นทางนั้นไม่ผิดแน่!"

"แม่นางน้อยเดินค่อนข้างเร็วเลยทีเดียว แต่ถึงจะเร็วเพียงใดก็หนีไม่พ้นหรอก เป็นที่ถูกตาต้องใจของหวังหยวนไว่ถือว่าเป็นวาสนาของนางแล้ว!"

ทั้งสองหัวเราะสับปลับ

โจวซืออี้มองไปยังทางที่ทั้งสองเดินไปและขมวดคิ้ว

“คุณชาย เหตุใดจึงไม่เดินหรือขอรับ” เด็กรับใช้ที่อยู่ด้านข้างถาม

โจวซืออี้คิดอยู่ครู่หนึ่งและรู้สึกแคลงใจเล็กน้อย แต่เขาก็ปัดความรู้สึกนั้นทิ้งไปอย่างรวดเร็ว สตรีเช่นซือลั่ว พบเจอเรื่องแบบนั้นก็ถือว่าสมควรแล้ว ไม่แน่ว่านางอาจจะอยากได้จนใจแทบขาด

"ไปกันเถอะ!" โจวซืออี้เข้าไปในหอเทียนเซียง

สติซือลั่วเลือนรางไม่ชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ นางกอดกล่องเอาไว้พร้อมกับเดินซวนเซกลับไปด้วยการอาศัยความทรงจำเดิม

เสียงฝีเท้าจากด้านหลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ซือลั่วมองไปรอบๆ ตรอกที่ว่างเปล่าไร้ผู้คน นางลังเลครู่หนึ่งแล้วจึงซ่อนตัวอยู่ในพุ่มหญ้าด้านข้าง

ทันทีที่นางเข้าไป สองคนจากทางด้านหลังก็มาถึงพอดี

“หายไปไหนแล้ว เมื่อครู่นี้ยังอยู่อยู่เลยไม่ใช่หรือ” คนผู้หนึ่งเอ่ยถาม

"สาวน้อยผู้นี้เก่งจริงๆ ดื่มวสันตโอสถไปเสียหมดแต่ยังหนีได้ไวถึงเพียงนี้อีก!"

“ตามนางไปเร็วเข้า หากพลาดเรื่องดีงามนี้ไปล่ะก็พวกเราจำต้องแบกรับผลที่ตามมาเป็นแน่”

ชายสองคนพูดและวิ่งตามไปข้างหน้า

ซือลั่วกอดกล่องแน่นไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ รอจนกระทั่งเสียงของทั้งสองคนนั้นห่างไปไกลนางจึงออกมาจากพุ่มหญ้า พึ่งจะออกมาก็มองเห็นรองเท้าสีดำสองคู่...

“เฮ้ พี่ใหญ่ เป็นดังที่ข้าพูดไว้จริงด้วย สาวน้อยผู้นี้ค่อนข้างเจ้าเล่ห์เลยทีเดียว!”

หนึ่งในนั้นบีบคางของซือลั่ว ซือลั่วถูกบีบจนรู้สึกเจ็บแล้วเอื้อมมือไปคิดจะล้วงมีดออกมาจากอก แต่ตอนนี้นางถูกวางยาจนสิ้นเรี่ยวแรง การเคลื่อนไหวจึงเชื่องช้า เพียงแค่ขยับมือก็ถูกบุรุษอีกผู้หนึ่งหยุดไว้ได้แล้ว

“หึหึหึ ก็แค่คนอารมณ์ร้อนผู้หนึ่งเอง แต่ต่อให้ร้อนไวแค่ไหนก็คงร้อนไม่ได้แล้วล่ะ เพราะสตรีที่เคยโดนหยวนไว่เล่นสนุกด้วยน่ะมีคนไหนบ้างที่ไม่ว่านอนสอนง่าย”

ทั้งสองหัวเราะ ซือลั่วรู้สึกว่าเสียงของพวกเขาหนวกหูมากราวกับมีเสียงสะท้อน และคนทั้งสองนี้ก็กลายเป็นสามคน สี่คน...

“ยาออกฤทธิ์แล้ว!”

“อย่าพูดไร้สาระ พาตัวไปเร็ว บางทีพอหยวนไว่เล่นสนุกจนพอใจแล้ว อาจจะมอบให้เราเชยชมต่อก็ได้”

ขณะที่ทั้งสองพูดอยู่ก็จะลากตัวซือลั่วไป

ทันใดนั้นเสียงของทั้งสองก็หยุดชะงักลงทันที

ซือลั่วรู้สึกว่าแรงที่จับตัวนางไว้หายไป นางเซไปด้านหนึ่งและล้มลงกับพื้น

เงาสองร่างปรากฏกายขึ้น

“เจ้าสี่ จัดการให้สะอาดสักหน่อย!”

เจ้าสี่พยักหน้าและมองไปที่คนสองคนบนพื้นอย่างโหดเหี้ยม "นายท่านเชิญไปก่อนได้เลย!"

ซือลั่วรู้สึกเหมือนถูกอุ้มขึ้นมา จากนั้นนางก็ได้กลิ่นที่คุ้นเคยซึ่งซือลั่วรู้สึกว่ามันหอมมาก นางจึงเอื้อมมือไปโอบกอดชายผู้นั้นแน่น เอนตัวเข้าไปพิงในอ้อมแขนของเขาอย่างสบายใจ และเอามือข้างหนึ่งสอดเข้าไปในชุดของเขา แล้วคลำไปที่หน้าอกของเขาอย่างสะเปะสะปะ

ท่ามกลางความมืดมิดในยามราตรี ชายผู้นั้นเคลื่อนไหวเร็วมาก จู่ๆ ถูกนางจับตัวเช่นนั้นร่างกายจึงแข็งเกร็งและสีหน้าก็มืดครึ้มยิ่งขึ้น...

ซือลั่วจมอยู่ในความฝัน ตอนแรกนางยืนอยู่ท่ามกลางกองไฟ ร้อนจนอยากจะเปิดปากร้องทว่ากลับส่งเสียงออกมาไม่ได้ ต่อมานางก็กลายร่างเป็นแกะและถูกย่างอยู่บนกองไฟ จากนั้นนางก็กลายเป็นปลาตัวหนึ่งที่ใกล้จะขาดน้ำจนตาย เห็นได้ชัดว่าน้ำอยู่แค่ตรงหน้าแต่ทว่าเอื้อมไม่ถึงมัน

เว่ยฉงซีโยนนางลงบนเตียงอย่างรุนแรง มองดูใบหน้าที่แดงก่ำของนางพร้อมกับสติที่เลือนรางไม่ชัดเจน และริมฝีปากสีแดงสด ซือลั่วในขณะนี้ราวกับลูกท้อสุกงอมที่ส่งกลิ่นหอมกำจายยั่วเย้าผู้คน