ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 47

จงซิ่วหลิงกลับมามีสติอีกครั้งหลังจากอาการมึนงงชั่วครู่ ตั้งแต่เด็กจนโตนางไม่เคยได้รับการเหยียดหยามเช่นนี้มาก่อนจึงเงยหน้าขึ้นมองคนที่ทุบตีนางด้วยความโกรธ

ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นพี่สะใภ้ของลูกพี่ลูกน้องนางหวังซิ่งฮวา หวังซิ่งฮวาแก่กว่านางสองสามปี อ้วนท้วมเอวกลม รูปร่างกำยำล่ำสันอย่างยิ่ง ฝ่ามือทั้งป้อมทั้งหนา พอตบมาก็ให้ความรู้สึกเจ็บปวดเพิ่มขึ้นเป็นพิเศษ 

“นังปีศาจจิ้งจอกสารเลว คืนหลิวจงกลับมาเดี๋ยวนี้นะ!”

เมื่อหวังซิ่งฮวาเปิดปากก็ด่าทันที "นังแพศยา มาลักกินขโมยกินบนหัวข้าแล้วหรอ เป็นแค่หญิงสาวที่ยังไม่ออกเรือน แต่ชอบมาหลับนอนกับสามีชาวบ้าน เจ้าคงไม่รู้สึกขยะแขยงสินะ นังชั้นต่ำ!"

หวังซิ่งฮวายิ่งด่ายิ่งโมโห เมื่อนึกถึงหลิวจงที่ป่านนี้ยังไม่กลับบ้าน นางก็ตัวสั่นด้วยความโกรธ นางรู้สึกไม่ถูกชะตากับจงซิ่วหลิงมานานแล้วเพราะชอบมาทำตัวลับๆ ล่อๆ อยู่ด้วยกันกับสามีของตนตลอดทั้งวัน ถ้าแค่ยักคิ้วหลิ่วตาให้กันก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้กล้าดีนี่ ขนาดหลิวจงยังไม่ยอมกลับบ้าน นังนี่ยังกล้ามาเหยียบถึงในที่ร้าน จะมาเพื่อประกาศศักดาหรือไง”

เมื่อหวังซิ่งฮวาเปล่งเสียงออกมาจากลำคอ มันก็ดังกระจายออกไปไกลในชั่วพริบตา ขณะนี้เป็นเวลาดื่มชาหลังอาหารพอดี และเนื่องจากอยู่บนถนนจึงมีผู้คนมากมาย ในไม่ช้ารอบข้างก็เต็มไปด้วยผู้คนมาล้อมมุง

หวังซิ่งฮวาอดทนไม่ไหวแล้ว นางคว้าคอเสื้อของจงซิ่วหลิง "นังสารเลว รีบคืนสามีข้ามา!"

นางเต็มไปด้วยโทสะจึงมีพละกำลังอย่างมาก จงซิ่วหลิงถูกนางยกขึ้นราวกับเป็นลูกเจี๊ยบตัวหนึ่ง เดิมทีที่ถูกทุบตีก็ทำให้นางเดือดเป็นฟืนเป็นไฟแล้ว ตอนนี้ยังถูกหวังซิ่งฮวาชี้หน้าด่าทออีก จงซิ่วหลิงโมโหจนตัวสั่น แต่นางยังบอกเรื่องที่หลิวจงอยู่บ้านหวังหยวนไว่ออกไปไม่ได้

เมื่อผู้ชมรอบด้านได้ฟังเสียงต่อว่าของหวังซิ่งฮวาก็เข้าใจความเป็นมาของเรื่องราวโดยประมาณแล้ว ขณะนี้เมื่อเห็นแม่นางน้อยอรชรอ้อนแอ้นที่หวังซิ่งฮวาหิ้วขึ้นมา แล้วเปรียบเทียบกับหวังซิ่งฮวา สายตาของเหล่าบุรุษที่อยู่ตรงนั้นก็แฝงไปด้วยความหมายอันลึ้งซึ้ง 

หากพวกเขาเป็นสามีของหวังซิ่งฮวา ก็ต้องไปหาแม่นางน้อยผู้นี้เช่นเดียวกัน

“หวังซิ่งฮวา เจ้าอย่าพูดจาเลื่อนเปื้อน ข้าไม่ได้ยั่วยวนลูกพี่ลูกน้องชาย มารดาของข้าทำชุดให้เขkจึงสั่งให้ข้ามาส่งให้!”

