ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 60

ซือลั่วเข้าครัว เตรียมต้นหอมสับกับหัวไชเท้าหั่นเต๋า เติมเกลือลงไปในไข่ไก่และตีให้เข้ากัน แล้วจึงใส่ต้นหอมสับกับหัวไชเท้าหั่นเต๋าลงไปในไข่ จากนั้นเติมแป้งบะหมี่หมี่แล้วคนให้เข้ากันจนเหลว รอจนกระทะร้อนได้ที่จึงใส่น้ำมันเล็กน้อยแล้วค่อยเทไข่ลงไปเป็นแผ่นกลม เมื่อย่างจนพอประมาณจึงกลับด้านแล้วตักออกมา เท่านี้ก็ทำแป้งไข่ไก่ใส่ต้นหอมเสร็จเรียบร้อยไปหนึ่งแผ่น นางยังอุ่นโจ๊กเมื่อคืนวานให้ร้อนแล้วค่อยตักออกมาอีกด้วย 

ซือลั่วลองชิมดูหนึ่งคำ รสชาติสมบูรณ์แบบ ไข่ไก่และต้นหอมจากยุคสมัยโบราณล้วนมาจากธรรมชาติ แป้งไข่ไก่ที่ทำออกมาจึงมีรสชาติแสนโอชะ ซือลั่วอดกินอีกคำไม่ได้ถึงจะยกอาหารเข้าไปในบ้าน

เว่ยฉงซีกำลังชมดอกไม้บนขอบต่างหน้าด้วยความเบื่อหน่าย

“กินข้าว” นางวางอาหารเช้าลงบนโต๊ะ

เว่ยฉงซีเคยกินแป้งไข่ไก่มาก่อน ทว่ามันก็ตั้งแต่หลายปีก่อนแล้ว ขณะนี้ได้กินอีกคราจึงรู้สึกว่ามันช่างอร่อยล้ำเหลือ

เมื่อเขาเห็นว่าซือลั่วเอื้อมมือมาจะหยิบอีกก็ได้หยิบตะเกียบตีไปที่มือนาง “คนละครึ่ง ส่วนของเจ้าหมดแล้ว”

ซือลั่วพูดไม่ออก

นางมองแล้วมองอีก เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่ายังมีอีกมากกว่าครึ่งแผ่น เหตุใดจึงไม่มีส่วนของนางแล้วเล่า

“ตอนที่ยกเข้ามามันก็แหว่งไปแล้ว ต้องเป็นเพราะเจ้าแอบกินไปอย่างแน่นอน ดังนั้นส่วนที่เหลือจึงเป็นของข้า”

เว่ยฉงซีตะครุบมันขึ้นมาฉีกออกและใส่เข้าปากสองสามที จากนั้นยกชามและดื่มโจ๊กในชามจนเรียบวุธ

ซือลั่วมองดูโต๊ะอาหารที่ว่างเปล่าและขมวดคิ้ว

เว่ยฉงซีเช็ดปาก "ข้าอยากออกไปอาบแดด"

ซือลั่วลุกขึ้นยืนทันใด "คนเนรคุณ ปีนออกไปเอง!”

กล่าวจบก็จากไปพร้อมกับชามที่ว่างเปล่า

นางยังกระแทกประตูเสียงดังอีกด้วย

หลังจากที่นางจากไป มุมปากของเว่ยฉงซีก็ยกขึ้นเล็กน้อย วันนี้เขาอารมณ์ดีเสียจริง

จนเมื่อเขาออกมา อากาศข้างนอกดีมากดังคาด เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ สองสามคราแล้วจึงนั่งอาบแดดอยู่บนเก้าอี้

หลังจากนั้นไม่นาน ก็เห็นซือลั่วถือแป้งไข่ไก่อีกสองแผ่นออกมาและมอบให้หนึ่งแผ่น

"ระวังลวก"

เว่ยฉงซีตกตะลึง

ซือลั่วพูดอีกว่า "รีบรับไปเร็วเข้า ข้าจะโดนลวกจนตายแล้ว”

เว่ยฉงซีรับมันมา ซือลั่ววางแป้งลงในชามและหยิบมากินทีละชิ้น หลังจากกินไปได้กว่าครึ่งก็เห็นว่าเว่ยฉงยังไม่ขยับเขยื้อน

“ทำไมไม่กินเล่า ข้าคิดว่าเจ้ากินไม่อิ่มเสียอีก

ซือลั่วถาม

เดิมทีนางโมโหมาก เมื่อเข้าไปในครัวจึงตัดสินใจจะทำเองแค่แผ่นเดียวและไม่ให้เว่ยฉงซีกิน ทว่าหลังจากทำเสร็จไปหนึ่งแผ่นความโกรธของนางก็สลายหายไป เมื่อคิดถึงพฤติกรรมแบบเด็กน้อยของเว่ยฉงซี นางก็ใจอ่อนยวบลงไปหลายส่วน

เขาจะต้องกินไม่อิ่มอย่างแน่นอน

ซือลั่วจึงทำอีกแผ่น

เว่ยฉงซีถือแป้งไข่ไก่ไว้ในมือด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน เขาคิดไปว่าซือลั่วจะโกรธจนไม่สนใจเขาแล้วเสียอีก

แต่ทว่า…

เขามองไปทางแป้งในมือด้วยความรู้สึกอันมากมายที่ประดังประเดเข้าสู่หัวใจ

“ซือลั่ว!”

"หา?"

