ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 43

หมอกงจับชีพจรของเว่ยฉงซี จากนั้นตรวจดูที่ขาของเขาอย่างละเอียด ท้ายที่สุดจึงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่มีปัญหาอะไร คุณชายเว่ยสุขภาพแข็งแรง เพียงแต่เคร่งเครียดเกินไป ควรคิดถึงเรื่องที่มีความสุขในวันธรรมดาให้มากหน่อย”

ซือลั่วยิ้มเย็น แต่ไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึกใดใดบนใบหน้า

หมอกงยันกายลุกขึ้น ศิษย์ของหมอที่อยู่ด้านข้างรีบเข้ามาประคองแต่กลับ “ไม่ระวัง” ไปชนเข้ากับเก้าอี้ของเว่ยฉงซีจนพลิกคว่ำ เว่ยฉงซีล้มลงบนพื้น ศิษย์ของหมอจึงรีบเข้าไปพยุงอย่างลุกลี้ลุกลนจนเหยียบเท้าลงบนขาของเขาอย่างแรง 

ซือลั่วกำหมัดแน่น ในใจแค้นจนคันฟันแต่กลับไม่มีทางเลือก เนื่องจากไม่กล้าเปิดเผยมันออกมา  

“คุณชายเว่ย ขออภัย ขออภัยขอรับ!” ศิษย์ของหมอพูดพร้อมกับช่วยพยุงเว่ยฉงซีขึ้น

เว่ยฉงซีไม่แปลกใจ ทั้งยังไม่เศร้าเสียใจหรือโกรธเคือง

เมื่อหมอกงเห็นว่าขาของเว่ยฉงซีไม่มีความรู้สึกจริงๆ ก็มีรอยยิ้มแผ่ไปถึงในดวงตา

“คุณชายเว่ย ข้าต้องขออภัยจริงๆ ศิษย์ของข้าใจร้อนเกินไปจนล่วงเกินท่าน!”

ถึงปากจะกล่าวเช่นนั้น แต่บนใบหน้ากลับไม่มีความละอายใจแม้แต่ครึ่ง

ซือลั่วมองดูอย่างเยียบเย็น ในใจราวกับถูกคนเอาเข็มทิ่มแทงอย่างรุนแรง เมื่อมองท่าทีของเว่ยฉงซีนางก็เป็นทุกข์เกินจะทนไหว

การที่พวกเขาทำเช่นนี้มันเป็นการราดเกลือบนบาดแผลของเขา

"ไม่เป็นไร"

เว่ยฉงซีตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบและไม่กล่าวสิ่งใดอีก

เมื่อหมอกงกับศิษย์ของหมอออกไปด้านนอก ซือลั่วจึงตามออกไป

หลังจากออกจากประตูไปแล้ว หมอกงมองไปทางซือลั่วด้วยความประหลาดใจ "คุณหนูซือ นี่ท่าน..."

ซือลั่วยัดเศษเงินก้อนเล็กชิ้นหนึ่งใส่มือเขา หัวเราะแห้งๆ แล้วกล่าวอย่างกระบิดกระบวนและเอียงอายว่า "หมอกง ข้าอยากจะถามว่ามียาแบบนั้นหรือไม่"

หมอกงตะลึงงัน "ยาอะไร?"

"นั่นคือ…"

ซือลั่วชำเลืองมองที่ศิษย์ของหมอ ศิษย์ของหมอหลีกเลี่ยงออกไปอย่างรู้ความ แล้วเดินไปข้างหน้าหลายก้าว จากนั้นซือลั่วจึงกระซิบว่า "นั่นคือ...เฮ้อ...ข้าชอบบุรุษผู้หนึ่งจึงต้องการยาที่จะทำให้เขาชอบข้า!”

