ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 45

“ข้าสั่งให้เจ้าเข้าใกล้เจ้าโง่ซือ แล้วข้าได้สั่งให้เจ้าไปเข้าใกล้เจ้าขาพิการเว่ยหรือเปล่า ข้าบอกเจ้าเลยนะ ข้ากับบิดาของเจ้าดูตัวเฉินวั่งจากหมู่บ้านสกุลเฉินให้เจ้าเรียบร้อยแล้ว และเขาก็ยินยอมแต่งเข้าบ้านของเราเช่นกัน ทีหลังเจ้าเข้าใกล้เจ้าขาพิการเว่ยให้มันน้อยหน่อยจะดีที่สุด! เพื่อไม่ให้กระทบกระเทือนต่อชื่อเสียง”

หลี่ซื่อยื่นคำขาด

จงซิ่วหลิงได้ฟังก็รู้สึกกระวนกระวาย "ท่านแม่ ท่านตัดสินใจโดยพลการเช่นนี้ได้อย่างไร ข้าไม่ได้ชอบเฉินวั่งที่ขาเปื้อนโคลนผู้นั้น!”

“ขาเปื้อนโคลนแล้วอย่างไร ขาเปื้อนโคลนก็สามารถทำงานให้เจ้าได้ สามารถทำให้สกุลจงมีผู้สืบทอดได้ แล้วเจ้าขาพิการเว่ยทำอะไรได้บ้าง”

หลังจากที่หลี่ซื่อว่ากล่าวตักเตือนจงซิ่วหลิงอย่างรุนแรงเสร็จและเห็นตาของจงซิ่วหลิงแดง ก็รู้สึกทนไม่ได้ “หลิงเอ๋อร์ แม่ทำไปก็เพื่อเจ้า เจ้าลองคิดดู หากภายหลังข้ากับบิดาของเจ้าไม่อยู่แล้วมีคนรังแกเจ้าขึ้นมา เจ้าขาพิการเว่ยจะช่วยเหลืออะไรเจ้าได้”

จงซิ่วหลิงก้มศีรษะไม่พูดไม่จา

หลี่ซื่อกล่าวอีกว่า "บุรุษน่ะ สามารถทำงานได้จึงจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด เจ้าขาพิการเว่ยไม่เหมาะสมกับเจ้า นับประสาอะไรกับการที่เขายังมีภรรยาอีก และเจ้าคงรับอารมณ์ของเจ้าโง่ซือผู้นั้นไม่ได้หรอก”

“แต่...แต่ว่าข้าชอบเขานี่!” จงซิ่วหลิงกล่าวอย่างสะอึกสะอื้น

หลี่ซื่อถอนหายใจ "ความชอบมันกินไม่ได้นะ เด็กดี ฟังแม่พูดอีกประโยคเถิด ไม่ว่าเจ้าจะแต่งให้ใครก็ดีกว่าแต่งให้เจ้าขาพิการเว่ยผู้นั้น!"

จงซิ่วหลิงพยักหน้าในที่สุด หลี่ซือนึกว่านางคิดตกแล้วจึงลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หลังจากที่หลี่ซื่อจากไป จงซิ่วหลิงก็กำนิ้วมือแน่น ต่อให้นางจะแต่งให้พี่เว่ยไม่ได้ แต่นางก็ไม่มีทางปล่อยให้เจ้าโง่ปากร้ายซือลั่วมาเอารัดเอาเปรียบเด็ดขาด

เมื่อนึกถึงท่าทางของเว่ยฉงซีที่ยิ้มให้นางในตอนเช้า หัวใจของจงซิ่วหลิงก็แทบละลาย

“พี่เว่ย เจ้าโง่ซือไม่คู่ควรกับท่าน!”

หลังจากที่จงซิ่วหลิงพูดจบ จู่ๆนางก็ยิ้มเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ต่อให้นางไม่ไปก่อกวน แต่ยังไงเจ้าโง่ซือกับพี่เว่ยก็คงไม่สามารถไปกันต่อได้อีกแล้ว ใครจะยินยอมให้ภรรยาของตนเองไปมีอะไรฉาบฉวยกับชายอื่นกัน

เมื่อจงซิ่วหลิงคิดถึตรงนี้ รอยยิ้มก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปาก หากนางไม่ได้ล่ะก็ใครก็อย่าหวังจะได้เขาไปเลย

เมื่อหลี่ซื่อออกมาก็บังเอิญเห็นสีหน้าเช่นนี้ของบุตรสาวพอดี นางขมวดคิ้ว ในตาเต็มไปด้วยความกังวล

