ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 41

ซือลั่วฝันว่ามีบุรษผู้หนึ่งจุมพิตนาง ริมฝีปากของเขาเย็นเยียบอย่างยิ่งและมีกลิ่นที่นางคุ้นเคยจึงทำให้รู้สึกสบายใจอย่างมาก

จนกระทั่งไก่ขันซือลั่วฟื้นขึ้นมา เมื่อลืมตาก็เห็นดวงตาน่ากลัวคู่หนึ่งจ้องมองมาที่นางอย่างเหี้ยมเกรียม

นางลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วจนหัวชนกับเสาเตียง นางกัดปากด้วยความเจ็บปวดแล้วเอามือป้องศีรษะ  แค่ขยับตัวก็รู้สึกหน้ามืดตาลายจวนจะล้มลงบนเตียง แต่โชคดีที่มีคนประคองไว้

"เว่ยฉงซีเป็นเจ้านี่เอง!" ในที่สุดซือลั่วก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากเห็นเว่ยฉงซีอย่างชัดเจน แต่จู่ๆ ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

นางก้มหน้า...

"ว้าย!"

ซือลั่วร้อง พึ่งจะตระหนักได้ว่าชุดของตนขาดกระจาย และเมื่อมองดูอย่างละเอียดก็ยังมีรอยสีแดงๆ ที่เนินอกอีกด้วย

"เจ้า…"

ซือลั่วรู้สึกทั้งอายทั้งโมโหจนหน้าแดงไปหมด และชี้ไปทางเว่ยฉงซีด้วยคิดจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง หรือว่านางถูก...

ซือลั่วปราดเปรื่อง

เว่ยฉงซีกะไว้ว่าจะไม่กล่าวถึงเรื่องราวเมื่อคืนแม้แต่คำเดียว และเฝ้าดูการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ที่หลากหลายของซือลั่ว ตั้งแต่ตอนแรกที่ตื่นตระหนกจนเปลี่ยนเป็นหม่นหมองในตอนนี้...

ดวงตาของซือลั่วเต็มไปด้วยความหวาดผวาแต่นางก็สงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว นางมองดูตนเอง นอกจากปวดเมื่อยไปทั่วร่างแล้วก็ไม่มีตรงไหนที่ผิดปกติอีก และเว่ยฉงซียังนั่งอยู่ด้านข้าง แม้ว่านางจะจำเรื่องราวเมื่อวานไม่ได้ชัดเจน แต่ก็รู้สึกได้เรือนลางว่าถูกคนช่วยเอาไว้

เป็นผู้ใดกัน เว่ยฉงซีหรือ

เป็นไปไม่ได้ ตัวเขาเองยังเคลื่อนไหวได้ไม่สะดวก แล้วจะช่วยนางได้อย่างไร

"เว่ยฉงซี ข้า..."

ซือลั่วกลืนน้ำลายและพูดด้วยความยากลำบาก "เมื่อวานข้ากลับมาได้อย่างไร ข้าจำไม่ค่อยได้แล้ว"

เว่ยฉงซีไม่ได้เมินเฉยสายตาเจ้าเล่ห์ของนาง เวลานี้แล้วนางยังคงปั่นหัวเขาเล่นอีก!

เขาพูดอย่างเย็นชา "ซือลั่ว ตกลงว่าเจ้าดื่มสุราไปเท่าใด”

ซือลั่วรู้สึกผิด "ข้าไม่ได้ตั้งใจ..."

เว่ยฉงซีมองซือลั่วที่โดยปกติจะต้องน่าชิงชังและกำเริบเสิบสาน แต่ตอนนี้กลับมีท่าทีที่รู้สึกผิดเช่นนี้จึงดูน่าขันเล็กน้อย ทว่าเขาก็ยังคงทำหน้าขึงขัง "ถ้าไม่ใช่เพราะข้าได้ยินเสียงเคลื่อนไหวที่ประตู เมื่อวานเจ้าคงได้นอนให้อาหารยุงอยู่ด้านนอกทั้งคืนแล้ว”

สิ่งนี้ก็อธิบายทางอ้อมได้เช่นกันว่าเว่ยฉงซีไม่รู้อะไรเลย เขาเพียงแค่เก็บนางกลับมาจากประตูเท่านั้น

ซือลั่วถามไม่ได้อะไรที่เป็นประโยชน์และตนเองก็ลืมไปแล้ว แต่นางไม่ลืมที่จะสวมชุดให้เรียบร้อย และกล่าวอย่างขัดเขินว่า "นี่ข้า...เกิดอะไรขึ้นกับข้า"

นางอยากรู้ว่าใครเป็นคนทำ หรือว่าจะเป็นสองคนจากเมื่อวาน

ในใจของซือลั่วเย็นเยียบ ถ้าหากใช่สองคนนั้นแม้ว่าจะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมาก แต่เว่ยฉงซีเห็นมันแล้ว ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลใดแต่นางไม่ต้องการให้เว่ยฉงซีเห็นมัน

"ข้าทำเอง!" เว่ยฉงซีเอ่ยทันที

“อะไรนะ” ซือลั่วคิดว่าตนเองฟังผิดไป

"เจ้า..." ซือลั่วชี้ไปที่เขา

เว่ยฉงซีเงยหน้าขึ้น "เจ้าเป็นคนมาเกาะแกะข้าเอง ข้าก็เลยแค่ทำตามน้ำไป... "

ยังดีที่เป็นการทำตามน้ำไป ซือลั่วไม่สามารถโต้แย้งได้ แต่นางโชคดีมาก โชคดีที่เป็นเว่ยฉงซี...

ส่วนใครช่วยนางไว้นางไม่อาจทราบ นางได้ยาถอนพิษมาอย่างไร ซือลั่วสรุปได้ว่าเป็นเพราะเมื่อวานนางอาเจียนสุราส่วนใหญ่ออกมาแล้วและฤทธิ์ยาคงไม่ได้แรงนัก บางทีพอนางจุมพิตเว่ยฉงซีเสร็จแล้วผล็อยหลับไปยาก็คงหมดฤทธิ์แล้ว

เมื่อซือลั่วคิดได้เช่นนี้จึงไม่กังวลอีก นางค้นหาบนเตียงแต่พบเพียงตั๋วเงินหกร้อยตำลึงเงินเท่านั้น ส่วนจี้หยกนั้นหายไปแล้ว

ซือลั่วค้นหาอีกรอบแต่ก็ยังไม่พบ บนโต๊ะก็ไม่มีกระบี่เช่นเดียวกัน

เว่ยฉงซียังไม่ทันได้สั่งสอนนาง จู่ๆ ก็เห็นนางตามหาของบางอย่างด้วยความกระสับกระส่าย

“หาอะไรอยู่” เว่ยฉงซีถาม

"จี้หยกกับกระบี่!" ซือลั่วกล่าว

เว่ยฉงซีผงะ แล้วจึงกล่าวว่า "ข้าเอามันไปแล้ว"

หลังจากที่ซือลั่วได้ยิน ในที่สุดก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และกลับไปใช้ไหวพริบก่อนหน้านี้ทันที "เว่ยฉงซี อย่าลืมสิ่งที่เจ้าสัญญากับข้า!"