ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 58

ในอดีตซือลั่วเคยทำความสะอาดห้องที่ไหนกัน ในห้องมีที่วางเท้าลงได้ก็เพียงพอแล้ว ทว่าตอนนี้ภายในห้องกลับสะอาดสะอ้าน บนเตียงปูชุดเครื่องนอนที่สะอาดและเป็นระเบียบ คลุมโต๊ะด้วยผ้าลายดอกไม้หนึ่งผืนที่งดงามอย่างยิ่ง แม้แต่บนม้านั่งยังวางเบาะรองนั้งเป็นขั้น บนโต๊ะวางถ้วยชาไม้ไผ่ ขอบหน้าต่างยังมีกระถางดอกไม้ขนาดเล็กอยู่หนึ่งกระถาง  มีดอกไม้ใบหญ้าที่ไม่ทราบชื่อลอยอยู่ในอ่างน้ำและกำลังผลิดอกตูม สีเขียวอ่อนช่วยเพิ่มสีสันให้ภายในห้องไม่น้อย แม้กระทั่งคราบสกปรกบนผนังก็ถูกเช็ดออกไปแล้ว ทั้งห้องมีกลิ่นอายแบบฉบับโบราณที่สดชื่นและงดงาม

เมื่อซือลั่วเห็นเขาจ้องมองห้องของตนเอง นางก็หัวเราะและกล่าวอย่างรู้สึกผิดว่า “ประเดี๋ยวจะตกแต่งห้องให้เจ้าเช่นเดียวกัน”

"อืม..."

เว่ยฉงซีตอบรับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ซือลั่วรินน้ำให้เขาหนึ่งแก้ว เขาจิบไปหนึ่งอึกและอดไม่ได้ที่จะก้มลงมอง น้ำชามีสีเหลืองอ่อนทั้งยังมีกลิ่นหอมหวานของดอกไม้

"นี่คืออะไร" เขาถาม

ซือลั่วยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก "เป็นชาดอกเบญจมาศกับเก๋ากี๊"

เว่ยฉงซีเหลือบมองนางและพูดว่า "เจ้าค่อนข้างรู้จักการเสพสุขเลยทีเดียว เอาแต่พูดปาว ๆ ว่าจะดูแลข้า จะชดเชยให้ข้า ตนเองดื่มชาดอกเบญจมาศ แต่ข้ากลับได้ดื่มดอกฟันสิงโตป่าในลานบ้าน”

ซือลั่วหัวเราะแห้ง ๆ โดยรู้ว่าตนเองไร้เหตุผล จึงอธิบายว่า “วันนี้ไปเห็นมันเข้าตอนที่ซื้อขนมจากร้านเหยาจี้เลยซื้อจากเถ้าแก่มานิดหน่อย เดิมทีคิดจะนำมาให้เจ้า แต่ใครใช้เจ้าอารมณ์เสียแล้วมาประชดประชันกันเล่า”

“ข้าอารมณ์เสีย?”

เว่ยฉงซีมองไปที่นาง "เจ้าลองดูห้องของข้าสิ ช่างหาที่เปรียบกับห้องของคุณหนูสามซือไม่ได้อย่างแท้จริง”

เริ่มประชดประชันกันอีกแล้ว

ซือลั่วถอนหายใจ "เอาเถอะ เป็นความผิดข้าเอง ท่านอ๋องน้อยเว่ยผู้ยิ่งใหญ่ต้องมีความใจกว้าง อย่าคิดเล็กคิดน้อยกับข้าไปเลย”

เว่ยฉงซีก็ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับนาง เพียงแค่โต้ตอบไปมาจนถึงประเด็นนั้น และเมื่อเปรียบเทียบระหว่างห้องของเขากับซือลั่วก็ทำให้รู้สึกฉุนเฉียวจริง ๆ