จงซิ่วหลิงถูกอบรมสั่งสอนโดยนางผู้เดียว ในสกุลจงก็เป็นนางเพียงผู้เดียว ตอนแรกเพียงแค่เกรงว่านางจะถูกครอบครัวฝ่ายสามีรังแกจึงได้สั่งสอนนางว่าต้องประเมินคนอย่างไร ทำอย่างไรจึงจะไม่ถูกเอารัดเอาเปรียบ แต่เมื่อเห็นท่าทางของนางที่เป็นเช่นนี้ในขณะนี้ หลี่ซื่อก็พูดไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไร

ทันทีที่จงซิ่วหลิงเงยหน้าขึ้นและเห็นมารดาของตนมองนางอยู่ นางก็รีบกักเก็บสีหน้า และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "ท่านแม่ ตอนบ่ายข้าจะไปหาลูกพี่ลูกน้องชายนะ!"

หลี่ซื่อพยักหน้า "ไปเถอะ คุยกับลูกพี่ลูกน้องชายของเจ้าดีๆ แม่ทำชุดตัวหนึ่งเรียบร้อยพอดี นำไปมอบให้ลูกพี่ลูกน้องชายของเจ้าด้วยเล่า”

จงซิ่วหลิงยิ้มและกล่าว "ท่านแม่ ท่านช่างดีต่อลูกพี่ลูกน้องชายจริงๆ หากไม่รู้คงนึกไปว่าลูกพี่ลูกน้องชายเป็นบุตรของท่าน!"

จงซิ่วหลิงพูดโพล่งไปหนึ่งประโยคอย่างไม่คิดอะไร แต่สีหน้าของหลี่ซื่อกลับซีดขาวพร้อมทั้งกล่าวอย่างร้อนรนว่า “เจ้าพูดเรื่องเหลวไหลไร้สาระอะไรกัน ลูกพี่ลูกน้องชายของเจ้าเป็นญาติของเรา ท่านป้าใหญ่ของเจ้าด่วนจากไปก่อนเวลาอันควร หากข้าไม่ดูแลเขาแล้วใครจะดูแล”

จงซิ่วหลิงเห็นใบหน้าของหลี่ซือมืดครึ้ม จึงรีบร้อนพูด “ไอหยา ข้าก็แค่พูดโดยไม่ทันคิดเท่านั้นเอง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้หลี่ซื่อจึงลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ไปเถิด!"

"อืม!"

…

ซือลั่วเพิ่งไปที่ถนนจึงเดินทั่วตำบลรอบหนึ่ง

ตำบลหย่วนซานขึ้นตรงต่อเมืองหรง และเป็นตำบลที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหรง มีเศรษฐกิจที่เจริญรุ่งเรืองและประชากรจำนวนมาก

เมื่อมองจากระยะไกลจะเห็นว่ามีร้านค้า เหลาสุรา ย่านโคมแดงและโรงเตี๊ยมที่เชื่อมต่อไปทั่วซีเป่ย ทั้งยังมีผู้คนจากภายนอกจำนวนไม่น้อยมาที่นี่เพื่อทำการค้าขาย

ตลาดเส้นนั้นที่ซือลั่วไปก่อนหน้านี้ล้วนเป็นร้านขายเสื้อผ้าและร้านขายของชำ ซึ่งเทียบไม่ได้กับถนนทางการค้าที่คึกคักจอแจทางด้านนี้อย่างสิ้นเชิง

อีกทั้งหอเทียนเซียงกับหอจวี้เซียนนั้นก็ตั้งอยู่ในสถานที่ที่ใกล้กับทางเหนือเล็กน้อย ซึ่งถ้าเดินตรงไปทางใต้ก็จะเป็นเหลาสุราและร้านอาหารอื่น ๆ ที่มีขนาดใหญ่ไม่เท่าร้านสองแห่งนี้ หากเดินไกลไปทางใต้อีกหน่อยก็จะเป็นย่านหอโคมเขียวน้อยใหญ่ทั้งหลาย และเนื่องจากเป็นตอนกลางวันการค้าของที่นี่จึงคึกคักไมเท่ายามค่ำคืนอย่างเห็นได้ชัด

ซือลั่วราวกับได้ค้นพบดินแดนแห่งใหม่จึงมองดูมันด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย ในใจคิดว่าช่างน่าเสียดายที่นางไม่สามารถทำการค้าขายด้วยตัวเองได้ ไม่เช่นนั้นนางจะต้องกลายเป็นผู้ที่ร่ำรวยที่สุดในตำบลหย่วนซานอย่างแน่นอน ไม่สิจะต้องเป็นผู้ที่รวยที่สุดในต้าโจว