หมอกงยังนึกไปว่าตนเองได้ยินผิดไป เขาเบิกตามองซือลั่วหลายที เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับข่าวลือของซือลั่วมาก่อน ในช่วงสามปีที่ผ่านมาที่เขาให้การรักษาเว่ยฉงซี ถ้านางไม่ยืนพูดจาเยาะเย้ยถางถางเว่ยฉงซีอยู่ด้านข้างก็จะไม่อยู่ที่เรือนแทน กล่าวโดยสรุปแล้วนางไม่ใช่สตรีที่ตรงกับขนบธรรมเนียม อีกทั้งเรื่องที่นางมีความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนกับซิ่วไฉผู้หนึ่งเขาก็ได้ยินมาไม่น้อย

ตอนนี้นางยังต้องการยาชนิดนี้อีก...

ซึ่งหมอกงไม่คิดว่านางจะใช้มันระหว่างนางกับเว่ยฉงซีอย่างแน่นอน

มืออ้วนท้วมของหมอกงลูบเคราของตนเอง “คุณหนูซือ นี่..."

ซือลั่วกล่าว "หมอกง ในฐานะที่พวกเรารู้จักกันมาตั้งหลายปี ท่านได้โปรดช่วยข้าเถอะ!"

ซือลั่วหักใจ และควักเหรียญทองแดงออกมาอีกหลายสิบเหรียญด้วยท่าทางยากจนและประจบประแจง ซึ่งทำให้หมอกงถึงกับขมวดคิ้วครั้งแล้วครั้งเล่า

“ข้าจะลองกลับไปหาดู!” หมอกงกล่าวแต่กลับไม่ยอมรับเหรียญทองแดงของนาง

ซือลั่วกล่าวอีกสองสามประโยคจึงจะกลับเข้าไป

ศิษย์ของหมอเข้ามาถามว่า "นางต้องการอะไร"

หมอกงโค้งคำนับและกล่าวด้วยความเคารพนอบน้อมว่า "นี่มัน..."

ศิษย์ของหมอขมวดคิ้ว

หมอกงกล่าวอย่างรีบร้อน "ยากำหนัด!"

ศิษย์ของหมอคาดไม่ถึงเช่นกันว่าซือลั่วจะไร้ยางอายได้ถึงเพียงนี้ ยังไม่ทันได้พูด หมอกงก็กล่าวเสริม "นอกจากนี้ น่าจะไม่ได้ใช้กับเว่ยฉงซีอย่างแน่นอน!"

ศิษย์ของหมอเข้าใจอย่างรวดเร็ว จากนั้นใบหน้าของเขาก็แสดงอาการขยะแขยง "ให้นาง!"

"ขอรับ!"

ทั้งสองกลับไปถึงโรงหมอ เมื่อเข้าไปในห้องด้านในแล้ว ศิษย์ของหมอก็ถาม “ขาของเว่ยฉงซีเป็นอย่างไร"

หมอกงกล่าว "ไร้ประโยชน์โดยสมบูรณ์ วันนี้ข้าจงใจใช้เข็มเงินแทงจุดลมปราณของเขาอีกด้วย หากมีความรู้สึกอยู่จะต้องทนไม่ได้อย่างแน่นอน แต่เขาไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าขาของเขาใช้การไม่ได้อย่างแท้จริง”

ขณะที่หมอกงเอ่ย ในใจกลับเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม คนพวกนี้นี่จริงๆ เลยเห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนไร้ประโยชน์ไปแล้วก็ยังลองหยั่งเชิงตลอดอยู่ได้ แล้วยังไม่ฆ่าทิ้งไปอย่างเด็ดขาดอีก เดาไม่ออกจริงๆ ว่าพวกเขาคิดสิ่งใดอยู่ 

ศิษย์ของหมอคิดถึงเหตุการณ์ที่ผู้สอดแนมถูกล่อให้ไปที่อื่นเมื่อวานนี้ก็เกิดข้อกังขาในใจ หรือว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญงั้นหรือ

ขณะที่คิดอยู่หมอกงก็เริ่มปรุงยาด้วยรอยยิ้มที่ร้ายกาจบนใบหน้า