ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 48

เดิมทีจงซิ่วหลิงรู้สึกว่าตนเองถูกตบหน้าจนไม่น่ามอง จึงรู้สึกอายหากจะไปเยี่ยมเว่ยฉงซี แต่เมื่อไปถึงหน้าประตูจู่ๆ นางก็มีความคิดหนึ่งในใจ 

หลังจากกลั่นกรองอารมณ์ครู่หนึ่ง จงซิ่วหลิงก็กุมใบหน้าพร้อมกับเข้าไปในลานบ้านด้วยน้ำตาที่ไหลอาบเต็มใบหน้า

เว่ยฉงซีกำลังนั่งแหย่ซือฮวาอยู่บนเก้าอี้ เมื่อเห็นใบหน้าของจงซิ่วหลิงเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและน่าสงสารก็ปรากฎความแคลงใจในดวงตา แต่ในไม่ช้าเขาก็นึกออกว่าวันนี้ซือลั่วออกไปข้างนอก หรือว่าจะเป็นฝีมือของนาง

เป็นไปไม่ได้ ซือลั่วจะไปตบตีคนโดยตรงอย่างใจกล้าบ้าบิ้นเช่นนี้หรือ แม้ว่าพฤติกรรมของนางจะมุทะลุเล็กน้อย แต่เรื่องตบตีคนถือว่าไม่เลวเลย ใบหน้าของจงซิ่วหลิงบวมไปหมดและเสื้อผ้าขาดวิ่น พอสตรีผู้นี้ทะเลาะวิวาทขึ้นมาก็ยากที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้อย่างแท้จริง

เมื่อเห็นเว่ยฉงซีมองดูนาง จงซิ่วหลิงก็ยิ่งร้องไห้ให้น่าสงสารขึ้นไปอีก “พี่เว่ย ข้า..."

"หืม?"

เว่ยฉงซีมองนางอย่างสงสัย "ใบหน้าเจ้าเป็นอะไรไป"

น้ำตาของจงซิ่วหลิงไหลพรากไม่หยุดหย่อน "ล้วนเป็นเพราะน้องสาวซือลั่ว..."

ซือลั่วผล็อยหลับไปในห้อง ตอนที่ตื่นขึ้นมาก็ได้ยินคำพูดประโยคนี้ของจงซิ่วหลิงพอดี นางจึงเดินไปที่ประตูและมองลอดออกไปทางรอยแยกของประตู เห็นเพียงใบหน้าของจงซิ่วหลิงบวมฉึ่ง ทั้งร่างเปรอะเปื้อนฝุ่น เสื้อผ้ายับยู่ยี่และผมเผ้ายุ่งเหยิงอย่างยิ่ง นางยิ้มออกมาทันที เจ้าขอทานน้อยทำงานได้มีประสิทธิภาพยอดเยี่ยมมาก

วันนั้นที่หอจวี้เซียน ซือลั่วสอบถามเสี่ยวเอ้อร์อย่างชัดเจนแล้วว่าหลิวจงอยู่ที่ใด ในเมื่อหลิวจงก็อยู่ที่นั่นเช่นเดียวกัน จึงเป็นเรื่องง่ายที่จะสอบถามข้อมูลของเขา

ในตอนเที่ยง ซือลั่วไปเดินเล่นแถวนั้นรอบหนึ่ง ถนนการค้าคึกคัก ซือลั่วไปร้านน้ำชากับเหลาสุราไม่กี่แห่ง รวมทั้งร้านค้าเล็กๆ โดยรอบแล้วสอบถามเล็กๆ น้อยๆ ก็ทราบเรื่องราวความสัมพันธ์ในครอบครัวของหลิวจงอย่างแจ่มแจ้ง หลังจากนั้นนางยังเห็นหวังหยวนไว่กำลังออกมาซื้อของพอดีอีกด้วย

ชั่วขณะนั้นซือลั่วก็มีแผนการ ตอนเดินไปถึงทางแยกและเห็นเจ้าขอทานน้อย จึงรู้ว่ามีขอทานมากมายในตำบลหย่วนซาน และเจ้าเด็กน้อยผู้นี้จะต้องเป็นหัวหน้าอย่างแน่นอน ในเมื่อสามารถครอบครองตำแหน่งของการขอทานที่ดีที่สุดได้อย่างเกียจคร้านเอื่อยเฉื่อยโดยที่ไม่มีใครกล้าแตะต้องเขา หากหัวหน้าไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นผู้ใดได้อีก

ดังนั้นซือลั่วจึงลองให้เงินเจ้าสุนัขเพื่อให้เขาไปกระจายบทละครงิ้วเล่นๆ ดูโดยเน้นบริเวณบ้านของหวังหยวนไว่เป็นหลัก

