ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 49

เว่ยฉงซีปีนขึ้นไปบนหลังนาง ได้กลิ่นหอมบนกายนาง เมื่อมองดูร่างผอมบางของนางที่โงนเงน จู่ๆ ก็รู้สึกเสียใจภายหลังเล็กน้อย แต่คำพูดที่พูดออกไปแล้วถ้าหากเขาไม่ไปซือลั่วจะต้องสงสัยอย่างแน่นอน

ไม่นานก็มาถึงห้องปลดทุกข์ซึ่งอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของเรือน ซือลั่ววางเว่ยฉงซีลงอย่างระมัดระวัง ช่วยเขาย้ายเก้าอี้มาแล้วถามว่า "นั่งได้ใช่ไหม"

มันยากสำหรับซือลั่วอย่างมากในการที่จะจินตนาการว่าเขาเข้าห้องน้ำอย่างไร แต่นางรู้ว่าอะไรควรถามอะไรไม่ควรถาม แม้ว่าเว่ยฉงซีจะไม่ได้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนนักแต่จะต้องกำลังกังวลกับขาทั้งสองของตนเองอย่างแน่นอน

นางถอนหายใจ ตอนนี้ไม่มีความคิดแค้นเคืองเว่ยฉงซีเช่นเมื่อครู่อีกแล้ว

"อืม เจ้าออกไปเถอะ" เว่ยฉงซีกล่าว

ซือลั่วพยักหน้าและยืนอยู่นอกห้องปลดทุกข์ แต่คิดในใจคิดว่าหมอกงเป็นคนของจักรพรรดิ จะต้องไม่รักษาขาให้เว่ยฉงซีอย่างดีแน่นอน นางต้องหาหมอที่ดีท่านหนึ่งเพื่อดูดีๆ อีกทีว่าขาของเว่ยฉงซีสามารถรักษาให้หายดีได้หรือไม่

ขณะที่ซือลั่วคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ก็ได้ยินเสียงน้ำดังมาจากข้างใน

นางสะดุ้งตกใจและหน้าแดงทันที

ไม่นานหลังจากเว่ยฉงซีทำธุระเสร็จสิ้น นางก็แบกเขากลับมาและไปตักน้ำมาให้เขาล้างมือ

“เว่ยฉงซี!” ซือลั่วเรียกเขา พยายามทำให้น้ำเสียงของตนเองฟังดูราบเรียบ

“สักวันข้าจะหาหมออีกท่านมาดูขาของเจ้าดีหรือไม่”

เว่ยฉงซีเงยหน้าขึ้นและพบว่านางกำลังมองเขาอย่างระมัดระวัง ดวงตาใสเป็นประกาย บนใบหน้ามีความห่วงใยเอาใจใส่เล็กน้อย

ในขณะนี้ดวงอาทิตย์ใกล้จะลาลับจากขอบฟ้าอย่างชัดเจน แต่เว่ยฉงซีกลับมองเห็นแสงสว่างอันเรืองรองในดวงตาของนาง

"ไร้ประโยชน์!" เว่ยฉงซีกล่าว

ซือลั่วยังไม่ยอมแพ้ "ถ้าหากมีความเป็นไปได้เพียงหนึ่งส่วนหนึ่งหมื่นเล่า"

เว่ยฉงซีกล่าว "ที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ได้ก็เพราะข้าขยับไม่ได้!"

ซือลั่วเข้าใจในทันที สีหน้านางดูเศร้าสลดและไม่พูดอะไรอีกแม้แต่คำเดียว

เมื่อเห็นแววตาที่หดหู่ของนาง ชั่วขณะหนึ่งเว่ยฉงซีอยากที่จะบอกความจริงต่อนาง แต่เขาทำไม่ได้ ตัวเขาแบกรับภาระมากมายเกินไป เส้นทางของเขาถูกกำหนดไว้ให้มีแต่ความยากลำบากยากเข็ญชั่วชีวิต เขาไม่ต้องการผู้หญิงและยิ่งไม่ต้องการมีจุดอ่อน

สำหรับซือลั่ว...

เนื่องจากทุกสิ่งทุกอย่างที่นางปฎิบัติต่อเขาในช่วงสามปีที่ผ่านมา ต่อให้ตายเป็นหมื่นครั้งคงไม่พอ แต่ทว่าในชั่วขณะนี้...

เว่ยฉงซีคร้านที่จะคิดต่อไปอีก

จู่ ๆ ซือลั่วเงยหน้าขึ้น ดวงตาของนางกลับมามีประกายอีกครั้ง นางนั่งลงข้างกายเว่ยฉงซีจากนั้นจึงกล่าวเสียงเบาว่า "เว่ยฉงซี รอเมื่อข้ามีเงินเพียงพอ ข้าจะพาเจ้าออกไปจากที่นี่!"

เว่ยฉงซีตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

"เจ้าพูดอะไร"

ซือลั่วกระซิบ "ข้าได้สอบถามมาแล้ว ถ้าไปตามทางเหนือจากตำบลหย่วนซานไม่กี่วันจะเป็นชายแดน หากไปทางตะวันก็จะเป็นซีอวี้ หากไปทางใต้ต้องเดินทางหลายเดือนจึงจะพบหนานเยว่ จักรพรรดิจะต้องคิดว่าพวกเราต้องการไปชายแดนไม่ก็ซีอวี้อย่างแน่นอน แต่เราจะไม่ทำเช่นนั้น พวกเราลงใต้ไปที่หนานเยว่ รอจนมีเงินพวกเราค่อยเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนแซ่ แล้วจักรพรรดิจะหาเราไม่พบอีกต่อไป”

แผนการนี้คิดได้ขึ้นเมื่อไม่กี่วันก่อน แม้ว่านางจะมีเงินไม่เพียงพอ แต่ขาของเว่ยฉงซีไม่ดีจึงดึงดูดสายตาผู้คนเกินไป รอบกายยังมีหูตาของจักรพรรรดิคอยสอดส่องอยู่ตลอด จะต้องแก้ไขปัญหาข้อยากเหล่านี้ก่อน

เดิมทีซือลั่วไม่ได้วางแผนที่จะบอกเขาเร็วถึงเพียงนี้ แต่นางทนไม่ได้ที่เห็นเว่ยฉงซีเป็นแบบนี้จนอดไม่ได้ที่จะบอกแผนการออกไป การที่มีชีวิตต่อไปโดยไร้ซึ่งอนาคตที่พอจะมองเห็นอยู่รำไรจะทำให้พังทลายได้ง่ายดายอย่างยิ่ง

เมื่อได้ยินแผนการอันยอดแย่ของนาง เว่ยฉงซีเกิดความรู้สึกแปลกๆ ขึ่นในใจ เขาเงยหน้าขึ้นเหลือบมองนาง ใบหน้าของนางอยู่ใกล้เขามาก ใกล้จนเขาเกือบจะมองเห็นขนอ่อนรำไรบนใบหน้าของนาง ดวงตาที่งดงามของนาง แพขนตายาว จมูกกระจุ๋มกระจิ๋ม ปากเล็กที่แดงระเรื่อ...