ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 63

บรรยากาศที่เงียบงันอย่างแปลกประหลาดแผ่กระจายไปทั่วระหว่างพวกเขาทั้งสอง อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นกายของกันและกัน ในลานบ้านเงียบงันจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มหล่น 

หลังจากนั้นไม่นาน เว่ยฉงซีชักมือกลับเข้าไปในแขนเสื้อ จากนั้นจึงกล่าว “ซือลั่ว ข้าหิวแล้ว” 

ซือลั่วถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางรู้ว่าคงเป็นเรื่องยากมากที่จะให้เว่ยฉงซีมาเชื่อใจนางในชั่วพริบตา แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเขาก็ไม่ได้ฆ่านาง แน่นอนว่าปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาวางแผนที่จะทำให้นางตายด้วยอุบัติเหตุที่ไม่คาดฝันอย่างเงียบเชียบ 

“กินเกี๊ยวไหม” นางถาม 

"ได้" เว่ยฉงซีไม่คัดค้าน 

ซือลั่วเปลี่ยนชุดไปตลาดและซื้อเนื้อหมูหนึ่งจิน* ผักกาดขาวหัวใหญ่หนึ่งหัวแล้วจึงกลับบ้าน  (คำอธิบาย หนึ่งจิน เท่ากับ ครึ่งกิโลกรัม) 

ตลอดช่วงสาย นางวุ่นอยู่กับการนวดแป้งบะหมี่ รอแป้งขึ้นฟู สับไส้และห่อเกี๊ยวในครัว 

ในตอนกลางวันเกี๊ยวก็พร้อมขึ้นโต๊ะ ทั้งสองกินกันอย่างเต็มปากเต็มคำ แม้แต่น้ำแกงของเกี๊ยวเว่ยฉงซีก็ซดจนเกือบจะหมดแล้ว 

ซือลั่วหัวเราะเยาะเขา "ท่านอ๋องน้อย คนที่ไม่รู้คงนึกว่าข้าดูแลเจ้าไม่ดีนะเนี่ย" 

เว่ยฉงซีเหลือบมองนาง แล้วนางไม่เหมือนกันหรืออย่างไร จวนจะเลียชามอยู่แล้ว 

ทั้งสองต่างก็ไม่ได้เอ่ยถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนสาย ทำราวกับว่าเรื่องเหล่านี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนไปโดยปริยาย 

ทว่าซือลั่วเข้าใจดีว่าทุกสิ่งทุกอย่างไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป 

…

เมื่อป้าไช่และคนอื่น ๆ ออกไป ช่างไม้หลี่ก็ยังหันกลับมามองเรือนของซือลั่วเสียหลายครา 

ป้าไช่จึงพูดว่า "เจ้าลูกคนที่สาม มีแม่นางดี ๆ อยู่อีกมากมาย กลับไปป้าจะแนะนำให้เจ้าหนึ่งคน” 

นางกำลังพูดตามมารยาทเพื่อเป็นการเตือนช่างไม้หลี่ทางอ้อมอยู่กลาย ๆ 

ช่างไม้หลี่พยักหน้าอย่างเอื่อยเฉื่อย "ขอบคุณท่านป้า ข้ารับทราบแล้ว" 

ป้าไช่จึงไม่พูดมากอีก เมื่อถึงทางเข้าตรอก ช่างไม้หลี่พูดว่า "ท่านป้าข้ายังต้องไปซื้อของอีกเล็กน้อยในเมือง พวกเราค่อยพบกันที่ประตูเมืองยามโพล้เพล้แล้วกัน” 

ป้าไช่พยักหน้าและพูดว่าตกลง 

หลังจากแยกกับป้าไช่ ช่างไม้หลี่ยังคงจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ขณะที่พึ่งจะออกจากตรอกก็พบกับจงซิ่วหลิงที่กลับมาจากด้านนอกพอดี จบงซิ่วหลิงเห็นมาแต่ไกลว่าเขาออกมาจากบ้านซือลั่ว จึงอดที่จะอยากรู้อยากเห็นไม่ได้ว่าคนผู้นี้มาทำอะไรที่นี่ 

นอกจากนี้บุรุษผู้นี้ก็ดูดีเลยทีเดียว 

จงซิ่วหลิงแสร้งทำเป็นตกใจวัวจนล้มลงบนพื้น 

ช่างไม้หลี่ตกอกตกใจและรีบเข้าไปดู เมื่อเห็นว่าแม่นางที่ล้มอยู่เบื้องหน้าเป็นหญิงสาววัยแรกรุ่น เขาก็หน้าแดงในทันใด 

“เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม” เขาประหม่าจนไม่รู้จะเอามือไปวางไว้ตรงไหน 

"ไม่เป็นไร" จงซิ่วหลิงพยุงรถและลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางที่นุ่มนวลบอบบาง 

“แม่นาง ต้องขอโทษจริง ๆ ที่ทำให้เจ้ากลัว” ช่างไม้หลี่กล่าวขอโทษอีกครั้ง 

จงซิ่วหลิงส่ายหัวด้วยท่าทางใจดีและอ่อนโยน "ไม่เป็นไร ข้าไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร"

หลังจากที่นางกล่าวจบก็กลอกตา "พี่ชายท่านนี้มาจากบ้านของซือลั่วหรือ" 

ช่างไม้หลี่ชะงักแล้วจึงพยักหน้า 

จงซิ่วหลิงสงสัย "เจ้าไปทำอะไรที่บ้านของซือลั่วหรือ" 

ท่าทีที่เย็นชาอย่างดะทันหันของนางทำให้ช่างไม้หลี่รู้สึกงุนงง แต่เขาก็ยังพูดว่า "แม่นางซือสั่งทำเก้าอี้หนึ่งตัว" 

หลังจากกล่าวจบก็กล่าวอย่างภาคภูมิใจว่า "ข้าเป็นช่างไม้" 

จงซิ่วหลิงชะงักและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "เช่นนั้นจะต้องสั่งทำให้พี่เว่ยเป็นแน่ น้องซือลั่วเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ แต่ก่อนนางไม่เคยเป็นเช่นนี้”