ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 50

เรือนโกวหลานในยามเย็นมีแขกไม่กี่คน ในไม่ช้าพวกเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของบุรุษที่น่าเวทนาจึงพากันส่ายหัว แสดงให้เห็นว่าบุคคลที่มีความชอบแบบใดก็ล้วนมีทั้งนั้น

ยิ่งไปกว่านั้นทุกคราที่หวังหยวนไว่ทำธุระล้วนไม่อนุญาตให้ผู้ใดไปรบกวน ดังนั้นจึงไม่มีใครในเรือนโกวหลานไปดูแม่แต่ผู้เดียว จนกระทั่งยามเช้าที่หลิวจงร้องเสียงดังพร้อมกับวิ่งออกมาจากห้องด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขาเสียสติไปหมด

หลิวจงรู้สึกว่านี่เป็นความอัปยศที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตที่เขาเคยได้รับมา ในขณะเดียวกันผู้ที่รู้สึกว่าได้รับความอัปยศยังมีหวังหยวนไว่อีกด้วย ปริมาณยาขนาดนั้นเกือบจะคร่าชีวิตของเขาไปแล้วครึ่งหนึ่ง หลังจากได้สติแล้วค้นพบว่าคนผู้นั้นเป็นหลิวจง หวังหยวนไว่ก็ยิ่งมีโทสะ ทั้งสองตะลึงไปชั่วขณะแล้วจึงต่อสู้กันยกใหญ่...

เมื่อเจ้าสี่เล่าถึงเรื่องนี้ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

เว่ยฉงซี มองไปที่เขา

เจ้าสี่ผงะและคิดไปว่าตนเองก่อเรื่องเข้าแล้วจึงไม่กล้ากล่าวต่อ ไม่คาดคิดว่าเว่ยฉงซีกลับไม่ได้ตำหนิเขา แต่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบหนึ่งประโยคว่า “ทำได้ดี”

เจ้าสี่ลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เว่ยฉงซีถามอีกว่า "เจ้ามาทำอะไรที่นี่กะทันหัน"

เจ้าสี่จึงกล่าว "นายท่าน ข้าน้อยตรวจสอบพบว่าหลี่หรูเหยียนจะมาเมืองหรง”

เว่ยฉงซียิ้มเย็น “นางมาทำอะไร"

เจ้าสี่กล่าว “ว่ากันว่ามาเที่ยวเล่น ทว่าเมืองหรงไม่มีสิ่งใดน่าสนใจ”

เจ้าสี่ไม่ได้กล่าวต่อ

ในที่สุดเว่ยฉงซีก็เข้าใจแล้วว่าผู้สูงศักดิ์ที่มาจากหลานจิงจากปากของผู้ดูแลเจียงที่ซือลั่วกล่าวถึงก่อนหน้านี้เป็นใคร

“ผู้ร่วมเดินทางยังมีใครอีกบ้าง” เว่ยฉงซีถาม

เจ้าสี่กล่าว "นายท่านปราดเปรื่องจริงๆ ผู้ร่วมเดินทางยังมีจิ้นอ๋องหลี่ฉงเหยียนอีกด้วย"

กล่าวจบเขาก็วิเคราะห์อีกว่า “การเที่ยวเล่นเป็นเพียงการตบตาผู้คนเท่านั้น จุดประสงค์ที่แท้จริงของจิ้นอ๋องข้าน้อยยังไม่ทราบแน่ชัด เกรงว่าหลี่หรูเหยียน องค์หญิงฮุ่ยหนิงจะมาเพราะนายท่าน ถึงอย่างไรนางก็เป็น...ของท่าน”

เว่ยฉงซีมองดูความมืดมิดในยามค่ำคืนแล้วเค้นหัวเราะ “นางจะมาหัวเราะเยาะข้าหรือต้องการมาสานต่อความสัมพันธ์เมื่อกาลก่อนกับข้ากัน” 

เจ้าสี่ไม่กล้าตอบ

เว่ยฉงซีกล่าว "พวกเขาจะมาถึงเมื่อไหร่"

"หนึ่งเดือนให้หลัง"

"ข้าเข้าใจแล้ว”

เว่ยฉงซียิ้มเย็น

หลี่ฉงเหยียน หลี่หรูเหยียน โจวกุ้ยเฟย ตระกูลโจว...

