ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 42

ซือลั่วยังอยู่ในครัว เว่ยฉงซีเพิ่งย้ายมานั่งบนเก้าอี้สำเร็จ ซือลั่วก็ออกมาพอดี

พร้อมกับถือโจ๊กสองชาม และยังมีอีกหนึ่งจาน...

เว่ยฉงซีมองด้วยความสงสัย "นี่คือบะหมี่เย็นที่เจ้าพูดถึงหรือ"

ซือลั่วพยักหน้า "ลองชิมดู ข้าละลายแป้งบะหมี่ในน้ำจนเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”

เว่ยฉงซีหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบไปชิ้นหนึ่งแล้วส่งเข้าปาก รสชาติไม่เลว แต่เขาคิดแล้วก็ไม่เข้าใจ เห็นชัดว่ามันเป็นบะหมี่ที่ธรรมดามาก เหตุใดจึงทำให้มันหนึบหนับได้ถึงเพียงนี้

"เป็นอย่างไรบ้าง"

"ไม่เลว!"

ซือลั่วเม้มริมฝีปาก "เปลี่ยนเป็นประโยคอื่น!"

"พอได้!"

ซือลั่วไม่อยากคุยกับเขาอีก คนอย่างเว่ยฉงซีหากอยู่ในยุคปัจจุบันก็คงเรียกว่าเป็นผู้ชายทึ่มทื่อไม่เข้าใจความคิดผู้หญิง

เว่ยฉงซี "เจ้าทำสิ่งนี้ได้อย่างไร"

ซือลั่วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "นี่เป็นสูตรลับที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษของข้า!"

เว่ยฉงซีเค้นเสียงเย็นชา "บรรพบุรุษของซือเทียนอี้น่าจะไม่ใช่พ่อครัว!"

ซือลั่วรีบหัวเราะฮ่าฮ่า "นั่นน่ะจะต้องละลายแป้งบะหมี่ในน้ำตลอดเวลา จากนั้นก็นำไปนึ่งในเข่ง...”

เว่ยฉงซีพยักหน้า "ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้!"

ซือลั่วกล่าว "จริงๆ แล้ว ยังขาดเครื่องปรุงที่สำคัญที่สุดอยู่ ถ้าไม่มีมันรู้สึกว่าทำอะไรก็ไม่ได้รสชาติที่ดี!"

“เครื่องปรุงอะไร”

"มันคือพริก หน้าตาเป็นแบบนี้"

ซือลั่วจิ้มนิ้วในน้ำแล้ววาดรูปพริกบนโต๊ะ "บางอันเป็นสีแดงแต่บางอันก็มีสีเขียว สูงประมาณนี้...”

“ที่เจ้าหมายถึงก็คือพริกที่กินแล้วมีรสเผ็ดสินะ” เว่ยฉงซีพูดขึ้นทันที

ซือลั่วตกตะลึง ดวงตาเป็นประกาย "ใช่ นั่นแหละ เจ้าเคยเห็นไหม"

เว่ยฉงซีกล่าว "ข้าเคยเห็นมันในหลานจิง บางคนปลูกมันไว้ในจวนเพื่อเอาไว้เชยชม ทำไมล่ะ มันกินได้หรือ”

เขาขมวดคิ้ว สิ่งนั้นน่าจะไม่อร่อย

ซือลั่วพยักหน้า "รสชาติไม่ใช่ธรรมดา ถ้าเจ้ากินได้เข้าไปจะต้องหลงรักรสชาตินั้นอย่างแน่นอน!"

เว่ยฉงซีหรี่ตา "พูดถึงเรื่องนั้น เจ้าก็อาศัยอยู่ในหลานจิงมาหลายปีแล้ว เจ้าไม่เคยเห็นหรือ"

ซือลั่วตกใจ จากนั้นก็หัวเราะแห้งๆ "ข้าอยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือน ดังนั้น..."

“อ้อ เป็นเช่นนี้นี่เอง” เว่ยฉงซีกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ซือลั่วคิดอยู่เสมอว่าวันนี้เขาทำตัวแปลกๆ อีกทั้งตนเองก็มีความรู้สึกเหมือนถูกเขามองอย่างทะลุปปรุโปร่ง

“เดี๋ยวข้าไปเทน้ำให้เจ้านะ”

"อืม"

ซือลั่ววิ่งเข้าไปในครัว

…

จงซิ่วหลิงเดินเข้ามาจากด้านนอก เมื่อเห็นเว่ยฉงซีอยู่คนเดียวในลานบ้านใบหน้าก็ฉายความยินดี

“พี่เว่ย น้องสาวซืออยู่หรือเปล่า” จงซิ่วหลิงถามอย่างเสแสร้ง

เว่ยฉงซีจ้องมองนาง สายตาแสดงความรังเกียจอย่างชัดเจน แต่เขาปกปิดมันได้เป็นอย่างดี

จงซิ่วหลิงรู้ว่าซือลั่วจะต้องไม่อยู่อย่างแน่นอน อันที่จริง สตรีที่ตกอยู่ในเงื้อมมือของหวังหยวนไว่ไม่มีใครสามารถหนีรอดได้แม้แต่คนเดียว

เมื่อคิดว่าสามารถกำจัดซือลั่วที่รกหูรกตาได้แล้ว ในใจของจงซิ่วหลิงก็เต็มไปด้วยความสุข

ฉะนั้นนางจึงไม่รอให้เว่ยฉงซีตอบและพูดว่า "พี่เว่ย ข้าทำซาลาเปามา ท่านคงยังไม่ได้กินข้าวล่ะสิ น้องสาวซือลั่วนี่จริงๆ เลย ไปไหนตั้งแต่เช้ามืด”

ทันใดนั้นเว่ยฉงซีก็เปิดปาก "เจ้ารู้ไหมว่านางไปที่ใด"