เจ้าขอทานตัวน้อยทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพมาก สามารถกระจายจากสิบเป็นร้อยได้ พริบตาเดียวถนนเส้นทั้งนั้นก็มีผู้คนมากมายที่กำลังวิพากวิจารณ์บทละครเรื่องนี้จนไปเข้าหูหวังซิ่งฮวาเช่นเดียวกัน

ซือลั่วรู้ดีว่าหากจงซิ่วหลิงไม่เห็นนางแล้วจะต้องไปหาหลิวจงเพื่อขอความช่วงเหลืออย่างแน่นอน จึงเรื่องธรรมดามากที่จะไปประสบพบเจอหวังซิ่วฮวาที่กำลังโกรธจัด

เพียงแต่ซือลั่วไม่คาดคิดว่าหลิวจงจะไม่ได้กลับบ้านมาทั้งคืนจนกลายเป็นการราดน้ำมันใส่กองเพลิงให้หวังซิ่งฮวา

แน่นอนว่าผู้ที่เป็นคนริเริ่มทำให้หลิวจงไม่ได้กลับบ้านทั้งคืนกำลังนั่งมองดูจงซิ่วหลิงอยู่ในลานบ้านอย่างเงียบเชียบ

เว่ยฉงซีขมวดคิ้ว "เกิดอะไรขึ้นกับซือลั่วอีกแล้วหรือ”

จงซิ่วหลิงกล่าวอย่างคับข้องใจ "น้องสาวซือลั่วไม่กลับบ้านมาทั้งคืน ข้าเป็นห่วงนางจึงไปสอบถามที่ร้านค้าของลูกพี่ลูกน้องชายข้า ไม่คาดว่าลูกพี่ลูกน้องชายจะไม่อยู่ที่นั่น พี่สะใภ้บอกว่าลูกพี่ลูกน้องชายก็ไม่กลับมาทั้งคืนเช่นเดียวกัน นางนึกว่าสตรีผู้นั้นที่อยู่กับลูกพี่ลูกน้องชายและหวังหยวนไว่คือข้า ดังนั้นจึงตบตีข้า...”

จงซิ่วหลิงยิ่งเล่าก็ยิ่งคับข้องใจ แต่นางก็ยิ่งคับแค้นใจจริงๆ ที่นางต้องถูกตบแทนซือลั่ว

“ผู้ใดบอกว่าซือลั่วไม่ได้กลับมาทั้งคืน” ทันใดนั้นเว่ยฉงซีก็เอ่ยปาก

จงซิ่วหลิงยังไม่ทันได้ทำความเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร นางก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร

“พี่เว่ย แม้ว่าน้องสาวซือลั่วทำเรื่องที่ที่ผิดต่อท่าน แต่นางทำไปก็เพื่อกระบี่กับจี้หยกของท่าน พี่เว่ย ได้โปรดยกโทษให้นางด้วย ตอนนี้ข้าจะไปถามลูกพี่ลูกน้องชายของข้า อย่างมากก็แค่ไปบ้านของหวังหยวนไว่ด้วยตัวเองเพื่อตามหาซือลั่ว..."

"น้องสาว?"

จงซิ่วหลิงกำลังกล่าวอย่างขะมักเขม้น พอเงยหน้าขึ้นกลับเห็นซือลั่วกำลังอยู่เบื้องหน้านางพร้อมกับมองดูนางด้วยความประหลาดใจอยู่

จงซิ่วหลิงตกใจราวกับเห็นผี นางโพล่งออกมาว่า "ซือลั่ว เจ้า...กลับมาแล้วหรือ"

ซือลั่วไม่พูดไม่จา เพียงแค่มองไปที่นาง หลังจากเฝ้าดูอยู่พักหนึ่ง นางก็ยื่นมือออกมา "โถโถ พี่สาวจง เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าหรือ เหตุใดจึงร้องไห้จนเป็นเช่นนี้"

จากนั้นนางก็หันกายไปทางเว่ยฉงซีและพูดอย่างโกรธเคืองว่า "เป็นเจ้าที่รังแกพี่สาวจงใช่หรือไม่”

เว่ยฉงซีโบกมือและกล่าวสองคำว่า "ไม่ใช่!"

ซือลั่วมองไปทางจงซิ่วหลิงอีกครั้ง "พี่สาวจง เป็นเว่ยฉงซีที่รังแกเจ้าใช่หรือไม่"

จงซิ่วหลิงส่ายหัว "ไม่...ไม่ใช่..."

นางเหลือบมองซือลั่วหลายทีและเห็นว่านางแต่งชุดเต็มยศ จึงอดสงสัยไม่ได้ "น้องสาว เจ้ากลับมาเมื่อไหร่หรือ"

ซือลั่วตกใจราวกับไม่เข้าใจในสิ่งที่นางพูด