ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 54

ซือลั่วหลับไปครึ่งค่อนวันถึงจะตื่นขึ้น พอจัดแจงตัวเองลวกๆ และเปลี่ยนเสื้อผ้าจึงค่อยออกจากห้อง

เมื่อออกประตูมาดวงอาทิตย์ก็คล้อยไปทางทิศประจิมแล้วและแสงสีทองอร่ามก็ส่องไปทั่วลานบ้าน

เว่ยฉงซีนั่งอยู่ที่ปากประตู เมื่อได้ยินเสียงนางเปิดประตู เว่ยฉงซีก็หันศีรษะ "ดีขึ้นแล้วหรือ"

ซือลั่วหน้าแดงและถลึงตามองเว่ยฉงซีอย่างดุดัน จากนั้นจึงวิ่งเข้าไปในครัวและพบว่ามีน้ำร้อนอยู่ในหม้อซึ่งเว่ยฉงซีน่าจะเป็นคนต้ม

นางตักน้ำมาซักเสื้อผ้า หลังจากออกมาท้องฟ้าก็มืดสนิทไปหมดแล้ว แต่วันนี้เป็นวันแรมสิบสี่ค่ำ  ลานบ้านจึงมีแสงจันทร์กระจ่างสาดส่อง

"เว่ยฉงซี เหตุใดเจ้าถึงยังอยู่ในสนามอยู่อีก" ซือลั่วเห็นว่าเขาอยู่ในท่าทางนี้ตั้งแต่บ่ายแล้ว ไม่รู้ว่าเขาเหนื่อยหรือเปล่า

เว่ยฉงซีหันกลับไปมองนาง ภายใต้แสงจันทร์ ใบหน้าของเว่ยฉงซีดูหล่อเหลาและเด็ดเดี่ยวยิ่งกว่าเดิม

เมื่อซือลั่วได้เห็นก็ถึงกับหายใจติดขัด

"ข้ากำลังรอเจ้าอยู่" เว่ยฉงซีกล่าว

เนื่องจากเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงบ่ายซือลั่วจึงรู้สึกอายอย่างยิ่ง นางไม่กล้ามองเข้าไปในดวงตาของเว่ยฉงซี ได้แต่เดินไปที่ข้างกายของเขา "รอข้าหรือ"

เว่ยฉงซียื่นผงยาให้นาง "หมอกงขอให้ข้ามอบให้เจ้า นี่คือยาชนิดใด"

ซือลั่วไม่คาดคิดว่าหมอกงจะนำยามาให้นางจริงๆ เดิมทีนางต้องการจะใช้ยานี้มาจัดการจงซิ่วหลิงกับหลิวจง ทว่าเมื่อพิจารณาว่าจงซิ่วหลิงได้รับบทเรียนไปแล้ว นางจึงคิดว่าตราบใดที่นางไม่คิดที่จะสร้างปัญหาอีก ซือลั่วก็จะไม่ใช้เจ้าสิ่งนี้

แต่ตอนนี้เว่ยฉงซีหยิบมันออกมาแล้ว นางจะกล่าวอย่างไรดี

"สิ่งนี้…"

ซือลั่วรู้สึกกระอักกระอ่วนอย่างมาก ไม่ต้องพูดถึงในสมัยโบราณ แม้แต่ในยุคปัจจุบันนางก็ไม่สามารถพูดคุยเรื่องนี้กับบุรุษได้

"มันเป็นยาสำหรับรักษาโรคลมเย็นทั่วไป" ซือลั่วพูดไปส่งๆ

ดวงตาของเว่ยฉงซีมืดมนลง ในแววตามีความเย็นเยียบพาดผ่าน ทว่าเขาไม่ได้กล่าวสิ่งใดทั้งสิ้น เพียงแค่ส่งยาให้นาง "เช่นนั้นเจ้าก็เก็บมันไว้ดีๆ"

ซือลั่วรับมันมา

ถามอย่างร้อนตัวว่า "หิวหรือยัง เย็นนี้อยากกินอะไร"