จงซิ่วหลิงกุมใบหน้ากล่าวอย่างติดๆ ขัดๆ ด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า ด้วยท่าทางโศกเศร้าน่าสงสาร ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเวทนา 

หวังซิ่งหัวรำคาญสตรีเช่นนี้ที่สุด นางคว้าคอเสื้อของจงซิ่วหลิง แล้วพูดว่า "ส่งชุดหรือ อีนังแพศยา เจ้าหลอกใครกัน รีบส่งสามีของข้าคืนมาได้แล้ว!

“พี่สะใภ้ ไม่ได้อยู่กับข้าจริงๆ ข้ายังไม่ออกเรือน เมื่อวานนี้ก็อยู่บ้านเป็นเพื่อนมารดาทั้งวัน ยังไม่ได้พบลูกพี่ลูกน้องชายเลย เจ้าอย่ามากล่าวหาข้าเช่นนี้นะ!" จงซิ่วหลิงหลั่งน้ำตา

ผู้คนรอบข้างเชื่อนางอย่างอดไม่ได้ บวกกับท่าทางน่าสงสารที่งดงามของนาง ในใจของทุกคนอดไม่ได้ที่จะเข้าข้างนาง

“ฮูหยินท่านนี้มีเรื่องอันใดหรือ ถึงจะต้องทุบตีคนอย่างไม่เลือกหน้าด้วย!” ชายหนุ่มผู้หนึ่งกล่าว

“ใช่แล้ว นางก็บอกไปแล้วว่าเมื่อวานอยู่กับบิดามารดา เจ้ามีหลักฐานอะไรยืนยันว่าสามีของเจ้าอยู่ในบ้านของนางเล่า”

"ถูกต้อง ถูกต้อง ตัวเองเกิดมาหน้าตาเป็นเช่นนั้นไม่แปลกใจเลยที่สามีแอบนอกใจ ใครจะไปรู้สามีของเจ้าอาจจะนอนหลับอยู่ในหอโคมแดงที่ไหนสักแห่งก็ได้ ฮ่าฮ่า!"

"ฮ่าฮ่าฮ่า..."

คนรอบข้างระเบิดหัวเราะสนั่น

หวังซิ่งฮวาก็เกิดข้อกังขาในใจเช่นกัน ในความเป็นจริงก็มีบางครั้งบางคราวที่หลิวจงไปกินดื่มกับพวกเพื่อนชั่วแล้วไม่กลับมาจนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว ตอนเช้านางไม่ทันได้สนใจ หลังจากกินอาหารกลางวันนางก็ไปเดินซื้อของบนถนนจึงได้ยินคนเล่าว่าไปชมบทงิ้วมา เป็นเรื่องราวของลูกพี่ลูกน้องชายกับลูกพี่ลูกน้องหญิงลักลอบมีความสัมพันธ์กันและบีบบังคับให้ภรรยาเอกถึงแก่ความตาย แล้วครอบครองทรัพย์สมบัติของครอบครัวภรรยาเอก ส่วนใครเป็นคนต้นเรื่องหวังซิ่วฮวาไม่รู้ ขณะนั้นไม่รู้ว่าด้วยเหตุใดแต่สมองของนางคิดเชื่อมโยงไปถึงจงซิ่วหลิงกับหลิวจง

นางปีศาจจิ้งจอกจงซิ่วหลิงตัวนั้นแค่มองก็รู้ว่าไม่ใช่คนดีอะไร อีกทั้งหลิวจงก็เป็นไอ้สารเลวที่ควบคุมเข็มขัดกางเกง*ของตนเองไม่ได้อีก หากพวกเชาทั้งสองอยู่ด้วยกันล่ะก็... (คำอธิบาย 裤腰带 แปลตรงตัวว่า เข็มขัดกางเกง มีความหมายว่า ประหยัด ไม่ฟุ่มเฟือย)