…

ซือลั่วไม่ได้รับผลกระทบจากอารมณ์ของเว่ยฉงซีแต่กลับรู้สึกกระฉับกระเฉงอย่างมาก เมื่อกลับห้องไปคิดสูตรอาหารอย่างถี่ถ้วนเรียบร้อยแล้วจึงเขียนลงบนกระดาษเพื่อเตรียมนำไปมอบให้ผู้ดูแลร้านเจียงในวันพรุ่งนี้

หลังจากทำสิ่งนี้เสร็จแล้วก็ไปที่ครัวเพื่อต้มน้ำ บ้วนปากล้างหน้าลวกๆ แล้วจึงเคาะประตูของเว่ยฉงซี

“ข้าต้มน้ำแล้ว เจ้าต้องการล้างตัวหน่อยไหม” ซือลั่วถาม

เว่ยฉงซีกำลังคิดถึงเรื่องราวบางอย่างอยู่จนหนี้แค้นบัญชีเลือดฉายชัดในดวงตา ทำให้จิตใจของเขามีความกดดันอย่างยิ่ง แต่เมื่อถูกซือลั่วขัดจังหวะเขาจึงรวบรวมความคิดกลับมา เมื่อกำลังจะกล่าวว่าไม่จู่ๆ ก็นึกถึงบางสิ่ง

"ต้องการ"

ซือลั่วถือน้ำเข้ามาและเห็นเขานั่งอยู่ข้างโต๊ะโดยที่ไม่รู้ว่ากำลังคิดสิ่งใดอยู่

ซือลั่ววางน้ำไว้ข้างเท้าของเขาจากนั้นจึงนั่งลงตรงข้ามเขา

เว่ยฉงซีตกตะลึงและเหลือบมองนาง "เจ้าอยากดูข้าล้างเท้าหรือ"

ซือลั่วพยักหน้า "ข้ามีอะไรจะพูด"

"พูดอะไร"

ซือลั่วกล่าว "สิ่งที่ข้าพูดไปในวันนี้เป็นความจริงทั้งหมด เจ้าต้องเชื่อข้า"

เว่ยฉงซีเงยหน้าขึ้นมองไปทางนาง แววตาของนางแน่วแน่และเต็มไปด้วยความจริงใจ เขาเสตามองไปทางอื่น "เจ้าต้องการจะบอกข้าเรื่องนี้หรือ”

"อืม"

ซือลั่วพยักหน้าจากนั้นกล่าวว่า “รอจนพวกเราถึงแคว้นหนานเยว่ ข้าจะหาหมอที่ดีที่สุดมารักษาขาให้เจ้า"

“หลังจากนั้นเล่า” เว่ยฉงซีถาม

จากนั้น?

ซือลั่วไม่เคยคิดมาก่อน แต่เมื่อเว่ยฉงซีถาม นางจึงตกตะลึงไปครู่หนึ่งและไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

เว่ยฉงซีถอดถุงเท้าของตนและวางเท้าลงในน้ำ ซือลั่วก็ไม่หลบหลีกและนั่งอยู่ข้างกายเขา รอจนเขาล้างเสร็จและกำลังจะไปเทน้ำ

“ซือลั่ว” ทันใดนั้นเว่ยฉงซีก็เรียกนาง

ซือลั่วหันกลับมา

เว่ยฉงซีมองไปที่นางและถามอีกว่า "เจ้าเป็นใคร"