ซือลั่วกินจนปากมันไปหมดและไม่หลงเหลือภาพลักษณ์อันใดเลย

"เหตุใดเจ้าจึงได้ดีต่อข้า" เว่ยฉงซีถาม

ซือลั่วชะงัก เงยหน้าขึ้นสบเข้ากับดวงตาดำขลับอันล้ำลึกของเว่ยฉงซี

นางจะต้องพูดอย่างไร?

ชดเชยแทนเจ้าของร่างเดิมหรือ? ไม่ใช่ทั้งหมด

เพราะสงสารเขาหรือ

ดูเหมือนก็ไม่ใช่ทั้งหมดเสียทีเดียว

“เพราะพวกเราเป็นสามีภรรยากัน”

ซือลั่วกล่าว

เว่ยฉงซีมองไปที่นางและถามอย่างบีบคั้นว่า "พวกเราเป็นสามีภรรยากันหรือ"

ซือลั่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงส่ายหัว "ก็ไม่เชิง ทว่าก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าจนถึงตอนนี้ พวกเรามีกันอยู่เพียงเท่านี้ที่ให้พึ่งพากันได้ ตระกูลซือหวังจะให้ข้าไปข้างตายอยู่ข้างนอก เจ้ากับข้าอยู่ที่นี้ไร้ญาติขาดมิตร เจ้าจึงเป็นญาติเพียงคนเดียวของข้า”

เว่ยฉงซีชะงัก เขาคาดไม่ถึงว่าซือลั่วจะตอบเช่นนี้น

เรียงลำดับแล้วช่างไม้หลี่เป็นลูกคนที่สามในบ้าน โดยมีพี่สาวอยู่สองคน ทุกคนในหมู่บ้านล้วนเรียกเขาว่าเจ้าลูกชายคนที่สาม

ช่างไม้หลี่ตอบรับหนึ่งคำและลากรถเทียมวัว หลิวต้าจู้มีกำลังวังชามากจึงเคลื่อนย้ายรถเข็นเข้าไปในลานบ้านเพียงลำพัง

ช่างไม้หลี่รีบร้อนตามเข้าไป

ทันทีที่เข้าประตู เพียงปรายตามองเขาก็เห็นเว่ยฉงซีที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทันที

ช่างไม้หลี่ตกตะลึง ความรู้สึกแรกของเขาคือบุรุษผู้นี้ใช่พี่ชายของซือลั่วหรือไม่?

แน่นอนว่าซือลั่วไม่ได้สังเกตว่าช่างไม้หลี่จะคิดอย่างไร นางรับรถเข็นมาไม่ว่าจะมองอย่างไรก็รู้สึกพึงพอใจ งานฝีมือนี้ยึดติดด้วยลิ่มไม้ทั้งหมด ทว่ามั่นคงและแข็งแรงอย่างมาก และพอใจกับมัน งานฝีมือทั้งหมดยึดด้วยลิ่มไม้ แต่มันก็แน่นหนาอย่างยิ่งทั้งยังแข็งแรงอีกด้วย

ฝีมือของบรรพชนดีตามที่คาดการณ์ไว้เลยทีเดียว

นางมองซ้ายมองขวาอย่างตื่นเต้น ระหว่างคิ้วและดวงตาเต็มไปด้วยความปิติยินดีและความพึงพอใจ

“พี่หลี่ ขอบคุณมาก” ซือลั่วหยิบห้าตำลึงเงินออกมาแล้วยื่นให้เขา

เมื่อช่างไม้หลี่เห็นรอยยิ้มของนางก็ตาค้างไปทันที แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยพบเห็นสตรีผู้ใดที่มีรอยยิ้มงดงามเช่นนี้มาก่อน

"ไม่...ไม่ต้องขอบคุณหรอก" ช่างไม้หลี่รับเงินมาทั้งที่ยังตะลึงงันอยู่ เขาได้กลิ่นหอมอ่อนจาง ๆ บนกายของซือลั่ว

ป้าไช่มองบางอย่างออกจึงขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับกระแอมกระไอหนึ่งครั้ง

จนถึงตอนนี้เว่ยฉงซีจึงเพิ่งสังเกตเห็นช่างไม้หลี่ สายตาที่เขาใช้มองซือลั่ว ในฐานะที่เว่ยฉงซีเป็นผู้ชายเขาจะไม่รู้ได้อย่างไร

เมื่อมองไปที่ซือลั่ว สายตาของนางล้วนจับจ้องอยู่บนเก้าอี้ ไม่สังเกตเห็นสิ่งใดทั้งนั้น

“ภรรยา ต้อนรับแขกหน่อย” ทันใดนั้นเว่ยฉงซีก็เปิดปาก

ซือลั่วไม่ขยับเขยื้อนและยังคงชื่นชมรถเข็นคันนั้นต่อไป ล้อนั้นขัดมันได้ดีอย่างยิ่ง ด้านล่างมีตะขอสี่อันที่สามารถวางตะกร้าไม้ไผ่เพื่อแขวนของได้ ด้านหลังยังมีที่จับที่ช่วยให้ผู้อื่นเข็นเขาได้อย่างสะดวก ที่พักแขนยังมีช่องว่างที่สามารถใส่ด้วยชาได้ส่วนอีกด้านหนึ่งสามารถแขวนของกินอื่น ๆ ได้อีก

ซือลั่วเข็นมันเดินไปเดินมาด้วยความพึงพอใจอย่างยิ่ง

“ภรรยา ต้อนรับแขกหน่อย!” เว่ยฉงซีกล่าวอีกประโยค

ซือลั่วจึงได้สติกลับมาและจ้องมองเขาด้วยสีหน้าฉงน

ภรรยา?

ซือลั่วตะลึงงันไปชั่วครู่ถึงจะตระหนักได้ว่ากำลังพูดถึงนางอยู่หรอกเหรอ?