หวังซิ่งฮวายิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่านางเป็นภรรยาเอกในบทละครงิ้วเรื่องนั้นที่โดนชายโฉดกับหญิงชั่วร่วมมือกันฆ่าและถูกยึดครองทรัพย์สมบัติของตระกูล ยิ่งคิดนางก็ยิ่งโมโห เดิมทีจึงคิดจะไปบ้านจงซิ่วหลิง แต่นางยังไม่เคยไปจึงไม่รู้ทางไปบ้านหลังนั้น สุดท้ายจึงกลับมาที่ร้านด้วยความโกรธ ไม่คาดคิดว่าทันทีที่เข้ามาก็เห็นนังแพศยาแต่งตัวอย่างดงามหยาดเยิ้มกำลังหยอกล้อกับเด็กรับใช้อยู่ จิตใตสำนึกของหวังซิ่งฮวาคิดไปทันทีว่านางมาเพื่อประกาศศักดา

ในที่สุดความเดือดดาลที่กดเก็บมาทั้งวันก็ระเบิดออก เมื่อเห็นจงซิ่วหลิงที่แสร้งทำเป็นน่าสงสารน่าเห็นอกเห็นใจ ความแคลงใจเมื่อสักครู่ของหวังซิ่งฮวาสลายหายไปในทันที นางยิ่งค้นพบว่าจงซิ่วหลิงผู้นี้เป็นนางปีศาจจิ้งจอก ไม่เช่นนั้นเหตุใดบุรุษมากมายเพียงนี้จึงถูกนางล่อลวงเอาได้

“นังสารเลว อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังวางแผนอะไรอยู่ เจ้าอายุมากเท่านี้แล้วยังไม่ออกเรือนเสียทีก็คิดจะยั่วยวนสามีของผู้อื่น!”

หลังจากกล่าวจบนางก็หันไปพูดกับทุกคนว่า "พวกเจ้าอย่าหลงกลนังสารเลวนี่ ก่อนหน้านี้นางมีคู่หมั้นสองคนและทั้งคู่ก็ถูกนางทำให้ตาย ใครก็ตามที่ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงเช่นนี้จะพบเจอแต่ความโชคร้าย!"

เมื่อทุกคนได้ยินคำว่า "ดวงกินสามี" ก็ถอยหลังไปหลายก้าวด้วยความตกใจ และมองไปทางจงซิ่วหลิงด้วยแววตาที่ต่างออกไป

จงซิ่วหลิงกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ “ดวงกินสามี” คำนี้ถือเป็นเกล็ดย้อน*ของนาง ทั้งที่เห็นชัดเจนว่านางไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น เป็นเพราะสองคนนั้นชีวิตสั้น เหตุใดจึงโทษว่าเป็นความผิดของนางได้ (คำอธิบาย 逆鳞 แปลว่า เกล็ดย้อน หมายถึง เกล็ดใต้คอมังกรที่หันไปในทางตรงข้ามกับเกล็ดในบริเวณอื่น เชื่อกันว่าหากใครไปแตะเกล็ดนี้เข้า มังกรจะโกรธจัดจนฆ่าคนผู้นั้น)

นางยืนขึ้นด้วยความโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ "หวังซิ่งฮวา เจ้าหมูอ้วนที่คลอดลูกไม่ได้ เจ้าต่างหากที่มีดวงกินสามี เจ้าไม่เพียงแต่ฆ่าสามี ยังฆ่าบิดามารดา และยังฆ่าพี่สาวน้องสาวด้วย เจ้าต่างหากที่เป็นนังสารเลว!”