ซือลั่วเดินไปพลางมองไปพลาง และบางครั้งก็หยุดซื้อของเล็กๆ น้อยๆ

หลังจากเดินไปทั่วทั้งถนนเรียบร้อย ซือลั่วก็เหนื่อยแล้วเช่นกัน ดังนั้นจึงหาโรงน้ำชานั่งพักดื่มชาสักถ้วย

เถ้าแก่กระตือรือร้นมาก เมื่อเห็นหน้าซือลั่วก็ถามว่า "พี่ชาย อยากหาความสนุกหน่อยไหม"

ซือลั่วชำเลืองมองเถ้าแก่ เถ้าแก่อายุราวห้าสิบกว่าปีและอ้วนท้วนสมบูรณ์ แต่รูปร่างสูงใหญ่อย่างยิ่ง ทั้งรอบรู้และเฉลียวฉลาด

ซือลั่วพยักหน้าและพูดอย่างไม่คิดอะไรว่า "เพียงแค่ไม่รู้ว่าหอโคมแดงที่ใดดีกว่ากัน!"

เถ้าแก่ชี้ไปทางหงเซียงฟางที่อยู่ด้านหน้าและกล่าวว่า "ร้านนี้ดีที่สุด แม่นางที่อยู่ด้านในก็งดงามอย่างมาก!"

ซือลั่วเข้าใจและวางเศษเงินชิ้นหนึ่งลงบนโต๊ะ จากนั้นจึงยิ้มให้เถ้าแก่ "เถ้าแก่ ข้ามีญาติห่างๆ ผู้หนึ่ง เฮ้อ..."

ซือลั่วถอนหายใจ "ที่บ้านประสบภัยพิบัติจนคนในครอบครัวตายหมด จึงต้องการหาทางออก ไม่ทราบว่าเถ้าแก่รู้หรือไม่ว่าทางออกอยู่ที่ไหน"

เถ้าแก่หรี่ตามองซือลั่ว แล้วส่ายหัว "ไม่แน่ชัด ที่นี่เป็นเพียงโรงน้ำชา จะไปทราบเรื่องราวในที่แห่งนั้นได้อย่างไร”

ซือลั่วพยักหน้า "ที่ท่านกล่าวมาก็ถูก เช่นนั้นรบกวนเถ้าแก่แล้ว!"

กล่าวจบก็ลุกกายขึ้นเตรียมจะจากไป

"พี่ชายช้าก่อน!" เถ้าแก่กลอกตาและกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ไม่ทราบว่าลูกพี่ลูกน้องหญิงของพี่ชายรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร”

"แน่นอนว่าโดดเด่นแบบคัดออกมาจากหนึ่งในร้อย!" ซือลั่วกล่าว

เถ้าแก่พูดว่า "ข้าจะช่วยน้องชายจับตาดูสักหน่อยแล้วกัน!"

“เช่นนั้นก็ขอบคุณเถ้าแก่มาก!”

หลังจากที่ซือลั่วพูดจบก็หันกายจากไป

เถ้าแก่หรี่ตาลง

ซือลั่วไม่สนใจเขาอีก ส่วนตนเองก็ไปเดินเล่นต่อและไปเหลาสุราเพื่อสั่งอาหารดีๆ ไม่กี่อย่างห่อกลับบ้าน แล้วจึงออกไป

เมื่อเดินถึงปากทางของตรอกที่เจริญ ก็เห็นขอทานตัวน้อยผู้หนึ่งกำลังนั่งพิงกำแพงนอนอาบแดดอย่างเกียจคร้านอยู่ เบื้องหน้ามีชามกระเบื้องเนื้อหยาบปากแตกวางอยู่หนึ่งใบที่ด้านในมีเพียงเหรียญทองแดงอยู่ไม่กี่เหรียญ

"แกร๊ง...แกร๊งแกร๊งแกร๊ง...”

เมื่อได้ยินเสียงที่ไพเราะดังขึ้นมาขอทานตัวน้อยก็ลืมตาขึ้นและเห็นคุณชายน้อยรูปงามผู้หนึ่งยืนอยู่ตรงหน้ากำลังยิ้มพร้อมกับมองมาทางเขา และนางก็ใส่เหรียญทองแดงลงในชามของเขาอีกสองสามเหรียญ

“ขอบพระคุณคุณชาย!” ขอทานตัวน้อยพูด น้ำเสียงของเขาไม่แข็งกร้าวและไม่ถ่อมตัว

ซือลั่วนั่งยองต่อหน้าขอทานตัวน้อยและยิ้ม "เจ้าชื่ออะไร"

"โก่วจื่อ!"