เว่ยฉงซีจิบชาอีกครั้งและเห็นรองเท้าแปลก ๆ คู่หนึ่งวางอยู่ข้างเตียงของนาง

ซือลั่วรู้สึกว่าเขาเหมือนเจ้าหนูจำไม ไม่สิ ต้องเป็นคุณปู่จำไม

ขณะที่เห็นคุณปู่จำไมจ้องมองรองเท้าแตะที่ตนเองทำ นางจึงรีบอธิบายถึงวิธีการทำรองเท้าแตะหนึ่งรอบ ทั้งยังจงใจเน้นตนเองทำให้เขาคู่หนึ่งแล้วเหมือนกัน ทว่าเนื่องจากหลายวันมานี้นางไม่สบายจึงต้องพักมันไว้ก่อน ซือลั่วให้คำมั่นสัญญาว่าจะทำให้เขาเสร็จโดยเร็ว

เว่ยฉงซีจึงไม่ได้ถามต่อไปอีก

ทั้งสองเพิ่งกินโจ๊กง่าย ๆ ไปเมื่อตอนเย็น ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ซือลั่วจึงนำรองเท้าแตะที่จะให้เว่ยฉงซีซึ่งทำไปแล้วครึ่งหนึ่งออกมาและคิดจะทำที่เหลือต่อให้เสร็จ

เว่ยฉงซีฟังเสียงฝนนอกหน้าต่างและไม่มีอะไรทำ จึงดูซือลั่วทำรองเท้า

ภายใต้แสงไฟ เงาของซือลั่วดูยาวขึ้น สายตาก็แปรเปลี่ยนเป็นนุ่มนวลขึ้น สมาธิจดจ่อ ให้ความรู้สึกถึงช่วงเวลาที่งดงามและสงบสุข

ทันใดนั้นเว่ยฉงซีก็มีความรู้สึกว่าคงจะดีถ้าหากได้ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายเช่นนี้ต่อไปเรื่อย ๆ กับนาง

แต่ในไม่ช้า เขาก็สลัดความคิดนี้ออกไป ไม่ต้องพูดถึงความแค้นบัญชีเลือดที่อยู่บนกายเขา ต่อให้เขาคิดจักรพรรดิก็คงไม่ปล่อยเขาไปง่าย ๆ

เดิมทีรองเท้าแตะทำไปแล้วกว่าครึ่ง ตอนนี้ทำส่วนที่เหลืออีกเล็กน้อยพริบตาเดียวจึงทำเสร็จแล้ว

ซือลั่วกระโดดลงจากเตียง "มา ลองดูสักหน่อย"

เว่ยฉงซีรับมันมา และถอดรองเท้าของตนเองออก พอลองสวมดูก็รู้สึกสบายอย่างมาก จะสวมหรือถอดในยามดึกก็สะดวกสบาย

“เป็นอย่างไรบ้าง” ซือลั่วถาม

“สบายมาก เจ้าค่อนข้างรู้จักเสพสุขเลยทีเดียว” เว่ยฉงซีถามไปพลางดื่มชาไปพลาง

ซือลั่วยิ้มและพูดว่า "นั่นสินะ"

นางพูดอย่างภาคภูมิใจว่า "ในอนาคตรอจนข้ามีเงินเพียงพอแล้ว ข้าจะซื้อสาวใช้สองคนมาคอยปรนนิบัติข้าทุกวัน"

หลังจากกล่าวจบ ราวกับกลัวว่าเว่ยฉงซีจะอิจฉา จึงกล่าวเสริมว่า "จะซื้อให้เจ้าสองนางเช่นกัน นางหนึ่งคอยปรนนิบัติเรื่องการกินอยู่ของเจ้า อีกนางหนึ่งไว้อุ่นเตียงให้เจ้า”

เว่ยฉงซีตกตะลึง

เพียงฟังซือลั่วกล่าวอีกว่า “ขอกล่าวอย่างไม่ปิดบังเจ้าละกัน ตอนเด็กข้ายากจน จึงคิดว่าภายหลังรอจนข้ามีเงินแล้ว จะทำฟันเลี่ยมทอง ยามยิ้มก็จะเหลืองทองอร่าม ทีนี้ทุกคนก็จะรู้หมดว่าข้ามีเงิน”