ถ้าหากเกล็ดย่อนของจงซิ่วหลิงคือคำว่า "ดวงกินสามี" เกล็ดย้อนของหวังซิ่งฮวาก็เป็นหมูอ้วนกับเป็นหมัน

นางกับหลิวจงแต่งงานกันมาหลายปีแล้ว นอกจากในคืนแต่งงานหลิวจงก็ไม่เคยแตะต้องนางอีกเลย แล้วนางจะตั้งครรภ์ได้อย่างไร และหวังซิงฮวาก็รู้ดีถึงสาเหตุที่หลิวจงไม่แตะต้องนาง ไม่ใช่เป็นเพราะว่าตัวนางรูปร่างหน้าตาไม่งดงามเท่านังสารเลวตรงหน้าหรือไงกัน

ทั้งสองต่างก็เหยียบย่ำจุดที่เจ็บปวดที่สุดของอีกฝ่าย

ในไม่ช้าเสียงตบตีเจี้ยวจ้าวราวกับชนไก่ของสตรีทั้งสองก็ดังขึ้น ชั่วพริบตาเดียวร้านขายของชำก็มีเสียงความวุ่นวายดังโพล้งเพล้งตามมา ผู้คนที่อยู่รอบๆ ถอยหลังแล้วถอยหลังอีก และคนที่อยู่ด้านหน้าสุดก็ถูกเศษกระเบื้องแตกลอยมาใส่หัว หลังจากเห็นเลือด ทุกคนก็ไม่กล้าเข้าใกล้เกินไปอีก และทยอยไปยืนดูอยู่รอบนอกแทน

"หยุดให้หมดเดี๋ยวนี้!"

เสียงที่มาอย่างกะทันหันทำให้ทุกคนตกใจ แม้แต่จงซิ่วหลิงกับหวังซิ่งฮวาก็หยุดมือและมองออกไป และพบหลิวจงที่กลับมาอย่างโซซัดโซเซ

ฝีเท้าของหลิวจงสะเปะสะปะ ใบหน้าเหลืองซีดไร้จิตวิญญาณ ทำให้ผู้ที่พบเห็นรู้ได้ทันทีว่าเมื่อคืนเขาไปทำอะไรมา

ทุกคนยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย เตรียมชมเรื่องสนุก

หวังซิ่งฮวาวิ่งออกมา เมื่อเห็นท่าทางของหลิวจง ความเดือดดาลก็หายไปทันที "พอดีเลยหลิวจง เจ้าบอกข้ามานะว่าเมื่อคืนไปทำอะไรที่ไหน!"

เมื่อจงซิ่วหลิงเห็นท่าทางเช่นนี้ของหลิวจง ก็ปรากฏรอยยิ้มพาดผ่านในดวงตา ดูเหมือนว่าลูกพี่ลูกน้องชายจะทำสำเร็จแล้วจริงๆ

เดิมทีฝีเท้าของหลิวจงนั้นเลื่อนลอยไม่มั่งคงอยู่แล้ว ตอนนี้โดนหวังซิ่งฮวาเข้ามาด้วยความรวดเร็ว ก็หน้ามืดจนล้มลงไปบนพื้นทันที...

"ว้าย..."

หวังซิ่งฮวาร้องเสียงดัง "ท่านพี่ ท่านเป็นอะไรไป ใครก็ได้ช่วยด้วย...”

จากนั้นเด็กรับใช้ในร้านจึงรีบวิ่งเข้ามาช่วยประคองหลิวจงเจ้าไป

ทางด้านจงซิ่วหลิง นางกลัวว่าจะมีปัญหา พอเห็นผลลัพธ์ที่ต้องการแล้วจึงฉวยโอกาสนี้หลบหนีไป

ระหว่างทางกลับ จงซิ่วหลิงทั้งพอใจทั้งอารมณ์เสีย

สิ่งที่น่าพึงพอใจก็คือในที่สุดจัดการเขี่ยตัวน่ารำคาญอย่างซือลั่วได้แล้ว ของที่นางไม่ได้คนอื่นก็อย่าหวังจะได้เช่นกัน

เรื่องที่น่าเดือดดาลก็คือนังป้าปากร้ายใจหยาบหวังซิ่งฮวาที่กล้าตบตีนาง ทั้งยังด่าทอนางอีก ทำให้นางต้องอับอายขายหน้า นางจะต้องทำให้สตรีผู้นั้นได้เห็นดีกันอย่างแน่นอน