ซือลั่วผงะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจึงถามคำถามแบบนี้อีก นางรู้สึกลนลานเล็กน้อยและพูดอย่างอ้ำๆ อึ้งๆ ว่า "ข้าคือซือลั่วไงเล่า ยังจะเป็นใครได้อีก"

ความผิดหวังฉายชัดในดวงตาของเว่ยฉงซี แต่เขาก็ปกปิดมันอย่างรวดเร็ว

“ไม่มีอะไรแล้ว เจ้าออกไปเถอะ วันพรุ่งนี้ข้าจะนอนต่ออีกสักหน่อย ไม่ต้องเรียกข้า”

ซือลั่วออกไปที่ประตูและอดไม่ได้ที่จะมองย้อนกลับไปทางห้องของเว่ยฉงซี เขาปิดไฟนอนไปแล้ว

ซือลั่วถอนหายใจ นางอยากจะบอกความจริงกับเขาอย่างมาก แต่นางไม่สามารถไว้ใจเขาได้ทั้งหมด

ซือลั่วเข้าใจเว่ยฉงซีนิดหน่อยแล้วว่าบางทีเขาอาจไม่เชื่อใจนางเช่นกัน

นางถอนหายใจเล็กน้อยและกลับห้องของตนเอง

เว่ยฉงซีนั่งข้างหน้าต่าง รอจนซือลั่วกลับห้อง เขาจึงเปิดหน้าต่างและมองไปยังท้องฟ้ายามราตรีที่มืดมิดเต็มไปด้วยดวงดาว รู้สึกซับซ้อนอย่างสุดแสนจะพรรณนา

เป็นเรื่องดีที่ซือลั่วไม่ไว้ใจเขา เขาก็ไม่เชื่อใจนางเช่นเดียวกัน ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็ไม่ได้เดินบนเส้นทางเดียวกัน บางทีหลังจากที่เขาจัดการเรื่องทางนี้ได้แล้วก็อาจจะให้ทางรอดแก่นาง นี่นับว่าเขาได้มอบจุดจบที่ดีที่สุดให้แก่นางแล้ว

สายลมเย็นยามค่ำคืนรบกวนความฝันของใครหลายคน

ซือลั่วถูกซือฮวาปลุกจนตื่น นางบิดขี้เกียจแล้วสูดอากาศบริสุทธิ์ ทั้งยังถ่มน้ำลายออกมาอย่างสบายใจจึงออกไปที่ประตู

เมื่อมองไปทางห้องของเว่ยฉงซี มันมืดสนิทและไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ แม้แต่น้อย แล้วนางจึงคิดถึงสิ่งที่เขาพูดเมื่อวานนี้ว่าไม่ต้องเรียกเขา

ซือลั่วรู้สึกเศร้าเล็กน้อย นางสัมผัสได้ถึงความเหินห่างที่เว่ยฉงซีปฏิบัติต่อนางเมื่อวานนี้ซึ่งทำให้นางรู้สึกอึดอัดอย่างมาก

ซือลั่วเข้าไปในครัว เว่ยฉงซีไม่กินอาหารเช้า โชคดีที่นางกินอะไรไปเล็กน้อย เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นจนเต็มดวงซือลั่วจึงนั่งยองๆ ที่หน้ากรงเพื่อให้อาหารซือลั่ว นางก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ซือฮวาไม่แม้แต่จะมองอาหารที่นางนำมา แต่ยืดคอขึ้นอย่างยโสโอหังพร้อมกับปรายตามองซือลั่วหนึ่งทีด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยามอย่างยิ่ง

ซือลั่วโมโหจนโยนใบผักหนึ่งกำมือใส่หน้ามัน "ผู้ชายล้วนมีคุณธรรมทั้งหมด มารดาจะเลี้ยงดูฟูมฟักพวกเจ้าเอง"

ซือลั่วหันกายกลับห้องเพื่อเก็บข้าวของ วันนี้นางจะไปหาผู้ดูแลร้านเจียงและนำเงินห้าร้อยตำลึงกลับมา

รอจนนางได้รับเงินแล้วจะปาไปบนใบหน้าเย็นชาของเว่ยฉงซี และทำให้เขาเยาะเย้ยถากถางนาง ทำให้เขาไม่เชื่อตัวเอง

เหอะ!