"อะไรก็ได้" เว่ยฉงซีกล่าว

ซือลั่วไม่ได้สังเกตเห็นความแปลกประหลาดของเขาและเข้าไปในครัว

แม้ว่านางจะไม่ปวดท้องถึงเพียงนั้นแล้ว แต่นางก็ยังรู้สึกไม่ค่อยสบายอยู่ดี ดังนั้นจึงใส่ข้าวจำนวนหนึ่งลงในหม้อและต้มโจ๊กหนึ่งหม้อ

ทั้งสองกินอาหารมื้อหนึ่งที่ลานบ้านแบบแก้ขัดไปก่อนแล้วค่อยแยกย้ายกลับห้องของตนเองไป

เพียงแต่ราตรีนี้ช่างยาวนาน ซือลั่วนอนไปตลอดทั้งบ่ายจึงนอนไม่หลับ ในขณะที่เว่ยฉงซีก็มัวแต่คิดถึงเรื่องของซือลั่วกับซิ่วไฉจย่า ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหมากขึ้นเรื่อยๆ

ผ่านไปครึ่งค่อนคืน ซือลั่วกระหายน้ำจึงคิดจะไปรินน้ำดื่มที่ห้องครัว พอเปิดประตูก็เห็นเงาคนมืดสลัวคนหนึ่งอยู่ในลานบ้าน

"ว้าย…"

ซือลั่วตกใจ เมื่อคนผู้นั้นหันกลับมา นางจึงเห็นชัดเจนว่าเป็นเว่ยฉงซี

"ดึกดื่นค่ำมืดถึงเพียงนี้เจ้ามานั่งทำอะไรที่นี่กัน" ซือลั่วพูดด้วยความตื่นตกใจ

เว่ยฉงซีมองนาง "แล้วดึกดื่นค่ำมืดถึงเพียงนี้เจ้าออกมาทำอะไรเล่า"

"ข้าหิวน้ำ"

เว่ยฉงซีจึงกล่าว "ข้าก็เช่นกัน"

ซือลั่วหมดคำพูดและไปที่ห้องครัวเพื่อรินน้ำสองแก้ว ทั้งสองคนจึงนั่งดื่มน้ำอยู่ที่ลานบ้าน ดวงจันทร์บนท้องฟ้าจวนจะเต็มดวงแล้ว ดวงใหญ่และส่องแสงไปเกือบทั่วทั้งลานเล็กๆ จนสว่างไสว

ซือลั่วไม่ได้ชมจันทร์อย่างเงียบสงบเช่นนี้มานานแล้ว จู่ๆ ก็รู้สึกว่าเป็นเช่นนี้ก็ค่อนข้างดีเลยทีเดียว

นางอดไม่ได้ที่จะมองไปทางเว่ยฉงซีและเว่ยฉงซีก็บังเอิญมองมาที่นางพอดีเช่นกัน

ดวงตาที่ประสานกันทำให้หัวใจของทั้งสองสั่นไหวจนรีบเบนสายตาออกไปอย่างรวดเร็ว

“เจ้ายังไม่ได้บอกว่าน้ำแข็งทำได้อย่างไร” เว่ยฉงซีถาม

ซือลั่วรู้สึกหนาวไปทั้งตัวเมื่อได้ยินคำว่าน้ำแข็ง แต่นางยังคงยิ้มและพูดว่า "รอก่อนนะ"

ซือลั่ววิ่งเข้าไปในครัวเพื่อเทน้ำครึ่งอ่างและถือออกมา ทั้งยังหยิบดินประสิวออกมาอีกด้วย จากนั้นจึงวางมันลงในอ่าง...

เว่ยฉงซีเฝ้าดูโดยไม่ขยับเขยื้อน หลังจากนั้นไม่นานน้ำในอ่างก็ค่อยๆ แข็งตัวจนเป็นน้ำแข็ง แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่เล็กน้อย แต่สิ่งนี้ก็ทำให้เว่ยฉงซีประหลาดใจถึงที่สุด

ซือลั่วกล่าว "นี่คือดินประสิว เมื่อมันมาอยู่กับน้ำก็จะสามารถลดอุณหภูมิของน้ำและทำให้เป็นน้ำแข็งได้"