ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 47

จงซิ่วหลิงกลับมามีสติอีกครั้งหลังจากอาการมึนงงชั่วครู่ ตั้งแต่เด็กจนโตนางไม่เคยได้รับการเหยียดหยามเช่นนี้มาก่อนจึงเงยหน้าขึ้นมองคนที่ทุบตีนางด้วยความโกรธ

ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นพี่สะใภ้ของลูกพี่ลูกน้องนางหวังซิ่งฮวา หวังซิ่งฮวาแก่กว่านางสองสามปี อ้วนท้วมเอวกลม รูปร่างกำยำล่ำสันอย่างยิ่ง ฝ่ามือทั้งป้อมทั้งหนา พอตบมาก็ให้ความรู้สึกเจ็บปวดเพิ่มขึ้นเป็นพิเศษ 

“นังปีศาจจิ้งจอกสารเลว คืนหลิวจงกลับมาเดี๋ยวนี้นะ!”

เมื่อหวังซิ่งฮวาเปิดปากก็ด่าทันที "นังแพศยา มาลักกินขโมยกินบนหัวข้าแล้วหรอ เป็นแค่หญิงสาวที่ยังไม่ออกเรือน แต่ชอบมาหลับนอนกับสามีชาวบ้าน เจ้าคงไม่รู้สึกขยะแขยงสินะ นังชั้นต่ำ!"

หวังซิ่งฮวายิ่งด่ายิ่งโมโห เมื่อนึกถึงหลิวจงที่ป่านนี้ยังไม่กลับบ้าน นางก็ตัวสั่นด้วยความโกรธ นางรู้สึกไม่ถูกชะตากับจงซิ่วหลิงมานานแล้วเพราะชอบมาทำตัวลับๆ ล่อๆ อยู่ด้วยกันกับสามีของตนตลอดทั้งวัน ถ้าแค่ยักคิ้วหลิ่วตาให้กันก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้กล้าดีนี่ ขนาดหลิวจงยังไม่ยอมกลับบ้าน นังนี่ยังกล้ามาเหยียบถึงในที่ร้าน จะมาเพื่อประกาศศักดาหรือไง”

เมื่อหวังซิ่งฮวาเปล่งเสียงออกมาจากลำคอ มันก็ดังกระจายออกไปไกลในชั่วพริบตา ขณะนี้เป็นเวลาดื่มชาหลังอาหารพอดี และเนื่องจากอยู่บนถนนจึงมีผู้คนมากมาย ในไม่ช้ารอบข้างก็เต็มไปด้วยผู้คนมาล้อมมุง

หวังซิ่งฮวาอดทนไม่ไหวแล้ว นางคว้าคอเสื้อของจงซิ่วหลิง "นังสารเลว รีบคืนสามีข้ามา!"

นางเต็มไปด้วยโทสะจึงมีพละกำลังอย่างมาก จงซิ่วหลิงถูกนางยกขึ้นราวกับเป็นลูกเจี๊ยบตัวหนึ่ง เดิมทีที่ถูกทุบตีก็ทำให้นางเดือดเป็นฟืนเป็นไฟแล้ว ตอนนี้ยังถูกหวังซิ่งฮวาชี้หน้าด่าทออีก จงซิ่วหลิงโมโหจนตัวสั่น แต่นางยังบอกเรื่องที่หลิวจงอยู่บ้านหวังหยวนไว่ออกไปไม่ได้

เมื่อผู้ชมรอบด้านได้ฟังเสียงต่อว่าของหวังซิ่งฮวาก็เข้าใจความเป็นมาของเรื่องราวโดยประมาณแล้ว ขณะนี้เมื่อเห็นแม่นางน้อยอรชรอ้อนแอ้นที่หวังซิ่งฮวาหิ้วขึ้นมา แล้วเปรียบเทียบกับหวังซิ่งฮวา สายตาของเหล่าบุรุษที่อยู่ตรงนั้นก็แฝงไปด้วยความหมายอันลึ้งซึ้ง 

หากพวกเขาเป็นสามีของหวังซิ่งฮวา ก็ต้องไปหาแม่นางน้อยผู้นี้เช่นเดียวกัน

“หวังซิ่งฮวา เจ้าอย่าพูดจาเลื่อนเปื้อน ข้าไม่ได้ยั่วยวนลูกพี่ลูกน้องชาย มารดาของข้าทำชุดให้เขkจึงสั่งให้ข้ามาส่งให้!”