พอซือลั่วได้ยินชื่อนี้ก็หัวเราะ "ใครเป็นคนตั้งชื่อให้เจ้า"

"บิดาของข้า!"

“แล้วบิดาของเจ้าเล่า” ซือลั่วถาม

โก่วจื่อไม่ตอบ แต่ถามกลับว่า "คุณชายมีธุระอะไรหรือเปล่า”

ซือลั่วตะลึงและมองดูเจ้าสุนัขหนึ่งที เจ้าสุนัขดูเหมือนจะอายุไม่เกินสิบขวบ รูปลักษณ์นับว่าไม่เลว ดวงตาทั้งคู่กลับมีไหวพริบและความสุขุมเยือกเย็นซึ่งเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของคนหนุ่มสาว

ซือลั่วหยิบเศษเงินอีกชิ้นออกมาจากกระเป๋าแล้วเขย่า “ช่วยข้าทำเรื่องหนึ่งแล้วข้าจะมอบสิ่งนี้ให้เจ้า!"

โก่วจื่อเหลือบมองทีหนึ่งแต่กลับดูไม่แปลกใจมากนัก พูดเพียงแค่ “คุณชายเชิญกล่าว”

ซือลั่วหรี่ตาและคิดว่าเจ้าหมอนี่ค่อนข้างน่าสนใจทีเดียว

นางกระซิบบางอย่างข้างหูของโก่วจื่อ หลังจากเจ้าสุนัขได้ฟังก็พยักหน้า “แค่เท่านี้หรือ”

"แค่นี้แหละ!"

เมื่อโก่วจื่อรับเงินแล้วก็จากไป ซือลั่วยิ้มพร้อมกับหันกายกลับไปบนถนนเพื่อซื้อกระดาษกับพู่กันจำนวนหนึ่ง ตอนนี้นางมีเงินค่าใช้จ่ายเล็กน้อยเหล่านี้จึงไม่ใช่เรื่องที่ต้องกังวล นางเดินเล่นไปมาบนถนนอีกรอบ จวบจนดวงตะวันลับจากไป ซือลั่วจึงกลับบ้านด้วยความกระฉับกระเฉง

เว่ยฉงซีหลับไปและผ้าคลุมลื่นตกลงบนเท้า ซือลั่วขมวดคิ้วคิดว่าท่าทางการนอนของเขาไม่ค่อยดี พอกำลังคิดจะห่มผ้าให้เขา ก็นึกถึงเรื่องราวคราวก่อนที่ถูกเขาทำแขนหลุดจึงยอมแพ้

“เว่ยฉงซี!” ซือลั่วตะโกนออกไปตรงๆ

เว่ยฉงซีลืมตาขึ้นและเห็นซือลั่วขมวดคิ้วเล็กน้อย จึงขยี้ตาและไม่พูดอะไร

ซือลั่ววางกระดาษกับพู่กันลงบนโต๊ะ "เป็นอย่างไรบ้าง"

เว่ยฉงซีเหล่มอง "ซื้อสิ่งนี้มาทำอะไร"

ซือลั่วกล่าว "แน่นอนว่าต้องเอามาเขียนตัวอักษรสิ เจ้าลืมแล้วหรือ ข้ายังต้องเขียนสูตรอาหารให้เจ้าของร้านเจียงอีก!"

เว่ยฉงซีเค้นเสียงอย่างเย็นชา "เจ้าเขียนมันออกหรือ"

ซือลั่วเหลือบมองเขา เมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่เชื่อของเขา นางจึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและกล่าวว่า "ข้าเพิ่งพบหมอท่านหนึ่ง และถามเขาว่า สามีของข้ากระเพาะไม่ค่อยดีควรทำอย่างไร"

“เจ้าลองเดาสิว่าหมอพูดว่าอย่างไร” ซือลั่วถาม

เว่ยฉงซีไม่ตอบ เพียงแค่มองไปที่นาง เขารู้ว่าซือลั่วมีเจตนาที่ไม่ดีอย่างแน่นอน ประโยคต่อไปก็คงจะไม่ใช่คำพูดที่ดี

ซือลั่วยิ้มแล้วกล่าว "หมอบอกว่าหากกระเพาะไม่ดีก็กินข้าวนิ่มให้มากหน่อยก็พอแล้ว!"

หลังจากที่ซือลั่วกล่าวจบก็หันกายเข้าไปในห้องของตนเอง

"ซือลั่ว..."

หลังจากเข้าห้องไป จึงพึ่งจะได้ยินเสียงกัดฟันกรอดๆ ของเว่ยฉงซี