ซือลั่วสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อยและจงใจมองไปทางประตูห้องของเว่ยฉงซีเป็นพิเศษก่อนจะออกไป แล้วจึงจากไปพร้อมกับเสียงเย็นชา

หลังจากที่นางจากไปเว่ยฉงซีถึงจะออกมา เขาตื่นนานแล้วแต่ไม่ต้องการเผชิญหน้ากับซือลั่ว เขาเกลียดซือลั่วในอดีตจนไม่ต้องการเผชิญหน้ากับซือลั่วคนปัจจุบัน นางทำให้อารมณ์ความรู้สึกของเขาอยู่นอกเหนือการควบคุมไปเสียแล้ว

เว่ยฉงซีบอกตัวเองว่าไม่ว่านางจะเป็นใครก็ล้วนเป็นเพียงแค่ผู้ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเขา เป็นทิวทัศน์บนเส้นทางสู่การแก้แค้นของเขาเพียงเท่านั้น

ใบหน้าของเขาเย็นชา เมื่อตนเองไปห้องครัวจึงค้นพบว่าไม่มีของกินอยู่ในนั้นแม้แต่น้อย แม้แต่น้ำร้อนสักหยดก็ไม่มี

เว่ยฉงซีเค้นเสียงอย่างเย็นชาและออกจากห้องครัว แต่ไม่สามารถขยับขาได้แม้แต่น้อย คลานเป็นเวลานาน ทั้งเหนื่อยทั้งหิว เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าจวนจะเที่ยงแล้ว ซือลั่วน่าจะไปหอจวี้เซียน ไม่แน่ว่าอาจจะกินข้าวก่อนแล้วค่อยกลับมา...

เว่ยฉงซีนั่งอยู่ด้านนอก เขาที่ถูกแสงแดดสาดส่องมาอย่างร้อนแรงก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก เขามองไปทางประตูเป็นครั้งคราว แต่มองซ้ายก็แล้วมองขวาก็แล้วซือลั่วก็ไม่กลับมา

เว่ยฉงซีเข้าไปในครัวอีกครั้ง ต้องการทำอาหารกินด้วยตัวเองนิดหน่อย แต่มีประโยคที่กล่าวไว้ว่าจากฟุ่มเฟือยมาประหยัดนั้นยาก แต่ก่อนเขาจัดการอย่างไรล้วนได้ทั้งนั้น

ช่วงนี้ล้วนเป็นซือลั่วที่ทำกับข้าว ฝีมือของนางไม่เลว สิ่งที่กินล้วนเป็นของสดใหม่ที่เว่ยฉงซีไม่เคยได้ลิ้มลองมาก่อน ดังนั้นเมื่อเว่ยฉงซีนึกถึงของเหล่านั้นที่ตนเองทำจึงหมดความอยากอาหารในทันที

เขาไปถึงเบื้องหน้าตุ่มน้ำ กรอกน้ำเย็นเข้าปากสองอึกอย่างรุนแรงแต่ตนเองกลับรู้สึกหิวมากกว่าเดิม

ซือลั่ว ยอดเยี่ยมมาก ไม่กี่วันก่อนยังสาบานอย่างน่าเชื่อถืออยู่เลยว่าจะดูแลเขา เมื่อวานนี้ก็ยังพูดได้น่าฟังถึงเพียงนั้น วันนี้กลับจงใจให้เขาอดอาหาร พิษที่ร้ายกาจที่สุดคือจิตใจของสตรี!

เว่ยฉงซีก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังโมโหซือลั่วหรือโมโหตนเองกันแน่

…