จงซิ่วหลิงกุมใบหน้ากล่าวอย่างติดๆ ขัดๆ ด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า ด้วยท่าทางโศกเศร้าน่าสงสาร ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเวทนา 

หวังซิ่งหัวรำคาญสตรีเช่นนี้ที่สุด นางคว้าคอเสื้อของจงซิ่วหลิง แล้วพูดว่า "ส่งชุดหรือ อีนังแพศยา เจ้าหลอกใครกัน รีบส่งสามีของข้าคืนมาได้แล้ว!

“พี่สะใภ้ ไม่ได้อยู่กับข้าจริงๆ ข้ายังไม่ออกเรือน เมื่อวานนี้ก็อยู่บ้านเป็นเพื่อนมารดาทั้งวัน ยังไม่ได้พบลูกพี่ลูกน้องชายเลย เจ้าอย่ามากล่าวหาข้าเช่นนี้นะ!" จงซิ่วหลิงหลั่งน้ำตา

ผู้คนรอบข้างเชื่อนางอย่างอดไม่ได้ บวกกับท่าทางน่าสงสารที่งดงามของนาง ในใจของทุกคนอดไม่ได้ที่จะเข้าข้างนาง

“ฮูหยินท่านนี้มีเรื่องอันใดหรือ ถึงจะต้องทุบตีคนอย่างไม่เลือกหน้าด้วย!” ชายหนุ่มผู้หนึ่งกล่าว

“ใช่แล้ว นางก็บอกไปแล้วว่าเมื่อวานอยู่กับบิดามารดา เจ้ามีหลักฐานอะไรยืนยันว่าสามีของเจ้าอยู่ในบ้านของนางเล่า”

"ถูกต้อง ถูกต้อง ตัวเองเกิดมาหน้าตาเป็นเช่นนั้นไม่แปลกใจเลยที่สามีแอบนอกใจ ใครจะไปรู้สามีของเจ้าอาจจะนอนหลับอยู่ในหอโคมแดงที่ไหนสักแห่งก็ได้ ฮ่าฮ่า!"

"ฮ่าฮ่าฮ่า..."

คนรอบข้างระเบิดหัวเราะสนั่น

หวังซิ่งฮวาก็เกิดข้อกังขาในใจเช่นกัน ในความเป็นจริงก็มีบางครั้งบางคราวที่หลิวจงไปกินดื่มกับพวกเพื่อนชั่วแล้วไม่กลับมาจนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว ตอนเช้านางไม่ทันได้สนใจ หลังจากกินอาหารกลางวันนางก็ไปเดินซื้อของบนถนนจึงได้ยินคนเล่าว่าไปชมบทงิ้วมา เป็นเรื่องราวของลูกพี่ลูกน้องชายกับลูกพี่ลูกน้องหญิงลักลอบมีความสัมพันธ์กันและบีบบังคับให้ภรรยาเอกถึงแก่ความตาย แล้วครอบครองทรัพย์สมบัติของครอบครัวภรรยาเอก ส่วนใครเป็นคนต้นเรื่องหวังซิ่วฮวาไม่รู้ ขณะนั้นไม่รู้ว่าด้วยเหตุใดแต่สมองของนางคิดเชื่อมโยงไปถึงจงซิ่วหลิงกับหลิวจง

นางปีศาจจิ้งจอกจงซิ่วหลิงตัวนั้นแค่มองก็รู้ว่าไม่ใช่คนดีอะไร อีกทั้งหลิวจงก็เป็นไอ้สารเลวที่ควบคุมเข็มขัดกางเกง*ของตนเองไม่ได้อีก หากพวกเชาทั้งสองอยู่ด้วยกันล่ะก็... (คำอธิบาย 裤腰带 แปลตรงตัวว่า เข็มขัดกางเกง มีความหมายว่า ประหยัด ไม่ฟุ่มเฟือย)

หวังซิ่งฮวายิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่านางเป็นภรรยาเอกในบทละครงิ้วเรื่องนั้นที่โดนชายโฉดกับหญิงชั่วร่วมมือกันฆ่าและถูกยึดครองทรัพย์สมบัติของตระกูล ยิ่งคิดนางก็ยิ่งโมโห เดิมทีจึงคิดจะไปบ้านจงซิ่วหลิง แต่นางยังไม่เคยไปจึงไม่รู้ทางไปบ้านหลังนั้น สุดท้ายจึงกลับมาที่ร้านด้วยความโกรธ ไม่คาดคิดว่าทันทีที่เข้ามาก็เห็นนังแพศยาแต่งตัวอย่างดงามหยาดเยิ้มกำลังหยอกล้อกับเด็กรับใช้อยู่ จิตใตสำนึกของหวังซิ่งฮวาคิดไปทันทีว่านางมาเพื่อประกาศศักดา